Μια νύφη διαφορετική από τις άλλες!!

Παραμονή Πρωτοχρονιάς, φαινόταν ένα ήσυχο απόγευμα στο Ροδοχώρι Ημαθίας, όπου βρισκόμασταν για λίγες μέρες καλεσμένοι, να περάσουμε την πρωτοχρονιά για ένα δυνατό έθιμο που θα βλέπαμε ανήμερα.
Ξαφνικά μου έρχεται ένα μήνυμα, σε λίγο να είσαι έτοιμος έρχομαι να σε πάρω, θα πάμε το νυφικό.
Που θα το πάμε σκέφτηκα, τέτοια ώρα; Νυφικό; αλλά δεν είπα τίποτα, ετοιμάζομαι και περιμένω.

Έρχεται ο Ραφαήλ, ( Να σας πω ότι ο Ραφαήλ Πουλτίδης, είναι πρόεδρος του χωριού και Πρόεδρος στο Ποντιακό Σύλλογο Ροδοχωριου  < ΟΙ ΚΟΜΝΗΝΟΙ>. είναι αυτός που μας κάλεσε και μας φιλοξένησε στο σπίτι του, εάν και όλα τα σπίτια σε αυτό το χωριό μας δέχθηκαν σαν να είμαστε δικά τους παιδιά!)

Πάμε λοιπόν στην αίθουσα του Συλλόγου όπου όλοι οι νέοι του χωριού ήταν εκεί μαζεμένοι!


Μου εξήγησαν ότι εκεί όταν έχουν γάμο οι φίλοι και γνωστοί μαζεύονται την προηγούμενη μέρα και πάνε το νυφικό στο σπίτι της νύφης, γίνεται ένα μικρό γλέντι στο σπίτι από τους νοικοκυραίους , ενα τζέρτζελο μέχρι να πάρει τα παπούτσια ο πατέρας της νύφης, ο οποίος βάζει χρήματα μέσα στην γόβα , μέχρι να ικανόποιηθούν οι φίλοι!! και τρώνε και πίνουν και χορεύουν !!
Με τους ήχους της Λύρας του αγγείου και του νταουλιού!
Σε όλο το δρόμο μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι της νύφης επικρατούσε μια χαρά μια διασκέδαση , όλο τραγούδι και ποτό !!
Απίστευτες καταστάσεις για μένα, όλοι μια ομάδα μια ζεστασιά απίστευτο σκηνικό!
Φτάνοντας στο σπίτι της νύφης,ρωτάω ποια είναι η νύφη ρε παιδιά ; και έπεσε πολύ γέλιο, νύφη ήταν ο παντελής, οεο , τι έγινε ρε παιδιά;; στο αυριανό έθιμο μου λένε θα είναι ντυμένος νύφη οπότε πρέπει να φέρουν το νυφικό!! πιάσαμε τα γέλια και άρχισε το γλέντι!!

Share:

Read More

Πάντα θα υπάρχει ένας δάσκαλος που αξίζει να θυμάσαι.

Η αξία του δασκάλου έρχεται σαν επακόλουθη αυτής του πατέρα και της μητέρας.

