Ολυμπιακή αγώνες 2014 vs 2024

 Το 2014 στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν στο Σότσι της Ρωσίας, ένας μεσόκοπος άνδρας που φαινόταν ότι με δυσκολία κατάφερε να τρέχει, μετέφερε την Ολυμπιακή Φλόγα για τη Ρωσία.

Όμως η Φλόγα έσβησε και ο κόσμος ανησύχησε. Κάποιος από την επιτροπή που τον ακολουθούσε, την άναψε πάλι.

Την επόμενη ημέρα το διαδίκτυο πήρε φωτιά, έγραφαν : 

- Ντροπή, γιατί έβαλαν αυτόν; 

- Ντροπή του, που δεν κατάφερε να φροντίσει την Φλόγα.

Οταν όμως έμαθαν ότι αυτός ο σχεδόν ανάπηρος άντρας ήταν ο Σαβάρς Καραπετιάν (Shavarsh Karapetyan), τότε ως δια μαγείας άλλαξαν οι ανθρωποφάγες δημοσιεύσεις και έγραψαν : 

"Ήταν κάποιο σημάδι, που ήθελε να δείξει ότι ακόμη και η Φλόγα έσβησε μπροστά στο θάρρος και το μεγαλείο της ψυχής του!

ΠΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΑΒΑΡΣ ΚΑΡΑΠΕΤΙΑΝ

Στις 16 Σεπτέμβρη του 1976, ο Σοβιετικός παγκόσμιος πρωταθλητής τεχνικής κολύμβησης Σαβάρς Καραπετιάν σώζει από σίγουρο πνιγμό, ένα προς ένα, είκοσι άτομα!!

Μόλις είχε τελειώσει την καθημερινή του προπόνηση των 20 Km στην λίμνη Γερεβάν όταν είδε ένα τρόλεϊ γεμάτο με επιβάτες, να πέφτει στην λίμνη. 

Κολύμπησε μέχρι εκείνο το σημείο και βούτηξε στα δέκα μέτρα που ήταν βυθισμένο και σχεδόν αόρατο από την λάσπη που είχε σηκωθεί. 

Έσπασε το πίσω παρμπρίζ με τα πόδια και μέσα από αυτό, άρχισε να βγάζει ανθρώπους να τους ανεβάζει στην επιφάνεια (περίπου 30 με 35 δευτερόλεπτα για κάθε άτομο που ανέβαζε) όπου τους παραλάμβανε ο αδελφός του, που προπονούνταν μαζί του, ο οποίος τους άφηνε στην ξηρά που απείχε 25 μέτρα. 

Έκανε το ίδιο πολλές φορές, σχεδόν 30 αλλά δεν επέζησαν όλοι. Για κάποιους από αυτούς ήταν ήδη πολύ αργά.

Ο ίδιος δεν θυμάται πόσες φορές καταδύθηκε, γιατί άρχισε σταδιακά να χάνει τις αισθήσεις του από την κόπωση, την υποθερμία και τις πληγές που δεχόταν από το σπασμένο παρμπρίζ. 

Μετά την υπερ-προσπάθεια, ο ίδιος κατέρρευσε και έπεσε σε κώμα... 

Εκανε 46 ολόκληρες μέρες να βγει από το κώμα και όταν συνήλθε η κατάσταση της υγείας του είχε πια κλονιστεί ανεπανόρθωτα. Δεν αγωνίστηκε ποτέ ξανά και ήταν μόλις 23 ετών... Είχε όμως προλάβει ήδη να πετύχει όσα άλλοι δεν θα πετύχαιναν ούτε σε 5 ζωές!

Τα 11 παγκόσμια ρεκόρ και τα χρυσά μετάλλια των παγκόσμιων και Ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων ήταν πλέον η τελική συγκομιδή του από το άθλημα...

Ο ίδιος, όταν τον ρώτησαν για το πιο τρομακτικό μέρος αυτού του περιστατικού απάντησε : 

"Ηξερα ότι δεν μπορούσα να τους σώσω όλους. Φοβόμουν μήπως κάνω κάποιο λάθος. Ήταν τόσο σκοτεινά εκεί κάτω που δεν έβλεπα σχεδόν τίποτα. Σε μία από τις καταδύσεις μου κατά λάθος άρπαξα ένα κάθισμα και το έβγαλα έξω. Θα μπορούσα αντί αυτού να είχα σώσει μία ακόμη ζωή. Αυτό με στοιχειώνει ακόμα και στα όνειρά μου."

Ο ηρωισμός, το θάρρος και η αυταπάρνησή του, δεν έγιναν αμέσως γνωστά. Οι φωτογραφίες που τραβήχτηκαν έμειναν στο συρτάρι και δημοσιεύτηκαν μετά δύο χρόνια. 

Τότε, του απονεμήθηκε το μετάλλιο «Για τη σωτηρία του πνιγμού» και το μετάλλιο του «Τάγματος της Τιμής». 

Το 1982 η εφημερίδα "Komsomolskaya Pravda" δημοσίευσε ένα άρθρο σχετικά με το κατόρθωμά του, με τίτλο:

 "Η υποβρύχια μάχη του πρωταθλητή". 

Αυτή η δημοσίευση αποκάλυψε ποιός ήταν ο διασώστης και σύντομα έλαβε περίπου 60.000 επιστολές από αγνώστους.

 ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΕΔΩ

Κάπου 9 χρόνια μετά το περιστατικό με την λίμνη, τον Φεβρουάριο του 1985, ο Καραπετιάν περνώντας τυχαία κοντά από ένα κτίριο που φλεγόταν διαπίστωσε ότι υπήρχαν σε αυτό παγιδευμένοι άνθρωποι.

Χωρίς δεύτερη σκέψη όρμησε μέσα στις φλόγες και έβγαλε έξω έναν-έναν τους ανθρώπους, εξασφαλίζοντας όμως για τον εαυτό του μια πολύμηνη παραμονή στο νοσοκομείο, από σοβαρά εγκαύματα στο δέρμα άλλά και βαριά αναπνευστικά προβλήματα, λόγω των αερίων που εισέπνευσε. 

Ο Σαβάρς Καραπετιάν-Shavarsh Karapetyan, γεννήθηκε το 1953, είναι Αρμενικής καταγωγής, που αγωνίστηκε με την σημαία της ΕΣΣΔ κερδίζοντας δεκάδες μετάλλια σε Παγκόσμια, σε Ολυμπιακούς και άλλους μεγάλους αγώνες.

- Κάτοχος 11 παγκοσμίων ρεκόρ, 

- 17 φορές πρωταθλητής κόσμου, 

- 13 φορές πρωταθλητής Ευρώπης και

- 7 φορές πρωταθλητής Σοβιετικής Ένωσης.

Σήμερα ζει μια απλή ζωή, είναι ιδιοκτήτης ενός εμπορικού καταστήματος παπουτσιών στη Μόσχα το οποίο έχει ονομάσει «Δεύτερη Αναπνοή».

Ο Karapetyan βραβεύθηκε με το βραβείο "Fair Play" της UNESCO για τον ηρωισμό του.

Το 1986 ένας αστεροειδής που ανακαλύφθηκε πήρε το όνομά του, "3027 Shavarsh".

Για τους τώρα ολυμπιακούς αγώνες... Ασχολίαστο, μόνο καλή επιτυχία στα παιδιά! 

