Τα παιδικά μας χρόνια.. Των 40ραντα50νηνταριδων

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε…

Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή:

περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.

Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.

Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή…Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί…

Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.

Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι η τρικάβαλοι σε παπάκι

 Δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».

Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά..

Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.

Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.

Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.

Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους.

Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει.

Τότε δεν υπήρχαν κινητά.

Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»

Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα.

Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα..

Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι.

Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.

Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι

Η ψέκαζε την κεφαλή με αεροζόλ.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet.

Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε..

Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.

Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας.

Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα..

Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου.

Πίναμε νερό κατευθείαν από το λάστιχο οχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.

Κυνηγούσαμε κολυσαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα.

Φανταστείτε το!

Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο!

Χωρίς κανέναν υπεύθυνο!

Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την ήττα.

Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. 

Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας

Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.

Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας. 

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε...! 😊

Επιβιώσαμε!!!

Άρωμα πολιτισμού -  thessa love niki

Share:

Read More

Κατασκευή κολοκύθας για το Halloween με Άρωμα Μαστίχας!

Είχα ετοιμάσει ένα άρθρο για το Halloween, δεν το ανέβασα εχθές λόγου τον γεγονότων, το βράδυ όμως διάβασα το άρθρο της φίλης μου Ειρήνης στο bestnews.gr και μου άρεσε πάρα πολύ, οπότε σας το αναδημοσιεύω!!

Το Χαλογουίν (Halloween) γιορτάζεται τη νύχτα της 31ης Οκτωβρίου. Σήμα κατατεθέν της γιορτής αυτής είναι τα φαναράκια φτιαγμένα από μεγάλες κολοκύθες, πάνω στις οποίες χαράζουν ανθρώπινα χαρακτηριστικά, άλλοτε πιο αστεία και άλλοτε πιο τρομακτικά!

Γράφει η εικαστικός Ειρήνη Ανδρούτσου

Αυτή την φορά, το ερέθισμα μου το έδωσε μια φίλη από την Χίο..

Ένα απόγευμα εκεί που χάζευα στο fb τα story των φίλων, έπεσα πάνω στις φωτογραφίες, που είχε ανεβάσει στην ιστορία της μια παλιά μου συνάδελφος, δασκάλα, η Βασιλική Ζαννίκου.

Ξετρελάθηκα… δεν γινόταν να μην της πω να μας δείξει πως έφτιαξε τις δικές της κατασκευές κολοκύθας!

Όσο και να μην μου αρέσουν αυτά τα ξενόφερτα έθιμα, όπως το Halloween που το γιορτάζουν 31 Οκτωβρίου στο εξωτερικό… Τόσο μπορούμε να πάρουμε ιδέες από αυτά και να κάνουμε διακοσμητικά για το σπίτι, που να ταιριάζουν με τον χειμώνα που μας έρχεται.

Συνδυάζοντας το θερμό πορτοκαλί χρώμα της κολοκύθας, και της φωτιάς από τα ρεσό, δημιουργείται μια θαλπωρή και ζεστασιά στον χώρο για τις κρύες νύχτες του χειμώνα!

Ήθελα πολύ να μου δείξει πως μπορεί να ζωντανέψει μια κολοκύθα μέσα σε λίγα λεπτά, αλλά και τι άλλο μπορούμε να κάνουμε με τα υλικά που απομένουν από το εσωτερικό της, δλδ από τη ψίχα και τα σπόρια.

(Χιώτικη σπιτική συνταγή.. με ψίχα κολοκύθας και κολοκυθόσπορους, από την γιαγιά της Βασιλικής)

Έτσι και έγινε! Της έστειλα μνμ να μου στείλει βήμα βήμα πως γίνεται αυτή η κατασκευή και ανυπομονούσα για την απάντηση της …

Είμαστε έτοιμοι;



Κολοκύθα από την Βασιλική Ζαννίκου

Υλικά που θα χρειαστούμε:

-1 μεγάλη κολοκύθα

-1 κοφτερό μαχαίρι μυτερό

-1 κουτάλι

-1 μαρκαδοράκι μαύρο

-2 ρεσό ή φωτάκια

-πολλή πολλή όρεξη αλλά και υπομονή!!

Οδηγίες βήμα προς βήμα:
Αγοράζουμε μια φρέσκια κολοκύθα από τον μανάβη (ή όπου αλλού ψωνίζουμε), όσο πιο λεία γίνεται χωρίς πολλές φθορές. Την πλένουμε όσο πιο καλά μπορούμε και τη σκουπίζουμε καλά να φύγει ότι βρώμικο υπάρχει.

  
Για να φανεί καλύτερα το σχέδιο, με ένα μαρκαδόρο μαύρο σχεδιάζουμε το κυκλικό περίγραμμα του καπακιού της κολοκύθας, στο πάνω μέρος της. Κόβουμε το καπάκι με ένα μαχαίρι προσεκτικά έτσι ώστε να μην σπάσει, γιατί με αυτό θα σκεπάσουμε ξανά το φανάρι μας. Αν σπάσει, το ενώνουμε με οδοντογλυφίδες ή ατλακόλ κρυσταλιζέ.

Με ένα κουτάλι και με αρκετή υπομονή και δύναμη αφαιρούμε τα σπόρια και την ψίχα αυτά τα κρατάμε σε ένα πιάτο ξεχωριστά, και ο λόγος είναι ότι δεν πετάμε ποτέ υλικά …με αυτά θα φτιάξουμε κολοκυθόσπόρους αλλά και γλυκιά κολοκυθόπιτα…. Καθαρίζουμε καλά την κολοκύθα μέχρι τον πάτο.

Μετά, σχεδιάζουμε τα μάτια, τη μύτη και το στόμα. Στο pinterest έχει πολλά σχέδια αλλιώς βάζουμε την φαντασία μας να δουλέψει.. Για να είναι πιο τρομακτικό το αποτέλεσμα, σχεδιάζουμε μάτια και στόμα τραβώντας γραμμές σαν κεραυνούς, όχι ίσιες ..Τη μύτη την κάνουμε τριγωνική. 