Για δεκαετίες οι μαθητές επιβάλλονταν να ακούν τον δάσκαλο με τέτοιο κατηχητικό τρόπο, όπως θα όριζαν οι εντολές για το αντίστοιχο «τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου». Ο δάσκαλος προτάσσεται, συνήθως, ως φωτεινός παντογνώστης που ο μαθητής πρέπει να σέβεται τρόπο τινά και να υπακούει, γιατί αυτός έχει τη γνώση. Ο σεβασμός, όμως, παρότι μπορεί να διδαχθεί ή να επιβληθεί μέσα από συγκεκριμένες συμπεριφορές και τακτικές είναι κάτι άλλο απ’ τον σεβασμό που εμπνέεται. Το ίδιο αφορά και την εκτίμηση, την αγάπη και το ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει δυνητικά κάποιος άνθρωπος στη ζωή σου, πόσο μάλλον ένας δάσκαλος. Δάσκαλος, όμως, δεν είναι μόνο αυτός που είχες στο κλειστό σύστημα του σχολείου, αλλά διευρύνεται και στο φροντιστήριο, στο ιδιαίτερο, στο μάθημα μουσικής ή σε οποιοδήποτε άλλο πλαίσιο δέχτηκες συστηματικά αγωγή και που κατά πολύς συνέβαλε στη διαμόρφωση της προσωπικότητας και της παιδείας σου. Ο δάσκαλος, λοιπόν, αυτός, ανεξαρτήτου φύλου ή ηλικίας, είναι ένας άνθρωπος του πνεύματος και με πνεύμα. Αυτό σε νέα ελληνικά μεταφράζεται ως τον άνθρωπο που ενώ κατέχει πολύ καλά το αντικείμενο της γνώσης, δε μένει στα ξερά και πολλές φορές στείρα χωράφια της. Σαν διορατικός γεωργός βλέπει πέρα από αυτό, γιατί ξέρει ότι το χωράφι από μόνο του χωρίς πότισμα και κατάλληλη φροντίδα, δεν ανθίζει, δεν αποδίδει καρπούς. Εκτός, όμως, όλων αυτών έχει ανά χείρας και τον σπόρο, τον τρόπο δηλαδή να μιλήσει και να ακουμπήσει την ψυχή σου, να σε εμπνεύσει να γίνεσαι καλύτερος, να σου εμφυσήσει ηθικές αξίες κι όλα αυτά κυρίως μέσα απ’ το παράδειγμά του. Δε θα σηκώσει επικριτικά τον δάχτυλο για να σου κάνει διδαχή και κήρυγμα, γιατί γνωρίζει ότι αυτός ο δείκτης φοβίζει, δεν προσανατολίζει. Αν τύχει να σηκώσει τα χέρια θα ‘ναι γιατί αλλάζει ιδιότητα κι έτσι, από γεωργός μετατρέπεται σε μαέστρος, μαέστρος συναισθήματος, όχι όμως με τρόπο που να χειραγωγεί το συναίσθημά σου, αλλά αντίθετα να το κατανοεί και να το εξελίσσει· ξέρει πως αυτό που έχεις κυρίως ανάγκη στην περίοδο της διάπλασής σου είναι σιγουριά από τους σημαντικούς άλλους της ζωής σου. Με αυτό τον τρόπο κάνει αισθητή την παρουσία του δίνοντάς σου απλά το ρυθμό. Δάσκαλος, λοιπόν, πέρα από κάθε παρομοίωση ή μεταφορά είναι πρώτα απ’ όλα άνθρωπος· κι αυτό είναι σημαντικό γιατί οι άνθρωποι με τίτλους κι αξιώματα ξεχνούν την ανθρωπιά τους κι εύκολα μετατρέπονται σε απλησίαστα πέτρινα άνιωθα αγάλματα που απλά εκτελούν τα δέοντα. Αν τους ρωτήσεις για ποιον ή γιατί κάνουν ό,τι κάνουν, θα μείνουν να σε κοιτούν ή πιο βολικά να παραμιλούν! Δεν είναι ευτυχισμένοι, δεν έχουν όραμα και δεν είναι ικανοποιημένοι με αυτό που κάνουν. Η άλλη ράτσα που ξέρει όλα τα προηγούμενα ξέρει και κάτι παραπάνω. Ξέρει να μη βάζει τους ανθρώπους σε καλούπια και τους μαθητές σε κατηγορίες βάση του Α ή του Γ, του 20 ή του 13, σε μαθητές από Ελλάδα ή Αλβανία, σε μαθητές της πόλης ή του χωριού, σε μαθητές πλούσιους ή φτωχούς, γιατί όλοι τους είναι το ίδιο άνθρωποι, το ίδιο μαθητές με δυνατότητες. Φυσικά, οι κατηγοριοποιήσεις υπάρχουν έξω στην κοινωνία, αλλά φυσικά υπάρχουν κι αυτοί που πηγαίνουν αντίθετα σ’ αυτές. Η ποιότητα κι οι δυνατότητες ενός δασκάλου δεν φαίνονται στον καλό μαθητή και την ευκολία με την οποία θα βάλει την αριστεία στο χαρτί για να αισθανθεί κι ο ίδιος σημαντικός, αλλά αντίθετα στις προκλήσεις και τις ακυρώσεις που θα αντιμετωπίσει απ’ τον μαθητή που χρίζει βοηθείας κι ουσιαστικά περισσότερης δουλειάς.

