Το 1946 ο 36χρονος Στέλιος Κυριακίδης αποφάσισε να συμμετάσχει στον περίφημο πεντηκοστό Διεθνή Μαραθώνιο της Βοστώνης (42.195μ) μετά απο τιμητική πρόσκληση των διοργανωτών.
Η σύζυγός του έσπευσε να τον αποθαρρύνει αφού λόγω της Κατοχής ήταν αδύναμος και υποσιτισμένος. Είχε πέντε χρόνια να αγωνιστεί. Ο ίδιος όμως είχε πάρει την απόφασή του.
Υπερπηδώντας κάθε δυσκολία βρήκε τα απαραίτητα δικαιολογητικά και άρχισε ένας νέος αγώνας: πού θα έβρισκε τα χρήματα για να αγοράσει το αεροπορικό εισιτήριο. Πούλησε την ηλεκτρική κουζίνα και το ραδιόφωνο του, πήρε επιταγή 1.000 δολαρίων από την ΔΕΗ όπου και εργαζόταν, έπεισε την τράπεζα να του τα μετατρέψει σε συνάλλαγμα ουρλιάζοντας «Τρέχω για την Ελλάδα από το 1933, αγωνίζομαι για τη γαλανόλευκη, δεν είμαι κανένας τυχοδιώκτης» και στις 4 Απριλιου του 1946 μπήκε στο αεροπλάνο για την Βοστώνη.
Οι γιατροί των αγώνων βλέποντάς τον αδύναμο εξέφρασαν τις αμφιβολίες τους και δίστασαν για το αν έπρεπε να του δώσουν άδεια να συμμετάσχει. Στην ουσία φοβόντουσαν για την ίδια του την ζωή.
Ο Στέλιος όμως δεν δεχόταν κουβέντα και δήλωνε αποφασιστικά: «Ηρθα για να τρέξω για επτά εκατομμύρια πεινασμένους Έλληνες και θα τρέξω!» Έτσι υπέγραψε υπεύθυνη δήλωση ότι παίρνει ο ίδιος την ευθύνη για τον εαυτό του.
Στις 20 Απριλίου του 1946 δόθηκε η εκκίνηση του φημισμένου 50ου μαραθωνίου της Βοστώνης με μεγάλο φαβορί τον Αμερικανό Τζόνι Κέλι.
Ο Έλληνας μαραθωνοδρόμος έτρεξε με την γνωστή του τακτική(ξεκινούσε χαλαρά για να κρατά δυνάμεις και επιτάχυνε μετά το μέσο της διαδρομής). Με την δύναμη της ψυχής του, κατάφερε να είναι μπροστά στα τελευταία χιλιόμετρα. Δεν του επιτρεπόταν να μη νικήσει...
Ήταν αποφασισμένος να μην ξαναζήσει την εμπειρία του 1930 όταν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον αγώνα επειδή των χτύπησαν τα καινούρια αθλητικά παπούτσια που του είχαν χαρίσει οι ομογενείς!Υποσχέθηκε πως δεν θα εγκατέλειπε ξανά λέγοντας: «Ήρθα να τρέξω για επτά εκατομμύρια πεινασμένους Έλληνες.».
Παρά το χαμηλό του βάρος κατάφερε να πείσει τους υπευθύνους να τον δεχθούν στον αγώνα αναλαμβάνοντας τις ευθύνες, κάνοντας τον αμερικανικό τύπο να γράφει για τον επίμονο κοκαλιάρη Ελληνα. Στις 12 το μεσημέρι, στις 20 Απριλίου 1946, δόθηκε η εκκίνηση του Μαραθωνίου της Βοστώνης. Λίγο πριν ένας ομογενής πλησίασε τον Στέλιο Κυριακίδη και το έδωσε ένα χαρτάκι που έγραφε από τη μία πλευρά «Ή ταν ή επί τας» και από την άλλη «Νενικήκαμεν».
