Η συντροφιά των Χριστουγέννων

 

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα καλικαντζαράκι πολύ διαφορετικό από τα άλλα, που το έλεγαν Έλφ. Δεν του άρεσε να κάνει σκανταλιές και να πειράζει τον κόσμο γύρω του. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που τα άλλα καλικαντζαράκια δεν το συμπαθούσαν και δεν έπαιζαν μαζί του. Ο Έλφ ήταν πολύ στεναχωρημένος καθώς πλησίαζαν Χριστούγεννα. Τα υπόλοιπα καλικαντζαράκια τον έκαναν όλο και περισσότερο πέρα τις γιορτινές αυτές μέρες, όμως ο Έλφ δεν ήθελε να αρχίσει να ενοχλεί τους ανθρώπους για να αποκτήσει φίλους.

Μια μέρα, καθώς περπατούσε στο δάσος, άκουσε κάποιον να κλαίει. Έψαξε να δει από πού ακούγεται το κλάμα αυτό και είδε ένα μικρό σκαντζοχοιράκι πίσω από έναν θάμνο, να κλαίει γοερά.

-Γιατί κλαις σκαντζοχοιράκι; το ρώτησε.

-Κλαίω επειδή τα αγκάθια μου δεν είναι πολύ μυτερά και δεν τσιμπάνε πολύ δυνατά. Τα άλλα σκαντζοχοιράκια δεν παίζουν μαζί μου γι’ αυτό το λόγο και με κοροϊδεύουν….

-Μη στεναχωριέσαι, ούτε εμένα με παίζουν οι φίλοι μου. Μπορούμε να κάνουμε παρέα οι δυο μας, είπε το καλικαντζαράκι. Θα ήθελες να περπατήσουμε μαζί στο δάσος;

Το σκαντζοχοιράκι σκούπισε τα μάτια του και έγνεψε καταφατικά.

Περπάτησαν αρκετή ώρα, ώσπου τους έπιασε το σούρουπο. Σε λίγο φάνηκε από μακριά ένα όμορφο σπίτι με πολύχρωμα χριστουγεννιάτικα φωτάκια και στολίδια! Πλησίασαν να το θαυμάσουν, όταν ξαφνικά άκουσαν αναφιλητά.

-Ποιος είναι αυτός που κλαίει; αναρωτήθηκαν φωναχτά οι δυο φίλοι.

Από το σκοτάδι ξεπρόβαλε ένα κίτρινο αστεράκι με πρησμένα ματάκια.

-Τι έχεις και κλαις αστεράκι; το ρώτησαν.

-Με πέταξαν έξω από το σπίτι, γιατί αγόρασαν ένα καινούριο και πιο μεγάλο άστρο για το δέντρο τους! είπε το αστεράκι

με παράπονο, και συνέχισε να δακρύζει.

-Μην κλαις, αστεράκι, του είπαν οι 2 φίλοι. Έλα μαζί μας, και μη σε νοιάζει που είσαι μικρό!

Το αστεράκι τους πλησίασε δειλά και σκούπισε τα ματάκια του. Οι τρεις νέοι φίλοι συνέχισαν να περπατάνε μαζί για πολλή ώρα. Μιλούσαν και τραγουδούσαν, και είχαν ξεχάσει εντελώς τα προβλήματά τους. Είχε αρχίσει όμως να νυχτώνει και να κάνει κρύο, και οι τρεις χρειάζονταν πλέον ένα καταφύγιο για να περάσουν τη νύχτα με ζεστασιά.

Στην άκρη ενός ξέφωτου πρόβαλε ένα μικρό καλυβάκι, και η παρέα πλησίασε πιο κοντά. Ήθελαν να χτυπήσουν την πόρτα και να ρωτήσουν αν θα μπορούσαν να περάσουν εκεί τη νύχτα τους. Στάθηκαν στο παράθυρο και κοίταξαν μέσα. Ένα μικρό κοριτσάκι προσπαθούσε να ζεσταθεί σε μια μισοσβησμένη φωτιά. Η φωτιά αργοέσβηνε, και το μικρό παιδάκι δε μπορούσε να την κρατήσει ζωντανή.

Οι 3 φίλοι αποφάσισαν να χτυπήσουν την πόρτα του. Το κορίτσι άνοιξε την πόρτα με απορία και αντίκρισε την παράξενη αυτή συντροφιά.

-Τι κάνετε μες το κρύο βραδιάτικα; τους ρώτησε. Ελάτε μέσα να ζεσταθείτε! Δυστυχώς δεν έχω τίποτα να σας προσφέρω για φαγητό, δεν έχω καθόλου χρήματα, μέχρι και το παλτό μου έχει μια μεγάλη
τρύπα... Μπορείτε όμως αν θέλετε να περάσατε εδώ το βράδυ σας, γιατί έξω κάνει πολύ κρύο.

Οι τρεις φίλοι μπήκαν μέσα και ευχαρίστησαν την νεαρή σπιτονοικοκυρά τους για τη χάρη που τους έκανε. Όταν το κοριτσάκι έπεσε για ύπνο, οι τρεις φίλοι προσπάθησαν να βρουν έναν τρόπο να του ανταποδώσουν την φιλοξενία.

-Μακάρι να μπορούσαμε να της βρίσκαμε ένα καινούριο παλτό! είπε το αστεράκι.

-Μπορεί να μην μπορούμε να της πάρουμε καινούριο, όμως εγώ ξέρω να ράβω, είπε ο καλικάντζαρος. Αν είχα μια βελόνα θα μπορούσα να κλείσω την τρύπα στο παλτό της.

-Έχω μια ιδέα, είπε ο σκαντζόχοιρος, και έβγαλε από την ράχη του ένα μικρό αγκαθάκι. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις αυτό, είπε, και το έδωσε στον Ελφ.

Μέσα σε δυο λεπτά το καλικαντζαράκι ξήλωσε λίγη κλωστή από το ρούχο του και έραψε στο πι και φι την τρύπα που είχε το παλτουδάκι της μικρής κοπέλας.

-Ωραία! είπε, όμως έχει μείνει ένα πολύ άσχημο σημάδι. Μακάρι να είχα ένα όμορφο στολίδι για να το κρύψω!