Σ’ αυτή την περίπτωση δεν έχει να αντιμετωπίσει έναν «κακό» ή «δύσκολο» μαθητή. Σ’ αυτή την περίπτωση έχει να αντιμετωπίσει τον ίδιο του τον εαυτό κι αυτό είναι ακόμη πιο δύσκολο. Εδώ φαίνεται κατά πόσο έχει δουλέψει ο ίδιος με τον εαυτό του και τα όριά του.

Έτσι, δάσκαλος, είναι αυτός που πίστεψε σε σένα ανεξάρτητα απ’ το επίπεδο σου, είναι αυτός που σου είπε την αλήθεια με ευγένεια κι όχι με κομπασμό, είναι αυτός που σε επιβράβευσε με την επιτυχία σου, είναι αυτός του οποίου το βλέμμα σε κοίταξε με αποδοχή κι αγάπη όταν έκανες λάθος, είναι αυτός που το χαμόγελό του έκρυβε ελπίδα, είναι αυτός που θυμάσαι μέχρι και σήμερα σαν να ήταν χθες. Έχω παρατηρήσει τόσο τον εαυτό μου όσο και τους άλλους σε σχετικές συζητήσεις, όταν θυμούνται τον άνθρωπο αυτό και αρχίζουν σιγά-σιγά να ανοίγουν το συρτάρι των οπτικοακουστικών τους αναμνήσεών, να αλλάζει η όψη του προσώπου τους, να χαμογελούν κρυφά κι ανεπαίσθητα στο τότε κι έτσι απλά εικόνες κι ήχοι διαποτίζουν το μυαλό και την καρδιά τους. Ο άνθρωπος αυτός, έχει την ισχύ και την τιμή να παραμένει στη μνήμη σου γιατί τίμησε το έργο που βάλθηκε να υπηρετήσει. Γιατί δάσκαλος δεν είναι αυτός που έχει την γνώση της γνώσης, αλλά και τη γνώση του συναισθήματος.

Share:

Read More

"Σχέση με παντρεμένο που εκείνη αγνοούσε

Υπερ-Κωνσταντινάτο
"Σχέση με παντρεμένο που εκείνη αγνοούσε"

Θα ξεχάσω εγώ τη φίλη μου την Κίτσα από το Κουκάκι ,καθηγήτρια πιάνου ,που γνωρίζει έναν υπέροχο άντρα , τον Τάκη, τον καρακούκλαρο , από τα Λιόσια με το Datsun (πίσω ο κουβάς με τη σκούπα) ,
να το «κάνουν» παντού , δίπλα στη σκούπα , στην καρότσα ,στη ρόδα, στις τσιμούχες ,
 να της τάζει γάμο-παιδιά , αλλά και να εξαφανίζεται περιέργως –χωρίς να είναι ο Batman- για μέρες και ποτέ να μην της τηλεφωνεί σε "ήσυχες ώρες"..
(Μεταξύ μας, αν ο άντρας , δε σου τηλεφωνήσει βράδυ , την ώρα που πάει να ρίξει την τελευταία κλ@νιά , πριν κοιμηθεί , κάτι βρωμάει και δεν είναι η κλ@νιά ..)
Με τα πολλά , η Κίτσα ανακαλύπτει πως είναι παντρεμένος,  ο ε ν λόγω , της το παραδέχεται..και γίνεται το εξής φοβερό μέσα σε ,γνωστή για το καλό παΪδάκι , χασαποταβέρνα που είχαν πάει  :
 Έβγαλε την γόβα της , όχι την ψηλή , αλλά αυτή που είχε βγει το καρφί από κάτω και δεν είχε προλάβει να την πάει στον τσαγκάρη και νταγκ.. στο δόξα  πατρί..
έπεσε κάτω εκείνος με μια κηλίδα αίματος , κάποιο κέντρο reseat πρέπει να πείραξε το χτύπημα , τον άφησε ξαπλωμένο κι έφυγε ,
 ήρθε σε μένα και περιμεναμε να τη συλλάβουν .. δεν ήρθαν ποτέ ..
Ο Τάκης επέζησε ,-μάθαμε καιρό  μετά- πήρε κλειστό τετράπορτο αυτοκίνητο , να βάζει μέσα γυναίκα και τρία παιδιά , στο σημείο  της τακουνιάς ,δε φύτρωσε ξανά μαλλί , παϊδάκι δεν ξανάφαγε  αλλά είναι καλά ..
Κορίτσια μου , θέλω να είστε τσακαλάκια .. όλα είναι για όλους , όμως θυμηθείτε :
«Δεν υπάρχει ευτυχία , που να κόβεται στα τρία ..»
Στη σκακιέρα της ζωής , όλα είναι ανοικτά ..
Βασιλιάδες , στρατιωτάκια , ιππότες ,αξιωματικοί , άλογα , ΌΛΑ στο ίδιο κουτί μπαίνουν μετά το «τέλος της παρτίδας».
Υπηρετείστε την αλήθεια και το συναίσθημά σας γενναία , σε καθαρά παιχνίδια κι όχι αδιέξοδες καταστάσεις ..