Κόβουμε προσεκτικά και με υπομονή με ένα μαχαίρι έτσι ώστε να μην σπάσει, τα σημεία που έχουμε σχεδιάσει.

   

6.Σκουπίζουμε καλά την κολοκύθα από τα υπολλύματα..και μετά είναι έτοιμη για χρήση.. 

 

Τοποθετούμε μέσα στην κολοκύθα μας ένα κεράκι ρεσό ή δύο αν χωρούν, σκεπάζουμε με το καπάκι. Επίσης μπορούμε να τοποθετήσουμε και χριστουγεννιάτικα φωτάκια…

Η κολοκύθα φανάρι είναι έτοιμη!



Υ.Γ.: Η γνωστή κολοκύθα-φανάρι –ή αλλιώς, Jack-O’-Lantern– μπορεί να φωτίσει και να δώσει μία ζεστασιά το βράδυ στο εσωτερικό του τζακιού μας ή τα πλαϊνά του, την αυλή μας, το τραπέζι της βεράντας, του σαλονιού ή της κουζίνας μας ή του δωματίου μας !

Φωτογραφίες : Βασιλική Ζαννίκου

Καλή επιτυχία

Ειρήνη Ανδρούτσου

Βασιλική Ζαννίκου

Υ.Γ 2 Η πρώτη φωτογραφία είναι στην καρδιά του Halloween στου Ψυχή στην Αθήνα, Φώτο katarraktisvillage. 

Share:

Read More

Και μετά φταίμε εμείς που μας ερωτεύεστε

Και χτυπάει το τηλέφωνο, βλέπω το όνομα, χμ σκέπτομαι καιρό έχουμε να μιλήσουμε, η emanouelita μου. ο ίδιος απαντάω, θα ήθελα να ήξερα τι σκέφτεσαι όταν βλέπεις το όνομα μου μου λέει. Το ονειροπαρμενο μου της λέω! Το ψιλό έσωσες μου λέει και ρίχνουμε μερικά γελάκια, μπα λέω πως και μας θυμήθηκες; είχες καιρό να μου γκρινιάξεις μου λέει και είπα να δω ....

θα στείλεις λέω να ανεβάσουμε τίποτα η την έχει πέσει στις ονειροκορώνες σουυυυυυ...

Μου την λές; ε κάπως, κάτι μήνες έχεις να ασχοληθείς με το village. Μην με νευριάζεις μου λέει και μου τελειώνουν τα μέρη που κρύβω τα πτώματα. Όπα λέω εντάξει, μια χαρά σε βρίσκω και είχα ανησυχήσει.

Χα μου λέει έτσι ;, ε ναι, ξέρεις μου λέει πάω εκεί που με αγαπάνε, ε και τι θες εδώ; εδώ δεν σ΄αγαπαμε απλα γουστάρουμε τρελά....δε μου λες αυτό με τα πτώματα το έπιασες; ε λέω ναι το κόβωωω , ωραία λέει θα σου στείλω κάτι!!

θες κάτι άλλο μου λέει, εγώ;; εσύ με πήρες..... γέλια Τρέλα στους Σκορπιούς... Δεν πούλησε κανείς..!! μου λέει!!

emanuelita μου φιλιάααααααααα , καλά κλείνω και έστειλε!!

Share:

Read More

Δεν έχει φέτος παρέλαση..

Για την παρέλαση, το νόημά της, την καταγωγή της, την αξία της και το λόγο ύπαρξης της στις μέρες μας, σκέφτομαι τα εξής:

ΟΧΙ, η παρέλαση δεν είναι φασιστικό κατάλοιπο του Μεταξά, ακόμα κι αν όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα την χρησιμοποίησαν.

Η παρέλαση αντλεί την καταγωγή της από την αρχαιότητα, τους Αθηναϊκούς θριάμβους αλλά και τους τρεις Σπαρτιατικούς χορούς. Ακόμα και τώρα, βλέπουμε μια παραλλαγή τους:

Μπροστά οι γέροντες (όσοι μας έχουν απομείνει ανάπηροι πολέμου) που δηλώνουν πως ήταν κάποτε γενναία παλικάρια (Άμμες ποκ΄ ήμες άλκιμοι νεανίαι).

Μετά ακολουθούν οι στρατιώτες, οι μάχιμοι άντρες (και γυναίκες πια) της εποχής, που λένε "εμείς είμαστε τώρα γενναία παλικάρια, κι αν σου βαστάει, δοκίμασε" (Άμμες δε γ΄ ειμέν, αι δε λης πείραν λάβε).

Μια μέρα πριν τη στρατιωτική παρέλαση, γίνεται η μαθητική. Ο τρίτος χορός των παιδιών στην ουσία, αυτών που θα αναλάβουν στο μέλλον και μας διαβεβαιώνουν ότι θα γίνουν πολύ καλύτεροι από μας (Άμμες δε γ΄ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες).

Στην παρέλαση συμμετέχει ενεργά όλη η Πόλις. Όπως και τότε έτσι και τώρα. Ολος ο κόσμος, ο οποίος παρακολουθεί, ζητωκραυγάζει, τραγουδά, σιωπά, βουρκώνει και καμαρώνει.

Οχι, η παρέλαση δεν είναι χαιρετούρες προς τους επισήμους. Κανείς ζωντανός δεν είναι επίσημος εκείνη τη μέρα. Οι επίσημοι είναι ντεκόρ για τον πραγματικό τιμώμενο: Τους Νεκρούς του Πολέμου.

Η παρέλαση όλη, οι μαθητές, τα σωματεία, οι αντιπροσωπείες, η μπάντα κι οι στρατιώτες στρέφονται προς το Μνημείο των Πεσόντων, χαιρετούν και αποδίδουν τιμή στους νεκρούς της Ελλάδας, εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για το ύψιστο αγαθό, την Ελευθερία.

Δεν έχουμε εθνική γιορτή της πατάτας στην Ελλάδα, ούτε Χάλογουιν. Κάθε επίσημη γιορτή μας όμως αυτό το νόημα έχει. Τιμή και μνήμη σε κείνους που αντιστάθηκαν στην υποδούλωση.

