Tα θαυματουργά δάκρυα

Tα θαυματουργά δάκρυα. Μαστίχα Χίου.

 Μιας και η Μαστίχα έχει πάρει τον δρόμο της για  την φαρμακευτική, θα σας θυμίσω λίγο τι έχουν δώσει η Γιατροί χρόνια πριν!!

Διοσκουρίδης:

 Είναι ο πρώτος καταγεγραμμένος διαφημιστής της χιώτικης μαστίχας.

Αν και στρατιωτικός, θεωρείται ο θεμελιωτής της φαρμακολογίας.

Γύρναγε στην περιοχή της Ελλάδας, της Ιταλίας και της Μικράς Ασίας και μάζευε βότανα και πληροφορίες γι’ αυτά.

Γράφει ότι στη Χίο παράγεται η καλύτερη και περισσότερη μαστίχα και αναφέρει ότι ενδείκνυται για το βήχα, το στομάχι, τον αρωματισμό της αναπνοής και για μάσκες ομορφιάς.

 Γαληνός:

 Ο σημαντικότερος Έλληνας ιατρός μετά τον Ιπποκράτη.

Εκθειάζει τις στυπτικές και μαλακτικές ιδιότητες της μαστίχας και τη συνιστά για φλεγμονές του στομάχου, των εντέρων και του ήπατος.

Τονίζει μάλιστα ότι το καλύτερο μαστιχέλαιο παρασκευαζόταν στη Χίο.

 Αρεταίος:

 Γιατρός από την Καππαδοκία που έζησε το δεύτερο μισό του 2ου αιώνα μ.Χ. Άφησε αρκετές συνταγές για καταπλάσματα με συστατικό τη μαστίχα.

Χαρακτηριστικό είναι το κατάπλασμα από χουρμάδες, λιωμένους με κρασί μαζί με μαστίχα και αλόη για ανάκτηση της δύναμης των ασθενών από καρδιακά νοσήματα.

 Ραζής:

 Πέρσης φιλόσοφος και γιατρός (868 – 932 μ.Χ.) που θεωρούσε τον εαυτό του ως την ισλαμική εκδοχή του Ιπποκράτη.

Συνιστά μίγμα αργίλου και μαστίχας σαν υλικό για σφράγισμα χαλασμένων δοντιών.

Επίσης συνιστά το μάσημα της μαστίχας για να επανέλθει η όρεξη σε έγκυες γυναίκες.

 Abu Yusuf Ya’qub ibn Ishaq al-Kindi:

 γιατρός στη Βαγδάτη του 9ου αιώνα, δίνει μια συνταγή αντικαταθλιπτικού σκευάσματος, “που κάνει χαρούμενους όσους το πίνουν”, δυναμώνει το στομάχι, αρωματίζει την αναπνοή και βοηθάει το συκώτι.

Περιέχει ροδέλαιο, γαρίφαλο, νάρδο, κανέλα, σαφράν, κάρδαμο, φουντούκια και μαστίχα

Abu Marwan Abd al Malik ή Avenzoar,

 γεννημένος στη Σεβίλλη το 1091, στο σύγγραμμά του Citab al Taysir προτείνει σκεύασμα με γλυκόριζα, σταφίδα και μαστίχα, για ηπατικά προβλήματα.

 Gilbertus Anglicus (Αγγλία, 13ος αιώνας):

 στο έργο του Compedium Medicinae αναφέρει ένα γιατροσόφι για τη σπλήνα.

Το ονομάζει diacerasus και περιέχει χυμό κερασιού, κανέλλα και μαστίχα.

 Παράκελσος:

 Την επουλωτική δράση της μαστίχας εξηγεί ο Ελβετός ιατροφιλόσοφος και αλχημιστής Παράκελσος, στο σύγγραμμά του Περί χειρουργικής: «Η φύση του ανθρώπου είναι τέτοια που του επιτρέπει να αυτοθεραπεύεται, να εξισορροπεί και να γεμίζει.

Οι πληγές δεν θεραπεύονται από βάλσαμα.

Η μαστίχα, οι ρητίνες και άλλα επουλωτικά δεν μπορούν να δημιουργήσουν ούτε μία ίνα σάρκας.

Έχουν όμως την ιδιότητα να επιτρέπουν στη φύση να εργάζεται ανεμπόδιστα για την επούλωση της πληγής».

 Giovani de Vigo (1469-1525):

 ήταν προσωπικός χειρουργός του πάπα Ιουλίου ΙΙ.

Στο βιβλίο του Practica in Arte Chirurgia Copiosa, δίνει μια συνταγή για τη φαγούρα, που περιλαμβάνει ασπράδι αυγού, λιναρόσπορο, μαύρο ελλέβορο, μπουμπούκια λεύκας και μαστίχα σε σκόνη, χτυπημένη σε ελαιόλαδο.

 Βάλσαμο της Ιερουσαλήμ:

 Χαρακτηριστικό είναι το διάσημο «βάλσαμο της Ιερουσαλήμ» των φραγκισκανών μοναχών. Το φαρμακείο του φραγκισκανικού μοναστηριού του αγίου Σώζοντα στην Ιερουσαλήμ ήταν το πιο φημισμένο της Ανατολής.

Εκεί εργαζόταν ο μοναχός Αντόνιο Μεντζάνι ντι Κούνα, που μετά από πειράματα 24 ετών, κατάφερε να φτιάξει ένα αποτελεσματικότατο βάλσαμο.

Ο Μεντζάνι πρωτοπαρουσίασε το σκεύασμά του το 1712 στο Μιλάνο, με το πολύ εμπορικό όνομα «βάλσαμο της Ιερουσαλήμ».

Ήταν μια αλοιφή που θεράπευε πληγές.

Με το χρόνο αναδείχθηκε σε ελιξίριο για κάθε νόσο: στομαχόπονους, δερματικά, σκουλήκια στα έντερα, πονοκεφάλους, πονόδοντους, ναυτίες, αιμορροΐδες, καρδιακές ανεπάρκειες, ακόμα και για προστασία από την πανούκλα!

Η φόρμουλα του Μεντζάνι περιείχε τέσσερα συστατικά: αλόη, λιβάνι, σμύρνα και μαστίχα, διαλυμένα σε αιθανόλη.

 Τη μαστίχα την αγόραζαν από τον Τούρκο σουλτάνο.