       Το αστεράκι τότε πετάχτηκε με χαρά! Πήδηξε με δύναμη πάνω στο παλτό και ρώτησε:

-Πώς σας φαίνομαι εδώ πάνω;

-Το παλτό είναι πολύ όμορφο με σένα επάνω! είπαν ο καλικάντζαρος και ο σκαντζόχοιρος με μια φωνή!

Την άλλη μέρα το πρωί το παιδάκι ξύπνησε και βρήκε το παλτουδάκι του ραμμένο και στολισμένο με ένα όμορφο λαμπερό αστεράκι!

-Τι όμορφο που έγινε το παλτό μου, είπε το κορίτσι! Ευχαριστώ πάρα πολύ, φίλοι μου!

Το φόρεσε και βγήκε τρέχοντας στο δάσος να φέρει ξύλα για να ανάψουν τη φωτιά να ζεσταθούν.

Από τότε οι τρεις φίλοι έμειναν μαζί με το κορίτσι στο καλυβάκι στο δάσος και έγιναν αχώριστοι! Τα Χριστούγεννα αυτά ήταν τα ωραιότερα που είχανε ζήσει μέχρι τότε!

Δέσποινα Σαριγιαννακη εκπαιδευτικός

Υ.Γ Μην ξεχνάτε να κάνετε like στην σελίδα μας και να κοινοποιήσετε το άρθρο ε!!

Share:

Read More

Ο γερό ζωγράφος των Χριστουγέννων και τα δυο καλικατζαρακια.

 ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ήταν ένας γέρος  ζωγράφος που είχε πρόβλημα υγείας τόσο  στα χέρια όσο και στην όραση του..

Ήταν πολύ μεγάλος σε  ηλικία. Και επειδή δεν μπορούσε να ζωγραφίσει, έπεσε σε μεγάλη φτώχεια. Έτσι δεν τού 'μεινε πια τίποτα παρά μονάχα ένας καμβάς, κάτι ξερά πινέλα και λίγα χρώματα .

Ήταν σε απόγνωση... Κάθισε λοιπόν όλο το βράδυ, έψαξε τα υλικά του, τα ξεκαθάρισε. Ήθελε το πρωί  να ξυπνήσει  και να ζωγραφίσει παρόλο την άσχημη υγεία του. Δεν  πήγαινε άλλο η φτώχεια του!

Έπρεπε οπωσδήποτε να βρει χρήματα, για να γεμίσει το ψυγείο του, να πάρει ξύλα για το τζάκι. Ο χειμώνας είχε φτάσει για τα καλά.

Έπεσε  στο κρεβάτι του να κοιμηθεί σκεπτικός... Λίγο πριν κοιμηθεί έκανε μια ευχή… να γίνει ένα θαύμα...ότι και να ήταν αυτό...

Την άλλη μέρα, αφού ξύπνησε, έπλυνε το πρόσωπο του και  ετοιμάστηκε να καθίσει στο καβαλέτο του. Ίσως μπορούσε παρά τον πόνο που είχε στα χέρια να ζωγραφίσει .

Τι να δει όμως; Ο  πίνακας  ήταν έτοιμος, ζωγραφισμένος και στολισμένος πάνω στο καβαλέτο του! Το πήρε στα χέρια του για να το δει από κοντά. Ήθελε να δει προσεκτικά, τι είχε πάνω.  Είδε ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο τοποθετημένο  δίπλα σε ένα αναμμένο τζάκι . Το δέντρο ήταν  πολύ όμορφα στολισμένο, με λαμπάκια που ήταν αστραφτερά, ένα αστέρι στην κορυφή , λες και τα 'χε ζωγραφίσει ο πιο γνωστός ζωγράφος του κόσμου.

Με κάποιον μαγικό τρόπο το έμαθαν όλοι στην γειτονιά και ξεκίνησαν τα τηλέφωνα και οι παραγγελίες. Όλοι  ήθελαν έναν πίνακα από αυτόν τον ζωγράφο με θέμα τα Χριστούγεννα.

Μάλιστα ένας γνωστός συλλέκτης έργων τέχνης ήθελε κι εκείνος ένα έργο δικό του, ένα χριστουγεννιάτικο πίνακα. Θα πλήρωνε όσο όσο για να το αγοράσει..

Έτσι λοιπόν ο ζωγράφος πουλώντας εκείνον τον μαγικό πίνακα, που βρέθηκε μπροστά του, έβγαλε τα πρώτα του χρήματα… Έτρεξε λοιπόν και αγόρασε τα απαραίτητα  υλικά και τις μπογιές, για να ετοιμάσει τις παραγγελίες που του είχαν ζητήσει.

Αγόρασε πολλούς καμβάδες  για να ξεκινήσει πάλι να κάνει ότι αγαπούσε περισσότερο.

Γέμισε με δύναμη και όρεξη για δουλειά αλλά και με αισιοδοξία!!!

Όλη μέρα και όλη νύχτα ζωγράφιζε, σταμάτησαν να πονάνε τα χέρια του και άρχισε να βλέπει καθαρά!!! Μαγικό! Σκέφτηκε ότι ήρθε το θαύμα που περίμενε!!

Βιαζόταν πολύ...ήθελε να  τελειώσει, να τα 'χει έτοιμα τις γιορτές , για να μπορεί να τα πουλήσει.

Δεν χρειάστηκε: όταν ξύπνησε, βρήκε πάλι πίνακες έτοιμους. Οι πελάτες δεν άργησαν να 'ρθουν.  Άρχισαν απανωτά τα τηλέφωνα  κι αυτή τη φορά ο ζωγράφος  πήρε αρκετά χρήματα και αγόρασε ακόμα πιο πολλά υλικά, πινέλα και καμβάδες.

Την άλλη μέρα  βρήκε πάλι τους πίνακες έτοιμους. Το ίδιο έγινε και την επόμενη και την επόμενη: όσα υλικά και πίνακες έβγαζε αποβραδίς, τους έβρισκε  έτοιμους την άλλη μέρα.  Ώσπου έγινε πλούσιος. Μπορούσε πια να αγοράσει ότι επιθυμούσε...

Αγόρασε και για άλλους ανθρώπους πράγματα, που είχαν οικονομικά προβλήματα...