Τι είναι Έλληνας και τι Ελλάδα;

Κατ' αρχάς, ποια ήταν η Ελλάδα ανά τους αιώνες; Οι 6 τόσες δα μικρούλες Πόλεις-Κράτη της αρχαιότητας ή η μισή υφήλιος του Μεγαλέξανδρου;

Η Ελλάδα δεν είναι τόπος. Είναι τρόπος. Η ελληνικότητα δεν είναι hardware, είναι software.

Γιαυτό και Έλληνας είναι ο καθένας που μετήλθε της ελληνικής παιδείας. Έμαθε, κατανόησε, αποδέχτηκε και φωτίστηκε από αυτήν κι έτσι άλλαξε για πάντα. Όπου κι αν έχει γεννηθεί.

Τι συμβολίζει η Γαλανόλευκη;

Η σημαία μας τώρα, η οποία άλλαξε μορφές (λάβαρο, φλάμπουρο, μπαϊράκι), μπήκαν κορώνες, βγήκαν στέμματα, ιερές επιγραφές (Η ταν ή επι τάς, Ελευθερία ή Θάνατος, Εν τούτω Νίκα κλπ), αποδόθηκαν χίλιοι συμβολισμοί (το λευκό του κύματος και το γαλάζιο του ουρανού, το μπλε του ράσου του Παπαφλεσσα και το άσπρο της φουστανέλας του Κολοκοτρώνη, τα σήματα της Αεροπορίας, του Πεζικού και του Ναυτικού κλπ) δεν είναι ένα απλό έμβλημα.

Η σημαία αποτελεί το πιο σεβαστό κρατικό σύμβολο και προστατεύεται από το Σύνταγμα της κάθε χώρας. Είναι η εθνική πολεμική σημαία μπροστά από την οποία ορκίζονται πίστη στην πατρίδα οι στρατεύσιμοι κάθε χώρας.

Αυτός είναι και ο λόγος που η σημαία αποτελεί το σπουδαιότερο λάφυρο της μάχης και πρέπει να φυλάγεται με νύχια και με δόντια κυριολεκτικά.

Οι Ρωμαίοι διέλυαν αμέσως τις λεγεώνες που έχαναν τη σημαία τους, διαβάζουμε στην ιστορία.

Πολεμική;

Ναι. "Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί" μάς λέει ο Ηράκλειτος, εννοώντας ότι όλα στη ζωή κερδίζονται με μάχη. Τίποτα δεν σου χαρίζεται.

Αν είσαι υπόδουλος, πρέπει να πολεμήσεις για απελευθερωθείς. Κι αν έχεις την τύχη να γεννηθείς ελεύθερος, σίγουρα κάποιος άλλος πολέμησε για σένα.

Επιτρέπεται να κρατάει τη σημαία μας κάποιος "μη Έλληνας;"

Το κάθε σχολείο, σύλλογος, ένωση, σύνδεσμος, σωματείο, ομάδα, σύνολο κλπ, θα έπρεπε να έχει το δικό του έμβλημα, το σήμα του δηλαδή και με αυτό να συμμετέχει στην παρέλαση.

Φυσικά το δικαίωμα να παρελάσει, θα πρέπει να έχει κάθε μαθητής του σχολείου, κάθε μέλος του συλλόγου, ή του σωματείου κ.λ.π. ανεξάρτητα από την εθνικότητα και τη θρησκεία του, εφόσον το επιθυμεί και του εξηγηθούν οι λόγοι για τους οποίους παρελαύνει:

Δηλαδή, φόρος τιμής στους πεσόντες για την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία και υπόσχεση ότι και ο ίδιος θα αγωνιστεί και θα πράξει ανάλογα κάτω από τα ελληνικά ιδεώδη.

Ο Σημαιοφόρος ειδικά, με το που σηκώνει τη σημαία, αποδέχεται ακόμα και να πεθάνει για αυτήν και τα ιδανικά της, παρά να του πέσει από τα χέρια.

Η σημαία λοιπόν δεν είναι ούτε έπαθλο ούτε βραβείο ούτε αριστείο. Είναι τιμή κι ευθύνη για αυτόν που την φέρει.

Είναι ο Αντεντοκούμπο Έλληνας;

Είναι ο Πύρρος Δήμας;

Είναι τα παιδιά των Ελλήνων ομογενών που έχουν γεννηθεί σε ξένη χώρα;

Είναι τα παιδιά των ξένων που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα;

Είναι ο Αμίρ το προσφυγάκι από το Αφγανιστάν που θέλει διακαώς να παρελάσει;

Έλληνας μπορείς να είσαι επειδή γεννήθηκες στην Ελλάδα μα αυτό δεν φτάνει. Μπορείς να είσαι επειδή σπούδασες ελληνικά μα κι αυτό δεν φτάνει. Μπορεί να είσαι επειδή έχεις έναν ή δυο γονείς Έλληνες μα κι αυτό επίσης δεν φτάνει από μόνο του.

Από την άλλη, μπορείς επίσης να είσαι Ελληνας με δυο γονείς Αφρικανούς. Γεννημένος στην Ελλάδα ή αλλού. Μπορείς να είσαι Ελληνας μουσουλμάνος (όπως οι Πομάκοι ή οι περισσότεροι Ρομά).

Μπορείς ακόμα να είσαι Έλληνας χωρίς να έχεις το διαβατήριο και τη "βούλα". Σαν τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αδριανό:

"Αγάπησα αυτή τη γλώσσα (την ελληνική) ... γιατί ό,τι έχει λεχθεί καλό από τον άνθρωπο έχει ως επί το πλείστον λεχθεί σ’ αυτή τη γλώσσα. Με τα λατινικά κυβέρνησα την αυτοκρατορία μου. Ο επιτάφιος μου θα χαραχτεί στα λατινικά στον τοίχο του μαυσωλείου μου στις όχθες του Τίβερη, ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΧΩ ΣΚΕΦΤΕΙ ΚΑΙ ΖΗΣΕΙ."

Οπότε, δεν θα το πούμε εμείς ποιος είναι Έλληνας και ποιος όχι. Αυτό, θα το πουν οι ίδιοι. Με τις πράξεις, τα έργα τους και τον τρόπο ζωής τους.