Share:

Read More

Παραθεριση λεγόταν κάποτε. Νοσταλγία...

 Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχαν καλοκαιρινές διακοπές που κρατούσαν δύο με τρεις μήνες. Είχαν το όνομα "Παραθέριση".

Μικρός όταν ήμουν θυμάμαι έκλειναν τα σχολεία και ετοιμαζόμασταν για παραθεριση. Ξεκινήσαμε αρχές του 80 κάτι. όταν η θεία μου στην Αθήνα μας ενημέρωσε ότι ο θείος Νίκος αγόρασε ένα εξοχικό στο Νεράκι, και ήθελε βοήθεια να το καθαρίσει και όλα τα σχετικά. Μεγάλο ταξίδι από τον Τύρναβο να πάμε στο νεράκι, δεν ξέραμε καν που ήταν! Προς το μεγάλο πεύκο μας έλεγε η θεία Γιούλα. Να μην πολυλογώ θα ήταν η πρώτες διακοπές μας. Με τον αδερφό και την μάνα μαζί, ο πατέρας είχε το μαγαζι. 

Πρώτη μέρα και θέλαμε να πάμε στην θάλασσα, δεν μας άφησαν μόνοι, περνούσες γραμμές τρένου, και την εθνική οδό για πεύκο. (μετά από χρόνια το τρένο έφαγε ένα φίλο μας που είχε ακουστικά και δεν το άκουσε) αυτή είναι η μόνη κακιά ανάμνηση που έχω από εκεί.

Εντύπωση μας έκανε όταν καθάριζαμε το σπίτι και σε ένα πορτάκι κάτω από την σκάλα ανακαλύψαμε βάτραχο πέδιλα μάσκες μπρατσακια κτλ. Τα είχαμε ακουστά. 

Με τον καιρό γνωρίσαμε και όλο τον κόσμο στο νεράκι. Μόνο καλές αναμνήσεις έχω 

Πηγαίναμε κάθε καλοκαίρι μέχρι την πρώτη λυκείου. 

Οι διακοπές κρατούσαν τόσο πολύ που ένιωθες τη νοσταλγία να επιστρέψεις στο σχολείο και να δεις τους φίλους σου.

Με ένα μικρό χαρτζιλίκι το πρωί στην παραλία ,για να αγοράσεις τυρόπιτα. Η τουλούμπα από τον φούρνο στην γωνιά του δρόμου. 

Ήμασταν χαρούμενοι, παίζαμε όλοι μαζί, ήμασταν όλοι ίδιοι και όπου έτρωγαν τέσσερις, έτρωγαν και πέντε, έξι ή περισσότεροι.

Μετά το μπάσκετ ακούγαμε μουσική μέχρι αργά, τα ποιο μεγάλα παιδιά πήγαιναν στο μεγάλο πεύκο για διασκέδαση. Ραντεβού την άλλη μέρα στην παραλία.. 

Κανείς δεν χρειαζόταν να διαβάσει το καλοκαίρι και το μόνο πρόβλημα για εμάς τα παιδιά ήταν να μην τρυπήσουμε την μπάλα, να μην σπάσουμε το ποδήλατο και τα γόνατα παίζοντας μπάσκετ. 

Εν τω μεταξύ έφτανε ο Σεπτέμβριος, η κανονικότητα επέστρεφε. Επιστρέφαμε στο σχολείο, η ζωή ξανάρχιζε και το πρώτο θέμα στο σχολείο ήταν πάντα «Πως περάσατε στις διακοπές».

 Σήμερα όλα έχουν αλλάξει, όλα είναι διαφορετικά. Οι διακοπές κρατάνε τόσο λίγο που όταν γυρνάς δεν ξέρεις καν αν έφυγες ή αν το ονειρεύτηκες. Όσοι μπορούν να πάνε βέβαια. 

 Η κοινωνία ήταν καλύτερη, υπήρχε αγάπη, οικογένεια, σεβασμός, όλοι μαζί . Είμαστε τυχεροί που ζήσαμε έτσι.

Η ζωή ήταν τελικά αληθινή..

Σήμερα το μεσημέρι γυρνώντας από την δουλειά είδα κάτι συγγενείς της γυναίκας μου που ερχόταν από την θάλασσα, ναι τώρα μένω σε νησί, με ρώτησαν εάν έχω κάνει ένα μπάνιο. 

Share:

Read More

Μαστίχα, τα δώρα της μητέρας φύσης κλεισμένα σε ένα δάκρυ

Ο τίτλος τα λέει όλα !!!τα δώρα της μητέρας φύσης κλεισμένα σε ένα δάκρυ!!!

Στο κεντρικό – ανατολικό Αιγαίο, δεσπόζει το νησί της πανέμορφης Χίου, ένα νησί που λόγω της στρατηγικής και γεωγραφικής θέσης του, αποτελούσε και αποτελεί το σταυροδρόμι της Ανατολής με την Δύση, ένα νησί, που είναι γνωστό σε όλο τον κόσμο για την παραγωγή ενός μοναδικού προϊόντος, της μαστίχας, ένα προϊόν συνυφασμένο με τις παραδόσεις, την κουλτούρα, τα έθιμα, την κουζίνα, την ιστορία, αλλά ακόμα και με την ίδια την υπόσταση της Χίου και των κατοίκων της.

Ο σχίνος της Χίου ή ο μαστιχοφόρος σχίνος, από τον οποίο και παράγεται η μαστίχα, και ο οποίος ευδοκιμεί αποκλειστικά και μόνο, σε αυτό το νησί, έχει καθορίσει, όσο ελάχιστα άλλα προϊόντα, το παρελθόν, το παρόν αλλά και το μέλλον, της γης και του τόπου, όπου καλλιεργείται, με αμέριστη αγάπη και μεράκι από τους ντόπιους κατοίκους του νησιού.

Ας σημειωθεί ότι κατά καιρούς έγιναν πολλές προσπάθειες να καλλιεργηθεί και σε άλλα μέρη το μαστιχόδεντρο, ώστε να παραχθεί και αλλού αυτό το μοναδικό προϊόν, όλες απέτυχαν παταγωδώς. Φαίνεται ότι η μαστίχα έχει επιλέξει το σπίτι της, και αυτό είναι ο ευλογημένος τόπος της Χίου.

Ακόμα και σήμερα, δεν έχει διευκρινιστεί πλήρως, γιατί μόνο το νησί της Χίου, έχει αυτό το προνόμιο. Οι ειδικοί το αποδίδουν αφενός στο μικρόκλιμα του νησιού, αφετέρου δε στο γεγονός, ότι επειδή τα μαστιχόδεντρα καλλιεργούνται συστηματικά σε αυτόν τον τόπο, από την αρχαιότητα, με το πέρασμα του χρόνου, δημιουργήθηκε ένα νέο είδος σχίνου, το οποίο παράγει το μαστίχι (ευγονισμός).

Η μαστίχα της Χίου, της οποίας η επιστημονική ονομασία είναι Pistacia Lentiscus var. Chia, είναι η ρητινώδης έκκριση ενός θάμνου, ήτοι του σχίνου της Χίου ή αλλιώς του μαστιχόδεντρου.