Είχε ζητήσει από την επιτροπή να αγωνιστεί με τον αριθμό 7 και έτσι του δόθηκε το 77 (διπλά τυχερός με βάση την αναφορά ότι στην Αρχαία Ελλάδα ο 7 ήταν τυχερός αριθμός). Δεν σπατάλησε δυνάμεις από την αρχή αλλά επιτάχυνε από τα μισά της διαδρομής (είχε βάλει «σημάδια» διάφορα κτήρια, τοποθεσίες και τα παντελονάκια των συναγωνιστών του). Κοιτούσε μόνο μπροστά αφού: «όταν ένας μαραθωνοδρόμος κοιτάζει πίσω του, δίνει φτερά στον αντίπαλο».
Στα τελευταία χιλιόμετρα προπορευόταν μαζί με τον Τζόνυ Κέλυ. Ένας Αμερικανός δημοσιογράφος που παρακολουθούσε τον αγώνα με αυτοκίνητο, τον πληροφόρησε: «ο Κέλυ «έσπασε», είναι ώρα να φύγεις».
Τότε όπως αφηγείται ο Κυριακίδης είδε «...έναν ηλικιωμένος Έλληνας να τραβάει τα μαλλιά του και να λέει: Για την Ελλάδα Στέλιο μου! Για τα παιδιά σου!». Τότε ο Στέλιος Κυριακίδης συγκέντρωσε όλες τις δυνάμεις τους φωνάζοντας στον τερματισμό:
«For Greece!» (Για την Ελλάδα).
Ο χρόνος του 2:29:27 ο καλύτερος στην Ευρώπη και για 22 χρόνια τον καλύτερο στην Ελλάδα.
Ο Κέλυ όταν ρωτήθηκε γιατί δεν κατάφερε να κερδίσει απάντησε: «Πώς θα μπορούσα να κερδίσω ποτέ έναν τέτοιο αθλητή? Εγώ έτρεχα για τον ευατό μου κι'αυτός για μια ολόκληρη πατρίδα..!»
Η νίκη του προκάλεσε πάταγο! Οι Αμερικανοί έσπευσαν να του δώσουν χρήματα και να του προτείνουν να μείνει στις ΗΠΑ. Ο ίδιος όμως άφησε άφωνο ακόμη και τον πρόεδρο της Αμερικής Τρούμαν όταν τον ρώτησε τι θα ήθελε να του προσφέρει ως δώρο.
«Για μένα δεν θέλω τίποτα! Μόνο για την Ελλάδα βοήθεια!»
Έμεινε στην Αμερική και για ένα μήνα πάλεψε να μαζέψει βοήθεια για την πατρίδα...
Καθώς η νίκη του είχε συγκινήσει τους Αμερικάνους και τους ομογενείς, το ποσό που κατάφερε να συγκεντρώσει έφθασε τα 250.000 δολάρια (τεράστιο ποσό για την εποχή) ενώ η οικογένεια Λιβανού έστειλε έξι πλοία με είδη πρώτης ανάγκης στην δοκιμαζόμενη Ελλάδα. Η βοήθεια αυτή ονομάστηκε «Πακέτο Κυριακίδη».
Στις 23 Μαΐου 1946, ο Κυριακίδης επέστρεψε στην Ελλάδα και έγινε δεκτός με τιμές ήρωα. Ένα πλήθος ενός εκατομμυρίου Ελλήνων συγκεντρώθηκαν να τον υποδεχτούν ενώ για πρώτη φορά μετά την κατοχή, φωταγωγήθηκε η Ακρόπολη προς τιμή του! Δακρυσμένος κατά την διάρκεια της επίσημης τελετής στους Στύλους το Ολυμπίου Διός δήλωνε: «Eίμαι υπερήφανος που είμαι Έλλην!» Η επιστροφή στο σπίτι του στην Φιλοθέη κράτησε 8 ώρες.
