katarraktisvillage

Μακάρι να μπορούσες έτσι.

 Χθές βράδυ μπήκα σε ένα μπαρ, κάθισα στη μέση εκείνων των ανθρώπων του υπόκοσμου, ένα πολύ όμορφο κορίτσι με πλησίασε, μύριζε τσιγάρο και αλκοόλ και μου είπε:

- Μπορείς να με κεράσεις μια μπύρα;

Ζήτησα ένα μπουκάλι και μου είπε πάλι:

- Πάρε με να κοιμηθώ μαζί σου, δεν θα σε χρεώσω μου αρέσεις.

- (της χαμογέλασα) Δεν ψάχνω για σεξ, απλά ήρθα για μια μπύρα.

- Είσαι γκέι;

- Κάτι τέτοιο δεν παίζει θέλω να γράψω ένα άρθρο . (είπα γελώντας)

-Θα μου γράψεις κάτι; 

- Φυσικά, γιατί όχι; Απλά πες μου τι τίτλο θέλεις να του βάλω και θα σου το γράψω.

-"Μη με λες π@υτάνα", μακάρι να μπορούσες έτσι.

- Εντάξει όσο θα τελειώνω την μπύρα μου, πες μου για τον εαυτό σου οπότε ίσως ελπίζω να σου γράψω κάτι χαριτωμένο.

Ήταν πολύ όμορφη, πάρα πολύ θα μπορούσες να πεις, δεν καταλαβαίνω πώς μπορούσε να είναι στη μέση αυτών των ανθρώπων του υπόκοσμου, τα μάτια της ήταν πολύ όμορφα, αν και αντανακλούσαν τη θλίψη και τον πόνο.

Άρχισε να μου λέει την ιστορία της, και άρπαξα ένα στυλό και άρχισα να γράφω σε μια χαρτοπετσέτα

"Μη με λες π@υτάνα".

΄΄ Μπερδεμένη, με πληγές στην ψυχή και στο σώμα και από καιρούς που ξέφυγα από το θάνατο, σώμα γεμάτο σημάδια από εκατοντάδες χέρια που περιόδευσαν στα στήθη και τα οπίσθια μου, που κανένα ντους δεν σου τα παίρνει, αφού αυτά τα σημάδια είναι πιο ανεξίτηλα από ένα τατουάζ, αυτά που αφήνουν σημάδια στην ψυχή.

Μύτη βαμμένη με λευκή σκόνη, γλυκό φάρμακο για να μην σκέφτεσαι τα τέρατα που ρίχνουν πάνω στο κορμί το κατοστάρικο, απενεργοποιώντας τον πυρετό τους.

Με φέρνεις ενώπιον του Πιλάτου, για να με λιθοβολήσουν, και αναρωτιέμαι, γιατί δεν έφεραν τον άνδρα, αν και οι δύο συνευρέθηκαν; Ο κόσμος των υποκριτών, και της σύγχρονης ιεράς εξέτασης.

Σε έναν κόσμο όπου επιδιώκουν την ισότητα, κρίνουν τη γυναίκα και την ονομάζουν πόρνη και για τον άνδρα κανείς δεν λέει τίποτα.

Αλλά σκύλα δεν είναι μόνο η γυναίκα που κοιμάται για λεφτά με πολλούς άντρες... υπάρχουν π@υτάνες που έχουν ακόμα ταίρι και φλερτάρουν με άλλον, ή άλλες που ακόρεστα πάνε για ύπνο δωρεάν, αυτές είναι χειρότερες από σκύλες, γιατί τουλάχιστον αυτή χρεώνει για να ζήσει.

Το ξέρω.

Με λες π@υτανα, γιατί π@υτάνα είναι και αυτή που ακόμα παντρεμένη κρατάει έναν άντρα που δεν αγαπά πια, και τις νύχτες προσποιείται έρωτα για να τον κρατάει, θεωρώντας το σωστό γιατί είναι παντρεμένοι, ή χειρότερα λέει ότι το κάνει για τα παιδιά.

Με λες π@υτάνα που πούλησα την ελευθερία μου και σκότωσα τα όνειρα μου, και έγινα πικρή λέξη στα χείλη των καθοσπρεπιστών…

Π@υτάνα επειδή σκότωσα τα ιδανικά μου για τα λεφτά, και υποστηρίζω τον υψηλότερο πλειοδότη, χωρίς να ξέρουν τις στροφές στο διάβα της ζωής μου. Αλλά όχι, η κοινωνία δεν το κοιτάζει αυτό...

Με λές π@υτάνα, επειδή απλά ξάπλωσα για λεφτά, ενώ υπάρχουν περισσότερες τσούλες που πούλησαν την ταυτότητά τους...΄΄

Της έδωσα την χαρτοπετσέτα, την διάβασε και μου είπε:

- Είναι πανέμορφο!... Τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν ψάχνεις για σεξ, γράφοντας έτσι πρέπει να πηδάς όποια θέλεις.

Γέλασα

- Μου αρέσει μόνο μία και δεν με αγαπάει πια...

Το πρόσωπό της σκοτείνιασε

Τελείωσα την μπύρα μου, την αποχαιρέτησα και μου είπε

-Αν ήμουν στη θέση της, δεν θα σε άφηνα ποτέ

Πήγα προς την έξοδο και είπα:

-Εγώ την άφησα ξεχνώντας την.

Δρακοπουλος Γ. 

Share:

Η υπόσχεση που δεν κράτησα....

 

Την αναγνώρισα αμέσως από το κοκκάλινο χτενάκι που έπιανε σε μικρό κότσο τα μαλλιά της και με άφηνε να τη χτενίζω τα βράδια. Καθόταν σε μια πολυθρόνα γυρισμένη προς το παράθυρο. Χτύπησα διακριτικά τη μισάνοιχτη πόρτα μα δεν πήρα απάντηση. Αποφάσισα να προχωρήσω. Στάθηκα πλάι της χωρίς να της μιλήσω. Το βλέμμα της ταξίδευε έξω απ’ το παράθυρο. Καθόταν ήρεμη με τα χέρια ακουμπισμένα στα πόδια.

Τέσσερα χρόνια είχα να τη δω. Η τελευταία εικόνα που είχα από ‘κεινη ήταν να στέκει στο κατώφλι του σπιτιού στο χωριό, στο κτήμα με τις αμυγδαλιές, και να με χαιρετά σταυρώνοντάς με για καλό δρόμο. Είχε συνηθίσει η μια την παρουσία της άλλης αφού, μένοντας απρόσμενα άνεργη, είχα βρει καταφύγιο για ένα ολόκληρο χρόνο στο σπίτι στο χωριό .

Όταν παρουσιάστηκε η ευκαιρία για μια νέα δουλειά στη Γερμανία, η απόφαση πάρθηκε γρήγορα. Την αποχαιρέτησα με την παρήγορη για τη μοναξιά της υπόσχεση «Θα’ ρθω το καλοκαίρι!». Η αραιή τηλεφωνική μας επικοινωνία ήταν πάντα σύντομη και περιοριζόταν στην επιβεβαίωση πως όλα πήγαιναν καλά κι ας μην ήταν πάντα αυτή η αλήθεια και για τις δυο μας. Όταν για καιρό σταμάτησε πια η επικοινωνία μου μαζί της, η δήλωση της μητέρας μου: «Η γιαγιά δεν είναι καλά», σήμαινε πως έπρεπε να τη δω.

Την άγγιξα ελαφρά στον ώμο καλημερίζοντάς την κι εκείνη ξαφνιασμένη γύρισε να με δει. Τότε αντίκρισα το ίδιο εκείνο βλέμμα που με ακολουθούσε προστατευτικά σε κάθε βήμα της ζωής μου, μόνο που τώρα είχε την εναγώνια απορία να καταλάβει ποια ήμουν.
-Η Θάλεια είμαι. Σου έφερα λουλούδια που σ΄αρέσουν.
-Τι όμορφα! Σ΄ευχαριστώ.
-Θα τα βάλω στο βάζο.
-Ναι. Κάπου εδώ είναι…
-Μην ανησυχείς, το βρήκα.
-Λοιπόν , ποια είσαι εσύ;
–Είμαι η εγγονή σου, η κόρη του Νικόλα.
-Α, για να σε δω! Μεγάλωσες! Κι ο πατέρας σου πού είναι;
-Δεν είναι μαζί μου.
Κούνησε το κεφάλι και σώπασε. Ξαναστήλωσε τα μάτια στο παράθυρο.
Κάθισα δίπλα της. Ήθελα να μοιραστώ μαζί της τη σιωπή που ακολούθησε το όνομα του πατέρα μου. Η μνήμη την είχε προφυλάξει διαγράφοντας την απουσία του πατέρα μου, που χάθηκε πρόωρα από τη ζωή μας. Κοίταξα τα ρυτιδιασμένα χέρια της. Το ένα πάνω στ΄αλλο με τη διπλή βέρα στο δεξί, περίμεναν άβουλα και άπρακτα, χαμένα στη λήθη της προηγούμενης άοκνης ζωής τους. Πήρα τα χέρια της μες στα δικά μου και τα φίλησα. Εκείνη με χάιδεψε στα μαλλιά. Ήμουν και πάλι μικρή. Το ίδιο εκείνο κοριτσάκι με το πλεκτό ζακετάκι της γιαγιάς και την κορδέλα στα μαλλιά που πόζαρε με σκέρτσο στην ασπρόμαυρη φωτογραφία πάνω στο κομοδίνο.
-Σα να ‘βαλε λίγο ψύχρα. Μου δίνεις το …Να εκεί πάνω.
-Το σάλι σου θέλεις; Όρίστε. Είναι καλύτερα τώρα;
-Ναι, καλύτερα. Τυλίχτηκε με το σάλι και ξανασώπασε. Κατάλαβα πως από δω και πέρα, όλο και περισσότερο, ο κόσμος της σιωπής θα ήταν ο κόσμος της.
«Κοίτα, προσπαθούν να μπουν μέσα», είπε σε λίγο δείχνοντάς μου τα κλαδιά της αμυγδαλιάς που χτυπούσαν απ’ τον αέρα το τζάμι του παραθύρου. «Μα πότε ανθίσανε; Όταν βγαίνω βόλτα στο κτήμα ο αέρας γεμίζει με άνθη τα μαλλιά μου. Αρέσουν στον Ανδρέα τα άνθη στα μαλλιά μου…»
-Ναι γιαγιά, θυμάμαι κι εγώ τις βόλτες με τον παππού στο κτήμα με τις μυγδαλιές τέτοια εποχή!
-Τι λες; Βγαίνουμε έξω να τις δούμε από κοντά;
-Όχι σήμερα γιαγιά, κάνει κρύο. Θα πάμε αύριο.
-Μου υπόσχεσαι πως θα ‘ρθεις πάλι αύριο; Μου το υπόσχεσαι;
-Ναι γιαγιά, στο υπόσχομαι.
Το πρόσωπό της έλαμψε στο άκουσμα της υπόσχεσής μου. Άπλωσε το χέρι της και με χάιδεψε στο μάγουλο. «Είσαι καλό κορίτσι» μου είπε. Δεν ξέρω αν όση ώρα ήμαστε μαζί με είχε έστω και για μια στιγμή αναγνωρίσει. Αναγνώρισα όμως εγώ το άγγιγμά της και τη θέρμη της αγάπης της κι αυτό μου έφτανε.
-Κυρία Φανή, βλέπω έχεις επισκέψεις;
-Ναι, είναι η….
-Η Θάλεια, η εγγονή της.
-Ποιος τη χάρη σου κυρία Φανή να ‘χεις τόσο μεγάλη εγγονή!
Η γιαγιά χαμογέλασε με καμάρι στα κολακευτικά λόγια της τραπεζοκόμου που είχε έρθει για να φέρει το μεσημεριανό γεύμα.
Έσκυψα, την αγκάλιασα και τη φίλησα αφήνοντάς την ευχαριστημένη, όσο λίγο κι αν κράτησε αυτό. Φεύγοντας συνειδητοποίησα πως μέσα στα τόσα χρόνια προσφοράς, ήταν η πρώτη φορά που η γιαγιά είχε ζητήσει κάτι από εμένα. Η πτήση μου έφευγε σε δυο ώρες κι εγώ ίσα που είχα προλάβει να την δω, να της δώσω μια ψεύτικη υπόσχεση και να επιστρέψω στη μοναξιά μιας προγραμματισμένης ζωής.
Την επόμενη άνοιξη γύρισα εκτάκτως στο χωριό για την κηδεία της . Πρόλαβα και πήγα μια βόλτα στο κτήμα. Οι αμυγδαλιές, περίμεναν εκεί, ανυπόκριτα αγέρωχες , να μου θυμίζουν με τα άνθη τους την υπόσχεση που δεν κράτησα.
“Η υπόσχεση”
Της Βάνιας Σύρμου

Ιστορίες Ζωής,
'στειλε μου την δική σου εαν θες!!
Share:

Στάχτη το πολύτιμο αρχείο.