Ειδικότερα η μαστίχα, στην πραγματικότητα, είναι για φυσική, αρωματική ρητίνη, που εκκρίνεται από τον κορμό και τα μεγάλα κλαδιά του μαστιχόδεντρου, έχοντας μάλιστα και ένα χαρακτηριστικό σχήμα, που μοιάζει με δάκρυ.

Η ρητίνη αυτή, εκκρίνεται από τις επιφανειακές τομές που τού προξενούν οι παραγωγοί με αιχμηρά εργαλεία. Αυτός ο τρόπος καλλιέργειας και περισυλλογής της μαστίχας, είναι σχεδόν αναλλοίωτος εδώ και πολλούς αιώνες, αυτός εξάλλου είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο η μαστιχοκαλλιέργεια από το 2014, είναι εγγεγραμμένη στον κατάλογο της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της ανθρωπότητας (UNESCO 2003).


Αξίζει να σημειωθεί ότι οι πρώτες αναφορές στο μαστιχόδεντρο εντοπίζονται ήδη από την Αρχαιότητα, και συγκεκριμένα ο Ηρόδοτος (484-420 πΧ), κάνει μνεία για την χρήση της ρητίνης, ενώ η συστηματική καλλιέργεια του χρονολογείται τουλάχιστον από τον 3ο αιώνα μΧ.

περισσότερα εδώ 

Share:

Read More

Σχέσεις: Τα ζητούμενα που έγιναν δεδομένα!!!

Σχέσεις, σχέσεις, σχέσεις!!! Όποιος έχει δημιουργήσει μια μακροχρόνια σχέση ή έχει υπάρξει σ' ένα γάμο ξέρει πολύ καλά πως τα πράγματα αλλάζουν... αυτό που με προβληματίζει εμένα είναι "τι γίνεται όταν έρχονται αυτές οι αλλαγές"; Για την ακρίβεια, τι γίνεται όταν τα ζητούμενα μια σχέσεις γίνονται δεδομένα;;;;

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ' την αρχή!!!

Ξεκινάμε μια σχέση με τους καλύτερους οιωνούς. "Ντυνόμαστε" όλοι τον καλύτερό μας εαυτό και προσπαθούμε να κατακτήσουμε το άτομα που μας αρέσει. Φυσικά ο καθένας από μας έχει τα δικά του "ζητούμενα" από μια σχέση. Αυτό που ψάχνουν πιο συχνά οι άνθρωποι να βρουν είναι την αγάπη, την εμπιστοσύνη, την ασφάλειά, την κατανόηση, τη συντροφικότητα. Αυτά σε πρώτο επίπεδο ίσως είναι και τα πιο σημαντικά, όμως μπορούμε να αρκεστούμε σ' αυτά;;; Νομίζω πως όχι.

Το στοιχείο της έκπληξης σε μια σχέση, το χιούμορ, η ανατρεπτική διάθεση, η όρεξη για να κάνει πράγματα το ζευγάρι μαζί, αλλά και η κοινή διασκέδαση, γενικά ο χρόνος που αφιερώνει ο ένας στον άλλο είναι πολύ σημαντικά πράγματα.
Τα περισσότερα απ' τα προαναφερθέντα στοιχεία, δευτέρου επιπέδου, υπάρχουν σε μια σχέση όταν αυτή είναι στην αρχή της και στο πέρασμα του χρόνου με το δέσιμο που αποκτά το ζευγάρι έρχονται και τα υπόλοιπα!

Κάποια χρόνια μετά:

Κάποια χρόνια μετά τα πράγματα δεν είναι (σχεδόν) ποτέ ίδια. Κάτι κερδίζουμε και κάτι χάνουμε! Απ' τη μια έρχεται η αγάπη, η συντροφικότητα, κερδίζεται η εμπιστοσύνη και απ' την άλλη χάνεται ο αυφορμιστησμός, η διάθεση για εκπλήξεις, η έντονη διεκδίκηση, ακόμα και η συνεχείς επιθυμία να είσαι δίπλα του/της. Πολλά τα γιατί, μια όμως η απάντηση: Συνήθεια και Δεδομένο. Δεν είναι πια ότι δεν θέλει ή ότι δεν αγαπάει ο ένας τον άλλο, είναι η λανθασμένη θεωρεία του δεδομένου!!! 

"Τώρα τον/την έχω γιατί να προσπαθήσω;;;" Και κάπου εκεί χάνεται το παιχνίδι...


Ας έρθουμε τώρα λοιπόν στο αρχικό ερώτημα: "Τι γίνεται όταν τα ζητούμενα γίνονται δεδομένα;"

Υπάρχει η θεωρεία που λέει πως: " Η αγάπη χάνει όταν γίνεται συνήθεια"... κάπου εκεί κρύβεται και η αλήθεια!!!


Είναι απολύτως κατανοητό ότι μετά από χρόνια δεν είναι δυνατόν να υπάρχει ο ίδιος ενθουσιασμός, ούτε η ίδια λαχτάρα! Δεν είναι δυνατόν να έχουμε ακριβώς την ίδια ενέργεια και διάθεση απέναντι στην ίδια τη σχέση αλλά και στον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας, δεδομένου ότι η καθημερινότητα και η ρουτίνα που κουβαλάει πίσω της, είναι πολύ σκληροί, σχεδόν ανίκητοι αντίπαλοι.

Ας δούμε λοιπόν μαζί 4 τρόπους για να μη γίνουν ποτέ τα ζητούμενα μια σχέσης δεδομένα:

1. Προσωπικός χρόνος!!!: είναι πολύ σημαντικό να βρίσκει ο καθένας λίγο χρόνο για τον εαυτό του μέσα σε μια σχέση! Έστω και δυο ώρες τη βδομάδα  είναι αρκετές για να κάνει ο καθένας αυτό που πραγματικά αγαπάει και θα τον/την  βοηθήσει να αποφορτιστεί από από την καθημερινότητα! Ένας καφές με φίλους, μια βόλτα, ένα καλό βιβλίο ή ακόμα και το άκουσμα της αγαπημένη μας μουσικής είναι μόνο κάποιοι τρόποι που θα μας "γεμίσουν τις μπαταρίες" για να προχωρήσουμε γεμάτοι ενέργεια για τη συνέχεια!!!
2. Χρόνος μαζί!!!: Όσο απαιτητικό κι αν είναι το πρόγραμμα ενός ζευγαριού, είναι πολύ σημαντικό να περνάει ποιοτικό χρόνο μαζί. Στις περιπτώσεις δε που υπάρχουν παιδιά, ο χρόνος αυτός επιβάλετε. 
3. Μικρές εκπλήξεις!!!:δεν είναι ανάγκη να είναι κάτι μεγάλο και θορυβώδες.. ένα λουλούδι, το αγαπημένο του φαγητό ή ακόμα και την αγαπημένη της σοκολάτα ! Όταν αυτό προσφερθούν με ένα τεράστιο χαμόγελο είναι μια σημαντική ανάσα για μια σχέση! Ακόμα κι ένα μήνυμα μες τη μέρα μ' ένα "Σ'αγαπώ" ή "μου λείπεις", είναι πολύ σημαντικό.
4. Αγκαλιά!!!: Για μένα είναι αυτό που μετράει πιο πολύ! Η αγκαλιά είναι ένας τρόπος έκφρασης της αγάπης και της στοργής, της κατανόησης και της αποδοχής! Μια αγκαλιά μπορεί να σημαίνει "σε συγχωρώ", "σε καταλαβαίνω", " σε στηρίζω", " και τόσα πολλά ακόμα!!!