Σ’ αυτόν ανήκε το μοναδικό μέρος στον κόσμο όπου παραγόταν: η Χίος, ένα νησί του Αιγαίου.

 Philip Thicknesse:

 δημοσίευσε το 1777 το βιβλίο A Year’s Journey through France and Part of Spain.

Σ’ αυτό μιλάει για μια σκόνη που την ονομάζει coloradilla, την οποία χρησιμοποιούν οι Ισπανοί χειρουργοί.

Είναι φτιαγμένη από σμύρνα, μαστίχα και κινναβάρι (είδος κανέλλας).

 Lady Webster’s Dinner Pills:

 Ένα από τα διασημότερα καθαρτικά του 19ου αιώνα, τα χάπια της λαίδης Ουέμπστερ παρασκευαζόταν από αλόη, μαστίχα και ροδέλαιο.

 Αντιμετώπιση της πανούκλας:

 Έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς αντιμετώπιζαν την πανώλη οι Ευρωπαίοι (που την ονόμασαν μαύρο θάνατο).

 Η Ιατρική Σχολή του Παρισιού συνιστούσε για την καταπολέμισή της το θυμιάτισμα των σπιτιών.

Για το καλοκαίρι πρότεινε “ψυχρά” θυμιάματα όπως η καμφορά και το σανταλόξυλο και για τον χειμώνα “θερμά” όπως η μαστίχα και το μοσχοκάρυδο.

Άλλοι γιατροί συμβούλευαν όποιον ήθελε να επισκεφθεί ασθενή προσβεβλημένο από πανούκλα, να μασάει ένα κομμάτι μαστίχα ή κανέλλα ή ένα γαρύφαλλο και να αποφεύγει να τον κοιτάζει κατά πρόσωπο.

 Πρακτική μέθοδος για το σφράγισμα των δοντιών:

 αν διαλύσουμε τέσσερα μέρη μαστίχας με ένα μέρος αιθέρα σε αεροστεγή φιάλη, το υγρό που προκύπτει έχει κιτρινωπό χρώμα και ελαιώδη υφή.

Αν βρέξουμε με αυτό ένα βαμβάκι και το εφαρμόσουμε στην τρύπα του δοντιού, τη βουλώνει και τη στεγανοποιεί. 

Τώρα βέβαια τα ποιο πολλά από τα παραπάνω έχουν εξελιχθεί και έχουν γίνει απίστευτα πράγματα αλλά σαν το μάσημα από την φυσική μαστίχα του χωραφιού δεν έχει!!!

Εσείς βέβαια θέλετε σκευάσματα.... 

Μπράβο στην Ένωση Μαστιχ/γων, η επανάσταση έχει αρχίσει από την ημέρα ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ!!!

Share:

Read More

Μνήμες ......Θυμάμαι εκείνες τις αυλές που μύριζαν...

Θυμάμαι εκείνες τις αυλές που μύριζαν ασβέστη

που 'χαν στην πόρτα γιασεμί,στους τοίχους μπουκαβίλιες

που θέριευαν την άνοιξη τα φύλλα κι οι ανθοί

μπρος των παραθυρόφυλλων τις σκονισμένες γρύλιες

θυμάμαι τις γιαγιάδες μας που λέγαν ιστορίες

του Αυγούστου εκείνα τα θαμπά ,τ΄ άχρωμα μεσημέρια

βλέπαν το χρόνο να περνά ,τα πάντα να νικά

και σταύρωναν μες τη ποδιά,τα κουρασμένα χέρια

Κι ύστερα το φθινώπορο σαν πέφτανε τα 

φύλλα

Φωτο κ Πέρδικα!

και μύριζε από τη βροχή το χώμα στο παρτέρι

θλίψη θυμάμαι μου 'φερνε ετούτη η εποχή

καθώς κινούσαν τα πουλιά γι' αλαργινό σεφέρι

Μνήμες (Μάκης Ψαραδέλλης)

Ο Αγαπητός φίλος που πάντα μας συναρπάζει και δημιουργεί!! 

Share:

Read More

Κυριακή βράδυ, είχανε μαζέψει καμιά δεκαριά πουτάνες....

 

Κυριακή βράδυ, είχανε μαζέψει καμιά δεκαριά πουτάνες

έξω από ένα ξενοδοχείο της οδού Μενάνδρου.

Ανάμεσά τους και την Άννα.

Την πετάξανε σε ένα κελί, μαζί με τις άλλες. Η ώρα 11:00.

Σε μισή ωρίτσα πλάκωσαν οι δικηγόροι.

Μια – μια οι αλλοδαπές την έκαναν. Πληρώνανε οι νταβατζήδες τους.

Ξέμεινε η Άννα.

– Ο δικός σου ο δικηγόρος;

– Δεν έχω δικηγόρο…

Οι Αστυνομικοί κάτι μυρίστηκαν. Έχουνε δει πολλά τα μάτια τους.

