Τόσο απλό ακούγεται, αλλά στην Ελλάδα τα απλά πραγματάκια είναι βουνό...
Με βάση την
Δήλωση-παρέμβαση πού έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης με αφορμή τα δικαιώματα των μουσικών και το επίδομα που διεκδικούν.
Θυμήθηκα τα λόγια της κ Μαρίας Κασαπίδου ( Καθηγήτρια εικαστικών) που είχε γράψει ένα ωραίο κείμενο σε σχέση με τους Γάλους καλλιτέχνες και τον Γαλλικό Νόμο, όπως μας λέει :
Επειδή άνοιξε η συζήτηση για τις συνθήκες διαβίωσης των εικαστικών καλλιτεχνών παραθέτω στους αρμόδιους φορείς του Υπουργείου και στο Εικαστικό επιμελητήριο, τον νέο Γαλλικό νόμο που εισάγει την έννοια των δικαιωμάτων για την έκθεση των έργων των καλλιτεχνών.
Πρόκειται για ένα απλό μέτρο που θα αρχίσει να εφαρμόζεται στη Γαλλία, πέρα από μια σειρά άλλων μέτρων πού ήδη εφαρμόζουν για τους δημιουργούς.
Με λίγα λόγια , κάθε φορά που ο οποιοσδήποτε δημόσιος ή ιδιωτικός φορέας εκθέτει δημόσια, ένα έργο οποιουδήποτε καλλιτέχνη , για οποιοδήποτε χρονική διάρκεια πρέπει να πληρώσει τον καλλιτέχνη του εκτεθειμένου έργου, ( ή τον κληρονόμο του), ένα συμβολικό ελάχιστο ποσόν που αναπροσαρμόζεται κατ' έτος.
Σύμφωνα με τον Γαλλικό νόμο, σήμερα, για μια ομαδική έκθεση με 10 καλλιτέχνες, οι συμμετέχοντες μοιράζονται 1000 ευρώ, για παράδειγμα αν είναι πέντε αναλογούν 200 ευρώ στον καθένα, αν είναι περισσότεροι από 10 , παίρνουν 100 ευρώ ο καθένας και αν ο καλλιτέχνης κάνει ατομική έκθεση, παίρνει ως δικαιώματα έκθεσης 1000 ευρώ ανεξάρτητα του αριθμού των έργων που εκθέτει.
Το σημαντικό δεν είναι αυτό καθ εαυτό το ποσό, αλλά το γεγονός ότι πλέον στα λειτουργικά έξοδα ενός δημόσιου ή ιδιωτικού φορέα πέρα από το ενοίκιο, το ηλεκτρικό, τους μισθούς του προσωπικού, των επιμελητών, διευθυντών, κτλ υπολογίζεται ως λειτουργικό έξοδο και η συμβολική αμοιβή, για τα δικαιώματα του καλλιτέχνη που χωρίς τα έργα του, όλοι οι υπόλοιποι - στην απαραίτητη σίγουρα αλυσίδα - από τον θυρωρό του Μουσείου, ή του ιδιωτικού φορέα έως τον διευθυντή του, δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης. Δικαίωμα που ως σήμερα ήταν ανύπαρκτο, για τους εικαστικούς. Υπάρχουν τα δικαιώματα αναπαραγωγής των έργων στα μέσα , που στην Ελλάδα σπάνια τηρούνται..
Γνωρίζουμε ότι ενώ όλα γίνονται στο όνομα του πολιτισμού, της δημιουργίας και των δημιουργών, οι περισσότερες εκθέσεις, (όχι όλες), γίνονται με τα έξοδα παραγωγής και μεταφοράς να επιβαρύνουν τους καλλιτέχνες ενω στο δημόσιο , πολλές συλλογές στήνονται και με δωρεές έργων. Τουλάχιστον τώρα, όταν εκτίθενται αυτά τα ίδια τα έργα ας πληρώνονται οι καλλιτέχνες συμβολικά τα δικαιώματα της έκθεσης. Στην Γερμάνια δεν είμαι σίγουρος, υπάρχει επιδότηση 2000 ευρώ για κάθε καλλιτέχνη που εκθέτει στο εξωτερικό κτλ.