 Με βαθιά λύπη σας ανακοινώνουμε την ολική καταστροφή της υλικής, αλλά κυρίως της πνευματικής περιουσίας του Ιστορικού Κέντρου Καλλονής Λέσχη "ΑΡΙΣΒΗ" μετά τη φωτιά που ξέσπασε χθες το βράδυ σε

Ολοκληρο το κτίριό του. 6,5 χιλιάδες τόμοι σπάνιων βιβλίων, πολλοί των οποίων ήταν εκδόσεων από τις αρχές του 1700, χιλιάδες χειρόγραφα και πάπυροι, με καταγεγραμμένη την ιστορία κυρίως της Καλλονής, αλλά και της Λέσβου και της νεότερης Ελλάδας, σημαντικοί πίνακες, σύμβολα, πρωτότυπα καταστατικού ίδρυσης του σωματείου και χειρόγραφα από το έτος 1905. Κάηκε εν ολίγοις η καταγεγραμμένη ιστορία του τόπου μας. 

Σε αυτό το κτίριο συστεγαζόταν εδώ και κάποιους μήνες και η Ένωση Λογοτεχνών Αιγαίου. Δυστυχώς, κάηκε ολοσχερώς και η δική μας υλική και πνευματική περιουσία.

Το Δ.Σ. της Ε.Λ.Α. εκφράζει τη βαθιά συμπαράστασή του, τη λύπη του και τον ειλικρινή σεβασμό του στην Ιστορική Λέσχη Καλλονής που  πραγματικά δοκιμάστηκε βάναυσα σε αυτή την απροσδόκητη μάχη με την καταστροφή. Θα είναι δίπλα της για ό,τι χρειαστεί!

Στέλλα Πετριδου

Υ. Γ Μόνο θλίψη μπορώ να πω και αυτό που μου βγήκε αυθόρμητα μόλις διάβασα τα νέα της φίλης μου Στέλλας,, όχι ρε π@υστι μου. 

Share:

Έφυγαν όλοι μα ο Άγιος Ισίδωρος και η Μαστίχα «έμειναν»

Κάθε χρόνο, κάθε καλοκαίρι στη νότια Χίο και αποκλειστικά και μόνο εκεί, ένα δένδρο κλαίει!

Φώτο - Μαρία Κογιαλου!! 
Κλαίει απ’ την αρχαιότητα, απ’ την εποχή της Ρωμαϊκής κατάκτησης της νήσου, από την εποχή του Αγίου Ισιδώρου. Ρωμαίοι, Άραβες, Σαρακηνοί, Γενουάτες, Τούρκοι κατακτητές πέρασαν απ’ τη Χίο, πέρασαν κι έφυγαν….

Έφυγαν όλοι μα ο Άγιος Ισίδωρος και η Μαστίχα «έμειναν» στο νησί ίσως σύμβολα αιώνιας Αθανασίας μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος…

Κάθε χρόνο, κάθε καλοκαίρι ένα δέντρο κλαίει! Για να το διαπιστώσετε δεν έχετε παρά να επισκεφθείτε την ακριτική Χίο και πιο συγκεκριμένα το νότιο τμήμα του νησιού, τα Μαστιχοχώρια όπως λέγονται τα χωριά του νησιού εδώ που φύεται –αποκλειστικά και παγκόσμια- η μαστίχα (σκίνος-μαστιχόδεντρο) ή αλλιώς το δέντρο που κλαίει…..


Αλήθεια, γιατί κλαίει ο σχίνος κι από πότε;

Σαν πολύτιμος κρύσταλλος στάζει

απ’ τον κορμό του σχίνου η μαστίχα.

Άγιος Ισίδωρος…

250 μ.Χ. Το νησί της Χίου βρίσκεται υπό Ρωμαϊκή κατοχή και στο λιμάνι του νησιού είναι αγκυροβολημένο ένα τμήμα του Ρωμαϊκού στόλου. Ανάμεσα στους αξιωματικούς των πληρωμάτων είναι κι ένα νεαρό αγόρι μόλις 22 ετών, ο Ισίδωρος, γιος πλούσιου εμπόρου της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου με καταγωγή όμως από τη Χίο.
Ο Ισίδωρος έχει ασπασθεί κρυφά τον Χριστιανισμό. Προδίδεται στον Ρωμαίο Ναύαρχο, συλλαμβάνεται, τον βασανίζουν και ομολογεί την πίστη του στη νέα θρησκεία. Έρχεται ο πατέρας του από την Αλεξάνδρεια και προσπαθεί να μεταπείσει τον νεαρό Ισίδωρο να επιστρέψει στη θρησκεία τους το δόγμα των Εθνικών.
Ο Ισίδωρος μ’ όλο το νεανικό του ενθουσιασμό ναι μεν χαίρεται που βλέπει τον πατέρα του αλλά αρνείται να επιστρέψει στην ειδωλολατρία επιβεβαιώνοντας τα λόγια του Κυρίου: «Παραδώσει εις θάνατον πατήρ τέκνον» (Ευαγγ. Ματθαίος) και….

Ο Ισίδωρος θα δεχτεί άγρια επίθεση από τον φανατικό ειδωλολάτρη πατέρα του, είναι δε τόσο βάρβαρα τα χτυπήματα στον νεαρό Ισίδωρο που ο σκληρός θάμνος κάτω απ’ τον οποίο τον χτυπάει ο πατέρας του θα ….. λυγίσει από τη βία που αντικρίζει και θα πονέσει και θα δακρύσει για τα μαρτύρια που βλέπει να υποφέρει ο νεαρός Ισίδωρος……

Όχι! Δεν θα λάβεις μάχαιρα,

είπε ο σχίνος.

Κι έσταξε το μυρωδάτο δάκρυ του,

αντίδωρο στη μαχαιριά που

λάβωσε το κορμί του.

Ποιήτρια: Τζένη Συρρή-Χαννάκη

Και: «Ταις προς τον Κτίστην ευχαίς σου συ εχαρίτωσας, το αποστάζον δάκρυ, εκ των σχίνων της Χίου, και τούτω σε δυνάμεις ενέθου πολλάς, διό χαίρουσα σύμπασα, ως ευεργέτην η Νήσος ανευφημεί, και προστάτην επιγράφεται».

Ήχος α΄. Των ουρανίων Ταγμάτων

Ο πολιούχος του νησιού της Χίου Άγιος Ισίδωρος μαρτύρησε το 250 περίπου μ.Χ., η μνήμη του τιμάται στις 14 Μαΐου στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία και στη Δυτική Καθολική Εκκλησία - όπου είναι εξίσου αγαπητός και δημοφιλής Άγιος (Sant’ Isidoro)-, μία μέρα μετά, στις 15 Μαΐου.

Σημείωση: Μαστιχοφόρος Σκίνος.

Δενδρύλλιο του γένους Πιστάκη, ιθαγενείς της μεσογείου και Κανάριων Νήσων μόνο που η ποικιλία Pistacia lentiscus varchia, κοινώς μαστιχοφόρος σκίνος της Χίου ευδοκιμεί -αποκλειστικά- στο νότιο τμήμα της Χίου και εδώ γίνεται και η συστηματική καλλιέργειά της όταν μετά από εντομές στα δενδρύλλια μία ουσία, ελαιορητίνη ουσία, παρουσιάζεται με μορφή ημιδιαφανών, υποκίτρινων και κιτρινωπών κόμβων γνωστών κοινώς με το όνομα δάκρυα της μαστίχας.

Με την φίλη μας Τασσώ Γαΐλα Αρθρογράφος-Ερευνήτρια

Share:

Η Σ υ ν ά ν τ η σ η

 Κόντευε 9 πρωί Μεγάλου Σαββάτου. Πέρασε η ώρα, άρχισε να ετοιμάζεται γρήγορα για την εκκλησία. Πτώμα ένιωθε…Τρεις μέρες ετοιμαζόταν για την Κυριακή του Πάσχα. Αρνί, τσουρέκια και κουλούρια χειροποίητα, σπίτι στην εντέλεια, ρούχα σιδερωμένα για την Ανάσταση, κήπος έτοιμος για το ψήσιμο…κούραση ατέλειωτη!

« Αμάν, να περάσει το Πάσχα να ησυχάσουμε», σκέφτηκε η Σοφία. «Φασαρία, έξοδα, κούραση και στο τέλος δεν αλλάζει και τίποτα. Μια ιδέα είναι! Οι γιορτές είναι μόνο για τους πλούσιους. Να πάρεις την οικογένεια και να πας Κέρκυρα, Μύκονο, Σαντορίνη, να μείνεις στο πεντάστερο, να σου κάνουν τεμενάδες… αυτή είναι ζωή! Όχι να πλένεις αντεράκια δυο μέρες, για να φάει ο Μήτσος κοκορέτσι, όπως στο χωριό του..» 

Έριξε την τελευταία ματιά, στο πεντακάθαρο σπίτι της κι έκλεισε με βρόντο την πόρτα φεύγοντας για την εκκλησία. Κι αυτό, ένα ακόμη καθήκον! Αλλά, να περάσει το Πάσχα και να μην κοινωνήσει; Δεν της καθόταν καλά! Δεν πρόλαβε βέβαια να εξομολογηθεί, αλλά σιγά το πράγμα! «Μήπως κι αυτοί που εξομολογούν είναι αναμάρτητοι;» σκέφτηκε. Τα πόδια πρησμένα, τα παπούτσια σφιχτά, με το ζόρι έριχνε βήμα. Είπε να κοινωνήσει το πρωί του Σαββάτου για να μην στηθεί στην ουρά πάλι το βράδυ της Ανάστασης. «Μετά το Χριστός Ανέστη, θα φύγουμε, μπα δεν γίνεται να κάτσω στη λειτουργία μετά. Καταρχήν, είμαι πτώμα. Αλλά θέλω και να αυγοκόψω τη μαγειρίτσα, θα έρθουν τα παιδιά, θα βιάζονται…δεν πειράζει, φτάνει αυτό. Ο Θεός ξέρει τους καλούς να τους ξεχωρίζει…εγώ δεν πείραξα ούτε μυρμήγκι στη ζωή μου..Κι όσο για το Φώς της Ανάστασης, θα το πάρω σε μια λαμπάδα... Συμβολικό είναι έτσι κι αλλιώς το Φως…ένα έθιμο είναι…» σκεφτόταν, ενώ έφτανε στην αυλή της εκκλησίας.

Την ίδια στιγμή βλέπει τον κόσμο να φεύγει, είχε πάνω από ένα τέταρτο που η λειτουργία τελείωσε κι ο ιερέας είχε φύγει ήδη για το κοιμητήριο. 

«Ε, αυτό το λες γκαντεμιά! Αντε τώρα να βρεις σειρά το βράδυ..με τη γκρίνια των παιδιών να περιμένουν να φάνε, εγώ να βιάζομαι..δεν γίνεται να κοινωνήσω, κρίμα! δεν πειράζει, του χρόνου, τί να κάνουμε..» σκέφτηκε και ξεκίνησε για το γυρισμό. 

Ενώ κατευθυνόταν στην έξοδο, ακούει ένα «Καλημέρα Σοφία», μιας γνώριμης, ζεστής φωνής που την γύρισε χρόνια πίσω. Γυρίζει το βλέμμα κι αντικρίζει το Χρήστο, συμμαθητή κι αγαπημένο φίλο από το γυμνάσιο ακόμα. Αγκαλιάζονται με συγκίνηση, είχαν πάνω από 15 χρόνια να βρεθούν…

«Ελα να σε δω λίγο, έλα να καθήσουμε στο παγκάκι» της προτείνει με μια ηρεμία, που της δημιουργεί απορία.

«Πολύ θα το ήθελα, αλλά δυστυχώς βιάζομαι Χρήστο μου, δεν προλαβαίνω » του απαντά μονομιάς.

«Γιατί ακριβώς βιάζεσαι;» τη ρωτάει αφοπλιστικά

«Γιατί, γιατί.. έχω δουλειές πολλές» του απαντά μάλλον αμήχανα.

«Έλα κάτσε! Οι δουλειές δεν τελειώνουν ποτέ! Οι άνθρωποι τελειώνουν και πολλές φορές δυστυχώς τελειώνουν, χωρίς καν να προλάβουν να αρχίσουν..» της λέει κι εκείνη κάθεται, νιώθοντας σαν να είχε πια μαγνήτη στο παγκάκι. 

…..Ώρα 12  μεσημέρι. Μπαίνει στο σπίτι, ήρεμα και γαλήνια. Αυτή τη φορά, δεν χτύπησε με δύναμη την πόρτα, δεν έριξε detoil στο πατάκι, δεν τακτοποίησε τα παπούτσια στην παπουτσοθήκη, δεν μάζεψε το ριχτάρι του καναπέ που κρεμόταν λίγο αριστερά στη γωνία…

Γέμισε ένα ποτηράκι με νερό και έβαλε μέσα το μικρό χαμομηλάκι που της χάρισε ο Χρήστος, κόβοντάς το από την αυλή της εκκλησίας. Αυτή η μικρή μαργαρίτα, που σήμερα έγινε η αφορμή για να σταθεί, για να σκεφτεί …Κάθησε στον καναπέ, με το μυαλό και την ψυχή, να επεξεργάζεται όλα όσα σήμερα έμαθε κι ένιωσε.