Ένα βράδυ, λίγο πριν απ ' τα Χριστούγεννα, την ώρα που τέλειωσε την ζωγραφική  του κι ετοιμάστηκε να πάει για ύπνο, είπε στη γυναίκα του: «Τι θα 'λεγες να μείνουμε ξύπνιοι αυτή τη νύχτα, να δούμε ποιος κάνει όλη αυτή τη δουλειά για να μπορώ να ξεκουράζομαι, αφού είμαι μεγάλος σε ηλικία;; θέλω να τον ευχαριστήσω! 

Η γυναίκα του συμφώνησε ,άναψε ένα μικρό πορτατίφ  για να βλέπουν στο σκοτάδι, αφού  τα φώτα ήταν κλειστά μέσα στο δωμάτιο και κρύφτηκαν πίσω από την πόρτα του δωματίου ,όπου ήταν εκεί  το εργαστήριο του..

Κράτησαν τα μάτια τους ανοιχτά,  για να μην κοιμηθούν και την ανάσα τους, για να μην τους ακούσουν!!

Όταν πήγε 12 τα μεσάνυχτα, ξαφνικά εμφανίστηκαν δυο μικρούλια χωρίς ρούχα καλικαντζαράκια, κάθισαν στο καβαλέτο του ζωγράφου, πήραν χρώματα και πινέλα κι άρχισαν να ζωγραφίζουν τόσο γρήγορα κι επιδέξια με τα μικροσκοπικά τους δαχτυλάκια. που ο ζωγράφος έμεινε μ' ανοιχτό το στόμα απ’ την κατάπληξη και το θαυμασμό.

Τα δυο καλικαντζαράκια δεν σταμάτησαν, ώσπου τελείωσαν  όλα τα υλικά . Όταν τελείωσαν έδωσαν ένα σάλτο κι έφυγαν από το παράθυρο , όπως είχαν έρθει.

Την άλλη μέρα το πρωί η γυναίκα είπε στον ζωγράφο: «Τα δυο καλικαντζαράκια μάς έκαναν πλούσιους. Πρέπει να τους δείξουμε την ευγνωμοσύνη μας. Έτσι  χωρίς ρούχα που τριγυρνάνε, θα κρυώσουν..είναι και τόσο αδυνατούλια...Έχω μια ιδέα: Θα τους ράψω και θα τους ζωγραφίσεις πάνω στα μπλουζάκια όμορφα χριστουγεννιάτικα σχέδια. Θα  τους δώσουμε  παντελονάκια και γιλεκάκια και θα τους πλέξω κι από ένα ζευγάρι ριγέ καλτσούλες.  Θα  βρούμε και όμορφα παπουτσάκια.  Τρέξε γρήγορα σε ένα ζαχαροπλαστείο να τους πάρεις καλούδια...Όπως ζαχαρωτά και χριστουγεννιάτικα γλυκίσματα..

Ο ζωγράφος  δεν περίμενε να του το πει δεύτερη φορά. Έφυγε τρέχοντας να πάει να τα ψωνίσει  και ως το βράδυ είχαν τελειώσει ότι είχαν βάλει στο μυαλό τους.

Εκείνη την νύχτα αντί ν' αφήσει στο καβαλέτο  του καμβάδες, χρώματα και πινέλα , όπως πάντα, τον στόλισαν με τα δωράκια τους  και με τα γλυκίσματα.

 

Ύστερα κρύφτηκαν, να δουν τι θα γίνει.

Στις 12 τα μεσάνυχτα ήρθαν πάλι τα δυο καλικαντζαράκια κι ετοιμάστηκαν για να ζωγραφίσουν. Αλλά υλικά δεν βρήκαν. Έψαξαν από δω..έψαξαν από κει ...και τα μάτια τους έλαμψαν από χαρά,  όταν είδαν τα σακουλάκια με τα γλυκά αλλά και  τα μικροσκοπικά ρουχαλάκια, τις κάλτσες και τα παπουτσάκια.

Απόρησαν στην αρχή, έπειτα όμως δεν ήξεραν τι να κάνουν απ’ τη χαρά τους. Ήταν όλα τόσο όμορφα . Χορεύοντας και γελώντας ντύθηκαν, κι όλο καμάρι πηδούσαν και τραγουδούσαν τα κάλαντα και ότι άλλο χριστουγεννιάτικο τραγούδι ήξεραν!!!

Στριφογύριζαν στο εργαστήριο με χάρη και καμάρι, πηδούσαν πάνω στις καρέκλες και στα τραπέζια, σκαρφάλωναν στο καβαλέτο και έπαιζαν με τα πινέλα με κέφι και χαρά σκορπίζοντας παντού χρώματα και τρώγοντας τα γλυκά .

Στο τέλος έφυγαν με πασαλειμμένη από άχνη ζάχαρη τα πρόσωπα τους και χορεύοντας πάντα, βγήκαν απ’ την πόρτα παίζοντας κουραμπιεδοπόλεμο στον δρόμο και δεν ξαναγύρισαν πίσω ποτέ πια.

Ο γέρος ζωγράφος έμεινε στην ιστορία ως ο ζωγράφος  των Χριστουγέννων και μαζί με την γυναίκα του ζήσανε αυτοί  καλά κι εμείς καλύτερα!

Καλά Χριστούγεννα!

 Από την φίλη μας Ειρήνη Ανδρούτσου  εικαστικό και αρθρογράφο στο bestnews  (ένα παραμύθι, το οποίο  είναι  διασκευή από το κλασικό παραμύθι τα καλικατζαράκια)

Υ.Γ Μην ξεχνάτε να κάνετε like στην σελίδα μας και να κοινοποιήσετε το άρθρο ε!!

Share:

Read More

ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ - εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών.

 Ο Σύλλογος διατήρησης και προώθησης του Φυσικού και Πολιτιστικού πλούτου της Χίου

 με ιδιαίτερη ευαισθησία αποφάσισε την έκδοση ημερολογίου για το έτος 2022 με τίτλο <ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ> και στόχο τη στήριξη της προσπάθειας στην εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών.