Την πήραν την Άννα και την πήγαν στον Αξιωματικό Υπηρεσίας.
– Από που ξεφύτρωσες εσύ;
Η Άννα κάτι πήγε να ψελλίσει αλλά δεν της έβγαινε ήχος.
Μόνο ένα δάκρυ. Κι αυτό στεγνό…
Η Αστυνομικίνα, που έκοβε χαρτόσημα στο γραφείο, επηρεάστηκε.
Εντάξει. Δεν είναι και το πιο συνηθισμένο
να βλέπεις Ελληνίδες και καλοβαλμένες κοπέλες σαν την Άννα,
να κάνουν πιάτσα στη Μενάνδρου.
Άσε που είχαν βρει στο τσαντάκι της και κάτι φωτογραφίες.
Κι ανάμεσα στις άλλες φωτογραφίες, ένα βρέφος ολίγων μηνών.
– Το μωρό ποιανής είναι;
– Δικό μου
– Πόσο μηνών;
– Έξι
– Και που το έχεις τώρα;
– Το φυλάει ο άντρας μου
– Και ξέρει ο άντρας σου που γυρνάς
– Όχι, δεν το ξέρει…
Βουβαμάρα. Οι Αστυνομικοί αλληλοκοιταζόντουσαν.
Την αστυνομικίνα την είχε πιάσει το μητρικό της. Μανούλα κι αυτή....
Σηκώνεται, φέρνει στην Άννα λίγο καφέ.
– Γιατί ρε κοπέλα μου;
Έτσι ξερά, ένα «Γιατί». Και σαν τι άλλο να πεις;
Να πεις δηλαδή ότι η Άννα
που έλιωσε βρακάκια να σπουδάσει Φιλοσοφική Αθηνών
κι εξ ον από το ξεφτιλισμένο το πτυχίο
είχε και ένα μεταπτυχιακό στην ιστορία της Τέχνης,
δούλευε τώρα σε ένα πολυεθνικό σούπερ μάρκετ για 480 ευρώ το μήνα;
Κι επιπλέον, την πιάνουν να κάνει πιάτσα στα Χαυτεία;
Στα κωλάδικα που πάνε για να πηδήξουν οι Πακιστανοί;
Πως να το πεις;
Γιατί άμα το πεις, έρχεται η σειρά του να ρωτήσεις
και για πιο λόγο γίνανε όλα αυτά; Και ποιος φταίει;
Και μήπως φταις κι εσύ που γίνανε όλα αυτά, όπως σκατά γίνανε.
Και δεν το λες.
Λες μόνο ένα ξερό «γιατί», που μέσα στη γύμνια του,
είναι ντυμένο με όλα τα θανάσιμα ερωτήματα αυτού του κόσμου…
Γιατί; Γιατί έτσι…
Γιατί πολύ απλά, τα 480 ευρώπουλα
που της δίνουν της Άννας οι πολυεθνικοί (υπερ)αρπάγες
δεν φτάνουν ούτε για το νοίκι με τα κοινόχρηστα.
Γιατί ο άντρας της το έκλεισε το μαγαζί του
και δεν λογίζεται ούτε ως άνεργος,
για να του πετάνε τουλάχιστον ένα επίδομα.
Γιατί αν δεν πλήρωνε το χαράτσι αυτό τον μήνα
θα της κόβανε και το ρεύμα.
Και πάνω απ’ όλα γιατί η Άννα έχει ένα βρέφος έξι μηνών.
Που ξυπνάει τις νύχτες και σπαράζει στο κλάμα,
άμα δεν του έχουν έτοιμο το μπιμπερό με το γάλα.
Και τι γάλα; Όχι το γάλα που πουλάνε στα περίπτερα.
Το άλλο το γάλα. Που είναι για τα μωρά. Το ακριβόν. Το Αλμυρόν…
Γιατί τα βρέφη δεν μπορούν να φάνε ρεβίθια ή φακές
που φέρνει κάθε μεσημέρι ο άντρας της από τα συσσίτια της εκκλησιάς.
Ούτε να καταλάβουν ότι σ’ αυτόν τον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι
που βγάζουν σε μια μέρα τόσα ευρώπουλα,
όσα ακριβώς χρειάζεται μια οικογένεια για να ζήσει ένα χρόνο!
Κι ότι αυτοί οι ίδιοι, προκείμενου να βγάλουν άλλα τόσα παραπάνω
(και τι να τα κάνουν γαμώ την τρέλα μου;)
είναι ικανοί να στείλουν στο θάνατο χιλιάδες οικογένειες.
Όχι! Τα βρέφη δεν τα καταλαβαίνουν αυτά.
Τα βρέφη διαθέτουν μόνο τη σοφία της ζωής.
Που λέει ότι κάθε άνθρωπος που έρχεται σε αυτόν τον κόσμο
δικαιούται ένα μερίδιο στο φως, στη τροφή και στην ελπίδα…
Αυτό καταλαβαίνουν τα βρέφη
και αυτό είναι που σε μαχαιρώνει στη καρδιά,
όποτε τ’ ακούς να σπαράζουν στο κλάμα από την πείνα.
Και το Αλμυρόν έχει λεφτά.
Πως να το αγοράσει η Άννα,
που δεν έβρισκε στο πορτοφόλι της παρά μισό σεντ και δυο φωτογραφίες;
Τις φωτογραφίες της ζωής της,
που δεν άξιζε πια ούτε ένα κουτάκι αλμυρόν.
Τη μικρή συσκευασία…
Κι έτσι η Άννα πήρε το τσαντάκι της και την έκανε για την οδό Μενάνδρου.
Τριάντα ευρώπουλα ο πελάτης.
Είκοσι παίρνεις για σένα και δέκα δίνεις στο ξενοδοχείο.
Στήνεις κώλο στον πρώτο βρομιάρη που θα στα δώσει
και μετράς τις φτυσιές.
Ένας, δυο, τρεις πελάτες και να το αλμυρόν και να τα τσιγάρα.
Σου μένει και κάτι τις να αγοράσεις ένα μπουκάλι κρασί
να το πιεις με τον Αλέξανδρο σου (άλλος πτυχιούχος κι αυτός),
να ξεχαστείς λιγάκι.
Τριάντα ευρώ. Η τιμή της Άννας.
Και για να τα λέμε όπως είναι, το είχε ξανακάνει. Και μια και δυο φορές.
Τη μια για να βγάλει τα κοινόχρηστα,
την άλλη για να βγάλει το χαράτσι. Μάλιστα!
Και είχε ξαναβρεθεί στο ξενοδοχείο της Μενάνδρου
και είχε ξαναμετρήσει φτυσιές στην ψυχή της.
Τριάντα ευρώπουλα το γαμ..ι, δεκαπέντε η πί.α. Στα όρθια.
Και με τα μάτια κλειστά για να μην της έρθει να ξεράσει.
Έτσι ωμά, γιατί έτσι γίνονται.
Κι επειδή στην αλήθεια, δεν μπαίνει προφυλακτικό…
Μονάχα που τις άλλες δυο φόρες δεν την είχανε τσιμπήσει οι Αρχές.
Τώρα όμως την έπιασαν.
Και κάθονταν η Αστυνομικίνα από πάνω της
και δεν ήξερε τι να πει η γυναίκα.
Ο Αξιωματικός Υπηρεσίας, ξεστόμισε μια βαριά βρισιά.
– Να χέσω που είμαι άνθρωπος, ρε π@@στη μου…
Κατόπιν, άλλαξε ένα βλέμμα με τους άλλους που ήταν εκεί μέσα.
Και με τη Αστυνομικίνα, που έτρωγε τα νύχια της από τον καημό.
– Άστην να φύγει. Μην γράφεις τίποτα στο βιβλίο συμβάντων…
Η Αστυνομικίνα ευθύς πέταξε και στυλό και μολύβια.
Βούτηξε την Άννα από το μπράτσο.
– Φεύγα ρε κορίτσι.
Κάντην τώρα δα, Πάρε την τσαντούλα σου και χάσου…
Αλλά η Άννα τίποτα. Δεν κουνήθηκε καν
– Ορίστε κυρία μου, μούγκρισε ο Αστυνομικός. Είστε ελεύθερη.
Γυρίστε στο σπίτι σας και μη σας ξαναπιάσουμε στα μπουρδέλα…
– Αειντε, γρήγορα πριν μας την πέσει κανένας μυστήριος
και βρούμε τον μπελά μας…
Εκεί η Άννα. Δεν έλεγε να σηκωθεί από το κάθισμα.
Οι Αστυνομικοί τα χάσανε.
– Καλά δεν ακούς;
– Ακούω
– Ε, τότε τράβα σπίτι σου
– Δεν γυρνάω σπίτι μου
– Τι μας λες ρε κορίτσι; Το έχεις χαμένο;
– Το μωρό μου πεινάει, το καταλαβαίνετε;
Δεν πρόλαβα να πάρω ούτε έναν πελάτη.
Δεν γυρνάω σπίτι μου χωρίς το αλμυρόν…
Δεν αντέχω να ακούω το μωρό μου να σπαράζει στο κλάμα…
Ο Αξιωματικός Υπηρεσίας, βάρεσε μια γροθιά στον αέρα.
Ε, και που να τη βαρέσει ο άνθρωπος;
Στα λαμόγια; Στους γραβατοπειρατές; Στους τραπεζίτες; Στις πολυεθνικές;
Στα αφεντικά του; Στον διοικητή του; Στο στομάχι του;
Ή στο εικόνισμα του Χριστού που δέσποζε απάνω από το γραφείο.
– Πόσο κάνει αυτό το γαμημένο το αλμυρόν ;
ρωτά την συνάδελφό του...
– Κανά εικοσάρι…
Ο Αστυνομικός έβγαλε κι έριξε ένα ταληράκι στο τραπέζι.
Μετά ήρθαν κι οι άλλοι....και τσόνταραν ο καθένας ότι μπορούσε...
και η αστυνομικίνα είπε της Άννας που έχει διανυκτερεύον φαρμακείο
για να αγοράσει το γάλα του παιδιού.
– Ορίστε. Μαζεύτηκαν αρκετά… Θα 'χεις να πάρεις και τσιγάρα…
Φεύγα και μην ξαναγυρίσεις εκεί ρε κορίτσι μου. Δεν λέει…
Η Άννα τα πήρε και την έκανε... τρέχοντας.
Για κείνο το βράδυ τουλάχιστον,
ο Άνθρωπος είχε ανεβάσει την τιμή του...