Δυο ώρες περίπου με το συμμαθητή της, ανακάλυψε ότι ο ίδιος είχε ένα σοβαρό τροχαίο πριν από δέκα περίπου χρόνια, πέρασε έναν Γολγοθά για την αποκατάστασή του, έχασε τη δουλειά του, έζησε μεγάλη κρίση στο γάμο και στην οικογένεια… αλλά , όπως της είπε, τον έσωσε το γεγονός ότι μέσα από όλα αυτά, κατάφερε να δει, τη ζωή α λ λ ι ώ ς.  

«Κόντεψα να σκοτωθώ, γιατί πάντα βιαζόμουν. Όταν με ρωτούσαν «τι κάνεις;» απαντούσα «τρέχω και δεν φτάνω»..Μετά το ατύχημα, όταν μπόρεσα και ξαναπερπάτησα, άρχισα να περνάω από δω, για να ανάψω στα γρήγορα ένα κερί, πριν πάω στη δουλειά. Μια μέρα συνάντησα έναν ηλικιωμένο που καθόταν ακριβώς στο παγκάκι αυτό. Μου 'πιασε την κουβέντα, χωρίς να τον ξέρω. Όταν του είπα «καλημέρα, αλλά βιάζομαι, γιατί τρέχω και δεν φτάνω», μου είπε χαμογελώντας «γιατί μάλλον έχεις χαθεί!». Τον ρώτησα με περιέργεια, τι εννοεί. Μου απάντησε ότι όταν κάποιος τρέχει και δεν φτάνει, σημαίνει ή ότι τρέχει σε λάθος κατεύθυνση -γι' αυτό δεν φτάνει, ή ότι τρέχει χωρίς προορισμό και δεν έχει κάπου να φτάσει, ή ότι έχει χαθεί και δεν μπορεί να φτάσει… 

Όταν του εξήγησα ότι  έχω πολλά προβλήματα και ότι όλα πάνε στραβά, έκοψε αυτή τη μικρή μαργαρίτα, το χαμομηλάκι και μου είπε: 

«Το βλέπεις; Κοίτα ανάμεσα σε πόσο μεγάλα κι όμορφα φυτά ξεφυτρώνει. Κοίτα τα αναρριχόμενα, πόσο δέος σου προκαλούν– πανύψηλα. Κοίτα τις τριανταφυλλιές, σαν νύφες στολισμένες. Κοίτα την κληματαριά, τσαμπιά σταφύλια ζηλευτά. Όμως αυτό, κοίτα το..πόσο μικρό αλλά και πόσο όμορφο! Λεπτοκαμωμένα πέταλα λευκά, αγνά, καλοσχηματισμένα σαν να βγήκαν από χέρια ζωγράφου. Και η κίτρινη καρδιά του, καρπός που φτιάχνει ρόφημα..Τόσο ταπεινό, αλλά τόσο μοναδικό. 

Ετσι είσαι κι εσύ: Μ ο ν α δ ι κ ό ς. 

Απλά, δεν βρήκες ακόμη το Φως σου. Δεν στάθηκες ποτέ να το δεις, ενώ είναι μέσα σου… Γι’αυτό  τρέχεις και δεν φτάνεις…» 


Η Σοφία συνέχισε με καρφωμένο το βλέμμα στο μικρό ποτήρι και στο μικρό χαμομήλι… Που τώρα έδειχνε στα μάτια της τεράστιο, σαν ήλιος λαμπερός και φλόγα μεγάλη! 

Αυτό το μικρό, ασήμαντο και ταπεινό λουλουδάκι, που έγινε το  Φως, που η ίδια τόσο ξαφνικά συνάντησε…Και η Ανάσταση, ξεκίνησε…

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ


Share:

Γλυκό του κουταλιού Πασχαλιά! και όμως γίνεται

Συνήθως τέτοιες εποχές όλα τα ιστολόγια σας δίναμε συμβουλές για το ψήσιμο του οβελία και την κατασκευή του πρωτομαγιάτικου στεφανιού.
Σήμερα όμως είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας δώσουμε μια συνταγή διαφορετική από της άλλες.
Γλυκό του κουταλιού Πασχαλιά, ένα γλυκό τελείως διαφορετικό από τα άλλα, ένα γλυκό που θα το κάνεις σε συγκεκριμένες μέρες, ένα γλυκό του Πάσχα!
Η κ Λένα λοιπόν από την Κατερίνη μας έστειλε!! αυτό ήταν και το πρώτο σχόλιο στην ομάδα που η Κατερίνα ανέβασε την συνταγή! Η ομάδα είναι (ΟΙ ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΤΗΣ ΓΚΟΛΦΩΣ 
Ετσι με την άδεια της  σας παρουσιάζω και εγώ την συνταγή και επίσης λίγα λόγια για την Πασχαλιά.

Η πασχαλιά, όπως δηλώνει και το όνομά της, είναι το καλλωπιστικό φυτό που έχει συνδεθεί με τη γιορτή του Πάσχα. Και όχι άδικα, καθώς το φυτό της πασχαλιάς μας χαρίζει εντυπωσιακή ανθοφορία που διαρκεί 20 με 30 μέρες, στα τέλη της άνοιξης, κόντα στην περίοδο του Πάσχα.

 Φυλλοβόλος θάμνος, με ύψος που φτάνει μέχρι τα τέσσερα μέτρα και καταγωγή από την περιοχή των Βαλκανίων, η πασχαλιά έχει εγκλιματιστεί και διαδοθεί τόσο στην βόρεια και δυτική Ευρώπη, καθώς και στη Βόρεια Αμερική. Ξεχωρίζει για τα χαρακτηριστικά καρδιόσχημα βαθυπράσινα φύλλα και κυρίως για τα υπέροχα αρωματικά άνθη της, σε αποχρώσεις από λευκό και απαλό κίτρινο μέχρι βαθύ μωβ. Η πασχαλιά αποτελεί εξαιρετική επιλογή φυτού για φράχτη και μπορούμε να τη φυτέψουμε στον κήπο, καθώς και σε γλάστρα στο μπαλκόνι. Ας δούμε τις σημαντικότερες συμβουλές για τη φροντίδα της πασχαλιάς για να απολαμβάνουμε την πλούσια ανθοφορία της κάθε Πάσχα. 

Γλυκό του κουταλιού Πασχαλιά!
Συνταγή: πλένουμε 40 γρ άνθη Πασχαλιάς κ τα αφήνουμε να στραγγίσουν καλά!
 Ρίχνουμε 2 κσ. ζάχαρη κ τα πατάμε ελαφρά.
 Βάζουμε να κάνουμε σιρόπι με 80 γρ νερό κ 150 γρ ζάχαρη' κ ρίχνουμε τα άνθη Πασχαλιάς.
 Βράζουμε για 10 κ λίγο πριν το τέλος ρίχνουμε 1 κσ. λεμόνι!
Αποθηκεύουμε σε βαζάκι το αφήνουμε στο ψυγείο να δέσουν τα αρώματα Κ απολαμβάνουμε μετά από λίγες μέρες!

( Αν έχετε χρώμα μωβ ζαχαροπλαστικής ρίξτε λίγες σταγόνες να το βοηθήσετε να αναδειχθεί!!)

ΥΓ συντάκτη, το κουταλάκι το ερωτεύτηκαν πολλοί !!
Share:

Σχολικός Εκφοβισμός: Θύμα-Θύτης-Παρατηρητής

Γενικά νιώθω λίγο ότι έχει γίνει μια καραμέλα ο σχολικός εκφοβισμός.

Σχολικός εκφοβισμός δεν είναι μια παρεξήγηση του παιδιού μας με ένα συμμαθητή του που θα κρατήσει 5 λεπτά ή όταν ένα παιδί θυμώνει με το συμμαθητή του και του κρατάει μούτρα!

Τι είναι ο σχολικός εκφοβισμός;

Σύμφωνα με τον Olweus σχολική βία και σχολικός εκφοβισμός παρατηρείται όταν ένα παιδί «εκτίθεται, κατ’ επανάληψη και σε διάρκεια χρόνου, σε αρνητικές πράξεις από ένα ή περισσότερα άτομα.»

Από αυτόν τον ορισμό καταλαβαίνουμε ότι το κυριότερο χαρακτηριστικό είναι  η επαναληπτική έκθεση του παιδιού στη βία συνήθως από συνομήλικούς του.


Ποιοι είναι οι εμπλεκόμενοι στο σχολικό εκφοβισμό;

  • Το παιδί που δέχεται βία (θύμα)
  • Το παιδί ή μια ομάδα από παιδιών που ασκεί βία (θύτης)
  • Οι παρατηρητές (Τα άτομα που βλέπουν ένα παιδί να δέχεται βία και δεν μιλάνε)
  • Οι δάσκαλοι
  • Οι γονείς 
  • Οι κοινωνικές υπηρεσίες
Εδώ θέλω να σκεφτούμε δυο πράγματα.

Το πρώτο είναι  πόσο σημαντικό ρόλο στο φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού παίζουν οι παρατηρητές καθώς βλέπουν ένα παιδί να απειλείται και δεν παίρνουν μέρος και συντηρούν μια κατάσταση. Αρκετές φορές το κάνουν από φόβο, άλλες δυστυχώς το κάνουν από αδιαφορία. Εδώ νομίζω ότι έγκειται και ο ρόλος των γονιών είναι σημαντικό οι γονείς να εμφυσήσουν στα παιδιά ότι πρέπει να μιλάνε και να έχουν εν συναίσθηση απέναντι σε ένα άλλο παιδί. Ένα παιδί που θα γελάσει, θα σχολιάσει χωρίς να κάνει κάτι ή θα κοιτάξει  θα ενισχύσει τη στάση του θύτη αυτομάτως αφού θα νομίζει ότι κάνει κάτι σπουδαίο.

Το δεύτερο είναι ότι τις περισσότερες φορές το παιδί που δέχεται βία με το παιδί που ασκεί βία δεν είναι φίλοι. Άρα είναι καλό όλοι να προσπαθούμε να διακρίνουμε το πείραγμα μεταξύ των φίλων με το σχολικό εκφοβισμό. Το πείραγμα δεν αποσκοπεί σε σωματικό και ψυχικό πόνου του άλλου.

Τι περιλαμβάνει ο σχολικός εκφοβισμός;

  • Σωματική βία. (Χτυπήματα, τσιμπήματα, δαγκωνιές, σπρωξίματα.)
  • Εσκεμμένος αποκλεισμός μαθητών από κοινωνικές δραστηριότητες, 
  • Σεξουαλική παρενόχληση
  • Λεκτική βία. Χρησιμοποίηση υβριστικών ή περιπαικτικών εκφράσεων.  Κάποιες φορές αυτές οι περιπαικτικές εκφράσεις μπορεί να είναι  για τη φυλή, την εθνικότητα, τη θρησκεία, την ταυτότητα αναπηρίας, τη σεξουαλική ταυτότητα του θύματος .
  • Απειλές και εκβιασμό 
  • Κλοπές  και ζημιές στα προσωπικά αντικείμενα του θύματος 
  • Διάδοση κακοηθών και ψευδών φημών
Ποιο είναι συνήθως το προφίλ των παιδιών που δέχονται σχολικό εκφοβισμό;
  • ● Αδυναμία επίλυσης προβλημάτων, 
    ● καταθλιπτικά στοιχεία, 
    ● συναισθηματικές δυσκολίες, 
    ● αίσθημα μοναξιάς, 
    ● χαμηλές σχολικές επιδόσεις και απουσίες 
    ● Διαταραχές συμπεριφοράς 
    ● Ψυχολογικά / ψυχοσωματικά προβλήματα (πονοκέφαλοι, κοιλιακά άλγη, ενούρηση, διαταραχές ύπνου) 
    ● Άγχος 
    ● Φοβίες 
    ● Δεν μπορούν να μείνουν μόνα 
    ● Αποφεύγουν τη βλεματική επαφή 
Από τα παραπάνω καταλαβαίνουμε ότι συνήθως τα παιδιά που εκφοβίζονται έχουν χαμηλή αυτοπεποίθηση.

Ποιο είναι συνήθως το προφίλ των παιδιών που εκφοβίζουν;


 ● Αδυναμία ελέγχου παρορμήσεων
 ● Μειωμένη ικανότητα αυτοελέγχου
 ● Αδυναμία τήρησης κανόνων και ορίων
 ● Ασυνήθιστα χαμηλό άγχος
 ● Διογκωμένη αυτοεικόνα
 ● Έλλειψη αίσθησης του μέτρου
 ● Η δημοτικότητα τους βρίσκεται στο μέσο όρο ή κάτω από αυτόν και χαμηλώνει καθώς προσχωρούν στις εκπαιδευτικές βαθμίδες
 ● Είναι εχθρικό απέναντι στο περιβάλλον του (ιδιαίτερα σε γονείς και εκπαιδευτικούς)
 ● Απόλυτη έλλειψη ενσυναίσθησης
 ● Είναι δυνατό να περιβάλλονται από άλλους συμμαθητές τους οι οποίοι δεν εκφοβίζουν άμεσα αλλά ενισχύουν το παιδί που εκφοβίζει

Από τα παραπάνω καταλαβαίνουμε ότι το παιδί που εκφοβίζει συνήθως θέλει να έχει την εξουσία και δεν έχει καθόλου όρια.