Share:

Read More

Πεντηκοστή Χρόνια μας πολλά!

Χρόνια μας πολλά, καλή φώτιση σε όλους μας!

Πεντηκοστή σήμερα μια από τις μεγαλύτερες γιορτές της θρησκείας μας αφού αυτήν την ημέρα έγινε η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, το οποίο, σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη, σαν πύρινες γλώσσες έλουσε  στα κεφάλια  των μαθητών - αποστόλων Του Ιησού.

Ιδιαίτερη και η Θεία λειτουργία σήμερα στους ναούς. Ένοιωσα  πιο γαλήνια, ευλογημένα και κατανυχτικά  ειδικά τη στιγμή που το εκκλησίασμα γονατίσαμε στην ανάγνωση των ευχών της γονυκλισίας.  

Όπως είναι γνωστό το χρονικό διάστημα  από την Κυριακή του Πάσχα και μέχρι την Πεντηκοστή, όπως όμως και όλες τις Κυριακές του έτους, η εκκλησία μας έχει θεσπίσει  να μη γονατίζουμε, εκτός της σημερινής Κυριακής της Πεντηκοστής που αποτελεί και την μόνην εξαίρεση. 

Ο ιερός υμνογράφος αποκαλεί την Πεντηκοστή τελευταία εορτή από πλευράς αναπλάσεως και ανακαινίσεως του ανθρώπου: “Την μεθέορτον πιστοί και τελευταίαν εορτήν  εορτάσωμεν φαιδρώς, αύτη εστί Πεντηκοστή, επαγγελίας συμπλήρωσις και προθεσμία”

 Είναι για τον άνθρωπο ίσως η πιο σημαντική ευκαιρία να δεχθεί  την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, την ίδια ημέρα που ήλθε το Άγιο Πνεύμα στους μαθητές του Χριστού. 

Σαν σήμερα αναπλάστηκε και ανακαινίστηκε ο άνθρωπος, όπως αναφέρεται και στο Συναξάρι της ημέρας : Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ  ὀγδόῃ ἀπὸ τοῦ Πάσχα, τὴν ἁγίαν Πεντηκοστὴν ἑορτάζομεν.

 Ούτε τον  . . .ιεροκήρυκα ούτε τον ειδικό παριστάνω, αντίθετα δηλώνω μικρός και ελάχιστος να προσεγγίσω τόσο σοβαρά θέματα  απλά με την ανοχή και την αγάπη σας μεταφέρω  λόγια που άκουσα κατά καιρούς από σημαντικούς πνευματικούς  πατέρες πιστεύοντας πως λόγω της ημέρας ταιριάζει σαν θέμα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο για το σημερινό Κυριακάτικο πεζολόγημά  μου: 

«Κάθε πιστή ψυχή μπορεί να γεμίσει με Άγιο Πνεύμα, αν καθαριστεί από την αμαρτία, απαλλαγεί από τον εγωισμό, τη φιλαυτία, ελευθερωθεί από την κακή  υπερηφάνεια, την ζήλια και τον φθόνο και παραιτηθεί από τα … θέλω της» 

«Το Άγιο Πνεύμα είναι πάντα ολόγυρά μας και επιθυμεί να μπει μέσα μας. Αλλά εμείς οι ίδιοι κάνουμε ότι μπορούμε για να το εμποδίσουμε  με τους λογισμούς  και τις πράξεις μας, χτίζοντας θαρρείς ένα ισχυρό πέτρινο τείχος που μαζί με τα ακούσια και εκούσια παραπτώματα μας σαν άγριοι φρουροί, το διώχνουμε μακριά μας και δεν το αφήνουμε να μας πλησιάσει.»

« Όταν η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος έλθει και ενοικήσει  στην ψυχή, ο πόνος τα παθήματα, οι δυσκολίες  κλπ,  μετατρέπονται σε γλυκύτητα και ειρήνη»

«Όταν κατεβαίνει το Άγιο Πνεύμα στον άνθρωπο και εισχωρεί μέσα του, η ψυχή του ανθρώπου γεμίζει από μία χαρά ανέκφραστη,  γιατὶ  το Άγιον Πνεύμα μεταμορφώνει σε χαρά  ό,τι  αγγίξει» 

Αυτά ήσαν αποσπασματικά λίγα Θεόπνευστα λόγια από πνευματικούς πατέρες που είχα την ευλογία κατά καιρούς να ακούσω από τα χείλη τους.

Τα πιο αποτελεσματικά μέσα για την απόκτηση του Αγίου Πνεύματος, σύμφωνα με τη διδασκαλία των ιερών Γραφών και την πείρα των αγίων της εκκλησίας μας είναι τα εξής: 1. Η καθαρή καρδιά 2. Η ταπεινοφροσύνη. 3. Η υπακοή στο θέλημα  του Θεού. 4. Η προσευχή. 5. Η καθημερινή αυταπάρνηση. 6. Η φιλανθρωπία. 7. Τα Μυστήρια της Εκκλησίας (κατεξοχήν η Θεία Κοινωνία)

Κι όταν εγώ, ο πάντα περίεργος  ρώτησα τον πνευματικό  γέροντά μου: « . . .  και πώς θα καταλάβω ότι το Άγιο Πνεύμα καταδέχθηκε και ήρθε μέσα μου;» η απάντησή του ήτο: «Ευλογημένε, αναζήτησέ Το εσύ, άνοιξε διάπλατα την πόρτα της ψυχής σου κι όταν Εκείνο θα ‘ρθεί δεν θα έχεις ανάγκη από μένα για να σου πω ότι «φωτίστηκες» Όταν το Άγιο Πνεύμα «λούζει» τον άνθρωπο και εισχωρεί μέσα του συμβαίνουν σ΄αυτόν τόσο ωραία ουράνια πράγματα που . . . »

Φίλες και φίλοι, 

εύχομαι από καρδιάς σε όλες και όλους το Άγιο Πνεύμα να κατακλείσει την ψυχή μας και να φωτίσει τον νου μας.  

Όσοι «δραπέτευσαν» ας προνοήσουν, ειδικά αν οδηγούν, και  ας θυμούνται  ό χ ι  κατανάλωση οινοπνεύματος την ημέρα του Αγίου Πνεύματος. 

Καλή επιστροφή,

Και του χρόνου!

Share:

Read More

Μακάρι να μπορούσες έτσι.

 Χθές βράδυ μπήκα σε ένα μπαρ, κάθισα στη μέση εκείνων των ανθρώπων του υπόκοσμου, ένα πολύ όμορφο κορίτσι με πλησίασε, μύριζε τσιγάρο και αλκοόλ και μου είπε:

- Μπορείς να με κεράσεις μια μπύρα;

Ζήτησα ένα μπουκάλι και μου είπε πάλι:

- Πάρε με να κοιμηθώ μαζί σου, δεν θα σε χρεώσω μου αρέσεις.

- (της χαμογέλασα) Δεν ψάχνω για σεξ, απλά ήρθα για μια μπύρα.

- Είσαι γκέι;

- Κάτι τέτοιο δεν παίζει θέλω να γράψω ένα άρθρο . (είπα γελώντας)

-Θα μου γράψεις κάτι; 

- Φυσικά, γιατί όχι; Απλά πες μου τι τίτλο θέλεις να του βάλω και θα σου το γράψω.

