Λίγο πολύ όλοι μας κάνουνε αυτές τις σκέψεις, όλοι μας έχουμε αυτή την αγωνία.
Ο δάσκαλος όμως τα αποτύπωσε λεπτομερώς.
Στο εκκρεμές ασφάλεια - φόβος βρισκόμαστε εδώ και μία εβδομάδα πάλι στα κόκκινα. Πώς βιώνεται όλο αυτό;
Καταρχήν, έρχεται και κουμπώνει με παρόμοια γεγονότα του παρελθόντος, εκεί που όλο λες να τα ξεχάσεις κι όμως:
~Σισμίκ 1987 (Μάρτιος): 16 χρονών παιδί, θυμάμαι φορτηγά και τανκς να περνούν από τους κεντρικούς δρόμους της πόλης.
~ Ίμια 1996 (Ιανουάριος): τηλεφωνεί η μάνα ξημερώματα για να πει ότι πήραν τον πατέρα επιστράτευση. Η Βάντα φεύγει για Πορτογαλία. Ανασφάλεια και φόβος μακριά από τη Χίο. Ζούσα στο Ρέθυμνο.
Σήμερα; θα σας το πω με δυο εικόνες: μέσα στην καραντίνα παρέλαση έκαναν από το μπαλκόνι μας μαχητικά αεροσκάφη των γειτόνων και πίσω τα δικά μας. Χτες στη θάλασσα, εδώ κολυμπούσα εγώ, εκεί πέρασε το υποβρύχιο και πιο μέσα ένα άλλο, πολεμικό μου φάνηκε, ταχύπλοο, με την ημισέληνο να κυματίζει. Αδιανόητο δεν είναι να σκέφτεται ένας πολίτης της Ευρώπης το αδιανόητο; Δεν μπορώ να φανταστώ για έναν Βέλγο, έναν Ισπανό, έναν Κροάτη, κάτοικο παραμεθορίου, να μπαίνει ακόμα ζήτημα πολέμου με γείτονα χώρα, στην πιθανότητα να χρειαστεί να φύγει, αν προλάβει, διωγμένος από τον τόπο του, να κινδυνεύουν η γυναίκα και τα παιδιά του το σωτήριο έτος 2020 · στις παρυφές του δυτικού κόσμου · στα σύνορα της Ε.Ε. με την Τουρκία – δεν υφίσταται ο όρος διάβασα κάπου προχτές – τα σύνορα είναι εθνικά λέει για να μεγαλώσει την «εθνική» μας μοναξιά · στην παραμεθόριο, στην Χίο, στο 5ο μεγαλύτερο σε έκταση νησί της χώρας απέναντι από τις ιωνικές ακτές.
Αυτές τις μέρες –κι ακόμα- αναζήτησα την ενημέρωση όσο μπορούσα πιο πολύ διασταυρωμένη, τόσο ραδιόφωνο, εφημερίδες, ολίγον από τηλεόραση, διαδίκτυο μήπως ισοφαριστεί ο φόβος και το άγνωστο. Αποτέλεσμα; να συνειδητοποιήσω ότι προστίθεται ένας ακόμα κρίκος σε όλες όσες κρίσεις μας χτυπούν την πόρτα όλο και πιο συχνά, όλο και με μεγαλύτερη ένταση τα τελευταία, πόσα; 10-15 χρόνια.
Σε slow motion μετρήστε, κρίση, φτώχεια και μνημόνια απανωτά, πανικός και ουρές στις τράπεζες έξω από τα ΑΤΜ με περιορισμό αναλήψεων και καθημερινό όριο, στοκάρισμα ζάχαρης και χαρτιού στα μάρκετ, φήμες φήμες για χρεοκοπία της χώρας, πανδημία, γενικό lockdown, ο πλανήτης σε κίνδυνο, ολοκληρωτική αλλαγή σε συνήθειες δεκαετιών, τώρα αυτό. Τόσες μεταπτώσεις - από το κάτω στο πιο κάτω, και όσο λες δεν έχει άλλο, άλλο τόσο έχει - όσες δεν είχαμε ζήσει για δεκαετίες. Ειλικρινά φοβάμαι να το πω αλλά μάλλον μένει μόνο τούτο πια που μικρός δεν το πολυκαταλάβαινα και ήταν η ευχή, μεταξύ άλλων, των γιαγιάδων και των παππούδων μας, «μόνο πόλεμο να μην ζήσετε όπως εμείς». Γεννημένοι/ες στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και εμείς να θέλουμε τα ειρηνικά έργα για να απωθήσουμε τα φοβερά.
Και είμαι στο σήμερα και θέλω να τα αποδιώξω όλα αυτά από το μυαλό και όμως εκεί μια ερώτηση με κατατρέχει αυτές τις μέρες κι απάντηση δεν βρίσκει: «κι αν χρειαστεί, τι βάζεις σε ένα σάκο;»
Υ.Γ μπόγος παλιότερα, σάκος τώρα, κλειδιά στην πόρτα, σόμπα να καπνίζει, κατσαρόλα στο μάτι, μια κανονική ζωή μέχρι το αδιανόητο...
Χίος 27 Ιουλ. 20 Μιχάλης Μελαχροινούδης.
ρε;; 