Ας είμαστε λίγο προσεκτικοί με τις ταμπέλες γιατί τα παιδιά πολλές φορές θυματοποιούνται αφενός χωρίς λόγο και αφετέρου άλλα παιδιά στιγματίζονται επίσης χωρίς λόγο.








Share:

Έχασε τη σκυλίτσα του στα ελληνοτουρκικά σύνορα το 2023 και τη βρήκε έναν χρόνο μετά στη Σερβία

Θα μπορούσε να γίνει μια κινηματογραφική ιστορία, βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, με τους θεατές να αμφισβητούν την αλήθεια της.

 Όμως η πρωταγωνίστριά της, η Ράικα, αν μπορούσε να μιλήσει, θα τους άφηνε όλους άφωνους εξιστορώντας πώς κατάφερε στην πραγματικότητα να επιβιώσει επί έναν χρόνο μόνη της, από την Ελλάδα όπου χάθηκε, διασχίζοντας εκατοντάδες χιλιόμετρα στα Βαλκάνια στην προσπάθειά της να γυρίσει σπίτι, στη Λυών της Γαλλίας! Τελικά, το γενναίο σκυλάκι βρέθηκε περίπου 1000 χιλιόμετρα μακριά από το σημείο που είχε χαθεί, στους Κήπους Έβρου, στα σύνορα Σερβίας- Βοσνίας όταν την έπιασαν φιλόζωοι, την εξέτασε κτηνίατρος και εντόπισε το τσιπάκι της με τα στοιχεία του Γάλλου ιδιοκτήτη της!

Η Ράικα ήρθε στην Ελλάδα το 2023 μέσα σε ένα ειδικά διαμορφωμένο καλάθι , στο ποδήλατο του Γάλλου Ρεμί Νταρζέρ ( Remy Dargere) ο οποίος ταξίδευε με αυτόν τον τρόπο. Ο ποδηλάτης και ιδιοκτήτης της φτάνοντας στις 7 Απριλίου του 2023, κοντά στα Ελληνοτουρκικά σύνορα, την έχασε, όταν η μόλις ενός έτους Ραϊκα τρόμαξε από αδέσποτα σκυλιά και έτρεξε προς τους Κήπους Έβρου. Μάταια ο ιδιοκτήτης της την έψαχνε, έμεινε μάλιστα περίπου έναν μήνα στην Αλεξανδρούπολη απ’ όπου την αναζητούσε με την βοήθεια εθελοντών. Μία εξ αυτών, η Δώρα Κυριακίδου, βρέθηκε στο πλευρό του από την πρώτη στιγμή και την έψαχνε ακούραστα μαζί του.

Τυπώσαμε αφίσες με την Ράικα και ηχογραφήσαμε το σφύριγμα και την κόρνα ποδηλάτου του Ρεμί στα οποία ανταποκρινόταν για να μπορούμε να την "φωνάζουμε" μ' αυτά. "Χτενίσαμε" μεγάλη περιοχή ψάχνοντάς την και χωρίς να χάνουμε την ελπίδα ότι θα την βρούμε, παρά την αγωνία μας ότι αν πήγαινε σε ορεινές περιοχές, θα κινδύνευε από επιθέσεις λύκων» εξιστορεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κ.Κυριακίδου τονίζοντας ότι ο Ρεμί αναγκάστηκε τελικά μετά από έναν μήνα αναζητήσεων, να επιστρέψει μόνος του στη Γαλλία.

Όμως η Ράικα δεν είχε πει την τελευταία της… λέξη. Ακριβώς έναν χρόνο μετά την εξαφάνισή της, βρέθηκε στη Σερβία, κοντά στα σύνορα Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, από μέλη φιλοζωϊκής οργάνωσης που την πήγαν σε κτηνιατρείο και εντόπισαν από το τσιπ της τον κηδεμόνα της, γεγονός που έκανε γνωστό η πρόεδρος της Νέμεσις, της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας για το Περιβάλλον, τα Ζώα και το Κυνήγι, Νατάσα Μπομπολάκη.

Η φιλοζωική οργάνωση « hope for dogs Europe» όπου φιλοξενήθηκε η Ράικα, είχε αναρτήσει μάλιστα και φωτογραφία της στην ιστοσελίδα της, στην προσπάθεια να υιοθετηθεί, την είχαν ονομάσει «Μάρλεϊ» και έγραφαν για τον παιχνιδιάρικο χαρακτήρα της!

«Όταν βρέθηκαν μέσω του τσιπ, τα στοιχεία του Ρεμί Νταρζέρ και επικοινώνησαν τηλεφωνικά μαζί του, τρελάθηκε! Απ’ ό,τι μου είπε, θα πάει την προσεχή Παρασκευή ή το Σάββατο για να την παραλάβει» λέει η κ.Κυριακίδου, προσθέτοντας ότι θεωρεί ότι η Ράικα είχε αποφασίσει να γυρίσει μόνη της στη... Λυών. Άλλωστε ο ιδιοκτήτης της, δεν έχασε ποτέ την ελπίδα ότι θα ξαναβρεί την αγαπημένη του σκυλίτσα, αφού όπως έγραψε στη σελίδα του στο fb, «Η πίστη μπορεί να μετακινήσει βουνά!».

Πηγή ΑΠΕ-ΜΠΕ

Share:

Τα λουλούδια στην Ελληνική Μυθολογία

Τα λουλούδια στην Ελληνική Μυθολογία
Η ονομασία των λουλουδιών,
μέσα από την αρχαιοελληνική μυθολογία.

Αμυγδαλιά-Μυγδαλιά

Η ελληνική μυθολογία μας μιλά για μια όμορφη πριγκίπισσα που ονομαζόταν Φυλλίς, και που ήταν θυγατέρα ενός βασιλιά της Θράκης. Αυτή ερωτεύτηκε τον γιο του Θησέα τον Δημοφώντα. Ο νέος αυτός βρέθηκε στα μέρη της καθώς επέστρεφε με το καράβι του από την Τροία και ο βασιλιάς του έδωσε ένα μέρος του βασιλείου του και την θυγατέρα του για γυναίκα. Μετά από κάποιο διάστημα ο Δημοφών νοστάλγησε την πατρίδα του την Αθήνα τόσο πολύ που ζήτησε να πάει εκεί για λίγο διάστημα. Η Φυλλίς συμφώνησε αφού της υποσχέθηκε ότι θα γύριζε πίσω σύντομα και έτσι εκείνος μπήκε στο καράβι του και απέπλευσε. Η Φυλλίς έμεινε εγκαταλειμμένη περιμένοντας τον εκλεκτό της καρδιάς της, στον τόπο της τελετής του γάμου της. Η Φυλλίς περίμενε για χρόνια την επιστροφή του, αλλά τελικά πέθανε από μαρασμό. Οι θεοί, από οίκτο, μεταμόρφωσαν την Φυλλίδα σε δέντρο, σε αμυγδαλιά, η οποία έγινε σύμβολο της ελπίδας. Όταν ο περιπλανώμενος, γεμάτος τύψεις, Δημοφών επέστρεψε, βρήκε τη Φυλλίδα σαν ένα γυμνό δέντρο χωρίς φύλλα και άνθη. Απελπισμένος αγκάλιασε το δέντρο, το οποίο ξαφνικά πλημμύρισε από λουλούδια, δείχνοντας ότι η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί από το θάνατο.

Ανεμώνη-Ανεμολούλουδο


Το όνομα του λουλουδιού συνδέεται με τον αρχαίο ερωτικό μύθο του Άδωνη και της Αφροδίτης. Ο μύθος είναι πολύ γνωστός. Ενέπνευσε μάλιστα και μεγάλους ποιητές όπως ο Οβίδιος και αρκετά αργότερα ο Σαίξπηρ να γράψουν ύμνους σ' αυτόν τον έρωτα. Σύμφωνα με το μύθο ο Άδωνης βγήκε για κυνήγι στο δάσος.
Εκεί όμως τον παραφύλαγε ο θεός Άρης ο προηγούμενος εραστής της Αφροδίτης που ζήλευε τον Άδωνη αφού η Αφροδίτη τον παράτησε για τα μάτια του ωραίου νέου.
Ο Άρης μεταμορφώθηκε σε άγριο κάπρο, επιτέθηκε στον Άδωνη και τον πλήγωσε θανάσιμα. Η Αφροδίτη άκουσε τα βογκητά του Άδωνη και έσπευσε να τον βρει.
Όμως ήταν πια αργά. Απαρηγόρητη η Αφροδίτη πήρε στην αγκαλιά της το άψυχο σώμα του αγαπημένου της και όπως λέγεται ράντισε με νέκταρ την πληγή.
Από το μείγμα που έκαναν το νέκταρ με το αίμα ξεπήδησε ένα όμορφο λουλούδι. Μόνο που η ζωή αυτού του λουλουδιού κρατάει λίγο. Όταν ο άνεμος φυσάει κάνει τα μπουμπούκια του φυτού να ανθίσουν και ύστερα ένα άλλο ανεμοφύσημα παρασέρνει τα πέταλα μακριά.
Έτσι το λουλούδι αυτό ονομάστηκε ανεμώνη ή ανεμολούλουδο επειδή ο άνεμος βοηθάει την ανθοφορία του αλλά και την παρακμή του. Θα ήταν παράληψη αν δεν αναφέραμε ότι υπάρχει και λουλούδι με το όνομα Άδωνης το οποίο μάλιστα έχει και φαρμακευτικές ιδιότητες.

Άδωνης- Αγριοπαπαρούνα




Το λουλούδι που αναφέρει ο μύθος είναι η γνωστή σε όλους μας παπαρούνα των λιβαδιών με το υπέροχο κόκκινο χρώμα (Το αίμα του Άδωνη).
Ίρις-Ίριδα
Αυτή η πληροφορία δεν είναι ακριβώς ένας μύθος αλλά έχει συμβολικό περιεχόμενο.
Το λουλούδι Ίρις πήρε το όνομα του από την αρχαία θεά Ίριδα, την θεά του ουράνιου τόξου. Η Ίρις ήταν επίσης και αγγελιοφόρος των θεών κυρίως του Δία και της Ήρας. Μετέφερε μηνύματα από το "μάτι του ουρανού" στη γη με την καμπύλη του ουράνιου τόξου.
Η λέξη ίρις σημαίνει "μάτι του ουρανού".
Ήταν το όνομα πού δόθηκε στη θεά , στο λουλούδι και στην κόρη των ματιών μας.
Αυτό σημαίνει ότι καθένας από μας κουβαλάει μαζί του ένα κομμάτι ουρανού.
Υάκινθος-Υάκινθος Ζουμπούλι
Ο Υάκινθος ήταν ένας όμορφος νέος από τη Σπάρτη. Ο Υάκινθος ήταν σύντροφος του Απόλλωνα, θεού του ήλιου και του Ζέφυρου, θεού του ανέμου.
Οι δύο θεοί συναγωνίζονταν ποιος θα κερδίσει την εύνοια του όμορφου νέου.
Μια μέρα καθώς ο Απόλλωνας μάθαινε στο Υάκινθο δισκοβολία, του ξέφυγε ο δίσκος και χτύπησε τον άτυχο νέο σκοτώνοντάς τον.
Από το αίμα του νέου ο Απόλλωνας έπλασε ένα λουλούδι που στο άνθισμά του κάθε του πέταλο έμοιαζε να έχει γραφτεί μια θρηνητική κραυγή ("ΑΙ" δηλαδή γοή στην αρχαιοελληνική γλώσσα).
Μια άλλη εκδοχή:
ο Ζέφυρος ζηλεύοντας επειδή ο νεαρός προτιμούσε την παρέα του Απόλλωνα φύσηξε πάνω στο δίσκο κατευθύνοντας τον να χτυπήσει τον Υάκινθο. Η αλήθεια είναι πως ο υάκινθος του μύθου δεν ήταν πιθανά το γνωστό μας σήμερα λουλούδι, γατί το είδος δεν είναι ενδημικό της Ελλάδας.
Στην πραγματικότητα, ο μύθος μπορεί να μην είναι καν η σωστή πηγή της λέξης "υάκινθος". Ίχνη της λέξης συναντιόνται στην βαθιά αρχαιότητα σε μια μη Ελληνική διάλεκτο που ομιλιούνταν πριν από 4000 περίπου χρόνια, την "θρακοπελασγιακή".
Νάρκισσος-Νάρκισσος Μανουσάκι
Ο πιο κατάλληλος τρόπος να αποδώσει κανείς την ομορφιά του λουλουδιού νάρκισσος είναι αυτός ο αρχαιοελληνικός μύθος. Ο Νάρκισσος ήταν ένας εξαιρετικά όμορφος νέος. Η μητέρα του, του είχε πει ότι θα παραμείνει έτσι σ΄ όλη του τη ζωή αν δεν δίνει σημασία στην ομορφιά του. Ο Νάρκισσος αποφάσισε να δει την αντανάκλασή του στα νερά μιας πηγής. Γοητεύτηκε τόσο από την ομορφιά του πού έμεινε εκεί ακίνητος θαυμάζοντας τον εαυτό του μέχρι που μαράζωσε και πέθανε στις όχθες της πηγής. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, νόμισε πως η αντανάκλαση του ήταν η νύμφη που έμενε εκεί. Πήδησε στο νερό για να την πιάσει και πνίγηκε.
Το λουλούδι νάρκισσος φύτρωσε σε εκείνο το σημείο.