-"Μη με λες π@υτάνα", μακάρι να μπορούσες έτσι.

- Εντάξει όσο θα τελειώνω την μπύρα μου, πες μου για τον εαυτό σου οπότε ίσως ελπίζω να σου γράψω κάτι χαριτωμένο.

Ήταν πολύ όμορφη, πάρα πολύ θα μπορούσες να πεις, δεν καταλαβαίνω πώς μπορούσε να είναι στη μέση αυτών των ανθρώπων του υπόκοσμου, τα μάτια της ήταν πολύ όμορφα, αν και αντανακλούσαν τη θλίψη και τον πόνο.

Άρχισε να μου λέει την ιστορία της, και άρπαξα ένα στυλό και άρχισα να γράφω σε μια χαρτοπετσέτα

"Μη με λες π@υτάνα".

΄΄ Μπερδεμένη, με πληγές στην ψυχή και στο σώμα και από καιρούς που ξέφυγα από το θάνατο, σώμα γεμάτο σημάδια από εκατοντάδες χέρια που περιόδευσαν στα στήθη και τα οπίσθια μου, που κανένα ντους δεν σου τα παίρνει, αφού αυτά τα σημάδια είναι πιο ανεξίτηλα από ένα τατουάζ, αυτά που αφήνουν σημάδια στην ψυχή.

Μύτη βαμμένη με λευκή σκόνη, γλυκό φάρμακο για να μην σκέφτεσαι τα τέρατα που ρίχνουν πάνω στο κορμί το κατοστάρικο, απενεργοποιώντας τον πυρετό τους.

Με φέρνεις ενώπιον του Πιλάτου, για να με λιθοβολήσουν, και αναρωτιέμαι, γιατί δεν έφεραν τον άνδρα, αν και οι δύο συνευρέθηκαν; Ο κόσμος των υποκριτών, και της σύγχρονης ιεράς εξέτασης.

Σε έναν κόσμο όπου επιδιώκουν την ισότητα, κρίνουν τη γυναίκα και την ονομάζουν πόρνη και για τον άνδρα κανείς δεν λέει τίποτα.

Αλλά σκύλα δεν είναι μόνο η γυναίκα που κοιμάται για λεφτά με πολλούς άντρες... υπάρχουν π@υτάνες που έχουν ακόμα ταίρι και φλερτάρουν με άλλον, ή άλλες που ακόρεστα πάνε για ύπνο δωρεάν, αυτές είναι χειρότερες από σκύλες, γιατί τουλάχιστον αυτή χρεώνει για να ζήσει.

Το ξέρω.

Με λες π@υτανα, γιατί π@υτάνα είναι και αυτή που ακόμα παντρεμένη κρατάει έναν άντρα που δεν αγαπά πια, και τις νύχτες προσποιείται έρωτα για να τον κρατάει, θεωρώντας το σωστό γιατί είναι παντρεμένοι, ή χειρότερα λέει ότι το κάνει για τα παιδιά.

Με λες π@υτάνα που πούλησα την ελευθερία μου και σκότωσα τα όνειρα μου, και έγινα πικρή λέξη στα χείλη των καθοσπρεπιστών…

Π@υτάνα επειδή σκότωσα τα ιδανικά μου για τα λεφτά, και υποστηρίζω τον υψηλότερο πλειοδότη, χωρίς να ξέρουν τις στροφές στο διάβα της ζωής μου. Αλλά όχι, η κοινωνία δεν το κοιτάζει αυτό...

Με λές π@υτάνα, επειδή απλά ξάπλωσα για λεφτά, ενώ υπάρχουν περισσότερες τσούλες που πούλησαν την ταυτότητά τους...΄΄

Της έδωσα την χαρτοπετσέτα, την διάβασε και μου είπε:

- Είναι πανέμορφο!... Τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν ψάχνεις για σεξ, γράφοντας έτσι πρέπει να πηδάς όποια θέλεις.

Γέλασα

- Μου αρέσει μόνο μία και δεν με αγαπάει πια...

Το πρόσωπό της σκοτείνιασε

Τελείωσα την μπύρα μου, την αποχαιρέτησα και μου είπε

-Αν ήμουν στη θέση της, δεν θα σε άφηνα ποτέ

Πήγα προς την έξοδο και είπα:

-Εγώ την άφησα ξεχνώντας την.

Δρακοπουλος Γ. 

Share:

Read More

Η υπόσχεση που δεν κράτησα....

 

Την αναγνώρισα αμέσως από το κοκκάλινο χτενάκι που έπιανε σε μικρό κότσο τα μαλλιά της και με άφηνε να τη χτενίζω τα βράδια. Καθόταν σε μια πολυθρόνα γυρισμένη προς το παράθυρο. Χτύπησα διακριτικά τη μισάνοιχτη πόρτα μα δεν πήρα απάντηση. Αποφάσισα να προχωρήσω. Στάθηκα πλάι της χωρίς να της μιλήσω. Το βλέμμα της ταξίδευε έξω απ’ το παράθυρο. Καθόταν ήρεμη με τα χέρια ακουμπισμένα στα πόδια.

Τέσσερα χρόνια είχα να τη δω. Η τελευταία εικόνα που είχα από ‘κεινη ήταν να στέκει στο κατώφλι του σπιτιού στο χωριό, στο κτήμα με τις αμυγδαλιές, και να με χαιρετά σταυρώνοντάς με για καλό δρόμο. Είχε συνηθίσει η μια την παρουσία της άλλης αφού, μένοντας απρόσμενα άνεργη, είχα βρει καταφύγιο για ένα ολόκληρο χρόνο στο σπίτι στο χωριό .

Όταν παρουσιάστηκε η ευκαιρία για μια νέα δουλειά στη Γερμανία, η απόφαση πάρθηκε γρήγορα. Την αποχαιρέτησα με την παρήγορη για τη μοναξιά της υπόσχεση «Θα’ ρθω το καλοκαίρι!». Η αραιή τηλεφωνική μας επικοινωνία ήταν πάντα σύντομη και περιοριζόταν στην επιβεβαίωση πως όλα πήγαιναν καλά κι ας μην ήταν πάντα αυτή η αλήθεια και για τις δυο μας. Όταν για καιρό σταμάτησε πια η επικοινωνία μου μαζί της, η δήλωση της μητέρας μου: «Η γιαγιά δεν είναι καλά», σήμαινε πως έπρεπε να τη δω.

Την άγγιξα ελαφρά στον ώμο καλημερίζοντάς την κι εκείνη ξαφνιασμένη γύρισε να με δει. Τότε αντίκρισα το ίδιο εκείνο βλέμμα που με ακολουθούσε προστατευτικά σε κάθε βήμα της ζωής μου, μόνο που τώρα είχε την εναγώνια απορία να καταλάβει ποια ήμουν.

-Η Θάλεια είμαι. Σου έφερα λουλούδια που σ΄αρέσουν.

-Τι όμορφα! Σ΄ευχαριστώ.

-Θα τα βάλω στο βάζο.

-Ναι. Κάπου εδώ είναι…

-Μην ανησυχείς, το βρήκα.

-Λοιπόν , ποια είσαι εσύ;

–Είμαι η εγγονή σου, η κόρη του Νικόλα.

-Α, για να σε δω! Μεγάλωσες! Κι ο πατέρας σου πού είναι;

-Δεν είναι μαζί μου.