Μέχρι το τέλος της ζωής του, αφιερώθηκε σε φιλανθρωπικά έργα και στον προσκοπισμό ενώ προέτρεπε τα παιδιά να στραφούν στον αθλητισμό, δημιουργώντας το γυμναστήριο «Αθλητικός όμιλος Φιλοθέης».
Ο ήρωας Στέλιος Κυριακίδης γεννήθηκε στην Κύπρο το 1910. Μετακόμισε στην Αθήνα το 1934 και εργάστηκε ως εισπράκτορας στην ηλεκτρική εταιρεία χωρίς να εγκαταλείψει ποτέ τον αθλητισμό με τον οποίο ασχολιόταν από μικρό παιδί, Ηταν αυτός που κατέρριψε την πανελλήνια επίδοση του Σπύρου Λούη. Ο ίδιος ο Λούης κάλεσε τον Κυριακίδη στο σπίτι του και του είπε: "Παιδί μου Στέλιο, να τρέχεις πάντα, γιατί εμείς οι Έλληνες γεννηθήκαμε για να τρέχουμε. Μόνο έτσι καταφέραμε να ζήσουμε τόσους αιώνες".
Μετά την είσοδο των Ναζιστών στην Αθήνα το 1941, ο Κυριακίδης παντρεύτηκε την Ιφιγένεια και απέκτησαν τρία παιδιά. Το 1943 συνελήφθη απο τους Γερμανούς με άλλα 49 άτομα (τα οποία εκτελέστηκαν). Για καλή του τύχη ο Γερμανός αξιωματικός ήταν μαραθωνοδρόμος και τον άφησε ελεύθερο, όταν βρήκε στο πορτοφόλι του την κάρτα διαπίστευσης των Ολυμπιακών αγώνων του 1936 στο Βερολίνο.
Πέθανε στις 10 Δεκεμβρίου του 1987 και τάφηκε στον Πύργο Κορινθίας.
Σας ζητώ συγγνώμη για το μακροσκελές κείμενο αλλά νομίζω ότι αξίζει τον κόπο για αυτόν τον μεγάλο ΕΛΛΗΝΑ!!
Βασίλης Χονδρόπουλος ΤΟ ΠΑΛΙΑΤΖΙΔΙΚΟ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ
Η σύζυγός του έσπευσε να τον αποθαρρύνει αφού λόγω της Κατοχής ήταν αδύναμος και υποσιτισμένος. Είχε πέντε χρόνια να αγωνιστεί. Ο ίδιος όμως είχε πάρει την απόφασή του.
Υπερπηδώντας κάθε δυσκολία βρήκε τα απαραίτητα δικαιολογητικά και άρχισε ένας νέος αγώνας: πού θα έβρισκε τα χρήματα για να αγοράσει το αεροπορικό εισιτήριο. Πούλησε την ηλεκτρική κουζίνα και το ραδιόφωνο του, πήρε επιταγή 1.000 δολαρίων από την ΔΕΗ όπου και εργαζόταν, έπεισε την τράπεζα να του τα μετατρέψει σε συνάλλαγμα ουρλιάζοντας «Τρέχω για την Ελλάδα από το 1933, αγωνίζομαι για τη γαλανόλευκη, δεν είμαι κανένας τυχοδιώκτης» και στις 4 Απριλιου του 1946 μπήκε στο αεροπλάνο για την Βοστώνη.
Οι γιατροί των αγώνων βλέποντάς τον αδύναμο εξέφρασαν τις αμφιβολίες τους και δίστασαν για το αν έπρεπε να του δώσουν άδεια να συμμετάσχει. Στην ουσία φοβόντουσαν για την ίδια του την ζωή.
Ο Στέλιος όμως δεν δεχόταν κουβέντα και δήλωνε αποφασιστικά: «Ηρθα για να τρέξω για επτά εκατομμύρια πεινασμένους Έλληνες και θα τρέξω!» Έτσι υπέγραψε υπεύθυνη δήλωση ότι παίρνει ο ίδιος την ευθύνη για τον εαυτό του.