Κρόκος-Ζαφορά

Ο Κρόκος ήταν φίλος του θεού Ερμή. Μια μέρα και ενώ οι δύο φίλοι έπαιζαν, ο Ερμής χτύπησε κατά λάθος τον Κρόκο στο κεφάλι και τον σκότωσε. Στον τόπο του συμβάντος φύτρωσε ένα λουλούδι. Τρεις σταγόνες από το αίμα του άτυχου νέου που έπεσαν στο κέντρο του λουλουδιού έδωσαν τα στίγματα του φυτού που από τότε πήρε το όνομα κρόκος. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή ο Κρόκος ήταν ένας νεαρός, που εξαιτίας ενός άτυχου έρωτα για τη Νύμφη Σμίλακα μεταμορφώθηκε στο ομώνυμο φυτό. Ταυτόχρονα η Σμίλαξ έγινε το ομώνυμο αναρριχητικό φυτό(Σμίλαξ Ασπίρα-Ουρβιά).

Δάφνη-Δάφνη του Απόλλωνα

Η Δάφνη ήταν μια νεαρή όμορφη νύμφη, κόρη του ποτάμιου θεού Πηνειού.
Ήταν κυνηγός και είχε αφιερώσει τη ζωή της στην Άρτεμη τη θεά του κυνηγιού.
Όπως η θεά έτσι και αυτή αρνιόταν να παντρευτεί. Την περιτριγύριζαν πολλοί θαυμαστές αλλά αυτή τους απέρριπτε όλους, ακόμα και τον ισχυρό γιο του Δία τον Απόλλωνα. Ο Απόλλωνας ερωτεύθηκε την Δάφνη και όταν αυτή αρνήθηκε τις προτάσεις του την κυνήγησε ανάμεσα στα δέντρα.
Η Δάφνη φοβήθηκε και προσευχήθηκε στον πατέρα της να την βοηθήσει. Τότε λοιπόν ο πατέρας της είπε ότι θα την προστάτευε μεταμορφώνοντάς την σε δέντρο που θα ρίζωνε στην όχθη του ποταμού του, (την γνωστή μας δάφνη).
Όταν ο Απόλλωνας ήρθε ψάχνοντας τη Δάφνη, ο πατέρας της του είπε ότι μεταμορφώθηκε σε δέντρο. Ο Απόλλωνας τότε έκοψε μερικά κλαδιά και έπλεξε ένα στεφάνι σε ανάμνηση της ομορφιάς της και του έρωτά του για αυτήν.
Ο Απόλλωνας έκανε τη δάφνη ιερό του φυτό. Καθιέρωσε την απονομή δάφνινου στεφανιού στους πρωταθλητές και σε όσους υπερείχαν σε διάφορα επίπεδα. Στους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες όλοι οι νικητές στεφανώνονταν με δάφνινο στεφάνι.

Τριαντάφυλλο-Ρόδο

Στην Ελληνική μυθολογία το τριαντάφυλλο δημιουργήθηκε από την θεά των λουλουδιών και της βλάστησης την Χλωρίδα. Αυτή μια μέρα βρήκε το άψυχο σώμα μιας νύμφης στο δάσος και το μεταμόρφωσε σε λουλούδι.
Κάλεσε τότε την Αφροδίτη τη θεά της αγάπης και το Διόνυσο το θεό του κρασιού.
Η Αφροδίτη χάρισε στο λουλούδι ομορφιά και ο Διόνυσος πρόσθεσε νέκταρ για να του δώσει γλυκιά ευωδιά.
Ο Ζέφυρος ο θεός του ανέμου φύσηξε μακριά τα σύννεφα και έτσι ο Απόλλωνας ο θεός του Ήλιου μπόρεσε να λάμψει και να κάνει το λουλούδι να ανθίσει.
Έτσι το τριαντάφυλλο δημιουργήθηκε και στέφθηκε "Βασιλιάς των λουλουδιών".

Άστερ-Αστράκι

Αυτό το είδος λουλουδιού ξεκίνησε να φυτρώνει από τα δάκρυα της Αστερέας της θεάς του έναστρου ουρανού, όταν αυτή έκλαιγε επειδή δεν έβλεπε καθόλου άστρα όταν κοίταζε κάτω στη γη.

Παιώνια-Φυτό της θεραπείας

Η παιώνια πήρε το όνομα της από τον Παίωνα ή Παιάνα που φαίνεται ότι ήταν μια θεότητα της θεραπείας αφού είχε θεραπεύσει τον Άδη και τον Άρη από τραύματα.
Ο μύθος που έχει σχέση με το λουλούδι λέει πως ο Παίων ήταν μαθητής του Ασκληπιού, του θεού της υγείας και της ιατρικής.
Κάποτε, η Λητώ (μητέρα του Απόλλωνα και θεά της γονιμότητας), του δίδαξε πως να αποκτήσει μια μαγική ρίζα που φύτρωνε στον Όλυμπο η οποία απάλυνε τον πόνο των γυναικών κατά τον τοκετό. Ο Ασκληπιός ζήλεψε και αποπειράθηκε να σκοτώσει το μαθητή του. Ο Δίας έσωσε τον Παίωνα από την οργή του Ασκληπιού μεταμορφώνοντάς τον στο λουλούδι της παιώνιας.
Οι σπόροι της παιώνιας χρησιμοποιούνταν για τις έγκυες γυναίκες στην αρχαιότητα.
Ελλέβορος-Το ρόδο των Χριστουγέννων
Στην ελληνική μυθολογία ο Μελάμπους ο μεγάλος μάντης και θεραπευτής χρησιμοποίησε αυτό το φυτό σαν βότανο για να θεραπεύσει την τρέλα των θυγατέρων του βασιλιά του Άργους Πρόετου, όπως και άλλων γυναικών, που είχαν χάσει τα μυαλά τους και περιπλανιόνταν σκορπισμένες ανάμεσα στα βουνά και στην έρημο της Τύρινθας νομίζοντας ότι είναι αγελάδες.
Ο Μελάμπους και ο αδερφός του ο Βίας κέρδισαν μια περιουσία (τα δύο τρίτα από το βασίλειο του βασιλιά Πρόετου) αφού παντρεύτηκαν τις θεραπευμένες πριγκίπισσες.
Αχιλλέα-Χιλιολούλουδο
Πήρε το όνομά της από τον ομηρικό ηρώα Αχιλλέα, ο οποίος όπως λέγεται έδινε αυτό το φυτό στους στρατιώτες του, τους θρυλικούς Μυρμιδόνες για να τους βοηθήσει να σταματήσουν το αίμα που έτρεχε από τις πληγές τους κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου.
Νεότερες δοκιμές στο φυτό απέδειξαν ότι περιέχει χημικά συστατικά που το κάνουν χρήσιμο ως αιμοστατικό.

Αγαύη-Αμάραντος, Αθάνατος

Η λέξη αγαύη σημαίνει θαυμαστή ή ευγενικής καταγωγής. Το φυτό της Αγαύης ήρθε στην Ελλάδα από το Μεξικό.
Ωστόσο το όνομά του είναι ελληνικό και πιθανώς του αποδόθηκε επειδή η Ελληνίδα Αγαύη ήταν μια από τις δευτερεύουσες θεές του φεγγαριού, και αυτό σήμαινε πως ότι ήταν μια όψη της αρχαίας Μητέρας γης της Μεσογείου που θυμίζει το έδαφος του Jalisco του Μεξικό.
Η Αγαύη ήταν κόρη του βασιλιά της Θήβας Κάδμου και αδερφή της Σεμέλης της μητέρας του Διόνυσου. Όταν η Σεμέλη κεραυνοβολήθηκε από τον Δία τον εραστή της, η Αγαύη διέδωσε πως ο Δίας τιμώρησε την αδερφή της γιατί τον συκοφάντησε.
Αργότερα ο Διόνυσος εκδικήθηκε για την μητέρα του και επέβαλε βαριά τιμωρία στην Αγαύη. Όταν ο Διόνυσος επέστρεψε στη Θήβα, όπου βασίλευε τότε ο Πενθέας ο γιος της Αγαύης, διέταξε όλες τις γυναίκες της πόλης να πάνε στο βουνό Κιθαιρώνα, για να τελέσουν τα μυστήριά του. Ο Πενθέας που δεν συμφωνούσε με την εισαγωγή της λατρείας, προσπάθησε να κατασκοπεύσει τις Βάκχες. Η μητέρα του τον αντιλήφθηκε, τον πήρε για άγριο ζώο και μέσα στην μανία της τον κατασπάραξε διαμελίζοντάς τον.

Αλθαία-Δεντρομολόχα

Ο μύθος που ακολουθεί δεν έχει καμιά σύνδεση με το φυτό Αλθαία εκτός του ονόματος. Η Αλθαία ήταν γυναίκα του Οινέα, του βασιλιά της Καλυδώνας και μητέρα της Δηιάνειρας και του Μελέαγρου. Όταν ο γιος της έγινε εφτά ημερών, οι Μοίρες οι θεές του πεπρωμένου, ήρθαν την βρήκαν και της είπαν πως το παιδί της θα πέθαινε, αν ο δαυλός που έκαιγε τότε επάνω στην εστία καιγόταν ολόκληρος. Αμέσως η Αλθαία πήρε το δαυλό, τον έσβησε και τον έκρυψε μέσα σε μια κασέλα. Ο Μελέαγρος μεγάλωσε και έγινε διάσημος ήρωας. Στη διάρκεια όμως του κυνηγιού του κάπρου της Καλυδώνας Ο Μελέαγρος σκότωσε κατά τύχη τους θείους του τα αδέρφια της Αλθαίας. Εκείνη γεμάτη οργή έριξε τότε στη φωτιά το δαυλό, από τον οποίο κρεμόταν η ζωή του γιου της. Ο Μελέαγρος πέθανε αμέσως. Η Αλθαία από απελπισία κρεμάστηκε.

Έλατο-Ελάτι

Στις μέρες μας το γνωρίζουμε σαν το ιδανικότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τι αναφέρουν όμως οι αρχαίοι ελληνικοί μύθοι για το έλατο; Το έλατο ονομαζόταν από τους αρχαίους Έλληνες Πίτυς όπως και το πεύκο, και ήταν το ιερό δέντρο του θεού Πάνα. Αυτός είχε κάποτε ερωτευθεί την νύμφη Πίτυ που άρεσε και στον Βοριά. Η Πίτυς προτίμησε τον Πάνα που έκανε λιγότερο θόρυβο, κι ο Βοριάς για να την εκδικηθεί την φύσηξε και την γκρέμισε κάτω από ένα βράχο. Εκεί την βρήκε ξεψυχισμένη ο Πάνας και την μεταμόρφωσε στο ιερό του δέντρο έλατο. Από τότε η νύμφη έκλαιγε κάθε φορά που φυσούσε ο βοριάς και τα δάκρυά της είναι οι σταγόνες ρετσινιού που στάζουν κάθε φθινόπωρο από τα κουκουνάρια του έλατου.

Κυπαρίσσι-Κυπάρισσος

Σύμφωνα με τη μυθική παράδοση ο Κυπάρισσος ήταν ένας όμορφος νέος από την Κέα, γιος του Τήλεφου και εγγονός του Ηρακλή. Ήταν αγαπημένος του Απόλλωνα αλλά και του Ζέφυρου. Αγαπημένο του σύντροφο είχε ένα εξημερωμένο ιερό ελάφι. Αλλά κάποια καλοκαιρινή μέρα ενώ το ελάφι κοιμόταν ξαπλωμένο στον ίσκιο, ο Κυπάρισσος το σκότωσε από απροσεξία με ένα ακόντιο.
Ο νέος γεμάτος απελπισία, θέλησε να πεθάνει. Ζήτησε από τον ουρανό τη χάρη να κυλούν τα δάκρυα του αιώνια. Οι θεοί τον μετέτρεψαν σε κυπαρίσσι, το δέντρο της θλίψης.
Από τότε το κυπαρίσσι θεωρείται σαν πένθιμο δέντρο και φυτεύεται μέχρι σήμερα στα νεκροταφεία.