12 μήνες, 24 γυναίκες (φώτο - 2 σε κάθε σελίδα). Αυτόφωτες μέσα από το προσωπικό τους σκοτάδι, ντυμένες στα λευκά, ξυπόλητες και ατημέλητες με ένα μαύρο δάκρυ στα μάτια τους και μια ματωμένη καρδιά στο στήθος, τείνουν το χέρι η μία στην άλλη αναζητώντας βοήθεια και συμπαράσταση.

 Στις σελίδες του αναφέρονται αποσπάσματα από αληθινές ιστορίες γυναικών θύματα ΒΙΑΣ.

Τα έσοδα (υπό μορφή Δωροεπιταγών) θα διατεθούν στο Κέντρο Συμβουλευτικής Υποστήριξης

Γυναικών του Δήμου Χίου με σκοπό να βοηθηθούν γυναίκες - θύματα βίας.

Ευχαριστούμε θερμά:

Το Δήμο Χίου για τη στήριξη

Τη ψυχολόγο Μαρία Τσικουδή-Καλαγκιά

Την ποιήτρια - συγγραφέα Αναστασία Κατσικογιάννη-Μπάστα

Φώτο: Σοφία Κυριακοπούλου (Φώτο ΚΥΡ)

Μακιγιάζ: Ευαγγελία Σιδέρη (beauty expert)

Το ημερολόγιο διατίθεται από τα μέλη του Συλλόγου μας

Εξασφαλίστε το δικό σας στα τηλέφωνα:

6945791287 Άννα Κλαδιά

6976633276 Άννα Καρυστιανού

6995177329 Ειρήνη Καρυστιανού

Share:

Read More

Πορτοκάλια με μέλι!

  Για τις κρύες νύχτες του χειμώνα. καραμελώνονται με μέλι και σερβίρονται ζεστά με καβουρδισμένα φουντούκια. Εγώ δεν είχα φουντούκια και έβαλα κανέλα που λατρεύω!

Πορτοκάλια με μέλι, σερβίρονται ζεστά με καβουρδισμένους ξηρούς καρπούς η κανέλα

Θα χρειαστούμε 25 γραμμάρια φουντούκια, χοντροκομμένα
2 πορτοκάλια ξεφλουδισμένα κομμένα σε φέτες πάχους 1 εκατοστού η 2 ότι θέλεται
και μια κουταλιά μέλι η όσο θέλετε και εδώ

Ετοιμασία

 Ζεστάνετε ένα μικρό αντικολλητικό τηγάνι σε μέτρια φωτιά.

 Ρίξτε στο τηγάνι τα φουντούκια και μαγειρέψτε τα ανακατεύοντας για 3 λεπτά μέχρι να καβουρδιστούν ελαφρά. Μεταφέρετέ τα σε ένα πυρίμαχο μπολ.

Στο ίδιο τηγάνι σε μέτρια προς χαμηλή φωτιά μαγειρέψτε τα πορτοκάλια και το μέλι για περίπου 2 λεπτά, αναποδογυρίζοντας τα πορτοκάλια μέχρι το μέλι να αρχίσει να σιγοβράζει.

 Μοιράστε τα πορτοκάλια σε 4 μπολ σερβιρίσματος και περιχύστε τα με το ζεστό σιρόπι μελιού. 

Πασπαλίστε με φουντούκια και σερβίρετε!

 Εαν θέλετε βάζετε και παγωτό.

Share:

Read More

Δίπλες ! Θες δεν θες !!

Πρώτα θα σας καλωσορίσω και θα σας ευχηθώ καλό μήνα και καλά Χριστούγεννα!! και μετά βουρ στο γλυκόοοοοοο.

Και έτσι για την ιστορία, στο πρωινό των Ρωμιών της Σμύρνης τις γιορτινές μέρες, απαραιτήτως συμπεριλαμβάνονταν τα αυγοκαλάμαρα - δίπλες και οι λουκουμάδες. Το όνομά τους το πήραν από το κύριο συστατικό τους που είναι τα αυγά και από το σχήμα τους που μοιάζει με ψητό καλαμαράκι. Εκτός από τις μέρες του δωδεκαημέρου των Χριστουγέννων, τα εορταστικά αυγοκαλάμαρα συνήθιζαν να τα φτιάχνουν καθ' όλη τη διάρκεια της Αποκριάς, ξανά και ξανά, μέχρι την Καθαρή Δευτέρα, αλλά επειδή ήταν εύκολη και αγαπημένη συνταγή, πολλές φορές συνόδευαν και το κυριακάτικο πρωινό τους. 

 Συνταγή: 

 Υλικά για τα αυγοκαλάμαρα: • μισό κιλό αλεύρι για όλες τις χρήσεις. •   5 μεσαία αυγά • λίγο αλάτι • λίγη βανίλια • ξύσμα ενός πορτοκαλιού •   δύο κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο • μισό κουταλάκι του γλυκού   σόδα μαγειρικής • 2 κουταλιές σούπας ζάχαρη • λάδι για το τηγάνισμα   (κατά προτίμηση σπορέλαιο ή ηλιέλαιο) 

Υλικά για το γαρνίρισμα: • μέλι (κατά προτίμηση Θυμαρίσιο) • κανέλα τριμμένη • σπασμένα καρύδια (σε μέγεθος του γούστου σας) 

Υλικά για το σιρόπι: • 800 gr κρυσταλλική ζάχαρη • 800 gr νερό • χυμό ενός μέτριου λεμονιού • 2 ξυλάκια κανέλας • 50 gr μέλι 

Εκτέλεση!

Σε ένα μεγάλο δοχείο κοσκινίζουμε το αλεύρι. Ρίχνουμε το αλάτι, και ένα ένα τα αυγά. Προσθέτουμε τη βανίλια, το ξύσμα του πορτοκαλιού, τη ζάχαρη και το ελαιόλαδο. Τα ζυμώνουμε όλα μαζί και αφήνουμε τη ζύμη μας, να περιμένει για μία ώρα περίπου. 

Στο μεταξύ ετοιμάζουμε το σιρόπι μας: Σε ένα κατσαρολάκι, βάζουμε το νερό, τη ζάχαρη, το λεμόνι, την κανέλα και το μέλι, και τα αφήνουμε να βράσουν για πέντε λεπτά. 