Στις 20 Απριλίου του 1946 δόθηκε η εκκίνηση του φημισμένου 50ου μαραθωνίου της Βοστώνης με μεγάλο φαβορί τον Αμερικανό Τζόνι Κέλι.
Ο Έλληνας μαραθωνοδρόμος έτρεξε με την γνωστή του τακτική(ξεκινούσε χαλαρά για να κρατά δυνάμεις και επιτάχυνε μετά το μέσο της διαδρομής). Με την δύναμη της ψυχής του, κατάφερε να είναι μπροστά στα τελευταία χιλιόμετρα. Δεν του επιτρεπόταν να μη νικήσει...
Ήταν αποφασισμένος να μην ξαναζήσει την εμπειρία του 1930 όταν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον αγώνα επειδή των χτύπησαν τα καινούρια αθλητικά παπούτσια που του είχαν χαρίσει οι ομογενείς!Υποσχέθηκε πως δεν θα εγκατέλειπε ξανά λέγοντας: «Ήρθα να τρέξω για επτά εκατομμύρια πεινασμένους Έλληνες.».
Παρά το χαμηλό του βάρος κατάφερε να πείσει τους υπευθύνους να τον δεχθούν στον αγώνα αναλαμβάνοντας τις ευθύνες, κάνοντας τον αμερικανικό τύπο να γράφει για τον επίμονο κοκαλιάρη Ελληνα. Στις 12 το μεσημέρι, στις 20 Απριλίου 1946, δόθηκε η εκκίνηση του Μαραθωνίου της Βοστώνης. Λίγο πριν ένας ομογενής πλησίασε τον Στέλιο Κυριακίδη και το έδωσε ένα χαρτάκι που έγραφε από τη μία πλευρά «Ή ταν ή επί τας» και από την άλλη «Νενικήκαμεν».
Είχε ζητήσει από την επιτροπή να αγωνιστεί με τον αριθμό 7 και έτσι του δόθηκε το 77 (διπλά τυχερός με βάση την αναφορά ότι στην Αρχαία Ελλάδα ο 7 ήταν τυχερός αριθμός). Δεν σπατάλησε δυνάμεις από την αρχή αλλά επιτάχυνε από τα μισά της διαδρομής (είχε βάλει «σημάδια» διάφορα κτήρια, τοποθεσίες και τα παντελονάκια των συναγωνιστών του). Κοιτούσε μόνο μπροστά αφού: «όταν ένας μαραθωνοδρόμος κοιτάζει πίσω του, δίνει φτερά στον αντίπαλο».
Στα τελευταία χιλιόμετρα προπορευόταν μαζί με τον Τζόνυ Κέλυ. Ένας Αμερικανός δημοσιογράφος που παρακολουθούσε τον αγώνα με αυτοκίνητο, τον πληροφόρησε: «ο Κέλυ «έσπασε», είναι ώρα να φύγεις».
Τότε όπως αφηγείται ο Κυριακίδης είδε «...έναν ηλικιωμένος Έλληνας να τραβάει τα μαλλιά του και να λέει: Για την Ελλάδα Στέλιο μου! Για τα παιδιά σου!». Τότε ο Στέλιος Κυριακίδης συγκέντρωσε όλες τις δυνάμεις τους φωνάζοντας στον τερματισμό:
«For Greece!» (Για την Ελλάδα).
Ο χρόνος του 2:29:27 ο καλύτερος στην Ευρώπη και για 22 χρόνια τον καλύτερο στην Ελλάδα.
Ο Κέλυ όταν ρωτήθηκε γιατί δεν κατάφερε να κερδίσει απάντησε: «Πώς θα μπορούσα να κερδίσω ποτέ έναν τέτοιο αθλητή? Εγώ έτρεχα για τον ευατό μου κι'αυτός για μια ολόκληρη πατρίδα..!»