Κενταύρια-Χειρωνιάς

Λέγεται ότι αυτό το είδος λουλουδιού πήρε το όνομα του από τον σοφό Κένταυρο Χείρωνα, δάσκαλο του Ασκληπιού του Αχιλλέα του Ιάσονα αλλά και του Απόλλωνα.
Στην τιτανομαχία ο Χείρωνας ήταν με το μέρος του Ηρακλής στη μάχη του εναντίον των Κενταύρων. Ο Ηρακλής όμως τον πλήγωσε κατά λάθος στο πόδι με ένα βέλος ποτισμένο στο δηλητήριο της Λερναίας Ύδρας.
Ο Χείρωνας τότε χρησιμοποίησε το φυτό της κενταύριας σαν βότανο για να γιατρέψει την πληγή του.

Ορχιδέα- Όρχις, σαλέπι, σερνικοβότανο

Στην ελληνική μυθολογία, ο Όρχις ήταν γιος μιας νύμφης και ενός σάτυρου.
Κατά την διάρκεια των εορτών προς τιμή του Βάκχου, διέπραξε ιεροσυλία, επιχειρώντας να βιάσει μια ιέρεια. Η τιμωρία του ήταν να κατασπαραχθεί από άγρια θηρία και να μεταμορφωθεί σε ένα αδύνατο και σεμνό φυτό.
Ο Θεόφραστος ήταν ο πρώτος από τους αρχαίους συγγραφείς που αναφέρθηκε στις ορχιδέες. Ήταν αυτός που τους έδωσε την ονομασία Όρχις επιστημονικά, ορμώμενος από τον μύθο του Όρχι και αντανακλώντας την ομοιότητά της διπλοκόνδυλης ρίζας τους με τα ανδρικά γεννητικά όργανα, αυτά που ήταν αιτία της περιπέτειας του γέρου Όρχι. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι μπορούσαν να ελέγξουν το φύλο των αγέννητων παιδιών τους τρώγοντας κονδύλους ορχιδέας.
Αν ο πατέρας έτρωγε μεγάλους νεαρούς κονδύλους το παιδί θα ήταν αρσενικό, αν η μητέρα έτρωγε μικρούς κονδύλους το παιδί θα γεννιόταν θηλυκό.

ΤΟ ΓΙΑΣΕΜΙ

Πατρίδα του η Απω Ανατολή. Ζει στις γωνιές των κήπων και σκαρφαλώνει σε τοίχους και φράχτες.
Το γιασεμί έφτασε στη Ευρώπη μέσα στις αποσκευές ενός Ιταλού από την Τοσκάνη. Συμβολίζει την αγνότητα και το όνομά του προέρχεται από τις αραβικές λέξεις γας (απελπισία) και min (ψέμα).
Ένας κινέζικος μύθος λεει για το γιασεμί τα εξής:
Όταν ένας νέος αυτοκράτορας ανέβηκε στο θρόνο της Κίνας, αποφάσισε να παντρευτεί μια από τις έξι κόρες του ανδρείου στρατηγού του. Όταν τις γνώρισε και οι έξι ήταν πολύ καλές και δεν μπορούσε να διαλέξει. Τότε αποφάσισε να διαλέξει όποια του πήγαινε ένα λουλούδι, που θα τον συγκινούσε περισσότερο.
Η πρώτη σκέφτηκε να του πάει ένα τριαντάφυλλο, η δεύτερη ένα γαρύφαλλο, η Τρίτη έναν κρίνο, η τέταρτη ένα χρυσάνθεμο, η Πέμπτη μια ντάλια. Η πιο μικρή που την έλεγαν Για-Σε-Μι δεν ήξερε τι να του πάει, γιατί οι αδερφές της είχαν διαλέξει τα καλύτερα λουλούδια. Ένα πρωί είδε ξαφνικά ένα πουλάκι που κρατούσε ένα ανθισμένο κλαδάκι που μύριζε υπέροχα. Αμέσως αποφάσισε να του προσφέρει αυτό. Ο αυτοκράτορας παίνεψε τα λουλούδια των κοριτσιών, αλλά όταν μύρισε της πιο μικρής, η μυρωδιά έφτασε ως την ψυχή του. Έτσι διάλεξε αυτή για γυναίκα του , ονόμασε το γιασεμί και το φύτεψε στον κήπο του. Αυτός είναι ο μύθος των κινέζων για το γιασεμί.

ΑΓΑΥΗ

Η λέξη αγαύη σημαίνει θαυμαστή.Το φυτό της Αγαύης ήρθε στην Ελλάδα από το Μεξικό.
Ωστόσο το όνομά του είναι ελληνικό και πιθανώς του αποδόθηκε επειδή η Ελληνίδα Αγαύη
ήταν και μια από τις δευτερεύουσες θεές του φεγγαριού, και αυτό σήμαινε πως ότι ήταν μια όψη
της αρχαίας Μητέρας γης της Μεσογείου που θυμίζει το έδαφος του Jalisco του Μεξικό.
Η Αγαύη ήταν κόρη του βασιλιά της Θήβας Κάδμου και αδερφή της Σεμέλης της μητέρας του Διόνυσου. Όταν η Σεμέλη κεραυνοβολήθηκε από τον Δία τον εραστή της, η Αγαύη διέδωσε πως ο Δίας τιμώρησε την αδερφή της γιατί τον συκοφάντησε.
Αργότερα ο Διόνυσος εκδικήθηκε για την μητέρα του και επέβαλε βαριά τιμωρία στην Αγαύη.
Όταν ο Διόνυσος επέστρεψε στη Θήβα, όπου βασίλευε τότε ο Πενθέας ο γιος της Αγαύης, διέταξε όλες τις γυναίκες της πόλης να να πάνε στο βουνό Κιθαιρώνα, για να τελέσουν τα μυστήριά του. Ο Πενθέας που δεν συμφωνούσε με την εισαγωγή της λατρείας, προσπάθησε να κατασκοπεύσει τις Βάκχες. Η μητέρα του τον αντιλήφθηκε, τον πήρε για άγριο ζώο και μέσα στην μανία της τον κατασπάραξε διαμελίζοντάς τον.

ΑΜΑΡΥΛΛΙΣ

Σύμφωνα με τους κλασικούς ποιητές Θεόκριτο, Οβίδιο και Βιργίλιο, η Αμαρυλλίδα ήταν μια βοσκοπούλα.
Μια παρθένα νύμφη, συνεσταλμένη και ντροπαλή αλλά και σκληροτράχηλη. Ερωτεύτηκε σφοδρά τον από τον Αλταίονα, ένα βοσκό με παγωμένη καρδιά, αλλά τόσο όμορφο όσο ο Απόλλωνας και τόσο δυνατό όσο ο Ηρακλής, και αποφάσισε να είναι αληθινή μόνο γι' αυτόν χωρίς να νοιάζεται για τις συνέπειες.
Ο Αλταίων ασυγκίνητος από τη γοητεία της, είχε μοναδική επιθυμία να του προσφερόταν ένα λουλούδι που να μην υπήρχε ποτέ στον κόσμο. Η Αμαρυλλίδα συμβουλεύτηκε το μαντείο των Δελφών και της είπαν να τρυπήσει την καρδιά της με ένα χρυσό τόξο μπροστά στην πόρτα του Αλταίονα. Το έκανε αυτό, φορώντας ένα κατάλευκο φόρεμα, για τριάντα συνεχόμενα βράδια, ρίχνοντας το αίμα της. Ο βοσκός τελικά άνοιξε την πόρτα του και είδε ένα λουλούδι με βαθυκόκιννα πέταλα, που είχε βαφτεί από το αίμα της καρδιάς της Αμαρυλλίδας.
Η Αμαρυλλίδα, σαν γυναίκα ή λουλούδι, είχε υμνηθεί και από μεταγενέστερους ποιητές. Ζωγράφοι και φωτογράφοι επίσης εμπνεύστηκαν από αυτό το λουλούδι.

ΓΛΑΔΙΟΛΑ

Ένα αρχαίο όνομα της γλαδιόλας ήταν ξιφίον (xiphium), από την ελληνική λέξη ξίφος, που εννοείται ως σπαθί.
Ο Λινναίος, δανειζόμενος ίσως από τα γραπτά του Πλίνιου σχετικά με φυτά που έχουν φύλλα σε σχήμα ξίφους, το ονόμασε gladiolus (γλαδιόλα) αναφερόμενος στο σχήμα των στενών φύλλων.
Η γλαδιόλα μνημονεύεται στην ελληνική μυθολογία.
Σύμφωνα με μια εκδοχή ενός μύθου του Οβίδιου, η Ceres, η ρωμαϊκή θεότητα του σπόρου και της συγκομιδής, η Δήμητρα στην ελληνική μυθολογία, είχε αγαπημένο μέρος ένα ιερό δάσος κοντά στη Θεσσαλία. Ένας κακός και εύπορος άντρας που ονομαζόταν Ερυσίχθονας, ο οποίος δεν πίστευε στους θεούς, ζούσε εκεί κοντά και αφειδώς μάζευε καυσόξυλα από τα δέντρα του ιερού δάσους. Κατά μία εκδοχή, όταν οι προσκυνητές προσπάθησαν να τον σταματήσουν, πήρε το κεφάλι ενός άντρα. Από το αίμα, η Ceres έκανε να ξεπηδήσουν μικρά φυτά σε σχήμα ξίφους που τα ονόμασε γλαδιόλες. Παρακινούμενη από εκδίκηση, η Ceres τιμώρησε τον Ερυσίχθονα διατάζοντας την Πείνα(τον Λιμό) να μπει στο σώμα του. Αυτός αδυνατώντας να βρει αρκετή τροφή για να ικανοποιήσει την όρεξή του, πούλησε την κόρη του για ν' αγοράσει περισσότερη τροφή. Η κόρη του δραπέτευσε στο δάσος, και η Ceres την μετέτρεψε σε φυτό γλαδιόλας για να φροντίζει τον άντρα που σκοτώθηκε από τον πατέρα της. Όταν ο Ερυσίχθονας δεν μπορούσε να βρει πλέον τροφή και δεν είχε άλλα χρήματα, η επιθυμία του για τροφή ήταν τόσο δυνατή που η Πείνα τον οδήγησε να φάει τον εαυτό του.

ΤΟΥΛΙΠΑ

Σε πολλούς Ελληνικούς, αλλά και Περσικούς μύθους αναφέρεται η τουλίπα. Μύθους που πλάθουν την ιστορία της γέννησής της.
Στα βάθη της Ανατολής ήταν κάποτε ένας Πέρσης πρίγκιπας που ονομαζόταν Φαράχ. Ο Φαράχ ήταν πολύ ερωτευμένος με την Σχιρίν. Όταν η αγαπημένη του σκοτώθηκε, ο Φαράχ έπεσε με το άλογό του σε έναν γκρεμό και αυτοκτόνησε. Το αίμα του πότισε το έδαφος και κάθε σταλαγματιά του έγινε τουλίπα. Από τότε οι τουλίπες θεωρούνται σύμβολο της απόλυτης αγάπης.
Οι Έλληνες αγάπησαν πολύ τις τουλίπες. Στην περίοδο του Βυζαντίου γνωρίζουμε ότι τουλίπες καλλιεργούνταν στην Μικρά Ασία. Ο βεζίρης Λαλιζάρης καλλιεργούσε στους κήπους του πάνω από 500.000 τουλίπες. H τουλίπα δηλώνει καθαρά το «σ' αγαπώ». Στις «Xίλιες και μια νύχτες» ο σουλτάνος χρησιμοποιούσε μια τουλίπα για να φανερώσει ποια από τις κυρίες του χαρεμιού θα μοιραζόταν το κρεβάτι του, αφήνοντάς τη να πέσει μπροστά στην εκάστοτε εκλεκτή. Kι αν εκείνος δεν εννοούσε ακριβώς «σ' αγαπώ», το εννοούσαν οι έγκλειστες οδαλίσκες, όταν μέσα από τα κάγκελα του χαρεμιού πετούσαν τουλίπες στους αγαπημένους που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν.
Είναι άγνωστο από πού κατάγεται το όνομα τουλίπα. Μια πιθανή εξήγηση είναι πως κατάγεται από το toliban, δηλαδή «το τουρμπάνι»: το κάλυμμα του κεφαλιού που φορούσαν οι άνθρωποι στη μέση ανατολή, το οποίο μοιάζει με τουλίπα.
Η τουλίπα συμβολίζει τη καλοσύνη, συμπόνια. τέλεια αγάπη, τύχη.
Προσφέροντας κόκκινη τουλίπα δηλώνουμε αγάπη, με τη κίτρινη δηλώνουμε την ανείπωτη αγάπη. Γεμίζουν το βλέμμα μας με τα χρώματα, γίνονται ανθοδέσμες για να μπουν στο σπίτι μας, γιατρικά για να μας τονώσουν.
Οι τουλίπες είναι εικόνες, σύμβολα μιας γλώσσας γεμάτης ποίηση και μας φέρνουν την αστείρευτη ενέργεια της φύσης.
Ο Οδυσσέας Ελύτης γράφει:
Βίτσα τουλίπα μάγουλο της έγνοιας
Σπλάχνο δροσάτο της φωτιάς
Θα ρίξω ανάσκελα τον Μάη θα τον σφίξω στα μπράτσα μου
Θα τον δείρω τον Μάη θα τον σπαράξω
O Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα
Παναγιά με τα πλουμίδια
Ολάνθιστη θεόρατη
Τουλίπα
Μεσ'στο καράβι από φως
Περνάς
Πάνω από της πολιτείας
Την παρλίρροια
Ανάμεσα σε τραγούδια θαμπά
κι' αστέρια κρυσταλλένια

BAΣΙΛΙΚΟΣ

Το όνομά του προέρχεται από τη λέξη "βασιλεύς" και φανερώνει την εκτίμηση που έτρεφαν για αυτόν οι αρχαίοι λαοί. Στην Ελλάδα θεωρείται ιερό φυτό και κανένα δεν έχει αγαπηθεί τόσο πολύ από τον λαό, γιατί κατά την παράδοση φύτρωσε στο μέρος που είχε ταφεί ο Τίμιος Σταυρός, και με το άρωμά του οδήγησε την Αγία Ελένη στην ανακάλυψή του. Ο λαός τον ύμνησε με πολλά δημοτικά τραγούδια και παροιμίες.Μερικοί λαοί τον συνδέουν με το μίσος και την ατυχία, ενώ άλλοι τον θεωρούν σημείο αγάπης.