Κωνσταντινα Τυλιγαδα Αντε Τα λέμε...

Share:

Read More

Μια εμπειρία ακόμη λοιπόν...

Σκέφτηκα πολύ πως να ξεκινήσω αυτό το άρθρο... ξεκίνησα να γράφω μια πολύ όμορφη εισαγωγή. Σχεδόν εντυπωσιακή θα τολμούσα να πω που όταν τη διάβασα όμως μου φάνηκε σαχλή και την έσβησα. Είκοσι λεπτά μπροστά απ' την οθόνη του υπολογιστή γράφω και σβήνω εισαγωγές. Στην απόγνωση μου πάνω λοιπόν, πως τελικά δεν πρόκειται να  τα καταφέρω αποφάσισα πως καμιά εισαγωγή δεν είναι κατάλληλη για το θέμα που ακολουθήσει! Έτσι λοιπόν θα ξεκινήσω απ' ευθείας όπως ξεκινούσε το mail που έλαβα απ' την Άνθια. Η Άνθια μου ζήτησε να δώσω βήμα στην ιστορία της κι αυτό θα κάνω αμέσως τώρα!

"Με λένε Άνθια και ανήκω στη γενιά των 30 κάτι... (όχι πολύ κάτι... μα ούτε και λίγο!!!). 

Χωρίς πολλούς προλόγους θα σας πω ότι είμαι παντρεμένη τα τελευταία 8 χρόνια με έναν υπέροχο άντρα κι εδώ και κάποια χρόνια προσπαθούμε να κάνουμε ένα παιδάκι. Τώρα και με το δίκιο σας θα μου πείτε: ε, και σιγά την πρωτοτυπία... και μεταξύ μας θα έχετε απόλυτο δίκιο. Γι' αυτά θα ήθελα να ξέρετε ότι σήμερα δεν θα σας πω τίποτα πρωτότυπο...τίποτα που να μην το έχουν περάσει αρκετές γυναίκες. Κι έτσι για να μην αγωνιάτε για το τι θα διαβάσετε παρακάτω, καλό θα ήταν να ξέρετε ότι ακολουθεί η ιστορία ενός μωρού που έχασε το δρόμο του!

Ήταν Πέμπτη πρωί όταν το ένα τηλεφώνημα απ' τη μικροβιολόγο κέντρο μας επιβεβαίωνε την ομορφότερη υποψία που είχαμε ποτέ! Ναι, επιτέλους μετά από μια προηγούμενη άτυχη εγκυμοσύνη ήμουν και πάλι έγκυος!  Η χαρά μας απερίγραπτη, αγκαλιαζόμασταν με τον άντρα μου και χοροπηδούσαμε στο σπίτι σαν μικρά παιδιά. Ούτε για μια στιγμή δεν μας πέρασε απ' το μυαλό πως αυτή τη φορά τα πράγματα δεν θα πήγαιναν κατ΄ευχήν. Ζήσαμε δεκατρείς (περίπου) μαγικές μέρες....τα πρώτα συμπτώματα μου χτυπούσαν την πόρτα κι εγώ μες το νάζι να κάνω τη ζωή του άντρα μου δύσκολη (άλλο που δεν ήθελε κι εκείνος!!!!)... Μη σας πω ότι εκείνος με κακομάθαινε χειρότερα! Όταν δε, άρχισαν να μου μυρίζουν πιο έντονα κάποιες μυρωδιές όπως το τσιγάρο... η χαρά μου ήταν απερίγραπτη.