Κούνησε το κεφάλι και σώπασε. Ξαναστήλωσε τα μάτια στο παράθυρο.

Κάθισα δίπλα της. Ήθελα να μοιραστώ μαζί της τη σιωπή που ακολούθησε το όνομα του πατέρα μου. Η μνήμη την είχε προφυλάξει διαγράφοντας την απουσία του πατέρα μου, που χάθηκε πρόωρα από τη ζωή μας. Κοίταξα τα ρυτιδιασμένα χέρια της. Το ένα πάνω στ΄αλλο με τη διπλή βέρα στο δεξί, περίμεναν άβουλα και άπρακτα, χαμένα στη λήθη της προηγούμενης άοκνης ζωής τους. Πήρα τα χέρια της μες στα δικά μου και τα φίλησα. Εκείνη με χάιδεψε στα μαλλιά. Ήμουν και πάλι μικρή. Το ίδιο εκείνο κοριτσάκι με το πλεκτό ζακετάκι της γιαγιάς και την κορδέλα στα μαλλιά που πόζαρε με σκέρτσο στην ασπρόμαυρη φωτογραφία πάνω στο κομοδίνο.

-Σα να ‘βαλε λίγο ψύχρα. Μου δίνεις το …Να εκεί πάνω.

-Το σάλι σου θέλεις; Όρίστε. Είναι καλύτερα τώρα;

-Ναι, καλύτερα. Τυλίχτηκε με το σάλι και ξανασώπασε. Κατάλαβα πως από δω και πέρα, όλο και περισσότερο, ο κόσμος της σιωπής θα ήταν ο κόσμος της.

«Κοίτα, προσπαθούν να μπουν μέσα», είπε σε λίγο δείχνοντάς μου τα κλαδιά της αμυγδαλιάς που χτυπούσαν απ’ τον αέρα το τζάμι του παραθύρου. «Μα πότε ανθίσανε; Όταν βγαίνω βόλτα στο κτήμα ο αέρας γεμίζει με άνθη τα μαλλιά μου. Αρέσουν στον Ανδρέα τα άνθη στα μαλλιά μου…»

-Ναι γιαγιά, θυμάμαι κι εγώ τις βόλτες με τον παππού στο κτήμα με τις μυγδαλιές τέτοια εποχή!

-Τι λες; Βγαίνουμε έξω να τις δούμε από κοντά;

-Όχι σήμερα γιαγιά, κάνει κρύο. Θα πάμε αύριο.

-Μου υπόσχεσαι πως θα ‘ρθεις πάλι αύριο; Μου το υπόσχεσαι;

-Ναι γιαγιά, στο υπόσχομαι.

Το πρόσωπό της έλαμψε στο άκουσμα της υπόσχεσής μου. Άπλωσε το χέρι της και με χάιδεψε στο μάγουλο. «Είσαι καλό κορίτσι» μου είπε. Δεν ξέρω αν όση ώρα ήμαστε μαζί με είχε έστω και για μια στιγμή αναγνωρίσει. Αναγνώρισα όμως εγώ το άγγιγμά της και τη θέρμη της αγάπης της κι αυτό μου έφτανε.

-Κυρία Φανή, βλέπω έχεις επισκέψεις;

-Ναι, είναι η….

-Η Θάλεια, η εγγονή της.

-Ποιος τη χάρη σου κυρία Φανή να ‘χεις τόσο μεγάλη εγγονή!

Η γιαγιά χαμογέλασε με καμάρι στα κολακευτικά λόγια της τραπεζοκόμου που είχε έρθει για να φέρει το μεσημεριανό γεύμα.

Έσκυψα, την αγκάλιασα και τη φίλησα αφήνοντάς την ευχαριστημένη, όσο λίγο κι αν κράτησε αυτό. Φεύγοντας συνειδητοποίησα πως μέσα στα τόσα χρόνια προσφοράς, ήταν η πρώτη φορά που η γιαγιά είχε ζητήσει κάτι από εμένα. Η πτήση μου έφευγε σε δυο ώρες κι εγώ ίσα που είχα προλάβει να την δω, να της δώσω μια ψεύτικη υπόσχεση και να επιστρέψω στη μοναξιά μιας προγραμματισμένης ζωής.

Την επόμενη άνοιξη γύρισα εκτάκτως στο χωριό για την κηδεία της . Πρόλαβα και πήγα μια βόλτα στο κτήμα. Οι αμυγδαλιές, περίμεναν εκεί, ανυπόκριτα αγέρωχες , να μου θυμίζουν με τα άνθη τους την υπόσχεση που δεν κράτησα.

“Η υπόσχεση”

Της Βάνιας Σύρμου

Ιστορίες Ζωής,

'στειλε μου την δική σου εαν θες!!

Share:

Read More

Στάχτη το πολύτιμο αρχείο.

 Με βαθιά λύπη σας ανακοινώνουμε την ολική καταστροφή της υλικής, αλλά κυρίως της πνευματικής περιουσίας του Ιστορικού Κέντρου Καλλονής Λέσχη "ΑΡΙΣΒΗ" μετά τη φωτιά που ξέσπασε χθες το βράδυ σε

Ολοκληρο το κτίριό του. 6,5 χιλιάδες τόμοι σπάνιων βιβλίων, πολλοί των οποίων ήταν εκδόσεων από τις αρχές του 1700, χιλιάδες χειρόγραφα και πάπυροι, με καταγεγραμμένη την ιστορία κυρίως της Καλλονής, αλλά και της Λέσβου και της νεότερης Ελλάδας, σημαντικοί πίνακες, σύμβολα, πρωτότυπα καταστατικού ίδρυσης του σωματείου και χειρόγραφα από το έτος 1905. Κάηκε εν ολίγοις η καταγεγραμμένη ιστορία του τόπου μας. 

Σε αυτό το κτίριο συστεγαζόταν εδώ και κάποιους μήνες και η Ένωση Λογοτεχνών Αιγαίου. Δυστυχώς, κάηκε ολοσχερώς και η δική μας υλική και πνευματική περιουσία.

Το Δ.Σ. της Ε.Λ.Α. εκφράζει τη βαθιά συμπαράστασή του, τη λύπη του και τον ειλικρινή σεβασμό του στην Ιστορική Λέσχη Καλλονής που  πραγματικά δοκιμάστηκε βάναυσα σε αυτή την απροσδόκητη μάχη με την καταστροφή. Θα είναι δίπλα της για ό,τι χρειαστεί!

Στέλλα Πετριδου

Υ. Γ Μόνο θλίψη μπορώ να πω και αυτό που μου βγήκε αυθόρμητα μόλις διάβασα τα νέα της φίλης μου Στέλλας,, όχι ρε π@υστι μου. 

Share:

Read More

Έφυγαν όλοι μα ο Άγιος Ισίδωρος και η Μαστίχα «έμειναν»

Κάθε χρόνο, κάθε καλοκαίρι στη νότια Χίο και αποκλειστικά και μόνο εκεί, ένα δένδρο κλαίει!

Φώτο - Μαρία Κογιαλου!! 

Κλαίει απ’ την αρχαιότητα, απ’ την εποχή της Ρωμαϊκής κατάκτησης της νήσου, από την εποχή του Αγίου Ισιδώρου. Ρωμαίοι, Άραβες, Σαρακηνοί, Γενουάτες, Τούρκοι κατακτητές πέρασαν απ’ τη Χίο, πέρασαν κι έφυγαν….