Λευτέρης Πανούσης

Share:

Read More

η γυναίκα μου συμφώνησε μαζί μου.......να αρχίσω να ανησυχώ???

 Μετά από μια ερώτηση που έκανε ο φίλος μου Georgak Aggelos πήρα το θάρρος και θα ήθελα να κάνω και εγώ μια ερώτηση κυριότερα στους άντρες πιο πολύ.......σε παρόμοια κατάσταση....24 χρόνια μεικτής σχέσης και γάμου.....μετά από μια χαλαρη κουβεντουλα η γυναίκα μου συμφώνησε μαζί μου.......να αρχίσω να ανησυχώ???

Υ.Γ. σας γράφω από το σπιτάκι του σκύλου

Ο χρήστης Giannis Tegos έκανε μια ερώτηση  στην ομάδα Λολοι vs Λολες Λολοπαντιερες.

3 ώρ.  · 

Την καλημέρα μου σε όλους χρόνια πολλά και καλή Παναγια με υγεία!!!

Εν συνεχεία του χθεσινού μου ποστ που τελικά συμφώνησε μαζί μου η σύζυγος και κατασκήνωσα στο σπιτάκι του σκύλου (για όσους δεν γνωρίζουν) .....δεν πρόλαβα να μπω μέσα ξεκινήσαμε πάλι.......εννοείτε πως για να μπω μέσα στο σπίτι έπρεπε να πλύνω τα πιάτα και θελωντας και μη συμφώνησα γιατί έβαλε ψυχρα.....και εδώ έρχεται η διαφωνία μας.......επέμενε να τα πλύνω με ava λέει και με ζεστό νερο γιατί καθαρίζει καλύτερα τα λιπη......και εγώ επέμενα πως το fairy είναι καλύτερο και με χλιαρο νερό διότι και τα λίπη καθαρίζει αλλά μετά δεν σου ξεραίνει τα χέρια......πείτε ρε παιδιά.....ποιο είναι καλύτερο? Το Ava η το fairy? Κοντεύω να τρελαθώ.....σώστε με γιατί θα μαλλιοτραβηχτουμε και μετά θα πάω να μείνω μόνιμα στο σπιτάκι του σκύλου!

Υ.Γ. είμαι καραφλος....οπότε έχω αβαντάζ στο μαλλιοτραβηγμα

Υ.Γ.1 θα ήθελα ξεκάθαρες και δοκιμασμένες απαντήσεις κυρίως από άντρες για να υπάρχει αντρική αλληλεγγύη

Υ.Γ.2 τελικά τα έπλυνα με Ava και τα χέρια μου έχουν ξεραθει

Υ.Γ. 3 το ποστ είναι για να γελάσουμε και όχι για να παρεξηγηθουμε

Share:

Read More

Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι'αυτός για μια ολόκληρη πατρίδα..!

Το 1946 ο 36χρονος Στέλιος Κυριακίδης αποφάσισε να συμμετάσχει στον περίφημο πεντηκοστό Διεθνή Μαραθώνιο της Βοστώνης (42.195μ) μετά απο τιμητική πρόσκληση των διοργανωτών.