Όταν η ζύμη μας έχει "ξεκουραστεί" αρκετά, τη χωρίζουμε σε μπαλίτσες και μία μία, τις ανοίγουμε με μια βέργα σε πολύ πολύ λεπτές πιτουλες. Κόβουμε τις πιτουλες σε λωρίδες (αν έχουμε κόφτη με δοντάκια ακόμα καλύτερα), και τις φτιάχνουμε σε σχήμα από φιογκάκι, μαντηλάκι, ή σε χαλαρό ρολό ή σαλίγκαρο κλπ. Σε ένα βαθύ τηγάνι, ρίχνουμε αρκετό από το σπορέλαιο το αφήνουμε να κάψει και τηγανίζουμε ένα ένα τα αυγοκαλάμαρα, ώσπου να ξανθύνουν. 

Όταν είναι έτοιμα, τα βάζουμε να στραγγίξουν σε ένα τρυπητό, ή ακόμα καλύτερα σε ένα δίσκο, τον οποίο έχουμε στρώσει με απορροφητικό χαρτί (χαρτί κουζίνας). Βγάζοντας τα αυγοκαλάμαρα απ' το τηγάνι, τα αφήνουμε πάνω στο χαρτί για να ρουφήξει το πολύ λάδι. 

Στη συνέχεια, μεταφέρουμε τα αυγοκαλάμαρα σε μια πιατέλα και τα περιχύνουμε με το σιρόπι που μας περιμένει έτοιμο στο κατσαρολάκι. 

Μνήμες ζωής! Φωτογραφία Πέτρος Συριγος. 

Share:

Read More

Ο Άγιος Στυλιανός & το Κήρυγμα στο Χωριό.

θυμήθηκα πριν λίγα χρόνια σαν χθες του Αγίου Στυλιανού που είχε γίνει ένα κήρυγμα στο χωριό, σε επίσκεψη από τον Θεολόγο – Καθηγητή: κ. Καρατζά Κωνσταντίνο και επειδή τα παιδιά μας είναι πάντα στο προσκήνιο σας το θυμίζω

Η αγάπη

Αδελφοί μου, μια από τις σπουδαιότερες αρετές, τις οποίες καλείται στη ζωή του να καλλιεργήσει ο κάθε Χριστιανός είναι εκείνη της αγάπης. Δεν νοείται πνευματική ζωή στο Χριστιανισμό χωρίς την ανόθευτη, την ανιδιοτελή αγάπη του Χριστιανού προς τον πλησίον του, προς τον συνάνθρωπό του και πρωτίστως προς το Θεό. Η εκδήλωση της έμπρακτης αγάπης είναι εκείνη που θα ανοίξει την πόρτα της Βασιλείας του Θεού, την πόρτα του Παραδείσου για τον κάθε Χριστιανό.

Αναλυτικότερα, ο ορός αγάπη στο Χριστιανισμό δηλώνει τη διάθεση του πιστού Χριστιανού να προσφέρει με πνεύμα ανιδιοτέλειας και χωρίς υστεροβουλία, δηλαδή αντάλλαγμα, τον εαυτό του για χάρη των συνανθρώπων του. Στους αιώνες που προηγήθηκαν του ερχομού στη γη του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδας, του Ιησού Χρίστου δηλαδή, οι άνθρωποι κατευθύνονταν προς τα ορατά και τα επίγεια ή προς αφηρημένες έννοιες και ιδέες. Μετά την ενανθρώπηση, όμως, του Υιού και Λόγου του Θεού η λέξη αγάπη λάμπρυνε και μεταμόρφωσε τον ανθρώπινο βίο σε μια διαδρομή ευχαριστίας και δοξολογίας προς τον Μεγαλοδύναμο, η οποία τελικό σταθμό θα έχει την ένωση των πιστών με τον Αιώνιο Θεό.

Η αγάπη, αδερφοί μου, είναι η αρετή πού έχει υμνηθεί περισσότερο από κάθε άλλη στο Χριστιανισμό. Από το Όσιο Θεόδωρο τον Σαββαΐτη, Επίσκοπο Εδέσσης της Μικράς Ασίας, ο οποίος έζησε τον 8ο μ. Χ. αιώνα, η αγάπη καλείται μητρόπολις των αρετών. Θεωρείται, και δίκαια πιστεύω, ότι το θεμέλιο πάνω στο όποιο κτίστηκε το οικοδόμημα του Χριστιανισμού είναι η αγάπη. Για χάρη της, άλλωστε, και με κίνητρο εκείνη ο Χριστός κατέβηκε στη γη, έζησε ανάμεσά μας και θυσιάστηκε επάνω στο Σταυρό.

Ειδικότερα, ο Ιησούς Χριστός με τη ίδια του τη ζωή πάσχισε να διδάξει την αγάπη, τη βασίλισσα των αρετών στους ανθρώπους. Με τα παραδείγματα του, με τον τρόπο ζωής του, τα θαύματα και τις παραβολές του, προσπαθούσε να δείξει ότι το παν στη ζωή των ανθρώπων πρέπει να είναι η αγάπη και ότι μόνο με την έμπρακτη εκδήλωση αυτής προς όλους ανεξαιρέτως του συνανθρώπους του μπορεί ο δημιουργημένος από το Θεό άνθρωπος να ανέλθει στα ύψη της πνευματικότητας, να φτάσει στη θέωση, να γίνει κατά χάριν Θεός.

 Όταν, μάλιστα, η αγάπη αυτή, σύμφωνα με την χριστιανική διδασκαλία, κατακλύζει τον πιστό, τότε το πρόσωπο του περιλούζεται, λάμπει από το Θείο Φώς και βιώνει τη θεία δόξα και μακαριότητα. Η δύναμη της αγάπης είναι ικανή να αναγεννήσει το Χριστιανό και να διανοίξει την οδό προς την πνευματική του τελείωση, που συνίσταται στην ένωση του με τον πανάγαθο Δημιουργό.