Ήταν Κυριακή όταν με ξύπνησαν δυνατοί πόνοι χαμηλά στη κοιλιά κι εγώ μη ξέροντας τι να κάνω πήρα τηλέφωνο τον άντρα μου που ήταν στη δουλειά. Για πότε ήρθε στο σπίτι ούτε το κατάλαβα...πήρε τηλέφωνο το γιατρό του οποίου η συμβουλή ήταν να μείνω στο κρεβάτι και την επόμενη μέρα, Δευτέρα, να πάω για χοριακή. Για όσους δεν γνωρίζουν Β Χοριακή είναι μια αιματολογική εξέταση που ανιχνεύει τη εγκυμοσύνη κι ανάλογα τις τιμές της προχωράει σωστά ή όχι μια εγκυμοσύνη. Ε, λοιπόν η δική μας δεν πήγαινε καλά...είχε μεν ανεβεί, αλλά δεν είχε διπλασιαστεί σωστά. Για άλλη  μια φορά εμείς στα μαύρα πανιά. Βιοχημική ξανά. Ήμασταν και οι δυο απαρηγόρητοι... τι να σας λέω τώρα, νομίζω μπορείτε να καταλάβετε...δεύτερη αποτυχία σε λιγότερο από ένα χρόνο.

Ο γιατρός συνιστά ακόμα μια χοριακή...και κάπου εκεί νόμιζα εγώ (η ανόητη) ότι ξεκινά το δράμα με τις άσκοπες αιμοληψίες, τα άσκοπα τσιμπήματα όπως συνηθίζω να λέω εγώ. Τσιμπήματα που δεν σου τρυπούν το σώμα αλλά στοχεύουν απευθείας στην καρδιά. Τα αποτελέσματα βγαίνουν και χωρίς καμιά αγωνία πια παίρνω τηλέφωνο τη μικροβιολόγο... "Ορίστε; άκουσα καλά;" Η χοριακή όχι μόνο είχε ανέβει αλλά είχε υπερδιπλασιαστεί. Το λέω στον άντρα μου...δεν ξέραμε τι να νιώσουμε, να χαρούμε, να φοβηθούμε;;; Ο άντρας μου προτείνει να πάρουμε το γιατρό. Λίγο αφού κλείσαμε το τηλέφωνο ξέσπασα σε δυνατά κλάματα. Η γνωμάτευση ήταν ΕΞΩΜΗΤΡΙΟ. Το μωράκι μας έχασε το δρόμο του κι βολεύτηκε σε λάθος θέση. Και ο δικός μας Γολγοθάς μόλις ξεκινούσε.

Φυσικά η διάγνωση απ' το τηλέφωνο έπρεπε να πιστοποιηθεί και με εξετάσεις. Επίπονες εξετάσεις. Τι επιλογή είχαμε όμως παρά να τις κάνουμε. Ανεβήκαμε Αθήνα, μιας κι εμείς μένουμε σε κάποια επαρχιακή πόλη και ξεκινήσαμε. Παντού και πάντα  δίπλα μου ο άντρας μου, η αδελφή μου κι φίλος μας ο Γιαννάκης. Όλοι ξέραμε πόσο επικίνδυνο θα μπορούσε να γίνει το εξωμήτριο αν δεν το προλαβαίναμε έγκαιρα γι' αυτό και οι όποιες αποφάσεις έπρεπε να παρθούν γρήγορα. 