Η σύζυγός του έσπευσε να τον αποθαρρύνει αφού λόγω της Κατοχής ήταν αδύναμος και υποσιτισμένος. Είχε πέντε χρόνια να αγωνιστεί. Ο ίδιος όμως είχε πάρει την απόφασή του.
Υπερπηδώντας κάθε δυσκολία βρήκε τα απαραίτητα δικαιολογητικά και άρχισε ένας νέος αγώνας: πού θα έβρισκε τα χρήματα για να αγοράσει το αεροπορικό εισιτήριο. Πούλησε την ηλεκτρική κουζίνα και το ραδιόφωνο του, πήρε επιταγή 1.000 δολαρίων από την ΔΕΗ όπου και εργαζόταν, έπεισε την τράπεζα να του τα μετατρέψει σε συνάλλαγμα ουρλιάζοντας «Τρέχω για την Ελλάδα από το 1933, αγωνίζομαι για τη γαλανόλευκη, δεν είμαι κανένας τυχοδιώκτης» και στις 4 Απριλιου του 1946 μπήκε στο αεροπλάνο για την Βοστώνη.
Οι γιατροί των αγώνων βλέποντάς τον αδύναμο εξέφρασαν τις αμφιβολίες τους και δίστασαν για το αν έπρεπε να του δώσουν άδεια να συμμετάσχει. Στην ουσία φοβόντουσαν για την ίδια του την ζωή.
Ο Στέλιος όμως δεν δεχόταν κουβέντα και δήλωνε αποφασιστικά: «Ηρθα για να τρέξω για επτά εκατομμύρια πεινασμένους Έλληνες και θα τρέξω!» Έτσι υπέγραψε υπεύθυνη δήλωση ότι παίρνει ο ίδιος την ευθύνη για τον εαυτό του.
Στις 20 Απριλίου του 1946 δόθηκε η εκκίνηση του φημισμένου 50ου μαραθωνίου της Βοστώνης με μεγάλο φαβορί τον Αμερικανό Τζόνι Κέλι.
Ο Έλληνας μαραθωνοδρόμος έτρεξε με την γνωστή του τακτική(ξεκινούσε χαλαρά για να κρατά δυνάμεις και επιτάχυνε μετά το μέσο της διαδρομής). Με την δύναμη της ψυχής του, κατάφερε να είναι μπροστά στα τελευταία χιλιόμετρα. Δεν του επιτρεπόταν να μη νικήσει...
Ήταν αποφασισμένος να μην ξαναζήσει την εμπειρία του 1930 όταν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον αγώνα επειδή των χτύπησαν τα καινούρια αθλητικά παπούτσια που του είχαν χαρίσει οι ομογενείς!Υποσχέθηκε πως δεν θα εγκατέλειπε ξανά λέγοντας: «Ήρθα να τρέξω για επτά εκατομμύρια πεινασμένους Έλληνες.».
Παρά το χαμηλό του βάρος κατάφερε να πείσει τους υπευθύνους να τον δεχθούν στον αγώνα αναλαμβάνοντας τις ευθύνες, κάνοντας τον αμερικανικό τύπο να γράφει για τον επίμονο κοκαλιάρη Ελληνα. Στις 12 το μεσημέρι, στις 20 Απριλίου 1946, δόθηκε η εκκίνηση του Μαραθωνίου της Βοστώνης. Λίγο πριν ένας ομογενής πλησίασε τον Στέλιο Κυριακίδη και το έδωσε ένα χαρτάκι που έγραφε από τη μία πλευρά «Ή ταν ή επί τας» και από την άλλη «Νενικήκαμεν».
Είχε ζητήσει από την επιτροπή να αγωνιστεί με τον αριθμό 7 και έτσι του δόθηκε το 77 (διπλά τυχερός με βάση την αναφορά ότι στην Αρχαία Ελλάδα ο 7 ήταν τυχερός αριθμός). Δεν σπατάλησε δυνάμεις από την αρχή αλλά επιτάχυνε από τα μισά της διαδρομής (είχε βάλει «σημάδια» διάφορα κτήρια, τοποθεσίες και τα παντελονάκια των συναγωνιστών του). Κοιτούσε μόνο μπροστά αφού: «όταν ένας μαραθωνοδρόμος κοιτάζει πίσω του, δίνει φτερά στον αντίπαλο».
Στα τελευταία χιλιόμετρα προπορευόταν μαζί με τον Τζόνυ Κέλυ. Ένας Αμερικανός δημοσιογράφος που παρακολουθούσε τον αγώνα με αυτοκίνητο, τον πληροφόρησε: «ο Κέλυ «έσπασε», είναι ώρα να φύγεις».
Τότε όπως αφηγείται ο Κυριακίδης είδε «...έναν ηλικιωμένος Έλληνας να τραβάει τα μαλλιά του και να λέει: Για την Ελλάδα Στέλιο μου! Για τα παιδιά σου!». Τότε ο Στέλιος Κυριακίδης συγκέντρωσε όλες τις δυνάμεις τους φωνάζοντας στον τερματισμό:
«For Greece!» (Για την Ελλάδα).
Ο χρόνος του 2:29:27 ο καλύτερος στην Ευρώπη και για 22 χρόνια τον καλύτερο στην Ελλάδα.
Ο Κέλυ όταν ρωτήθηκε γιατί δεν κατάφερε να κερδίσει απάντησε: «Πώς θα μπορούσα να κερδίσω ποτέ έναν τέτοιο αθλητή? Εγώ έτρεχα για τον ευατό μου κι'αυτός για μια ολόκληρη πατρίδα..!»
Η νίκη του προκάλεσε πάταγο! Οι Αμερικανοί έσπευσαν να του δώσουν χρήματα και να του προτείνουν να μείνει στις ΗΠΑ. Ο ίδιος όμως άφησε άφωνο ακόμη και τον πρόεδρο της Αμερικής Τρούμαν όταν τον ρώτησε τι θα ήθελε να του προσφέρει ως δώρο.
«Για μένα δεν θέλω τίποτα! Μόνο για την Ελλάδα βοήθεια!»
Έμεινε στην Αμερική και για ένα μήνα πάλεψε να μαζέψει βοήθεια για την πατρίδα...
Καθώς η νίκη του είχε συγκινήσει τους Αμερικάνους και τους ομογενείς, το ποσό που κατάφερε να συγκεντρώσει έφθασε τα 250.000 δολάρια (τεράστιο ποσό για την εποχή) ενώ η οικογένεια Λιβανού έστειλε έξι πλοία με είδη πρώτης ανάγκης στην δοκιμαζόμενη Ελλάδα. Η βοήθεια αυτή ονομάστηκε «Πακέτο Κυριακίδη».
Στις 23 Μαΐου 1946, ο Κυριακίδης επέστρεψε στην Ελλάδα και έγινε δεκτός με τιμές ήρωα. Ένα πλήθος ενός εκατομμυρίου Ελλήνων συγκεντρώθηκαν να τον υποδεχτούν ενώ για πρώτη φορά μετά την κατοχή, φωταγωγήθηκε η Ακρόπολη προς τιμή του! Δακρυσμένος κατά την διάρκεια της επίσημης τελετής στους Στύλους το Ολυμπίου Διός δήλωνε: «Eίμαι υπερήφανος που είμαι Έλλην!» Η επιστροφή στο σπίτι του στην Φιλοθέη κράτησε 8 ώρες.
Μέχρι το τέλος της ζωής του, αφιερώθηκε σε φιλανθρωπικά έργα και στον προσκοπισμό ενώ προέτρεπε τα παιδιά να στραφούν στον αθλητισμό, δημιουργώντας το γυμναστήριο «Αθλητικός όμιλος Φιλοθέης».
Ο ήρωας Στέλιος Κυριακίδης γεννήθηκε στην Κύπρο το 1910. Μετακόμισε στην Αθήνα το 1934 και εργάστηκε ως εισπράκτορας στην ηλεκτρική εταιρεία χωρίς να εγκαταλείψει ποτέ τον αθλητισμό με τον οποίο ασχολιόταν από μικρό παιδί, Ηταν αυτός που κατέρριψε την πανελλήνια επίδοση του Σπύρου Λούη. Ο ίδιος ο Λούης κάλεσε τον Κυριακίδη στο σπίτι του και του είπε: "Παιδί μου Στέλιο, να τρέχεις πάντα, γιατί εμείς οι Έλληνες γεννηθήκαμε για να τρέχουμε. Μόνο έτσι καταφέραμε να ζήσουμε τόσους αιώνες".
Μετά την είσοδο των Ναζιστών στην Αθήνα το 1941, ο Κυριακίδης παντρεύτηκε την Ιφιγένεια και απέκτησαν τρία παιδιά. Το 1943 συνελήφθη απο τους Γερμανούς με άλλα 49 άτομα (τα οποία εκτελέστηκαν). Για καλή του τύχη ο Γερμανός αξιωματικός ήταν μαραθωνοδρόμος και τον άφησε ελεύθερο, όταν βρήκε στο πορτοφόλι του την κάρτα διαπίστευσης των Ολυμπιακών αγώνων του 1936 στο Βερολίνο.
Πέθανε στις 10 Δεκεμβρίου του 1987 και τάφηκε στον Πύργο Κορινθίας.
Σας ζητώ συγγνώμη για το μακροσκελές κείμενο αλλά νομίζω ότι αξίζει τον κόπο για αυτόν τον μεγάλο ΕΛΛΗΝΑ!!