Έφυγαν όλοι μα ο Άγιος Ισίδωρος και η Μαστίχα «έμειναν» στο νησί ίσως σύμβολα αιώνιας Αθανασίας μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος…

Κάθε χρόνο, κάθε καλοκαίρι ένα δέντρο κλαίει! Για να το διαπιστώσετε δεν έχετε παρά να επισκεφθείτε την ακριτική Χίο και πιο συγκεκριμένα το νότιο τμήμα του νησιού, τα Μαστιχοχώρια όπως λέγονται τα χωριά του νησιού εδώ που φύεται –αποκλειστικά και παγκόσμια- η μαστίχα (σκίνος-μαστιχόδεντρο) ή αλλιώς το δέντρο που κλαίει…..


Αλήθεια, γιατί κλαίει ο σχίνος κι από πότε;

Σαν πολύτιμος κρύσταλλος στάζει

απ’ τον κορμό του σχίνου η μαστίχα.

Άγιος Ισίδωρος…

250 μ.Χ. Το νησί της Χίου βρίσκεται υπό Ρωμαϊκή κατοχή και στο λιμάνι του νησιού είναι αγκυροβολημένο ένα τμήμα του Ρωμαϊκού στόλου. Ανάμεσα στους αξιωματικούς των πληρωμάτων είναι κι ένα νεαρό αγόρι μόλις 22 ετών, ο Ισίδωρος, γιος πλούσιου εμπόρου της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου με καταγωγή όμως από τη Χίο.
Ο Ισίδωρος έχει ασπασθεί κρυφά τον Χριστιανισμό. Προδίδεται στον Ρωμαίο Ναύαρχο, συλλαμβάνεται, τον βασανίζουν και ομολογεί την πίστη του στη νέα θρησκεία. Έρχεται ο πατέρας του από την Αλεξάνδρεια και προσπαθεί να μεταπείσει τον νεαρό Ισίδωρο να επιστρέψει στη θρησκεία τους το δόγμα των Εθνικών.
Ο Ισίδωρος μ’ όλο το νεανικό του ενθουσιασμό ναι μεν χαίρεται που βλέπει τον πατέρα του αλλά αρνείται να επιστρέψει στην ειδωλολατρία επιβεβαιώνοντας τα λόγια του Κυρίου: «Παραδώσει εις θάνατον πατήρ τέκνον» (Ευαγγ. Ματθαίος) και….

Ο Ισίδωρος θα δεχτεί άγρια επίθεση από τον φανατικό ειδωλολάτρη πατέρα του, είναι δε τόσο βάρβαρα τα χτυπήματα στον νεαρό Ισίδωρο που ο σκληρός θάμνος κάτω απ’ τον οποίο τον χτυπάει ο πατέρας του θα ….. λυγίσει από τη βία που αντικρίζει και θα πονέσει και θα δακρύσει για τα μαρτύρια που βλέπει να υποφέρει ο νεαρός Ισίδωρος……

Όχι! Δεν θα λάβεις μάχαιρα,

είπε ο σχίνος.

Κι έσταξε το μυρωδάτο δάκρυ του,

αντίδωρο στη μαχαιριά που

λάβωσε το κορμί του.

Ποιήτρια: Τζένη Συρρή-Χαννάκη

Και: «Ταις προς τον Κτίστην ευχαίς σου συ εχαρίτωσας, το αποστάζον δάκρυ, εκ των σχίνων της Χίου, και τούτω σε δυνάμεις ενέθου πολλάς, διό χαίρουσα σύμπασα, ως ευεργέτην η Νήσος ανευφημεί, και προστάτην επιγράφεται».

Ήχος α΄. Των ουρανίων Ταγμάτων

Ο πολιούχος του νησιού της Χίου Άγιος Ισίδωρος μαρτύρησε το 250 περίπου μ.Χ., η μνήμη του τιμάται στις 14 Μαΐου στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία και στη Δυτική Καθολική Εκκλησία - όπου είναι εξίσου αγαπητός και δημοφιλής Άγιος (Sant’ Isidoro)-, μία μέρα μετά, στις 15 Μαΐου.

Σημείωση: Μαστιχοφόρος Σκίνος.

Δενδρύλλιο του γένους Πιστάκη, ιθαγενείς της μεσογείου και Κανάριων Νήσων μόνο που η ποικιλία Pistacia lentiscus varchia, κοινώς μαστιχοφόρος σκίνος της Χίου ευδοκιμεί -αποκλειστικά- στο νότιο τμήμα της Χίου και εδώ γίνεται και η συστηματική καλλιέργειά της όταν μετά από εντομές στα δενδρύλλια μία ουσία, ελαιορητίνη ουσία, παρουσιάζεται με μορφή ημιδιαφανών, υποκίτρινων και κιτρινωπών κόμβων γνωστών κοινώς με το όνομα δάκρυα της μαστίχας.

Με την φίλη μας Τασσώ Γαΐλα Αρθρογράφος-Ερευνήτρια

Share:

Read More

Η Σ υ ν ά ν τ η σ η

 Κόντευε 9 πρωί Μεγάλου Σαββάτου. Πέρασε η ώρα, άρχισε να ετοιμάζεται γρήγορα για την εκκλησία. Πτώμα ένιωθε…Τρεις μέρες ετοιμαζόταν για την Κυριακή του Πάσχα. Αρνί, τσουρέκια και κουλούρια χειροποίητα, σπίτι στην εντέλεια, ρούχα σιδερωμένα για την Ανάσταση, κήπος έτοιμος για το ψήσιμο…κούραση ατέλειωτη!

« Αμάν, να περάσει το Πάσχα να ησυχάσουμε», σκέφτηκε η Σοφία. «Φασαρία, έξοδα, κούραση και στο τέλος δεν αλλάζει και τίποτα. Μια ιδέα είναι! Οι γιορτές είναι μόνο για τους πλούσιους. Να πάρεις την οικογένεια και να πας Κέρκυρα, Μύκονο, Σαντορίνη, να μείνεις στο πεντάστερο, να σου κάνουν τεμενάδες… αυτή είναι ζωή! Όχι να πλένεις αντεράκια δυο μέρες, για να φάει ο Μήτσος κοκορέτσι, όπως στο χωριό του..» 

Έριξε την τελευταία ματιά, στο πεντακάθαρο σπίτι της κι έκλεισε με βρόντο την πόρτα φεύγοντας για την εκκλησία. Κι αυτό, ένα ακόμη καθήκον! Αλλά, να περάσει το Πάσχα και να μην κοινωνήσει; Δεν της καθόταν καλά! Δεν πρόλαβε βέβαια να εξομολογηθεί, αλλά σιγά το πράγμα! «Μήπως κι αυτοί που εξομολογούν είναι αναμάρτητοι;» σκέφτηκε. Τα πόδια πρησμένα, τα παπούτσια σφιχτά, με το ζόρι έριχνε βήμα. Είπε να κοινωνήσει το πρωί του Σαββάτου για να μην στηθεί στην ουρά πάλι το βράδυ της Ανάστασης. «Μετά το Χριστός Ανέστη, θα φύγουμε, μπα δεν γίνεται να κάτσω στη λειτουργία μετά. Καταρχήν, είμαι πτώμα. Αλλά θέλω και να αυγοκόψω τη μαγειρίτσα, θα έρθουν τα παιδιά, θα βιάζονται…δεν πειράζει, φτάνει αυτό. Ο Θεός ξέρει τους καλούς να τους ξεχωρίζει…εγώ δεν πείραξα ούτε μυρμήγκι στη ζωή μου..Κι όσο για το Φώς της Ανάστασης, θα το πάρω σε μια λαμπάδα... Συμβολικό είναι έτσι κι αλλιώς το Φως…ένα έθιμο είναι…» σκεφτόταν, ενώ έφτανε στην αυλή της εκκλησίας.