Ξανά χορική, ξανά τρυπήματα, ξανά πόνοι (πόνοι καρδιάς). Κοίτα να δεις πόσο αστεία μπορεί να γίνει η ζωή... εκεί που στην αρχή παρακαλάγαμε να ανεβαίνει σωστά η χοριακή κι αυτή δεν μας έκανε τη χάρη τώρα παρακαλάγαμε να πέσει... κι αυτή γι' ακόμα μια φορά δεν μας έκανε τη χάρη.  Όταν πια και οι εξετάσεις πιστοποίησαν την αρχική γνωμάτευση του γιατρού δυο επιλογές υπήρχαν ή θα κάναμε την ένεση (μεθοτρεξάτη) ή θα έμπαινα την αμέσως επόμενη μέρα χειρουργείο. Χάσαμε τη γη κάτω απ' τα πόδια μας. Δυο άνθρωποι φοβισμένοι, ταραγμένοι και μπερδεμένοι απ' τη μια (εγώ και ο άντρας μου) και δυο πιο ψύχραιμοι, πιο λογικοί και πιο αποστασιοποιημένοι απ την άλλη (η αδελφή μου και ο Γιαννάκης). Η συμβολή τους στη λήψη της απόφασης καθοριστική καθώς ήταν αυτοί που μας τόνιζαν τυχόν παραλήψεις, λάθος σκέψεις κι οτιδήποτε λανθασμένο μπορεί να λέγαμε πάνω στον πανικό μας.

Ο κύβος ερρίφθη... την επόμενη κιόλας μέρα μπήκα στο χειρουργείο. Ο προεγχειρηντικός έλεγχος δεν ήταν κάτι φοβερό, η λαπαροσκοπική επέμβαση δεν ήταν κάτι φοβερό. Οι πόνοι μετά την επέμβαση δεν ήταν κάτι φοβερό...ούτε καν το όργανο που αφαιρέθηκε δεν ήταν κάτι φοβερό. Ξέρετε ποιο ήταν το πραγματικά φοβερό, που πονούσε πολύ;;; Ότι πάλι φεύγαμε απ' το νοσοκομείο μετά από άλλη μια  επέμβαση χωρίς να κρατάμε στα χέρια μας το θαύμα που ονειρευόμαστε χρόνια τώρα. Ακόμα μια στιγμή στο ταξίδι της προσπάθειας μας που χαράχτηκε βαθιά μέσα μας". 

Κι αν όλη αυτή την ιστορία τη μοιράστηκε  η Άνθια μαζί μας αγαπητοί μου αναγνώστες στόχος της δεν ήταν να μας κάνει να δακρίσουμε... μιας και το mail της κλείνει κάπως έτσι... "Έξι μήνες, σχεδόν, μετά απ' αυτή την εμπειρία εμείς είμαστε εδώ και συνεχίζουμε να προσπαθούμε..."

Share:

Read More

H ώρα της επιστροφής στις υποχρεώσεις

Eφτασε η ώρα!!!
Ήρθε η ώρα της επιστροφής μετά από 17 μέρες!!

Το μόνο που χρειάζεται είναι θετική σκέψη και να κρατήσουμε τις όμορφες στιγμές!

Κάποια μικρά tips για τους μικρούς και μεγάλους  μας φίλους είναι:

1. Ξεστολίστε το σπίτι μαζί με το παιδί και ξαναθυμίστε τις όμορφες στιγμές που περάσατε. Εναλλακτικά, μπορείτε να γράψετε μαζί με το παιδί κάποιες σκέψεις και να τις κλείσετε σε ένα κουτί. Σε  δύσκολες στιγμές μπορείτε να ξαναδιαβάζετε τις αναμνήσεις σας!
2. Επαναφέρετε τον ύπνο της  οικογένειας στα φυσιολογικά επίπεδα. 
3. Μειώστε την ενασχόληση σας όλοι με τις ηλεκτρονικές συσκευές (τάμπλετ, υπολογιστής)
4. Δώστε τους κίνητρο!! Εστιάστε στο πως θα ξαναδούν τους φίλους του και θα επιστρέψουν στα αγαπημένα τους μαθήματα! Αντίστοιχα σκεφτείτε και εσείς ότι θα δείτε τους συναδέρφους σας και θα ξεφύγετε από την ρουτίνα του σπιτιού.
5. Προσπαθήστε το Σαββατοκύριακο να αφιερώνετε χρόνο στα παιδιά να παίζετε μαζί τους, μια βόλτα στο πάρκο είναι αρκετή. Ας μην ξεχνάμε πως οι γιορτές είναι οι άνθρωποι μας!
6. Οπλιστείτε με  υπομονή και δώστε χρόνο στην προσαρμογή όλων σας!!Νομίζω ότι μια βδομάδα τα παιδιά τη χρειάζονται (και εμείς μην νομίζετε)
7. Ξαναθυμίστε το πρωινό, μαζευτείτε όλη η οικογένεια γύρω από το τραπέζι και ξεκινήστε μια όμορφη μέρα!!