Βασίλης Χονδρόπουλος ΤΟ ΠΑΛΙΑΤΖΙΔΙΚΟ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ

Share:

Read More

Γλυκό Κάστανο με άρωμα μαστίχας

Μιας και είναι η εποχή τους σιγά σιγά!!

Σε μια εκδρομή στην Προύσα που είχαν πάει μια παρέα φίλων, τους είχα πει ότι εκεί πουλιούνται   κάστανα σε σιρόπι, και τους ζήτησα να μου φέρουν, γιατί είχα δοκιμάσει και μου άρεσαν.

Τα γνωστά <Kestane şekeri> .

Προχθές  λοιπόν στα διάφορα email που μου στέλνεται είχε και μια συνταγή για το συγκεκριμένο γλυκό.

Έτσι λοιπόν είπα να σας την δείξω, μιας και τα κάστανα είδη πουλιούνται ,διανύοντας και τον χειμώνα, μαλακό βέβαια προς το παρόν.

 Γίνονται πολύ εύκολα.

 Πρώτα θα βάλετε  να ψήσετε ένα κιλό κάστανα στον φούρνο.

Βράζετε σιρόπι (2 ποτήρια ζάχαρη και 1,5 ποτήρια νερό, λίγο ανθόνερο και στο τέλος 1-2 σταγόνες λεμόνι).

 Μετά βάζετε τα κάστανα μέσα στο σιρόπι και τα βράζετε μια ώρα σε μέτρια φωτιά.

 Λίγο πριν το τέλος βάζεις 2 δάκρυα μαστίχα, αυτό το κάνουμε γιατί το κάστανο σαν γεύση είναι λίγο περίεργη, και με την μαστίχα δένει καλύτερα.

 Αν δεν φαγωθούν αμέσως τα συσκευάζετε όπως τις μαρμελάδες και τα γλυκά του κουταλιού και τα διατηρείτε μέσα σε γυάλινα βαζάκια.

 

Share:

Read More

Εάν πέσει για μια εβδομάδα το fb;

 Είναι εντυπωσιακό γιατί σε μια μικρή έρευνα που έκανα, εγώ είχα και μερικά τηλέφωνα από φίλους και γνωστούς, κάποιους όμως τους κόπηκαν τα χέρια, και τώρα τι; έχουν πάθει πανικό....

Ευκαιρία λοιπόν να δω τα σχόλια σας εσείς τι κάνατε πήρατε κάνα τηλέφωνο σε γνωστό και να σχολιάσετε.... Να του πείτε καληνύχτα; άσε που ένα 3 % ξέρουν πότε έχουν γενέθλια οι φίλοι τους....

Φαγωθήκατε και σεις οι αναμνήσεικομανης πως ζούσαμε χωρίς κινητά φειμπουκια κτλ αντε να θυμηθούμε τα παλιά αύριο όλοι στην πλατεία!!! 

Share:

Read More

Αντιμετωπίζοντας τον πιο σνομπ άνθρωπο της οικογένειας και όχι μόνο !

Αγαπημένη μου φίλοι, είμαι σίγουρη ότι όλοι μας λίγο-πολύ έχουμε άτομα στον ευρύτερο ή το πιο στενό οικογενειακό μας περιβάλλον που είναι σνομπ. Άτομα που δεν θέλουμε να συναναστρεφόμαστε αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να τους βγάλουμε εντελώς απ' τη ζωή μας!!! Σήμερα λοιπόν θα προσπαθήσουμε να δούμε μαζί τις πιθανές αιτίες του σνομπισμού τους αλλά και κάποιους τρόπους αντιμετώπισης της συγκεκριμένης συμπεριφοράς!