Λένε πως είμαστε από τους πιο περήφανους λαούς για την καταγωγή μας. Αλήθεια είναι. Η ελληνικότητα είναι τίτλος τιμής, όχι απλά ένα ενδεικτικό ιθαγένειας και γλώσσας.

Είναι ένα άυλο σύνολο κουλτούρας και πολιτισμού που πραγματώνεται και διαιωνίζεται μέσα από τον κάθε φύσει η θέσει Έλληνα.

Ο Αλέξανδρος ο Μέγας, για τον οποίον ερίζουν ξαφνικά μερικοί μετά από 2.500 χρόνια, αυτοπροσδιορίζεται διακηρύττοντας πανηγυρικά: "Ευτυχώς που γεννήθηκα Έλληνας!" ("ευγνωμονώ τοις θεοίς ότι εγεννήθην Έλλην") και τιμά με τη ζωή του την ελληνικότητά του αυτή.

Είμαστε Γραικοί και Πανέλληνες, λέξεις πανάρχαιες που εμφανίζονται στον Αριστοτέλη και στα Ομηρικά Έπη.

Τέλος, η παρέλαση ουδεμία σχέση έχει με στρατιωτική πειθαρχία και φασιστική ρομποτοποίηση των παιδιών, που διάβασα κάπου και με έπιασαν τα γέλια.

Η δικιά μας παρέλαση δεν έχει να κάνει με βήματα της χήνας και ομοιομορφία κομμένη με το μαχαίρι. Στη δική μας παρέλαση δεν προσπαθούμε να μοιάσουμε στους άλλους σε βαθμό τέτοιο που να χάνεται η προσωπικότητα μας.

Η παρέλαση για τους Έλληνες και τους ελληνοπαιδευμένους, είναι εκείνη η μοναδική ώρα που ο ασύνταχτος, ελεύθερος κι απείθαρχος λαός μας (κι όσοι τον αποδέχονται και τον ακολουθούν), ΣΥΝΤΟΝΙΖΕΤΑΙ και συγχρονίζει το βήμα του, τη σκέψη του και την καρδιά του με το νταούλι, ακολουθώντας τη σημαία, για να τιμήσει όλα αυτά που είπαμε παραπάνω. Χορός και μνημόσυνο ταυτόχρονα.

Το ίδιο νταούλι που χτυπάει άλλοτε σαν όργανο για γιορτή κι άλλοτε σαν τύμπανο του πολέμου. Του αιώνιου δηλαδή Αγώνα.

Έτσι, όταν στέλνουμε τα παιδιά μας στην παρέλαση, όταν γιορτάζουμε τις εθνικές επετείους (σε όποιο μέρος του κόσμου κι αν είμαστε) δεν το κάνουμε για το φολκλόρ, ούτε το παίζουμε Ελληναράδες.

Το κάνουμε "τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι" και με την κρυφή ελπίδα τα παιδιά μας να γίνουν "πολλώ κάρρονες" από εμάς.

Επειδή κάθε γιορτή μας ανεξαιρέτως εμπεριέχει τη χαρμολύπη, έτσι και η 28η Οκτωβρίου εκτός από ημέρα αφιερωμένη στην άρνηση στην υποταγή και την υποδούλωση είναι και μέρα μνήμης.

Ένα πραγματικό μνημόσυνο σε αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα αυτόν, αποδεικνύοντας πως για ό,τι αξίζει κανείς να ζει, αξίζει και να πεθαίνει.

Στη φωτογραφία βλέπουμε να παρελαύνουν στην πλατεία Συντάγματος (κατά άλλες πηγές στο Ναύπλιο και κατά άλλους στην Τρίπολη), την 28η Οκτωβρίου του 1946, μανάδες, χήρες και κόρες πεσόντων στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1922.

Αν κάποιος μισεί τον πόλεμο, είναι σίγουρα αυτές οι γυναίκες. Γιατί παρελαύνουν όμως; Για να μην ξεχάσουμε.

με σεβασμό,

Αννυ Λιγνού

Share:

Read More

One way or Another: ΕΛΛΑΔΑΡΑ ΠΑΝΤΟΥ.

 One way or Another: ΕΛΛΑΔΑΡΑ ΠΑΝΤΟΥ...ντάουν τάουν Μάαστριχτ!

Στης 2 Σεπτεμβρίου  μας ανακοίνωσε ο κ Νίκος ότι : 

Started new job at International Business School Maastricht

 Full Professor of Sustainable International Business στην εταιρεία International Business School MaastrichtΣήμερα το απόγευμα διάβασα τα παρακάτω λόγια σε μια ανάρτηση του και θέλω να την μοιραστώ μαζί σας γιατί πραγματικά όπως  τα γράφει Ελλαδάρα παντού

- Εχθές βράδυ μετά από 5 ώρες συγγραφικής δουλειάς, κοιμάμαι κυριολεκτικά πάνω στο γραφείο. Μεσάνυχτα πια, και η εξάρτηση του καπνιστή με οδηγεί στο night store της γειτονίας μου, Τούρκικης προέλευσης (όλα αυτά τα μαγαζιά στην Ολλανδία, τα έχουν και δουλέυουν Τούρκοι.

Δε ξέρω γιατί). Είναι ανοιχτά εδώ αυτά τα μαγαζιά.

Λόγω κορώνας δεν πουλάνε αλκοολ μετά τις 8 μμ. Καθώς πληρώνω, και λέω στον υπάλληλο "graag, tot ziens" ("παρακαλώ. τα λέμε" εις την Ολλανδιστήν), ακούω αμέσως "Ρε συ ρώτα με την ευκαιρία, πόσο κάνουν και μια 6αδα καπότες" .

Μου κάνει πλάκα ο Θεός, σκέφτηκα, κι ακούω Ελληνικά. Μάλλον, δε ξύπνησα ακόμα.

Ένας νεαρός φώναζε έξω από το τζάμι. Νόμισα ότι μιλούσε σε μένα. "Άσε ρε μαλάκα" λέει ένας άλλος νεαρός που στεκόταν στην ουρά ακριβώς από πίσω. "Μα αύριο είναι Σαββάτο ρε!