Ας έρθουμε, όμως, στο σήμερα, στο τόσο δύσκολο σήμερα. Όλοι οι άνθρωποι, μικροί και μεγάλοι έχουμε ανάγκη από την αγάπη. Θέλουμε να ατενίζουμε στα πρόσωπα των άλλων το φιλικό χαμόγελο, το ζωηρό και ειλικρινές ενδιαφέρον, τη στοργή, την ανυπόκριτη καλοσύνη. Όλα αυτά αποτελούν ενθάρρυνση στον σκληρό αγώνα της ζωής. Δίνουν νόημα και περιεχόμενο στη ζωή μας. Ο άνθρωπος για να αναπτυχθεί ομαλά, έχει ανάγκη να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Για εκείνον πού δεν έχει κανένα να αγαπήσει και από κανένα να αγαπηθεί, η ύπαρξη γίνεται φορτίο ασήκωτο. Η αγάπη έχει μεγάλη δύναμη αναμορφωτική και ενισχυτική όχι μόνο όταν προσφέρεται, άλλα και όταν λαμβάνεται.

Όλοι οι άνθρωποι αποζητάμε τη γνήσια και αληθινή εν Χριστώ αγάπη προς τούς άλλους, η οποία εκδηλώνεται εμπράκτως και απαιτεί ατομικό κόπο και προσωπική θυσία κατά την εκτέλεση της. Κι αυτό γιατί τις περισσότερες φορές απαιτείται να θάψει κανείς την ατομική του αναγνώριση και προβολή. Απαιτείται γρανιτένια δύναμη ψυχής και χαλύβδινη θέληση για να υποτάξει κανείς τον εαυτό του στο σύνολο και να μείνει στην ανωνυμία.

Ιδιαίτερα, όμως, σήμερα οι συνάνθρωποί μας έχουν ανάγκη από την έμπρακτη θυσιαστική αγάπη. Πόνος αβάστακτος, σωματικός και ψυχικός, παράλυτοι, ασθενείς με διάφορες χρόνιες αρρώστιες έχουν άμεση ανάγκη από την αγάπη και τη φροντίδα των αδελφών τους Χριστιανών. Έχουμε αδελφούς μας Χριστιανούς πού στερούνται συγγενικών και φιλικών προσώπων. Υπάρχουν ψυχές καταπληγωμένες από τα ποικίλα τραύματα της αμαρτίας. Χρειάζεται, λοιπόν, οι πιστοί χριστιανοί εμφορούμενοι από το πνεύμα της έμπρακτης θυσιαστικής αγάπης να συνεργασθούν με άλλους πιστούς σε επίπεδο χωριού, σε επίπεδο ενορίας, να συνεισφέρουν δυνάμεις σωματικές και χρόνο και ό,τι άλλο απαιτεί η εκάστοτε ανάγκη, για να ανακουφισθούν οι πονεμένοι αδελφοί μας. Να ανοίξουν την καρδιά τους και να απλώσουν τα χέρια τους για να επιδέσουν τα τραύματα και τις πληγές, σωματικές και ψυχικές, των αδελφών τους πού τους έχουν ανάγκη.



Τέτοιο υπόδειγμα έμπρακτης έκφρασης της εν Χριστώ αγάπης ήταν στην επίγεια ζωή του ο Άγιος Στυλιανός, του οποίου την ιερή μνήμη τιμάει σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Ο Όσιος Στυλιανός ήταν γιος πλουσίων γονέων (που μάλλον γεννήθηκε στην Παφλαγονία μεταξύ 4ου και 6ου αιώνα, χωρίς αυτό να είναι σίγουρο, διότι εκεί φυλασσόταν και ιερό λείψανο του), απ’ τους οποίους διδάχτηκε να είναι εγκρατής και να θεωρεί το χρήμα μέσο για την ανακούφιση και περίθαλψη των φτωχών και των αρρώστων συνανθρώπων του. 

Αφού έτσι ανατράφηκε, και οι γονείς του πέθαναν, διαμοίρασε όλη την κληρονομιά του και πήγε σαν ασκητής στην έρημο. Εκεί γνωρίστηκε με άλλους ασκητές, που ζούσε μαζί τους με αδελφική αγάπη, χριστιανική συγκατάβαση και επιείκεια. Δεν λύπησε ποτέ κανένα, μεγάλη του χαρά μάλιστα, ήταν να επαναφέρει τη γαλήνη στις ταραγμένες ψυχές. Η φήμη της θαυμαστής ασκητικής του ζωής έφθασε μέχρι τις πόλεις, και πολλοί έτρεχαν να τον βρουν για να ζητήσουν απ' αυτόν τις πνευματικές του οδηγίες. 

Ο Όσιος Στυλιανός, παρά την ερημική ζωή του, έτρεφε στοργή και συμπάθεια προς τα παιδιά, που τόσο αγαπούσε και ο Χριστός. Αν, έλεγε, η ταπεινοφροσύνη αποτελεί θεμέλιο των αρετών, η παιδική ηλικία από τη φύση της είναι περισσότερο ενάρετη, απ' ότι οι μεγαλύτεροι των φιλοσόφων. Πολλές φορές οι γονείς έφερναν προς αυτόν τα παιδιά τους, και τότε η αγαλλίαση του Οσίου ήταν πολύ μεγάλη. Ο Θεός βραβεύοντας το Ιερό αυτό αίσθημα του, προίκισε τον Όσιο με το χάρισμα να θεραπεύει τα άρρωστα παιδιά και να καθίστα με τη θαυματουργή προσευχή του εύτεκνους άτεκνες γυναίκες. Θεωρείται, επίσης, προστάτης των νηπίων και θεραπευτής των παιδικών ασθενειών. Από παρετυμολογία μάλιστα του ονόματός του πιστεύεται ότι αυτός στυλώνει, δηλαδή ενισχύει την υγεία των παιδιών. Πιστεύεται, τέλος, ότι ο Άγιος ενισχύει την υγεία των νηπίων, των οποίων θεωρείται φύλακας. Γένοιτο!!!!!!!!!!

Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017                Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία

Share:

Read More

Κυριακάτικα πρωινά, μία δόση ανεμελιάς

Τα κυριακάτικα πρωινά πάντα είχαν μια δόση ανεμελιάς μετά από συνεχόμενες μέρες αδιάκοπων υποχρεώσεων.