Αιτίες Σνομπισμού:

Ζήλια: Φτύστε τον κόρφο σας και κάντε δυο στροφές γύρο απ' τον εαυτό σας κάθε φορά που βλέπετε το συγκεκριμένο άτομο. Όχι, το λάθος δεν είναι δικό σας...απλά κάποια ψυχή σας ζηλεύει! Ίσως επειδή είστε πιο χαμογελαστοί, πιο ευτυχισμένοι, καλύτερα αποκαταστημένοι επαγγελματικά...ίσως γιατί έχετε εκπληρώσει τους στόχους σας ή γιατί δεν σας επηρεάζει οτιδήποτε μαύρο υπάρχει γύρο μας. Ακόμα μπορεί να σας ζηλεύει γιατί έχετε καλύτερες σχέσεις με τους υπόλοιπους ανθρώπους γύρο σας.

Αίσθημα ανωτερότητας: Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρο μας που μπερδεύουν την πανεπιστημιακή μόρφωση με την παιδεία! Η αλήθεια είναι ότι όταν η πανεπιστημιακή μόρφωση συναντάται με την επί της ουσίας παιδεία τα πράγματα είναι ιδανικά...όμως επειδή το ιδανικό είναι και σπάνιο έχουμε γεμίσει γύρο μας με ανθρώπους δήθεν. Δήθεν καλλιεργημένους, δήθεν κοτλτουριάριδες, δήθεν εκλεπτυσμένους και γενικά ΔΗΘΕΝ...και να ξέρετε ότι δήθεν με τον σνομπ είναι πολλές φορές είναι ένα και το αυτό!

Εκ γενετής ξινά: σε αυτό το σημείο καλό θα ήταν να σκεφτούμε ότι το άτομο που έχουμε απέναντί μας δεν είναι μαζί μας μόνο "ξινό" αλλά συμπεριφέρεται έτσι "ξινά" με οποιονδήποτε υπάρχει γύρο του πλην αυτών οι οποίοι αποτελούν το κύκλο του! 

Πάρ' το χαμπάρι απλά δεν ταιριάζετε: Η αλήθεια είναι δεν γίνεται ούτε να αρέσουμε σε όλους αλλά ούτε και να ταιριάζουμε με όλους. Έτσι συμπεριφορές που σε άλλους φαίνονται "σνομπίστικες" στην ουσία μπορεί να μην είναι. Απλά να μην ταιριάζουν στη δική μας απλότητα!

Τρόποι αντιμετώπισης!!!

Γίνε ο καθρέπτης τους: Με λίγα λόγια συμπεριφέρσου όπως σου συμπεριφέρονται!!! Γιατί να χαιρετήσετε π.χ ενώ ξέρετε ότι ότι χαιρετισμός αυτός θα πέσει στο κενό; Γιατί να απευθύνετε το λόγο σε ένα άτομα μου εκ προοιμίου γνωρίζετε ότι δεν θέλουν να έχουν καμία συζήτηση μαζί σου; Ίσως με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος που έχετε απέναντί σας να αναγνωρίσει τη δική του συμπεριφορά πάνω σας και καταλάβει πόσο αγενής είναι. (Μεταξύ μας πάντως πιο πιθανό μου φαίνεται να χαρακτηρίσει εσάς σνόπμπ παρά να καταλάβει το έμμεσο μήνυμά σας)!!!

Η πλήρεις απαξίωση: Προσπαθήστε να γίνει για σας ένας αόρατος άνθρωπος. Αλήθεια, δεν είναι κρίμα κάθε φορά που αναγκαστικά θα πρέπει να υπάρξετε στον ίδιο χώρο να σας χαλάει η διάθεση; Λοιπόν αγνοήστε τον/ην.

Σπάσιμο νεύρων: Αυτή είναι η αγαπημένη μου κατηγορία!!!! Ότι χειρότερο μπορείτε να κάνετε σε τέτοιου είδους ανθρώπων είναι να κάνετε ότι δεν συμβαίνει τίποτα! Δηλαδή να τους μιλάτε κανονικά, να γελάτε δυνατά με κάποιο αστείο που μπορεί να πουν, να συμμετέχετε σε μια κοινή συζήτηση και γενικά να συμπεριφέρεστε σαν να μη συμβαίνει τίποτα! Με αυτόν τον τρόπο ο/η Σνομπ που έχετε απέναντί σας θα βγει απ' τα νερά του γιατί δεν θα ξέρει πως να φερθεί, ειδικά αν στην κοινή σας εμφάνιση βρίσκονται και άτομα της επιλογής τους. Για να μην πέσουν στα μάτια τους θα κάνουν τα πικρά-γλυκά κι εσείς τουλάχιστον θα διασκεδάσετε πολύ ξέροντας την αλήθεια!!!  


Έτσι για το τέλος, αφήνοντας το χιούμορ στην άκρη θα ήθελα να σας πω ότι η λέξη σνομπ είναι λατινογενής ( sine nobilitate- s.nob.=snob) και σημαίνει χωρίς αρχοντιά. Το 19ο αιώνα σνομπ αποκαλούσαν το άτομο που δεν είχε την κατάλληλη ανατροφή. 


Joseph Epstein

Ο σνομπισμός είναι η επιθυμία για αυτό που διαιρεί τους ανθρώπους και η αδυναμία να εκτιμηθεί τι τους ενώνει.

Share:

Read More

Περί Καταβάσεως... (αλλά όχι εις Άδου) Ένα χωριό της Χίου

Ένα χωριό της Χίου όπως το είδε η Δέσποινα Γεμέλου!

Μόλις πρόσφατα συνειδητοποίησα πως στη Χίο έχουμε δυο ετυμολογικά αντίθετα χωριά: τον Ανά-βατο και την Κατά-βαση.

 Όσο γνωστός και πολυδιαφημισμένος είναι ο πρώτος («Μυστρά του Αιγαίου» τον λένε – και του αξίζει), τόσο άγνωστη για τους περισσότερους είναι η δεύτερη. 

Όμως, κατά κανόνα, τις μεγαλύτερες ομορφιές τις ανακαλύπτεις σε μέρη που δεν πάνε οι «πολλοί». Άσε που, και σημειολογικά να το δεις, είναι προτιμότερο να προηγείται η κάθοδος της ανόδου, παρά να σου συμβεί το αντίστροφο.

Στην Κατάβαση ζουν 13 μόνιμοι κάτοικοι. Και όλοι ξέρουμε ή μπορούμε να φανταστούμε ή έχουμε διαβάσει σε διάφορα τοπικά δημοσιεύματα τι ελλείψεις μπορεί να έχει αυτό το χωριό και πόσο δύσκολη μπορεί να είναι η διαμονή των ανθρώπων εκεί. 