Δεν είπαμε να ζούμε όπως οι Ολλανδοί με πρόγραμμα;". "Ασε ρε, ο Τούρκος είναι φαρμακείο" ξαναλέει ο άλλος. Βγαίνω έξω. Κοντοστέκομαι και ανάβω τσιγάρο. Αντιλάμβάνομαι ότι μια παρέα Ελληναράδων φοιτητών στέκεται δίπλα μου. Ο ένας κρατούσε ένα μπουκάλι, τον "Τζόνι που πορπατά". Ένας άλλος κρατούσε παραμάσχαλα ένα δέμα με χαρτιά υγείας! Ο τρίτος κάπνιζε ένα μπάφο μυρωδάτο σαν μπουρί και φυσσούσε τα ντουμάνια επιδεικτικά!

Χρησιμοποιούν ότι "γαλλικά" ξέρουν στα Ελληνικά και βρίζουν τον Τούρκο υπάλληλο, ενώ αρχίζουν και οι 4 να συνθέτουν ελληνικά ποιήματα: "Γεια σας ρε Ελληναράδες, που γα....τε τις Τουρκάλες, κάνοντας μαστουρωμένη συνουσία, με καπότες Ολλανδίας!"

Νομίζω, ότι κάπου, κάπως, κάποτε είχα ξαναακούσει παρόμοια ομοιοκαταληξία και θεματολογία! Καθώς προχωράω στο απέναντι πεζοδρόμιο, .βλέπω μια φοιτήτρια μου Ολλανδέζα πάνω στο ποδήλατο. Χάρηκε που με είδε μετά από καιρό και σταματάει να με χαιρετήσει. Είναι μαζί με άλλες 2 φίλες της, οι οποίες σταματάνε κι αυτές. Είναι ντυμένες στην τρίχα και πάνε σε πάρτυ σε σπίτι άλλων φοιτητών, από οτι μου είπε η φοιτήτρια μου.

Ακούω από το απέναντι πεζοδρόμιο, από την παρέα των καλόπαιδων, "Ρε μαλάκα , κοίτα 3 ξανθά θεομ...να!" Κι αρχίζουν πάλι να λένε στίχους, ο ένας που κρατά το Τζόνι φωνάζει "να χαρώ, να χαρώ το Ολλανδικό μωρό!" κι ο άλλος με τα χαρτιά υγείας παραμάσχαλα τραγουδεί το εξής: "ξημερώματα, δίνετε πουτ...κια δικαιώματα". Με πήραν τα γέλια.

Τι δημιουργικός λαός που είμαστε τελικά! Με ρωτάει η φοιτήτρια μου αν τους ξέρω. Της είπα όχι και καληνύχτισα. Προχώρησα στην όδο που μένω.

Ούτε στα 20 μέτρα ακούσα: "Ρε ναι το μαλάκα σου λέω, .....πήγε και πήρε αμάξι αγροτικό ....ναι ρε σου λέω..τι γκόμενο πέτυχα ρε πούστη μου.....τούβλο...χωριάτης...καλά μου τα λέγες... Άκου τι μου στειλε απόψε σε μήνυμα "χτυπάει η καρδιά μου σαν την καμπάνα, για τα μάτια σου τα πλάνα" , κάτσε να στο στείλω να γελάσεις".

Εμένα πάλι αυτό μου θύμισε πανηγύρι στο χωριό. Δεν άντεξα. Γύρισα και κοίταξα.

Οι ματιές μας διασταυρώθηκαν με την τύπισα. Ντυμένη στα μαύρα, κάπως γκοθομεταλού την έκοψα. Καθόταν κατάχαμα και κάπνιζε επίσης το "παπόρι απ' την Περσία που πιάστηκε στην Κορινθία" . Μοσχοβολούσε όλο το στενό! Μιλούσε μάλλον με τον "αέρα" του "σε ξένη χώρα είμαι, ότι θέλω λέω και κάνω.

Ποιος θα με πάρει χαμπάρι; " . Ίσως πρέπει να βγαίνω πιο συχνά έξω αργά να παίρνω μια "τζούρα" Ελλάδας κι εγώ!

Όλα αυτά εχθές γύρω στα μεσάνυχτα ντάουν τάουν στο Μάαστριχτ. One way or another...Ελλαδάρα Παντού τελικά!

Nikos Kalogeras

Y.Γ Καλά να περνάτε κ Νίκο και προσοχή στα α πέριξ!!

Share:

Read More

Αλλάζει η ώρα την Κυριακή - Τι προβλέπεται για τις αλλαγές της ώρας από τον Μάρτιο

 Μία ώρα πίσω πρέπει να βάλουμε τα ρολόγια από σήμερα το βράδυ.

 Κυριακή 25 Οκτωβρίου στις 04.00 τα ξημερώματα, λόγω της αλλαγής από τη θερινή στη χειμερινή ώρα οπότε  στις 04.00 γυρνάμε τους δείκτες μια ώρα πίσω, πρέπει να δείξουν 03.00.

Οι αλλαγές ώρας βέβαια θα σταματήσουν το Μάρτιο του 2021 μετά από απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Οι χώρες της Ε.Ε. που θα αποφασίσουν να διατηρήσουν τη θερινή τους ώρα θα πρέπει να πραγματοποιήσουν την τελική τους αλλαγή την τελευταία Κυριακή του Μαρτίου του 2021.

 Αλλά οι χώρες οι οποίες προτιμούν να διατηρήσουν τη χειμερινή τους ώρα μπορούν να προσαρμόσουν οριστικά τα ρολόγια τους την τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου του 2021, σύμφωνα με το σχέδιο νόμου που εγκρίθηκε από τα μέλη του ΕΚ με 410 ψήφους υπέρ, έναντι 192 κατά και 51 χώρες απείχαν.

Share:

Read More

Σε σένα Αγρότισσα, Μάνα της γης, χρωστάμε

Εσένα , Αγρότισσα, σε θυμάμαι από παιδί.