Όσο περνούν τα χρόνια, η αξία τους μεγαλώνει καθώς η πολυτέλεια του χρόνου λιγοστεύει και καταλήγουν να θεωρούνται μια ιεροτελεστία.
Οι εποχές εναλλάσσονται τόσο γρήγορα όσο οι δείκτες του ρολογιού, όσο γρήγορα ο κρύος καφές εναλλάσσεται με τον ζεστό και τη θερμοκρασία του δωματίου. Τι παράξενο όμως, ακόμα κι αν όλα αυτά κινούνται, διακρίνονται από σταθερότητα. Οι πρωινοί τύποι βρίσκουν αυτήν την περίεργη μαγεία σε αυτά τα πρωινά χωρίς να τους ενδιαφέρει ο μήνας ή η θερμοκρασία του καφέ τους. Μα, τα φθινοπωρινά πρωινά πάντα κουβαλούσαν μια παράξενη γοητεία που θα μπορούσαν για χατίρι τους να γραφτούν μέχρι και μονόπρακτα.

Ολόκληρες λίστες τραγουδιών θα μπορούσαν να παίζουν στο background καθώς ετοιμάζεται το πρωινό παράλληλα με το θρόισμα του κρύου αέρα από το μισάνοιχτο παράθυρο. Τίποτα δεν εφοδιάζει την ψυχή σου με καύσιμο όσο αυτός ο κυριακάτικος ύπνος που θα τον διακόψεις όποτε εσύ νιώσεις έτοιμος να αποχωριστείς τη ζεστασιά του παπλώματος σου. Ισάξιος με την ικανοποίηση εκείνη που παίρνεις λίγο αργότερα, όταν ακούς τον ήχο της καφετιέρας μετρώντας αντίστροφα για τη στιγμή που θα δεις τον καφέ να γεμίζει την κούπα σου και τη μυρωδιά του να σε καλεί να τον γευτείς πριν κρυώσει και ας καεί η άκρη της γλώσσας σου. 

 Κι όσο περιμένεις να ετοιμαστεί, τρως την πρώτη μπουκιά από το πρωινό σου κοιτάζοντας το συννεφιασμένο ουρανό έξω από το παράθυρο προσπαθώντας να μαντέψεις εάν η συννεφιά οφείλεται στην ώρα, μέχρι να ξεπροβάλλει ο ήλιος. Γυρνάς από την άλλη και κρατάς μια ελπίδα πως ο ήλιος σήμερα θα κρυφτεί. Η μουντάδα της πάει αυτής της ημέρας, όχι όμως με άσχημο τρόπο. Όλη η ομορφιά του φθινοπώρου κρύβεται στη θερμότητα που απλώνεται στο χέρι σου καθώς ακουμπάς την αγαπημένη σου κούπα και τη φέρνεις με ευλάβεια στα χείλη σου. Μια επιπλέον δόση φθινοπωρινής ομορφιάς κρύβεται στην πρώτη καυτή γουλιά που όμως δε σε πτοεί από το να πας στην επόμενη.

 Η ησυχία του δωματίου σπάει από τις πρώτες απαλές νότες μουσικής που επιλέγεις να σε συνοδέψουν. Δεν αγαπάς τόσο τον εαυτό σου όσο κάτι τέτοια πρωινά. Δεν υπάρχει τίποτα το άσχημο κάτι τέτοιες ώρες. Ήσυχα και όμορφα πρωινά με μια παραπάνω υπερηφάνεια γιατί κουβαλάνε τη δική σου υπογραφή. Κάπου στα μισά του καφέ, κλείνεις τη μουσική και απλώνεις το σώμα σου στον καναπέ. Για κάποιο περίεργο λόγο, έξω έχει ησυχία. Πού και πού αν περνάει κάποιο αμάξι μα κι αυτό ίσα που θα ακουστεί. Ησυχία έξω, ησυχία και μέσα και για κάποιο λόγο δε θέλεις τίποτα να την ταράξει. Σήμερα η ησυχία λειτουργεί ως αγχολυτικό στη σκέψη της αυριανής μέρας. Λίγο ο απολογισμός, λίγο η ζεστασιά της αγαπημένης σου πιτζάμας κι ο καφές που κοντεύει να τελειώσει είναι αρκετά για να πεις πως ήταν μια όμορφη εβδομάδα. Δίπλα σου είναι το βιβλίο σου, του αφιερώνεις λίγο χρόνο και  καταφέρνεις να διαβάσεις κάποιες σελίδες πριν το κλείσεις και πιάσεις το σημειωματάριό σου. «Σήμερα ευτυχώς δεν έχω να κάνω πολλά, μπορεί να γίνει κάτι κι αύριο, αυτό όχι». 

Έξω ο ήλιος δεν έχει βγει και το ελαφρύ γκρίζο του ουρανού έχει δώσει τη θέση του σε ένα πιο σκούρο με κάποιες υπόνοιες πως ίσως αργότερα να εξελιχθεί σε μια βροχή. Αυτό το ελαφρύ κρύο είναι της εποχής μα έβαλε ένα φιτίλι και γέννησε μια σπίθα ώστε να ανακαλύψεις μέσα σου μια καινούργια φωτιά.

Όπως τα δέντρα χάνουν τα φύλλα τους κάθε φθινόπωρο, έτσι κι οι άνθρωποι χάνουν κάποια κομμάτια τους τέτοια εποχή και ανακαλύπτουν καινούργια. Εποχή της μεταμόρφωσης, της προσγείωσης όπου όλοι παίρνουν αποφάσεις και θέτουν στόχους που θέλουν να πετύχουν μέχρι το τέλος του χρόνου. Μια εποχή που έχει για τον καθένα μια διαφορετική μυρωδιά ανάλογα με τη γεύση του καφέ που προτιμά, το πόση ζάχαρη βάζει και την προσωπική του αγαπημένη καφέ απόχρωση. Μια εποχή αναζωογονητική για την ψυχή και κυριακάτικα πρωινά γεμάτα ελπίδα και καύσιμα.

Share:

Read More

Το Χρονικό της Απελευθέρωσης της Χίου & Φωτογραφίες από την παρέλαση της 11ης!