Να θυμόμαστε πως και εμείς οι μεγάλοι  εάν οργανώσουμε τις υποχρεώσεις της δουλειάς μας πριν φύγουμε, το να βρούμε ένα οργανωμένο και τακτοποιημένο πρόγραμμα όταν επιστρέψουμε θα μας βοηθήσει να ξεκινήσουμε πιο ξεκούραστα. Καλό θα είναι να έχουμε προγραμματίσει ελαφριές υποχρεώσεις για τις πρώτες μέρες της επιστροφής μας. 

Επίσης ας βάλουμε νέους στόχους για το 2020 και ας σκεφτούμε πως είναι καλό να δουλεύουμε για να ζούμε και όχι να ζούμε για να δουλεύουμε!!! Όσο αυτό είναι εφικτό

Share:

Read More

Να σε αγαπάς σου λέω....

Μπορεί να βρίσκεις πολλά ελαττώματα σε σένα.

Ξεκινώντας την νέα χρονιά  με ένα άρθρο για εμάς τους ίδιους!
Είτε αφορούν στην εξωτερική σου εμφάνιση είτε στοιχεία που αφορούν στο χαρακτήρα σου. Έχουν υπάρξει πολλές στιγμές που λύγισες, που πρόδωσες και προδόθηκες. Αλλά, στο τέλος της ημέρας, ο απολογισμός έχει πάντα θετικό πρόσημο.

Το γνωρίζεις καλά αυτό. Το μόνο που πρέπει να γίνει είναι να το αποδεχτείς.

Έχεις πάει πολύ μακριά απ’ το σημείο εκκίνησης, απολαμβάνοντας τη διαδρομή για να βρεθείς εκεί που πιστεύεις ότι σου αξίζει. Κι αυτό αποδεικνύει τη δύναμη που κρύβεις μέσα σου.

Κι όσο πιο πολύ το πιστεύεις, τόσο πιο εύκολο γίνεται. Μπορεί να βρίσκεις πολλά ελαττώματα σε σένα.

Είτε αφορούν στην εξωτερική σου εμφάνιση είτε στοιχεία που αφορούν στο χαρακτήρα σου. Έχουν υπάρξει πολλές στιγμές που λύγισες, που πρόδωσες και προδόθηκες. Αλλά, στο τέλος της ημέρας, ο απολογισμός έχει πάντα θετικό πρόσημο. Το γνωρίζεις καλά αυτό. Το μόνο που πρέπει να γίνει είναι να το αποδεχτείς.