Την ίδια στιγμή βλέπει τον κόσμο να φεύγει, είχε πάνω από ένα τέταρτο που η λειτουργία τελείωσε κι ο ιερέας είχε φύγει ήδη για το κοιμητήριο. 

«Ε, αυτό το λες γκαντεμιά! Αντε τώρα να βρεις σειρά το βράδυ..με τη γκρίνια των παιδιών να περιμένουν να φάνε, εγώ να βιάζομαι..δεν γίνεται να κοινωνήσω, κρίμα! δεν πειράζει, του χρόνου, τί να κάνουμε..» σκέφτηκε και ξεκίνησε για το γυρισμό. 

Ενώ κατευθυνόταν στην έξοδο, ακούει ένα «Καλημέρα Σοφία», μιας γνώριμης, ζεστής φωνής που την γύρισε χρόνια πίσω. Γυρίζει το βλέμμα κι αντικρίζει το Χρήστο, συμμαθητή κι αγαπημένο φίλο από το γυμνάσιο ακόμα. Αγκαλιάζονται με συγκίνηση, είχαν πάνω από 15 χρόνια να βρεθούν…

«Ελα να σε δω λίγο, έλα να καθήσουμε στο παγκάκι» της προτείνει με μια ηρεμία, που της δημιουργεί απορία.

«Πολύ θα το ήθελα, αλλά δυστυχώς βιάζομαι Χρήστο μου, δεν προλαβαίνω » του απαντά μονομιάς.

«Γιατί ακριβώς βιάζεσαι;» τη ρωτάει αφοπλιστικά

«Γιατί, γιατί.. έχω δουλειές πολλές» του απαντά μάλλον αμήχανα.

«Έλα κάτσε! Οι δουλειές δεν τελειώνουν ποτέ! Οι άνθρωποι τελειώνουν και πολλές φορές δυστυχώς τελειώνουν, χωρίς καν να προλάβουν να αρχίσουν..» της λέει κι εκείνη κάθεται, νιώθοντας σαν να είχε πια μαγνήτη στο παγκάκι. 

…..Ώρα 12  μεσημέρι. Μπαίνει στο σπίτι, ήρεμα και γαλήνια. Αυτή τη φορά, δεν χτύπησε με δύναμη την πόρτα, δεν έριξε detoil στο πατάκι, δεν τακτοποίησε τα παπούτσια στην παπουτσοθήκη, δεν μάζεψε το ριχτάρι του καναπέ που κρεμόταν λίγο αριστερά στη γωνία…

Γέμισε ένα ποτηράκι με νερό και έβαλε μέσα το μικρό χαμομηλάκι που της χάρισε ο Χρήστος, κόβοντάς το από την αυλή της εκκλησίας. Αυτή η μικρή μαργαρίτα, που σήμερα έγινε η αφορμή για να σταθεί, για να σκεφτεί …Κάθησε στον καναπέ, με το μυαλό και την ψυχή, να επεξεργάζεται όλα όσα σήμερα έμαθε κι ένιωσε.

Δυο ώρες περίπου με το συμμαθητή της, ανακάλυψε ότι ο ίδιος είχε ένα σοβαρό τροχαίο πριν από δέκα περίπου χρόνια, πέρασε έναν Γολγοθά για την αποκατάστασή του, έχασε τη δουλειά του, έζησε μεγάλη κρίση στο γάμο και στην οικογένεια… αλλά , όπως της είπε, τον έσωσε το γεγονός ότι μέσα από όλα αυτά, κατάφερε να δει, τη ζωή α λ λ ι ώ ς.  

«Κόντεψα να σκοτωθώ, γιατί πάντα βιαζόμουν. Όταν με ρωτούσαν «τι κάνεις;» απαντούσα «τρέχω και δεν φτάνω»..Μετά το ατύχημα, όταν μπόρεσα και ξαναπερπάτησα, άρχισα να περνάω από δω, για να ανάψω στα γρήγορα ένα κερί, πριν πάω στη δουλειά. Μια μέρα συνάντησα έναν ηλικιωμένο που καθόταν ακριβώς στο παγκάκι αυτό. Μου 'πιασε την κουβέντα, χωρίς να τον ξέρω. Όταν του είπα «καλημέρα, αλλά βιάζομαι, γιατί τρέχω και δεν φτάνω», μου είπε χαμογελώντας «γιατί μάλλον έχεις χαθεί!». Τον ρώτησα με περιέργεια, τι εννοεί. Μου απάντησε ότι όταν κάποιος τρέχει και δεν φτάνει, σημαίνει ή ότι τρέχει σε λάθος κατεύθυνση -γι' αυτό δεν φτάνει, ή ότι τρέχει χωρίς προορισμό και δεν έχει κάπου να φτάσει, ή ότι έχει χαθεί και δεν μπορεί να φτάσει… 

Όταν του εξήγησα ότι  έχω πολλά προβλήματα και ότι όλα πάνε στραβά, έκοψε αυτή τη μικρή μαργαρίτα, το χαμομηλάκι και μου είπε: 

«Το βλέπεις; Κοίτα ανάμεσα σε πόσο μεγάλα κι όμορφα φυτά ξεφυτρώνει. Κοίτα τα αναρριχόμενα, πόσο δέος σου προκαλούν– πανύψηλα. Κοίτα τις τριανταφυλλιές, σαν νύφες στολισμένες. Κοίτα την κληματαριά, τσαμπιά σταφύλια ζηλευτά. Όμως αυτό, κοίτα το..πόσο μικρό αλλά και πόσο όμορφο! Λεπτοκαμωμένα πέταλα λευκά, αγνά, καλοσχηματισμένα σαν να βγήκαν από χέρια ζωγράφου. Και η κίτρινη καρδιά του, καρπός που φτιάχνει ρόφημα..Τόσο ταπεινό, αλλά τόσο μοναδικό. 

Ετσι είσαι κι εσύ: Μ ο ν α δ ι κ ό ς. 

Απλά, δεν βρήκες ακόμη το Φως σου. Δεν στάθηκες ποτέ να το δεις, ενώ είναι μέσα σου… Γι’αυτό  τρέχεις και δεν φτάνεις…» 

Η Σοφία συνέχισε με καρφωμένο το βλέμμα στο μικρό ποτήρι και στο μικρό χαμομήλι… Που τώρα έδειχνε στα μάτια της τεράστιο, σαν ήλιος λαμπερός και φλόγα μεγάλη! 

Αυτό το μικρό, ασήμαντο και ταπεινό λουλουδάκι, που έγινε το  Φως, που η ίδια τόσο ξαφνικά συνάντησε…Και η Ανάσταση, ξεκίνησε…

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Share:

Read More