Χρονικό της Απελευθέρωσης της Χίου
 

Ένα σημαντικό σταθμό στην ιστορία της Χίου αποτελεί η 11η Νοεμβρίου 1912.
Μια μακρά περίοδος 346 χρόνων διακόπτεται. Η μέρα αυτή είναι το μεταίχμιο της ιστορικής καμπής, όπου η ιστορία της Χίου μπήκε σε νέα φάση με την απελευθέρωση του νησιού από τον δυσβάσταχτο τουρκικό ζυγό, έχοντας περάσει το νησί τον Απρίλιο του 1822, τη Σφαγή. Το χρονικό της απελευθέρωσης, όπως...
αναφέρεται στο βιβλίο "Οσα ο ίδιος είδον" του Γεωργίου Χωρέμη έχει ως εξής:

10 Νοεμβρίου 1912: αναχώρηση στόλου ξημερώματα από Θεσσαλονίκη
10 Νοεμβρίου: άφιξη το απόγευμα στη Λέσβο και αναχώρηση πριν τα μεσάνυχτα της ίδιας ημέρας με πλώρη για Χίο των πλοίων: Μακεδονία, Εσπερία, Αρκαδία (οπλισμένα εμπορικά), Πατρίδα, Σαπφώ, Αριέττα και τα αντιτορπιλικά Κεραυνός, Νέα Γενιά.
11 Νοεμβρίου: άφιξη στόλου στη Χίο υπό του Ναυάρχου Δαμιανού, αποβίβαση ύστερα από ανεπιτυχείς διαπραγματεύσεις περί τις 3.30 μ.μ. από το πλοίο Σαπφώ στην περιοχή της Λευκωνιάς, υπό το Συνταγματάρχη Νικόλαο Δελαγραμμάτικα.
Οι πρώτοι πεσόντες στη μάχη ήταν οι Εμμανουήλ Ποθητός και ο Ιωάννης Χρυσολωράς.
12 Νοεμβρίου: είσοδος του Ελληνικού στρατού στην πόλη της Χίου, υποχώρηση τούρκου διοικητή Ζιχνή Βέη προς Κορακάρη.
Επίθεση εναντίον του χωριού Καρυές.
13 Νοεμβρίου: κατάληψη Κορακάρη και Καμποχώρων

15 Νοεμβρίου: κατάληψη Αγίου Γεωργίου Συκούση, συμπλοκή στις Καρυές.
Σχηματίζονται τα πρώτα αντάρτικα σώματα. Από τα πρώτα είναι αυτό των Καρδαμύλων.
Οι Νικόλαος Ρίτσος, Ιωάννης Παστρικάκης θυσιάζονται στη μάχη του Αίπους.
18 Νοεμβρίου: κανονιοβολισμός των Αγίων Πατέρων από το "Μακεδονία".
21 Νοεμβρίου: λειτουργία των Ελληνικών Ταχυδρομείων
22 Νοεμβρίου: λειτουργία του Τελωνείου Χίου
26 Νοεμβρίου: αντάρτικο σώμα από το Λιθί, χωρίς διαταγή από το ελληνικό στρατό, κατέλαβε τα Αυγώνυμα.
27-28 Νοεμβρίου: τις βραδινές ώρες εγκαταλείπονται από τους κατοίκους τα Αυγώνυμα λόγω επίθεσης των Τούρκων.
28- 29 Νοεμβρίου: γενική επίθεση τούρκων που αποτυγχάνει πλήρως.
30 Νοεμβρίου: μέσω του καλόγερου Αγίου Μάρκου οι τούρκοι προσπαθούν να στείλουν επιστολές σε δικούς τους. Ο Συνταγματάρχης Νικόλαος Δελαγραμμάτικας καταλαβαίνοντας τη χρησιμότητα του καλόγερου ζητά και έχει τη συνεργασία του.
8 Δεκεμβρίου: Η "Μακεδονία" από το λιμάνι Καρδαμύλων βομβαρδίζει το Πιτυός όπου είχαν ως στρατηγείο οι Τούρκοι. "Τα ηθικά αποτελέσματα του βομβαρδισμού ήσαν σοβαρώτατα".
10-11 Δεκεμβρίου: ύστερα από αίτημα του Ζιχνή που μεταβίβασε ο καλόγερος Ιγνάτιος ο Δελαγραμμάτικας μαζί με τους Προξένους της Γαλλίας, Γερμανίας και το γραμματέα του Αγγλικού προξενείου τον συναντούν στη Μονή των Αγίων Πατέρων.
12 Δεκεμβρίου: μετά την κατάληψη όλης της νήσου Λέσβου στις 10 Δεκέμβρη, 3.000 άντρες του πεζικού έρχονται για ενίσχυση στη Χίο.
17 Δεκεμβρίου: ύστερα από εντολή του Συνταγματάρχη ο Γεώργιος Χωρέμης συνοδεία δύο ανδρών επιθεωρούν το όρος Αίπος. "Ηδη εφθάσαμεν επί της κορυφής και εβλέπομεν το οροπέδιον του Αίπους. Παντού εφαίνετο ότι ο τελευταίος βομβαρδισμός είχεν πείσει τους Τούρκους να μη φανούν πλέον εις το σημείον τούτο".
20 Δεκεμβρίου: η 7 πρωινή ορίζεται ώρα και ημέρα γενικής επίθεσης. Μη λαμβάνοντας εγκαίρως τη διαταγή στα Καμπιά ξεκινούν επίθεση στις 19/12.
Στις 9.00 με 10.00 μ.μ. αξιωματικός από το τμήμα των Καρυών ενημερώνει το Δελαγραμμάτικα ότι ο τούρκος διοικητής ζητά να παραδοθεί.
21 Δεκεμβρίου 1912: "λίαν πρωϊ και μόλις εξημέρωνεν ήλθεν επί του Αίπους η είδησις ότι ο Ζιχνή παρεδόθη".
"Η παραδοθείσα δύναμις ήτο 1.800 άνδρες, 2 τηλεβόλα των 7.5 ορεινά Κρουπ και 2 ηλιακοί τηλέγραφοι. Τραυματίαι παρεδόθησαν 12, όλοι ελαφρότατα τραυματισμένοι...".

27 Δεκεμβρίου 1912: Αναχώρηση απελευθερωτικού στρατού.

 

Share:

Read More