''Οι αρμόδιοι'' πέρα από του ποιος θα είναι ο επόμενος, ο καλύτερος Διευθυντής και Υπουργός , ας μελετήσουν σοβαρά τι εφαρμόζουν από καιρό συνάδελφοί τους άλλων χωρών και θα βρουν τρόπους να χρηματοδοτήσουν και να στηρίξουν πραγματικά τους δημιουργούς. Οι Γάλλοι κοστολόγησαν την επιβάρυνση των Δημόσιων και των ιδιωτικών φορέων, με τον νέο νόμο για τα δικαιώματα της έκθεσης και κατέληξαν, ότι είναι ένα μέτρο και εφικτό και λειτουργικό. Με βάση την αμοιβή των 1.000 ευρώ, το κόστος για τα κέντρα τέχνης ανέρχεται σε 153.000 ευρώ και 173.000 ευρώ αντίστοιχα για μονογραφικές εκθέσεις. Για τα μουσεία στη Γαλλία, το συνολικό ετήσιο κόστος των μονογραφικών και ομαδικών εκθέσεων εκτιμάται σε 182.000 ευρώ. " Για τους ιδιωτικούς χώρους με τα τόσα προβλήματα , σήμερα, το κύριο πρόβλημα δεν είναι αν κάνουν έξι ομαδικές τον χρόνο ότι θα πρέπει να πληρώσουν τους έξι καλλιτέχνες 6.000 ευρώ συνολικά , αλλά ότι πρέπει να πουλήσουν, και εδώ ανοίγει μια άλλη συζήτηση ...
Ο σπουδαίος συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης κάνει λόγο για Μεσαίωνα.
«Οι άνθρωποι της Τέχνης δεν είναι αυτοί που δημιουργούν τον σύγχρονο εθνικό μας πολιτισμό αλλά είναι απλοί διασκεδαστές!» αναφέρει χαρακτηριστικά ο ίδιος
Δήλωση Μίκη Θεοδωράκη
Στα 1945-46 η τότε κυβέρνηση, για να βοηθήσει τους φοιτητές και τις φοιτήτριες, οργάνωσε γι’ αυτούς συσσίτια. Να θυμίσω ότι την εποχή εκείνη οι άνθρωποι πεινούσαν. Εμείς οι σπουδαστές των Ωδείων είχαμε εξαιρεθεί από αυτό το σωτήριο μέτρο. Και είχαμε αφεθεί στην πείνα μας.
Τότε, αποφασίσαμε να διαμαρτυρηθούμε και να ζητήσουμε να μας συμπεριλάβουν κι εμάς. Για τον σκοπό αυτό συστήθηκε μια ολιγομελής επιτροπή σπουδαστών Ωδείων, στην οποία συμμετείχα κι εγώ, που ανέλαβε να επισκεφθεί τον Γενικό Διευθυντή του Υπουργείου Επισιτισμού. Μετά από πολλές ενέργειες, ο Γεν. Διευθυντής μας δέχθηκε επί τέλους.
-Ποιοι είστε; Τι θέλετε; Ποιο είναι το αίτημά σας; μας ρώτησε.
-Να μας συμπεριλάβετε κι εμάς στα συσσίτια του Υπουργείου Επισιτισμού.
-Ως τι; απόρησε ο κ. Γενικός.
-Ως φοιτητές. Σπουδάζουμε μουσική, είμαστε φοιτητές!
-Και γι’ αυτόν τον λόγο με απασχολείτε; Εσείς δεν είστε φοιτητές. Είστε βιολιτζήδες που παίζετε για διασκέδαση. Πηγαίνετε, παρακαλώ!
Πέρασαν από τότε 75 χρόνια και διαπιστώνω ότι ο ίδιος μεσαίωνας χαρακτηρίζει τους σημερινούς αρμόδιους του Υπουργείου Οικονομικών, οι οποίοι δεν συμπεριέλαβαν τους καλλιτέχνες όλων των κλάδων και γενικά όλους εκείνους που απασχολούνται με οποιαδήποτε ιδιότητα στον χώρο της Τέχνης
Ώστε οι άνθρωποι της Τέχνης δεν είναι αυτοί που δημιουργούν τον σύγχρονο εθνικό μας πολιτισμό αλλά είναι απλοί διασκεδαστές!
Ειλικρινά λυπάμαι, γιατί έζησα για να ξαναδώ ότι οι βαθύτατα σκοταδιστικές αντιλήψεις εξακολουθούν να υπάρχουν, ενώ η Ελληνική Τέχνη και οι Έλληνες καλλιτέχνες είναι αυτοί που κράτησαν τον λαό μας όρθιο σε μέρες δύσκολες για την πατρίδα μας, γεγονός που δικαιωματικά θα έπρεπε να τους τοποθετεί στην πρώτη γραμμή της εκτίμησης των αρμοδίων αρχών μιας πολιτισμένης χώρας