Ανδρικές μαύρες γαλότσες, ανδρικό πουκάμισο με φθαρμένους γιακάδες και παλιό παντελόνι του πατέρα, η φορεσιά σου.

Μεγάλα τα νούμερα της μπότας, φαρδιά τα ρούχα σου, πολύ !

Βούλιαζες πολλές φορές μέσα στη λάσπη και όταν σε τραβάγαμε να βγεις, έβγαινε πρώτα το λευκό σου πόδι και έμενε η φαρδιά μπότα χωμένη βαθιά …

Ξεκαρδιζόμασταν στα γέλια εμείς, γέλαγες κι εσύ!

Ένας κανονικός παλιάτσος, έμοιαζες ..Παλιάτσος , του χωραφιού…

Μόνο που αντί για σγουρή περούκα, άσπρο μαντήλι φορούσες στο κεφάλι, που έπεφτε μέχρι σχεδόν τη μύτη σου και κάλυπτε τις βαθιές ρυτίδες στο μέτωπο- αταίριαστες με τη νιότη σου .

Τώρα σκέφτομαι, Αγρότισσα, ότι ποτέ δεν σε είδα να φοράς γυαλιά ηλίου.

Αμίλητη, σκυμμένη κι αφοσιωμένη στη δουλειά.

Ξεβοτάνισμα ή σπορά, πότισμα ή μάζεμα του βαμβακιού, πατάτες στα ζεμπίλια και τα σκόρδα μάτσα μεγάλα, δέσιμο σφιχτό με σχοινί και όλα στο σωρό, πάντα ίδια ήσουνα, ακούραστη σαν μηχανή ..

Μικρός Παράδεισος ήταν το διάλειμμα στον ίσκιο της παλιάς καρότσας με την κουτσαδούρα τη βαριά – το παιδικό μας στοίχημα, ποιος θα καταφέρει αλήθεια να τη σηκώσει!- κι Εσύ, Αγρότισσα, με όλα τα καλά του Θεού στο πανέρι σου, φρέσκο τυρί , ντομάτα κόκκινη, ελίτσες και αγγουράκι- θεϊκό το κολατσιό σου , έχω ακόμη τη γεύση του στο στόμα …

Και μετά, νεράκι δροσερό και το περίσσευμα από το ποτήρι του πλαστικού παγουριού με το φελιζόλ απέξω, το έριχνες δήθεν αδιάφορα στο χώμα, αλλά αποκλείεται να μην ήξερες ότι θα έβγαζε πάντα αυτή τη μυρωδιά που σου’ρχεται να σκύψεις και μια μπουκιά χώμα να αρπάξεις και να το βάλεις γρήγορα στο στόμα - τόσο πρωτόγονα, που τάραζε τα μέσα σου!

Και μετά , τους χειμώνες τους δύσκολους, γύρω από την ξυλόσομπα, με το μεγάλο παράθυρο της κουζίνας να βλέπει στο δρόμο- σε παρατηρούσα Αγρότισσα, να παρακαλάς το Θεό να σταματήσει την καταιγίδα, το χαλάζι και το χιόνι, που σου κατέστρεφε τη σοδειά..

Σε είδα Αγρότισσα, να βγαίνεις στη σκάλα του σπιτιού και να πετάς αλάτι στο χαλάζι για να λιώσει και τα μάτια σου γεμάτα δάκρυα, να παρακαλούν για λίγο έλεος, να σωθεί έστω κάτι από όλα τα χαμένα..

Και την άνοιξη, Αγρότισσα , σε είδα μαζί κι Εσύ να αναγεννιέσαι, σαν ένα με τη φύση γύρω σου , σαν μακρύ κλαδί ενός γεμάτου χυμούς δέντρου, ζωντανή και γενναία, πάνω στο τρακτέρ, σέρνοντας την καρότσα, το χωνί ή το αλέτρι, σηκώνοντας εξάρες σωλήνες και πηδώντας σαν ζαρκάδι πάνω από τις βαμβακιές, που όλο ψήλωναν…

Πιο πολύ από όλα όμως, Αγρότισσα, θυμάμαι τα μάτια σου, που καθρέφτιζαν βαθιά μέσα τους , τη Μάνα γη…

Μάνα κι εσύ, γινόσουν για τη γη σου ολόκληρη μια μήτρα, που σεβόταν τα χώμα και το νερό, τους σπόρους και τα μικρά φυτά, τα φρόντισες με στοργή, τα κανάκευες, τα τάιζες , μέχρι αυτά να γίνουν, τα δικά σου γεννήματα…

Τα δικά μας γεννήματα ..

Του κόσμου τα γεννήματα..

Γι’αυτό δεν σε πρόδωσε η Γη σου ποτέ...

Τώρα δακρύζεις όχι πια για τα χαλάζια που σου παίρνουν τη σοδειά , αλλά γιατί, απόμαχη της δουλειάς, σου δίνουν ψίχουλα για να ζήσεις…

Γιατί στις νέες του χωριού σου, κανένα λόγο δεν βρίσκεις πειστικά να πεις, για να μείνουν στη γη τους

Γιατί τα χώματα πια δεν τα σέβονται οι Άνθρωποι και η ψυχή σου ανακατεύεται, από τον αρχέγονο φόβο - , Εσύ ξέρεις ότι η Μάνα Γη, όταν θυμώνει, εκδικείται!

Γιατί βλέπεις τα σημάδια του θυμού της και νιώθεις κοντά, την μεγάλη έκπτωση..

Η γενιά σου Αγρότισσα, ήταν πριν από τους Πρωτόπλαστους, αλλά αυτό, τον πόνο δεν τον σταματά …

Ευαγγελία-Λίτσα Λιακούλη 

Share:

Read More

Μαθαίνοντας για το θαύμα της Αγίας Παρασκευής στην Χίο

Μέσα στην τραγελαφική καθημερινότητα που ζούμε ας διαβάσουμε και κάτι όμορφο και γαλήνιο.

Μιλώντας με μια φίλη μου πριν λίγο μου είπε ότι έχει να πάει και στην Αγία Παρασκευή να ανάψει ένα κεράκι που αύριο γιορτάζουμε το θαύμα της.