Θα εστιάσω, ωστόσο, σε εκείνα τα στοιχεία που, για τα δικά μου μάτια, είναι θετικά και όμορφα. Σε εκείνα που σε ελκύουν και θέλεις να ξαναπάς. Σε εκείνα που δεν τα χορταίνεις με την πρώτη φορά. Ή και ποτέ.

Τι έχει η Κατάβαση, λοιπόν;

- Έχει λαογραφικό μουσείο. Ένα δωμάτιο είναι όλο κι όλο, όμως τα εκθέματα (αντικείμενα λαϊκής τέχνης, σκεύη και εργαλεία), είναι πολύ όμορφα στημένα και με πολλή εθελοντική δουλειά, όπως μπορεί να καταλάβει κανείς. Το αποστακτήριο σούμας, εξαιρετικό!

- Έχει ένα παλαιό ελαιοτριβείο, μισογκρεμισμένο μεν, αλλά με πολλά από τα μηχανήματά του ακόμα εκεί και τις τεράστιες μυλόπετρες στη μέση, που μου θυμίζει σκηνικό από παλιά ταινία.

- Έχει όμορφα στενά σοκάκια με πέτρινα σπίτια, άλλα ερειπωμένα και άλλα καλαίσθητα συντηρημένα. Έχει ξύλινες σκαλιστές πόρτες και υπαίθριους ξυλόφουρνους.

 Σε κάποια από αυτά τα σπίτια βλέπεις πρωτόγονες οροφές, φτιαγμένες από χοντρούς κορμούς δέντρων («κόρδες» τις λένε), καλάμια και πατημένο χώμα. (Εντελώς τυχαία, πρόσφατα διάβασα την περιγραφή μιας τέτοιας στέγης στο τελευταίο βιβλίο της Μέλης Τσακού-Βυζανιάρη, (Meli Tsakou),«Με μισό ποδάρι»).

- Έχει την εκκλησία της Αγίας Ματρώνας, υπερβολικά μεγάλη σε σχέση με το μέγεθος του χωριού και τον αριθμό των κατοίκων του, αλλά, αν το δεις λίγο πιο φιλοσοφικά, εκεί μέσα μπορείς ίσως να αισθανθείς την ανθρώπινη ασημαντότητα. Κι αυτό είναι ένα καλό μάθημα για όλους.

- Έχει καταπληκτικό φαγητό στην παραδοσιακή ταβέρνα κάτω από τα τεράστια πλατάνια, με ευγενικούς και χαμογελαστούς ανθρώπους στην εξυπηρέτηση.

- Έχει πολύ ωραίο, κρυστάλλινο, καθαρό, πόσιμο νερό. (Όχι, δεν είναι αυτονόητο).

- Έχει όμορφα μονοπάτια που μπορείς να περπατήσεις (πρόσφατα τα έπληξε η φωτιά, αλλά αν τα αφήσουν λίγο στην ησυχία τους θα ξαναγεννηθούν- ήδη κάποια σημεία πρασινίζουν και πάλι και με τις πρώτες βροχές θα ξεπλυθεί η μαυρίλα). Μια τέτοια διαδρομή είναι, ας πούμε, το μονοπάτι ως τα Διευχά ή η Μακριά Στράτα (παλιός τούρκικος δρόμος).

- Έχει δεκάδες πανέμορφα γατιά και σκυλιά, όλα φιλήσυχα και παιχνιδιάρικα.
- Έχει τα πιο νόστιμα σύκα που έχω δοκιμάσει στη ζωή μου. Μαύρα, μεγάλα, ζουμερά κι ολόγλυκα.
- Έχει όμορφες και σχετικά ερημικές παραλίες σε πολύ κοντινή απόσταση. (Όχι, παιδί μου, δεν έχουν beach bar, να πάτε αλλού. )

- Έχει την άγρια ομορφιά της πορφυρής πέτρας και του γκρίζου βράχου, που ταιριάζει σε αγέρωχους, αυθεντικούς ανθρώπους.

 
Την Κατάβαση ή την αγαπάς ή την αντιπαθείς. Μέση λύση δεν υπάρχει. Όμως, χωρίς αμφιβολία, σε αυτό το χωριό, όταν σκεπάζεται η νύχτα με το διάφανο πέπλο της σιωπής, θαρρείς ότι ακούς το χτυποκάρδι της σκληρής πέτρας, γεμίζεις ολόκληρος από φεγγάρι και ουρανό και βρίσκεις τον αληθινό εαυτό σου. Και σίγουρα έχετε να πείτε πολλά οι δυο σας.

Δέσποινα Γεμέλου(Despoina Gemelou)

Share:

Read More

ΘΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΩ ΣΗΜΕΡΑ ΟΤΙ ΓΙΑ ΑΥΡΙΟ ΕΙΧΑ ΑΦΗΣΕΙ ΧΘΕΣ

ΧΘΕΣ...

Θα θυμάμαι πάντα,

κείνο το γελαστό κορίτσι,

με τα μακριά μαλλιά,

και το γλυκό βλέμμα...

και το χαμόγελο που περίσευε.

...γαλήνευε την ψυχή μου.

Κάθε ηλιοβασίλεμα,

τ όνομά του θα βλέπω ψηλά...

εκεί, που η ανάμνησή του βασιλεύει.

ΓΙΑ ΑΥΡΙΟ...

Θα περιμένω πάντα,

το γελαστό κορίτσι,

με τα μακριά μαλλιά,

και το γλυκό βλέμμα...

και το χαμόγελο που περίσευε.

...ξέρω θα ρθει,

θα ρθει κοντά μου.

θα μου επιτρέψει,

να τη θυμάμαι...

στα όνειρά μου

και θ αγαπήσει,

αυτό,

που χρόνια,

κρατώ γι ανάμνηση

...την εικόνα της,

διχως να ρωτήσει,

πως και γιατί.

ΣΗΜΕΡΑ...

Ποιό να ταν άραγε,

κείνο το γελαστό κορίτσι;

με τα μακριά μαλλιά,

και το γλυκό βλέμμα...

και το χαμόγελο που περίοσευε;

ήτανε όνειρο;

ή ψέμα;

ήταν βροχή περαστική;

ή τάχα,

ένα απ τα πολλά χαμένα μου όνειρα;

φωτο μαριας κορωνη

Share:

Read More