ΚΑΣΣΙΟΠΗ

Το όνομα του γένους Κασσιόπη προέρχεται από την Κασσιόπεια της Ελληνικής μυθολογίας. Κασσιόπεια επίσης είναι το όνομα ενός αστερισμού του βορείου ημισφαιρίου που στην ελληνική μυθολογία φαίνεται ότι αναπαριστά την ματαιόδοξη βασίλισσα Κασσιόπεια που περηφανευόταν για την ανυπέρβλητη ομορφιά της. Η βασίλισσα Κασσιόπεια ήταν γυναίκα το Κηφέα, βασιλιά στο μυθικό φοινικικό βασίλειο της Αιθιοπίας, και μητέρα της Ανδρομέδας. Ήταν πανέμορφη, αλλά ήταν επίσης αλαζόνας και ματαιόδοξη. Ο δύστροπος χαρακτήρας της την οδήγησε τελικά στην πτώση της.

BΙΟΛΑ[ ΠΑΝΣΕΣ]

Ενας μύθος λέει πως ο Δίας ο αρχηγός των θεών δημιούργησε τα γλυκά αυτά λουλούδια για να αποτελέσουν τροφή για την Ηώ, την ερωμένη του που την είχε μεταμορφώσει σε αγελάδα για να την προστατεύσει από την ζήλια της γυναίκας του της Ήρας.Ηταν δημοφιλές στους αρχαίους Αθηναίους σαν θεραπευτικό για τους πονοκεφάλους που εμφανίζονται μετά από μεθύσι.

ΒΕΛΑΝΙΔΙΑ

Στην Ελληνική Μυθολογιά, ο Δίας, ο θεός της βελανιδιάς, ήταν οπλισμένος με κεραυνούς.
Το προφητικό δρύινο άλσος της Δωδώνης στην Ελλάδα αφιερώθηκε στο Δία και τα μηνύματα των Θεών ερμηνεύονταν με τον ήχο του αέρα στα δρύινα φύλλα τους. Η βελανιδιά αποκαλείται quercus ή querimus, επειδή οι θεοί χρησιμοποιούσαν τη βοήθεια αυτού του δέντρου για να δώσουν απαντήσεις, σε ερωτήσεις σχετικές με το μέλλον.Αλλά δεν ήταν μόνο ο Δίας που συνδέθηκε με την βελανιδιά. Οι Δρυάδες και οι Αμαδρυάδες ήταν δύο τύποι νυμφών του δάσους στην Ελληνική Μυθολογία. Αυτά τα θηλυκά πνεύματα της φύσης πιστεύονταν ότι κατοικούσαν σε δέντρα και σε δάση και φώλιαζαν ιδιαίτερα σε δέντρα βελανιδιάς. Υπάρχουν πολλές ιστορίες και μύθοι γι' αυτά τα πλάσματα που φαίνεται ότι αν και πνεύματα, δεν ήταν αθάνατα. Ιδιαίτερα οι Αμαδρυάδες, ήταν πιο ευαίσθητες, γιατί πιστεύονταν ότι η διάρκεια της ζωής τους εξαρτιόταν από την υγεία και καλοζωία της βελανιδιάς που της φιλοξενούσε.

ΡΟΔΙΑ

Στην ελληνική μυθολογία η ροδιά κατέχει περίοπτη θέση και συμβολίζει τη γονιμότητα και την αφθονία.
Το φρούτο ήταν αφιερωμένο στην Ήρα, η οποία παριστάνεται πάντα στα γλυπτά να κρατά μία ροδιά.
Επίσης στην ελληνική μυθολογία, όταν Πλούτωνας απήγαγε την Περσεφόνη μεταφέροντάς την στον Κάτω Κόσμο, της πρόσφερε ένα ρόδι από το οποίο αυτή έφαγε λίγα μόνο σπόρια Αυτό την καταδίκασε να περνά το μισό χρόνο του έτους με τον Πλούτωνα (χειμώνας) και τον άλλο μισό με τους ζωντανούς στον Επάνω Κόσμο (καλοκαίρι).Εξαιτίας της μακράς ιστορίας της σαν καλλιεργούμενο φυτό, η ροδιά χρησιμοποιήθηκε και για άλλους λόγους εκτός από τροφή.
Επίσης μνημονεύεται στην λαογραφία πολλών λαών. Είναι δημοφιλής στην αιγυπτιακή μυθολογία, την Βίβλο και άλλες αρχαίες γραφές. Είναι σύμβολο γονιμότητας σε πολλούς αρχαίους πολιτισμούς. Ο κατακόκκινος χυμός χρησιμοποιήθηκε συχνά ως μελάνι στους αρχαίους χρόνους.

ΙΤΙΑ

Η ιστορία της ιτιάς είναι ιδιαίτερα πλούσια σε λαϊκές παραδόσεις και μύθους και είναι στενά συνδεδεμένη με την ελληνική μυθολογία.Οι αρχαίοι Έλληνες την θεωρούσαν σύμβολο γονιμότητας. Η ιτιά ήταν επίσης αφιερωμένη στους ποιητές γιατί ο ήχος του ανέμου καθώς περνούσε μέσα από τα κλαδιά της, λέγεται ότι είχε ισχυρή επίδραση στο μυαλό με αποτέλεσμα την έμπνευση.
Για τον Ορφέα, τον πιο δοξασμένο από τους μυθικούς Έλληνες ποιητές, λέγεται ότι πήρε τα δώρα της ευγλωττίας και της επικοινωνίας από την ιτιά κουβαλώντας μαζί του τα κλαδιά της κατά την διάρκεια του ταξιδιού του στον κάτω κόσμο.Ο Ιπποκράτης, ο πατέρας της ιατρικής, είχε παρασκευάσει ένα χυμό από την φλούδα της ιτιάς, σαν φάρμακο για τον πυρετό, τον σωματικό πόνο και την κούραση. Το δραστικό συστατικό αυτού του χυμού, το οποίο στην ουσία είναι παυσίπονο, είναι το γνωστό σήμερα σαλικυλικό οξύ (salicylic acid), ο πρόδρομος της ασπιρίνης.Το βοτανικό όνομα της ιτιάς Salix προέρχεται από τις κέλτικες λέξεις "sal" - σημαίνει κοντά, και "lis" - σημαίνει νερό, επειδή η ιτιά ευδοκιμεί ευρέως σε υγρό έδαφος, κοντά στις όχθες ποταμών και ρυακιών.

ΔΙΚΤΑΜΟ

Η ονομασία δίκταμνος, που προέρχεται από το "Δίκτη" (ονομασία όρους της Κρήτης) και το "θάμνος" (thamnos) χρησιμοποιείται από την εποχή του Αριστοτέλη.Tο δίκταμο φυτρώνει μόνο στην Κρήτη όπου οι ντόπιοι το αποκαλούν "έρωντα" αναφερόμενοι στις ελαφρές αφροδισιακές τους ιδιότητες.
Ενα από τα σπουδαιότερα φαρμακευτικά φυτά, γνωστό στη Μινωική Κρήτη και την Αρχαία Ελλάδα. Οι Μινωίτες το θεωρούσαν το πολυτιμότερο θεραπευτικό φυτό.
Οι αρχαίοι παρίσταναν το άγαλμα της θεάς Αρτέμιδος με στεφάνι από δίκταμο γιατί πίστευαν ότι το συγκεκριμένο φυτό βοηθάει τις γυναίκες στον τοκετό όπως και η θεά.
Ο δίκταμος είναι φαρμακευτικό φυτό, γνωστό από την αρχαιότητα για τις πολύτιμες θεραπευτικές του ιδιότητες για τις παθήσεις του πεπτικού συστήματος, της αρθρίτιδας και σαν επουλωτικό των πληγών. Μεγάλες ποσότητες του φυτού συλλέγονταν και γινόταν εξαγωγή σε όλο τον κόσμο, παρά τις δυσκολίες συλλογής του στα πιο απόκρημνα μέρη των φαραγγιών. Το ίδιο γίνεται και σήμερα μόνο που το μεγαλύτερο μέρος προέρχεται από καλλιεργημένα φυτά.Στο βιβλίο του Helmut Baumann "Griechische Pflanzenwelt" διαβάζουμε: ο Ιπποκράτης το χρησιμοποιούσε για τη χολή, τα πνευμόνια και ως κατάπλασμα στα πρηξίματα.Ο Διοσκουρίδης για να γιατρεύει τα τραύματα από πολεμικά όπλα, η Αφροδίτη θεράπευσε με δίκταμο τον Αινεία στον Τρωικό πόλεμο.
Ακόμα αναφέρει ότι ο Αριστοτέλης λέει ότι όταν τ'αγριοκάτσικα του Ψηλορείτη δέχονταν δηλητηριασμένα βέλη από του κυνηγούς, έτρωγαν δίκταμο μέχρι να πέσει το βέλος και να επουλωθούν οι πληγές.
Το εκπληκτικό αυτό βότανο της Κρήτης φυτρώνει στα απόκρημνα βουνά του νησιού και συλλέγεται από έμπειρους συλλέκτες για να αποξηρανθούν κάτω από φυσικές συνθήκες και να οδηγηθούν στα σύγχρονα συσκευαστήρια, χωρίς καμία χημική ή άλλη επεξεργασία.

ΧΑΜΟΜHΛΙ

Το χαμομήλι πήρε το όνομά του από το άρωμά του (μήλο του εδάφους) και ο πρώτος που αναφέρει τις ευεργετικές του ιδιότητες είναι ο πατέρας της Ιατρικής ο Ιπποκράτης. που το θεωρούσε εμμηναγωγό και φάρμακο κατά της υστερίας. Η χριστιανική παράδοση έχει αφιερώσει το χαμομήλι στον Άγιο Γεώργιο προφανώς γιατί ανθίζει κοντά στην γιορτή του(23 Απριλίου).Το χαμομήλι επίσης έχει ονομαστεί , γιατί τα ασθενικά φυτά του κήπου δυναμώνουν,
οταν φυτεύεται γύρω τους χαμομήλι.

ΑΣΦΟΔΕΛΟΣ

Κατά την μυθολογία αποτελούσε έμβλημα του θεού Διόνυσου.
Οι Αρχαίοι Έλληνες το είχαν σαν σύμβολο πένθους και όπως αναφέρει ο Όμηρος στην «Οδύσσεια» έσπερναν τον ασφόδελο στους τάφους, γιατί νόμιζαν ότι οι ψυχές τρέφονταν με τους κονδύλους τους. Έλεγαν ακόμα ότι οι πεθαμένοι άνθρωποι κατοικούν στον «Ασφόδελο Λειμώνα», λιβάδι με ασφόδελους που βρίσκεται στον Άδη. Τα λουλούδια του αποτελούσαν πρότυπο λησμονιάς.
Οι κατσίκες, λένε οι βοσκοί, όταν φάνε ξερά τα μπουμπούκια της ζαλίζονται πρήσκονται και μπορεί και να πεθάνουν. Με τα φύλλα της γέμιζαν στρώματα, ευτελές υλικό για τους φτωχούς.
Κατά καιρούς είχε χρησιμοποιηθεί ως συγκολλητική ουσία, για την παρασκευή αλκοόλ αλλά και ως αλοιφή κατάλληλη για κάθε πληγή.