Με απορία ρώτησα ποιο θαύμα; έλα μου λέει όλοι οι Χιώτες το ξέρουν, με λίγα δεύτερα παύση, χμ εσύ μου λέει δεν είσαι από την Χίο.

Μου είπε την ιστορία που γνώριζε, αλλά μου είπε κιόλας για ψάξε το να δεις τι έχει γίνει.

Και έτσι λοιπόν είμαστε εδώ τώρα και σας γράφω, γιατί δεν είναι ένα απλό θαύμα, θα μου πεις ένα θαύμα δεν είναι ποτέ απλό, αλλά νομίζω αυτό ξεχωρίζει!

Το έψαξα λοιπόν και έτσι σας παραθέτω αυτά που έμαθα.

Ο ναός αυτός καταστράφηκε από τους Τούρκους κατά τις σφαγές του 1822 (όταν συνέβη το θαύμα, η Χίος ανήκε ακόμη στην εξουσία των Γενουατών).

Ένας ευσεβής λοιπόν ασκητής ιερομόναχος το όνομα του ήταν Αμβρόσιος, μετέβη στο ναό της Αγίας Παρασκευής στο Παλαιόκαστρο της Χίου για να τελέσει τον εσπερινό κατά το δειλινό της 13ης Οκτωβρίου. 

Κατά τη διάρκεια του εσπερινού, άρχισε να πέφτει αδιάκοπα βροχή και όσο περνούσε η ώρα η βροχή δυνάμωνε.
Επρόκειτο για πραγματική θεομηνία. Εξαιτίας της ραγδαίας καταιγίδας, η οποία εξακολουθούσε με αμείωτη ένταση, ο Αμβρόσιος, ιερέας άξιος, άνθρωπος ευλαβής και θεοφοβούμενος, παρέμεινε στον ιερό ναό και προσευχόταν αδιάκοπα στο Θεό και την αγία Του Παρασκευή να καταπαύσει την τρομερή καταιγίδα που από ώρες είχε πλήξει το νησί, ενώ αγνοούσε ακόμη ότι η θάλασσα είχε πλημμυρίσει και ορμούσε να καταποντίσει τη Χώρα της Χίου.

Καθώς ο Αμβρόσιος προσευχόταν αποκοιμήθηκε σε ένα στασίδι του ναού. Τότε του αποκαλύφθηκε ένα όραμα˙ είδε να ανοίγει η στέγη του ναού και να ξεπροβάλλει μέσα από ένα φωτεινόμορφο σύννεφο η μορφή μιας σεμνής γυναίκας με τα χέρια της σηκωμένα προς τον ουρανό.

Ο Αμβρόσιος έτρεμε από το φόβο του και τότε ακούστηκε μια γυναικεία φωνή που έλεγε: ‘Αμβρόσιε, μη φοβού. Εγώ είμαι η Οσιομάρτυς Παρασκευή, σέσωσταί σου η Πατρίς’. (η πατρίδα σου σώθηκε)
Ακούγοντας αυτά ο Αμβρόσιος, πλήρης χαράς, ξεκίνησε να ψέλνει τον Όρθρο με ευλάβεια και ενώ ξημέρωνε ήρθαν οι κάτοικοι από τη χώρα και του ανήγγειλαν ότι η θάλασσα είχε βγει από τα όριά της και απείλησε το νησί με κατακλυσμό.
Τότε ο ευσεβής Αμβρόσιος διηγήθηκε στους κατοίκους το όραμα της Αγίας Παρασκευής και τους κάλεσε να τελέσουν λιτανεία με την εικόνα της Αγίας για να εξιλεώσουν με αυτόν τον τρόπο την οργή του Θεού. Έτσι λοιπόν με τη λιτανεία που τέλεσαν οι κάτοικοι και τις πρεσβείες της Αγίας κόπασε η θάλασσα, επέστρεψε στα φυσικά της όρια, σταμάτησαν και τα άλλα καιρικά φαινόμενα και σώθηκε το νησί και ο λαός.

Από τότε και κάθε χρόνο, στις 14 Οκτωβρίου, οι κάτοικοι της Χίου γιορτάζουν με ευλάβεια τη μνήμη του μεγάλου θαύματος, προς δόξα του Κυρίου και της αγίας οσιομάρτυρος Παρασκευής.

Μάλιστα, για να δείξουν την ευγνωμοσύνη και την αγάπη τους προς την αγία, οικοδόμησαν περικαλλή ναό αφιερωμένο στο άγιο όνομά της, στην άκρη του γιαλού, για να κρατάει η αγία τη θάλασσα χαλινωμένη και να μην κινδυνέψει ξανά το μυροβόλο νησί.

Το θαυμαστό αυτό γεγονός της διάσωσης της νήσου, με τη μεσιτεία της Αγίας Παρασκευής, εορτάζεται πανηγυρικά όχι μόνο στη Χίο, αλλά και στην περιοχή των Μεγάρων, στην Ιερά Μονή Αγίας Παρασκευής των Γερανείων (Μαζίου), όπου, από το εσπέρας της παραμονής της εορτής (13 Οκτωβρίου), τελείται πανηγυρική αγρυπνία, κατά το αγιορείτικο τυπικό, που διαρκεί μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της κυριωνύμου ημέρας (14 Οκτωβρίου), υπενθυμίζοντας έτσι ότι η αναμενόμενη βοήθεια δεν έρχεται από τον ανθρώπινο παράγοντα αλλά από τον ίδιο τον Θεό.

Share:

Read More

Τι Τσε Γκεβαρα τι Τσε για Μα (στίχι)!!! Τι Τσε και φως !!

Αυτό το άρθρο γράφτηκε πριν 5 χρόνια  στης 6 Οκτωβρίου....

 Και επειδή είμαι και σκοτεινός τύπος όπως λέει ένας φίλος που πηγαίνω βράδυ να μαζέψω το μαστίχι...( που χρόνος την ημέρα;;) 

Ετσι η ανάρτηση απο το mastixi.blogspot.gr αφιερωμένη!!

Αλλά με πολύ νόημα σε όλα του τα σημεία!!