Έχεις πάει πολύ μακριά απ’ το σημείο εκκίνησης, απολαμβάνοντας τη διαδρομή για να βρεθείς εκεί που πιστεύεις ότι σου αξίζει. Κι αυτό αποδεικνύει τη δύναμη που κρύβεις μέσα σου. Κι όσο πιο πολύ το πιστεύεις, τόσο πιο εύκολο γίνεται.
Δεν υπάρχει κανένας άλλος που να σου μοιάζει. Είσαι μοναδικός και ξεχωριστός στον κόσμο αυτό. Έχεις το δικό σου τρόπο για να αναδεικνύεις όλα αυτά που θέλεις. Και μπορείς να νιώθεις περηφάνια αν προσπαθούν να σε αντιγράψουν.
 Σίγουρα, θα υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείς να τα κάνεις τέλεια, αλλά τι σημασία έχει; Η τελειότητα δεν υπάρχει. Η ζωή, αρκετές φορές επιλεγεί να σε δοκιμάσει. Έχεις βιώσει τρομερά φρικτές ημέρες. Πρωινά που δεν κατάφερνες να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι και νύχτες που έκλαιγες πριν κοιμηθείς. Όμως, μέσα από όλα αυτά, ανακάλυψες τη δύναμη που κρύβεις ώστε να καταλάβεις πολλά για σένα.
 Κι αυτό είναι αρκετό. Ακόμα κι όταν μισείς τον εαυτό σου για τις αδυναμίες του. Είσαι αυθεντικός, ωστόσο. Δεν κρύφτηκες ποτέ πίσω από ψεύτικα χαμογελά, απλά και μόνο για να ικανοποιήσεις τους δαίμονές σου. Το παρελθόν είναι ένα μεγάλο μάθημα και το παρόν η ευκαιρία σου ώστε βρεις την ευτυχία που ζητάς.
Εκεί έξω, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα σε βλέπουν πέρα από την επιφανειακή ομορφιά σου, πέρα από αυτά που μπορείς να δώσεις κι απ’ τις εγωιστικές επιθυμίες τους. Που θα σε βλέπουν σαν ψυχή κι όχι σαν σώμα. Μην πέσεις στην παγίδα και σε υποτιμήσεις θεωρώντας ότι δεν είσαι όμορφος.
 Όλοι μας είμαστε υπέροχα και ξεχωριστά πλάσματα. Και σίγουρα θα το δεις στα μάτια εκείνων που σε αγαπούν, απλώς και μόνο, επειδή υπάρχεις στην καθημερινότητά τους. Επειδή είσαι το πρότυπό τους.
Ναι, πίστεψέ το. Είναι πάρα πολλοί αυτοί που σε θαυμάζουν πραγματικά. Χωρίς κανέναν δόλο και χωρίς να επιθυμούν να σε εκμεταλλευτούν. Δε θα λες πάντα το σωστό. Θα λαθεύεις.
Όμως, ανεξάρτητα απ’ τα λάθη που θα κάνεις, τις οποίες δοκιμασίες που πάλεψες κι έχασες, τους ανθρώπους που άφησες πίσω σου, θα είσαι άξιος της αγάπης, του σεβασμού, της ευγνωμοσύνης και της θετικότητας. Να μη δίνεις σημασία στο τι λέει ο κόσμος. Αξίζεις τον άνευ ορών έρωτα για τον εαυτό σου.
Γι’ αυτό, άλλη φορά που θα προσπαθήσεις να σε κατηγορήσεις για τις ατέλειές σου θυμήσου ότι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να τις αποδεχτείς. Κι υστέρα να τις φέρεις στα μέτρα σου και να τις αλλάξεις. Στο βαθμό που δεν αλλοιώνεται ο χαρακτήρας σου. Διαφορετικά δε θα έχει καμία αξία.
 Έχεις την αγάπη της οικογένειάς σου, των πραγματικών σου φίλων που επιλέγεις να δώσεις την καρδιά σου. Είναι εντάξει ότι δε θα γίνεις ποτέ τέλειος. Είναι εντάξει ότι δε θα είσαι εκείνος που θα θέλουν οι πολλοί. Το τι πρεσβεύεις ως άνθρωπος εξαρτάται απ’ το πόσο πιστεύεις σε σένα κι όχι απ’ τι έχεις καταφέρει και τι όχι.
Η αξία σου είναι η ύπαρξή σου. Απόλαυσε αυτό το υπέροχο ταξίδι. Δεν έχεις την επιλογή της αιωνιότητας. Έχεις, όμως, εκείνη που σου επιτρέπει να δώσεις στη ζωή σου τις μουσικές και τα χρώματα που εσύ θα επιλέξεις. Ο εαυτός σου είναι και το πιο όμορφο δώρο που σου έχει δοθεί. Να τον προσέχεις, να τον αποδέχεσαι και να τον αγαπάς. Αξίζεις πολλά και μπράβο γι’ αυτό που είσαι.

Share:

Read More