ΠΟΙΝΣΕΤΤΙΑ[ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟ]

Μια χαριτωμένη ιστορία μιλάει για για την Πεπίτα, ένα φτωχό κοριτσάκι από το Μεξικό που δεν είχε δώρο να προσφέρει στο νεογέννητο Χριστό σύμφωνα με το έθιμο των καθολικών την παραμονή των Χριστουγέννων. Καθώς η Πεπίτα πήγαινε σιγοπερπατώντας στο παρεκκλήσι με τον ξάδελφό της τον Πέντρο, η καρδιά της ήταν γεμάτη στεναχώρια παρά χαρά."Είμαι σίγουρος, Πεπίτα, ακόμη και το πιο ταπεινό δώρο, αν το προσφέρεις μέσα από την καρδιά σου, θα είναι ευπρόσδεκτο από τον Χριστό", είπε ο Πέντρο παρηγορητικά.Μη γνωρίζοντας τι άλλο να κάνει, η Πεπίτα γονάτισε στην άκρη του δρόμου και μάζεψε μια χούφτα κοινά αγριόχορτα, σχηματίζοντας ένα μικρό μπουκέτο. Βλέποντας το τραχύ μάτσο των αγριόχορτων αισθάνθηκε περισσότερο στεναχωρημένη και ντροπιασμένη όσο ποτέ άλλοτε για την μηδαμινότητα της προσφοράς της. Έπνιξε ένα δάκρυ καθώς έμπαινε στο μικρό παρεκκλήσι του χωριού.
Καθώς πλησίασε το προσκύνημα, θυμήθηκε τα καλοσυνάτα λόγια του Πέντρο: "Ακόμη και το πιο ταπεινό δώρο, αν το προσφέρεις μέσα από την καρδιά σου, θα είναι ευπρόσδεκτο από τον Χριστό". Άφησε το πνεύμα της να ανυψωθεί καθώς γονάτισε για να προσφέρει το μπουκέτο της, ακουμπώντας το μπροστά στην αναπαράσταση, της σκηνής της γέννησης.Ξαφνικά, από το μπουκέτο με τα αγριόχορτα ξεπήδησαν λαμπερά κατακόκκινα λουλούδια, και όλοι όσοι τα είδαν ήταν βέβαιοι ότι βρέθηκαν μάρτυρες ενός Χριστουγεννιάτικου θαύματος που έγινε μπροστά στα μάτια τους.
Από εκείνη την ημέρα και μετά τα λαμπερά κόκκινα λουλούδια ήταν γνωστά σαν τα λουλούδια της Άγιας Νύχτας επειδή ανθίζουν κάθε χρόνο κατα τη διάρκεια της Χριστουγεννιάτικης περιόδου.
Σήμερα, η κοινή ονομασία αυτού του λουλουδιού είναι Ποϊνσέττια!

ΔΕΝΔΡΟΛΙΒΑΝΟ

Διάφοροι θρύλοι συνδέουν το δενδρολίβανο με τα Χριστούγεννα και όλοι τους περιστρέφονται γύρω από την Μαρία την μητέρα του Ιησού, και το ένδυμα που άπλωσε πάνω από ένα φυτό δενδρολίβανου.
Μια εκδοχή λέει ότι κατά την διάρκεια της φυγής της οικογένειας του Ιησού προς την Αίγυπτο η Μαρία άπλωσε τα ρούχα του μωρού σε έναν διπλανό θάμνο που ήταν θάμνος δενδρολίβανου. Τότε τα άσπρα λουλούδια του φυτού έγιναν μπλε για να τιμήσουν το Θείο Βρέφος.
Μια παραλλαγή αυτού του θρύλου λέει πως ήταν ο μανδύας της Μαρίας που απλώθηκε στο δενδρολίβανο οποίος είχε μπλε χρώμα. Το μπλε χρώμα παραδοσιακά συνδέεται με την Παναγία και η χριστιανική παράδοση θέλει τα μπλε λουλούδια να αναφέρονται σε Εκείνη.
Μια άλλη παραλλαγή στο ίδιο θέμα λέει ότι την ώρα που τα ρούχα του Θείου Βρέφους ήταν απλωμένα στον θάμνο, αυτός άρχισε να εκπέμπει μια γλυκιά ευωδιά. Αυτή ήταν η ανταμοιβή του για την υπηρεσία που πρόσφερε στο Θείο Βρέφος.
Ίσως αυτό το διακριτικό άρωμα να είναι ο λόγος που το δενδρολίβανο απέκτησε τη φήμη του σύμβολου της θύμησης.

ΤΑ ΛΕΥΚΑ ΧΡΥΣΑΝΘΕΜΑ

Η λέξη χρυσάνθεμο είναι ελληνική και σημαίνει φυσικά χρυσό λουλούδι, όμως ένας γερμανικός θρύλος αναφέρεται σε ένα άλλο χρώμα από τα πολλά χρώματα που έχουν τα χρυσάνθεμα.
Μια κρύα και χιονισμένη παραμονή Χριστουγέννων στο Μέλανα Δρυμό, το μεγάλο γερμανικό δάσος μια οικογένεια χωρικών καθισμένη στο τραπέζι έπαιρνε το φτωχικό φαγητό της, όταν ξαφνικά ακούστηκε κάτι σαν θρήνος. Στην αρχή νόμισαν πως ήταν ο άνεμος. Αλλά μόλις άκουσαν τον ίδιο ήχο να επαναλαμβάνεται άνοιξαν την πόρτα και βρήκαν ένα ζητιάνο. Έβαλαν μέσα τον φτωχό άνθρωπο που ήταν μελανιασμένος από το κρύο, τον τύλιξαν με κουβέρτες και μοιράστηκαν μαζί του το φαγητό τους.
Σε μια στιγμή οι κουβέρτες έπεσαν αποκαλύπτοντας έναν άνθρωπο ντυμένο με λευκά λαμπερά ρούχα με ένα φωτοστέφανο γύρω από το κεφάλι του. Φανερώνοντας τον εαυτό του ο Μικρός Χριστός έφυγε. Το επόμενο πρωινό, μπροστά στην εξώπορτα στο σημείο που τον είχαν πρωτοδεί βρίσκονταν δύο λευκά χρυσάνθεμα. Στις μέρες μας , πολλοί Γερμανοί φέρνουν λευκά χρυσάνθεμα στα σπίτια τους την παραμονή των Χριστουγέννων, πιστεύοντας ότι με αυτή την πράξη παρέχουν άσυλο στον Μικρό Χριστό.

ΕΛΙΑ

Kατά την μυθολογία όταν οι θεοί αποφάσισαν να κτισθούν πόλεις στην Eλλάδα, ο Ποσειδώνας, και η Aθηνά ήθελαν να γίνουν πολιούχοι της Aθήνας, έτσι, συναγωνίσθηκαν μπροστά στα μάτια των άλλων θεών και του Kέκροπα, που ήταν ο κριτής.O Ποσειδώνας με τη τρίαινά του χτύπησε τη γη στο κέντρο της Aκρόπολης και αναπήδησε πηγή με αλμυρό νερό, την οποία ονόμασαν Eρεχθηίδα θάλασσα.
H Aθηνά, φύτευσε πάνω στον ίδιο βράχο την "Mορίαν Eλαίαν", μπροστά στο άλαγμα του Mορίου Διός.
Aυτή υπήρξε κατά την ελληνική παράδοση, η πρώτη ελιά, από τους καρπούς της οποίας προήλθαν και άλλες πολλές οι οποίες εκάλυπταν κατά την αρχαιότητα τον ιερό βράχο.
Kατά το Παυσανία, η δεύτερη ήμερη ελιά εφύτρωσε στην Aρχαία Aκαδημία, απ' όπου προήλθε ο περίφημος Eλαιώνας των Aθηνών.
Oι Έλληνες εγνώριζαν πόσο πολύτιμο ήταν το δένδρο αυτό και γι' αυτό του απέδωσαν θεία καταγωγή, αργότερα, το προστάτευαν και νομοθετικά, και επέβαλαν ακόμη και την ποινή του θανάτου σε εκείνον που θα ξερίζωνε ή θα κατέστρεφε με κάθε άλλο τρόπο την ελιά.
H ελιά ήταν το σύμβολο της τιμητικής διάκρισης. Kλαδί ελιάς έπαιρναν οι νικητές των αθλητικών και καλλιτεχνικών αγώνων και κλαδί αγριελιάς οι Oλυμπιονίκες.
Στην Aθήνα κατασκεύαζαν στεφάνια με κλαδιά από ελιά, τα οποία περιέφεραν κατά τη διάρκεια των θρησκευτικών πομπών, και μετά τα φύλαγαν στα σπίτια τους σαν φυλαχτά.
Στα Παναθήναια, έφεραν κλαδιά ελιάς, από την ιερή ελιά της Aθήνας (την Mορίαν Eλαίαν), και γενικά δεν έλειπε η ελιά από καμμιά σχεδόν θρησκευτική ή άλλη τελετουργία.
Στα ομηρικά χρόνια η ελιά φαίνεται να είχε το δικό της ξεχωριστό ρόλο στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Στους κήπους του Αλκίνοου, του βασιλιά των Φαιάκων, υπήρχαν ελιές μαζί με άλλα δέντρα με βρώσιμους καρπούς.
Φυσικά η κύρια χρήση του ελαιόλαδου, στον Όμηρο, ήταν κυρίως καλλωπιστική και τελετουργική.
Η Αφροδίτη αλείφει καθημερινά με ελαιόλαδο αρωματισμένο με ρόδα το νεκρό Έκτορα, που το σώμα του είχε κακοποιηθεί όταν ο Αχιλλέας το έσερνε πίσω από το άρμα του, ενώ εκλεκτής ποιότητας ελαιόλαδο μαζί με μέλι και κρασί προσφέρονται στους νεκρούς.
Ο ίδιος ο Δίας όταν είδε πως δεν κατάφερε να σώσει από το θάνατο τον αγαπημένο του γιο, Σαρπηδόνα, (η μυθολογία τον αναφέρει ως αδερφό του Μίνωα και του Ραδάμανθυ), διέταξε τον Απόλλωνα να πάρει από τη φωτιά της μάχης το άψυχο σώμα του και να το φροντίσει:
«...πάρε μακριά και λούσε τον στου ποταμού το ρέμα
μετά και λάδι αθάνατο πιάσε λαδάλειψέ τον,
με ρούχα θεϊκά γύρου βάλε και τυλιξέ τον,
και τα γοργά τα δίδυμα τα αδέρφια συνοδεία,
στον Ύπνο και τον Θάνατο, δώσ' τον για τη Λυκία...»
Στην Ιλιάδα ο Αχιλλέας περιποιείται το τρίχωμα και τη χαίτη των αλόγων με ελαιόλαδο. Αλλά και στην περιποίηση των γυναικείων μαλλιών, συνηθιζόταν η χρήση ελαιόλαδου.
Η Ιοκάστη μετέφερε κλαδί ελιάς στον Πολυνείκη ζητώντας του να συμφιλιωθεί με τον αδερφό του Ετεοκλή, στην τραγική ιστορία του Οιδίποδα και των απογόνων του, δηλαδή το μύθο που ενέπνευσε το Σοφοκλή και τον Ευριπίδη. Οι αντιλήψεις για το συμβολισμό των κλάδων της ελιάς αλλά και του ίδιου του δέντρου, διατηρήθηκαν ακόμη και στις νεώτερες εποχές.

Ο ΚΡΙΝΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Ο κρίνος αναφέρεται σαν θρησκευτικό σύμβολο εδώ και 3000 χρόνια.
Οι πρώτες αναφορές μας ταξιδεύουν -πού αλλού;- στην αρχαία Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Μινωική Κρήτη. Τοιχογραφίες που βρέθηκαν στην Κρήτη αλλά και στην Θήρα καθώς και διάφορα άλλα ευρήματα δείχνουν ότι ο λευκός κρίνος είχε εξέχουσα θέση μεταξύ των θρησκευτικών συμβόλων.
Εμείς όμως το ξέρουμε ως κρίνο της Παναγίας, γιατί σύμφωνα με την παράδοση αυτό πρόσφερε ο άγγελος στην Παναγία αναγγέλλοντας της ότι θα φέρει στον κόσμο τον Χριστό.
Η σύνδεση του λευκού κρίνου με την Παναγία πιθανότατα να έγινε επειδή οι βοτανολόγοι τοποθετούν την καταγωγή του φυτού στην περιοχή της Παλαιστίνης. Στην Βόρεια Παλαιστίνη βρέθηκαν αποικίες του φυτού το οποίο είναι φανερό ότι ήταν άγριο και αυτοφυές γιατί βρέθηκε μακριά από κατοικημένες περιοχές κοντά σε βουνά και σε ποτάμια.
Πιθανολογείται ότι το φυτό μεταφέρθηκε στην Ευρώπη από Φοίνικες εμπόρους και κατάφερε να εγκλιματιστεί εύκολα στο νέο περιβάλλον.

Στην Ευρώπη οι πρώιμοι χριστιανοί αγιογράφοι και ζωγράφοι φιλοτέχνησαν εικόνες της Παναγίας με τον κρίνο.
Share:

ΔΗΜΟΦΙΛΗΣ

> Ελπίζουμε να βασιστούμε σε πιστούς αναγνώστες και όχι σε ακανόνιστες διαφημίσεις. Ευχαριστώ!

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Blog Archive

Recent Posts