-----Ακόμα δεν είχε ξημερώσει, το σκοτάδι ήταν πυκνό, και το φεγγάρι ήτρεχε πίσω απ´ τα σύννεφα.

Εφορτώσαε τα πράματα στο αγροτικό, καμωτήρια, φροκαλιές, σύκλες, σακούλες, και σβέλτα εξεκινήσαε να προλάβοε τη ζέστη και την βροχή.

Ο δρόμος στο Πυργί παρά την ώρα, γεμάτος αυτοκίνητα τσε μηχανάτσα, όλο το χωριό πα όξω, ετούες τις δύσκολες εποχές,το μαστιχάϊ, ευτυχώς αποτελεί για όλους μας, το τελευταίο αποκούμπι.

Δουλειά δύσκολη, επίπονη, κουραστική, τσίβγεις, κουτουλάς, βγάλεις τα μάθια σου, κάθε χρόνο και χειρότερα.

Έτσι όπως καλλιεργούσαν οι παππούδες μας,καλλιεργούμε κι εμείς, ευτοί στην Χώρα, το μόνο που βλέπουν, είν' οι καρέκλες τους, σαν να μην υπάρχουμε, το χωράφι το ´χουν ξεχάσει, μόνο να μας βάλου λέιζερ ξέρου, να πλερώσου ανθρώπους, για να φτιάξου εργαλεία, για το χωράφι, στο 

τσέντιμα, στο καωμα, τσε στο καθάρισμα, ......... ούργιοι είναι; 

Ευτοί,ούτε την σιτσά, απ´ το πιξάρι, εν εγνωρίζουν, καλά και κάποιοι δικοί μας, κόβγει το τσεφάλι των, και φέραν τα φυσιτίρια, και τα χορτοκοπτικά, και τουλάχιστον τώρα, το ξύσιμο και το φροκάλιμα, ειν' πιο ξεκούραστα.

Μου λέε τις προάλλες, η Μαρία του Φανή, που σπουδάζει στην Αθήνα, ότι η Coca Cola είναι παντοδύναμη, γιατί είν' μονοπώλιο ......, γιατί εμείς εδώ τι είμεστε τις λέω;

Τσοιμάστε θκειέ, αλλόρτοι, μου λέει!!!

Αν είχαν άλλου το μαστίχι,  ειν' να το μοσχοπουλού, τσ' όχι α το 'χου, να κάμνου τα παιχνίδια τω, ευτοί στην Χώρα, στην πλάτη τη δική σας.

Μ' αυτά, και με αυτά, στο μυαλό μου, εφτάσαε στα "Μαλίδια", το σκοτάδι ήταν ακόμα πυκνό, ήψαε τους φακούς τσε φώτισε.

Που α πά, α φωτίσει τσε για το μαστίχι!!!!

ΥΓ  : το επανέφερα για να δούμε οτι από τότε μέχρι τώρα, τα παιδιά στην ένωση έχουν φέρει την μαστίχα σε τρελά μονοπάτια , που κάθε μέρα και καλυτερεύει και προοδεύει και πολλά άλλα!!

Τώρα μπορούμε να πούμε οτι τα παιχνίδια που κάνουν είναι για την πλάτη των Μαστιχοπαραγωγων και όχι την δική τους!!

Share:

Read More

Δύο Ελληνίδες έγιναν «βασίλισσες της κουζίνας του κόσμου» και με μαστίχα Χίου!

Δύο κορίτσια της ομογένειας ανακήρυξαν την ελληνική κουζίνα την καλύτερη στον κόσμο.

Η Πένυ και η Ντέζι συμμετείχαν στο δημοφιλές πρόγραμμα «Plate of Origin». 

Στο ριάλιτι μαγειρικής Plate of Origin του Channel 7 της Αυστραλίας κέρδισαν την πρώτη θέση και τα 100000 δολάρια.

Η ομάδα της Ελλάδας με τα δυο κορίτσια της κατάφερε να είναι η καλύτερη ανάμεσα σε ομάδες που συμμετείχαν στον διαγωνισμό.

 Μαγειρεύοντας ελληνικά πιάτα ανάμεσα σε 10 χώρες ( Βενεζουέλα,  Ιταλία, Γαλλία, Αυστραλία, Κίνα, Βιετνάμ, Καμερουν, Ινδία, Λίβανος,) κατέκτησαν για την Ελλάδα τον τίτλο της καλύτερης κουζίνας του κόσμου.

Στον τελικό, η ελληνική ομάδα κατάφερε να κερδίσει εκείνη του Βιετνάμ. 

Οι δύο ξαδέρφες είναι παιδιά μεταναστών. Γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Αυστραλία. Η Πένυ είναι από την Κρήτη, αλλά και από τις Σέρρες. Σπούδασε Οργάνωση και Διοίκηση Αθλητισμού, όμως, την κέρδισε η μαγειρική και έτσι έχει ανοίξει το δικό της ζαχαροπλαστείο. Είναι παντρεμένη με Έλληνα και έχει δύο παιδιά. Τα καλοκαίρια, μάλιστα, έρχεται στη χώρα μας για διακοπές.

Η Ντέζι έχει καταγωγή από τη Λέσβο και αγάπησε τη μαγειρική, βλέποντας τη μητέρα και τη θεία της στην κουζίνα. Έχει παντρευτεί Ιταλό και έχει μία κόρη 11 ετών, η οποία μάλιστα την ενθάρρυνε να δηλώσει συμμετοχή με την ξαδέρφη της, Πένυ, στο σόου μαγειρικής.

Τα κορίτσια κατάφεραν να κερδίσουν το πρώτο βραβείο, φυσικά, με ελληνική παραδοσιακή κουζίνα. Το μενού τους περιελάβανε γαρίδες, τυρόπιτα με πιπεριές, αρνάκι στο φούρνο με πατάτες και ελληνική σαλάτα, ενώ για επιδόρπιο σέρβιραν στους κριτές γαλακτομπούρεκο με παγωτό μαστίχα. Η νίκη τους είναι αφιερωμένη στους απανταχού Έλληνες.

     

https://www.facebook.com/PlateOfOriginAU/

Share:

Read More