Η νίκη του προκάλεσε πάταγο! Οι Αμερικανοί έσπευσαν να του δώσουν χρήματα και να του προτείνουν να μείνει στις ΗΠΑ. Ο ίδιος όμως άφησε άφωνο ακόμη και τον πρόεδρο της Αμερικής Τρούμαν όταν τον ρώτησε τι θα ήθελε να του προσφέρει ως δώρο.
«Για μένα δεν θέλω τίποτα! Μόνο για την Ελλάδα βοήθεια!»
Έμεινε στην Αμερική και για ένα μήνα πάλεψε να μαζέψει βοήθεια για την πατρίδα...
Καθώς η νίκη του είχε συγκινήσει τους Αμερικάνους και τους ομογενείς, το ποσό που κατάφερε να συγκεντρώσει έφθασε τα 250.000 δολάρια (τεράστιο ποσό για την εποχή) ενώ η οικογένεια Λιβανού έστειλε έξι πλοία με είδη πρώτης ανάγκης στην δοκιμαζόμενη Ελλάδα. Η βοήθεια αυτή ονομάστηκε «Πακέτο Κυριακίδη».
Στις 23 Μαΐου 1946, ο Κυριακίδης επέστρεψε στην Ελλάδα και έγινε δεκτός με τιμές ήρωα. Ένα πλήθος ενός εκατομμυρίου Ελλήνων συγκεντρώθηκαν να τον υποδεχτούν ενώ για πρώτη φορά μετά την κατοχή, φωταγωγήθηκε η Ακρόπολη προς τιμή του! Δακρυσμένος κατά την διάρκεια της επίσημης τελετής στους Στύλους το Ολυμπίου Διός δήλωνε: «Eίμαι υπερήφανος που είμαι Έλλην!» Η επιστροφή στο σπίτι του στην Φιλοθέη κράτησε 8 ώρες.
Μέχρι το τέλος της ζωής του, αφιερώθηκε σε φιλανθρωπικά έργα και στον προσκοπισμό ενώ προέτρεπε τα παιδιά να στραφούν στον αθλητισμό, δημιουργώντας το γυμναστήριο «Αθλητικός όμιλος Φιλοθέης».
Ο ήρωας Στέλιος Κυριακίδης γεννήθηκε στην Κύπρο το 1910. Μετακόμισε στην Αθήνα το 1934 και εργάστηκε ως εισπράκτορας στην ηλεκτρική εταιρεία χωρίς να εγκαταλείψει ποτέ τον αθλητισμό με τον οποίο ασχολιόταν από μικρό παιδί, Ηταν αυτός που κατέρριψε την πανελλήνια επίδοση του Σπύρου Λούη. Ο ίδιος ο Λούης κάλεσε τον Κυριακίδη στο σπίτι του και του είπε: "Παιδί μου Στέλιο, να τρέχεις πάντα, γιατί εμείς οι Έλληνες γεννηθήκαμε για να τρέχουμε. Μόνο έτσι καταφέραμε να ζήσουμε τόσους αιώνες".
Μετά την είσοδο των Ναζιστών στην Αθήνα το 1941, ο Κυριακίδης παντρεύτηκε την Ιφιγένεια και απέκτησαν τρία παιδιά. Το 1943 συνελήφθη απο τους Γερμανούς με άλλα 49 άτομα (τα οποία εκτελέστηκαν). Για καλή του τύχη ο Γερμανός αξιωματικός ήταν μαραθωνοδρόμος και τον άφησε ελεύθερο, όταν βρήκε στο πορτοφόλι του την κάρτα διαπίστευσης των Ολυμπιακών αγώνων του 1936 στο Βερολίνο.
Πέθανε στις 10 Δεκεμβρίου του 1987 και τάφηκε στον Πύργο Κορινθίας.
Σας ζητώ συγγνώμη για το μακροσκελές κείμενο αλλά νομίζω ότι αξίζει τον κόπο για αυτόν τον μεγάλο ΕΛΛΗΝΑ!!
Βασίλης Χονδρόπουλος ΤΟ ΠΑΛΙΑΤΖΙΔΙΚΟ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ
)
