(σύνοψη προηγούμενου):
Ο Έρωτας, Οκτώβρη μήνα , μου χτύπησε την πόρτα.. πέταξα παντόφλα , πίτσα
και αφού του έκανα καπρίτσια.. είμαι έτοιμη , μια Τρίτη βράδυ.. για τη
«μετωπική»…
sorry , το ραντεβού μας εννοώ…
Στάθηκα στον καθρέφτη μου.. Α, πα πα .. φτούσου κοπελάρα μου
.. κούκλα είσαι..
Κατεβάζω δυο σφηνάκια βότκας.. παραδοσιακά πάντα πριν από
τις επικίνδυνες αποστολές αυτό κάνω.. εξετάσεις , γάμους , διαζύγια , ραντεβού
.. (καίω οισοφάγο και.. κινάω..)
Δεν ακολούθησα καμία στυλιστική συμβουλή της Καγιά (αδερφής
και φιλενάδων.). Κυρίαρχο χρώμα το μαύρο , το δικό μου μαύρο..όχι μαρή , θα
κάνω δική μου σχολή .. ντε και σώνει.. «σικ με χρώμα..» … αφού με ξέρεις βρε Βικάκι.. δεν το χω με το
χρώμα πολύ.. μόνο στα χείλη..
..και βγαίνω να καταπλήξω τα ..πλήθη.. Στο δρόμο σκέφτομαι
πως οκ. .άλλο ένα ραντεβού που θα λήξει γρήγορα , ανάμεσα σε χασμουρητό και με
τα χέρια μου στα μαλλιά μου (κλασσικό στοιχείο βαρεμάρας μου..) , αν αντέξω
καμιά ωρίτσα και πολύ .θα αρχίσει μπλα μπλα μπλα να μου λέει για τη δουλειά του
, τα ενδιαφέροντά του και αν σταυρώσω λέξη .. θαύμα θα ναι.. προλαβαίνω να
γυρίσω πίσω ;; όχι , ξεμάκραινα πολύ..
με «κόβει» και το καλσόν.. και η πλατφόρμα αυτή δεν είναι και τόσο άνετη.. Shit…τι τα θέλω τα ραντεβού αφού…τεσπα
έφτασα στο μαγαζί ..
Μπαίνω , τον ψάχνω με το βλέμμα μου .. πουθενά.. οκ , έκανα
λάθος το μαγαζί η γκαφατζού , τα κάνω αυτά .. ξανατσεκάρω μηνύματα .. όχι , στο
σωστό είμαι και πριν προλάβω να δω τί γίνεται.. τηλεφωνάκι .. ουπς.. το Ερωτάκι
μου.. «θα αργήσω λίγο , έμπλεξα σε κίνηση.. περίμενε με .. σε παρακαλώ..»
Μένω αποσβολωμένη.. μ έστησε.. μ έστησε.. θα πάθου κρίση..
θα πάθου κρίση..
Καλά να πάθεις , μου θες και γνωριμίες ..γεροντοβασάνω.. φέρνω
μπροστά μου τη μορφή του γατούλη μου και νιώθω πως τον έχω προδώσει.. μα τι γατομάτα
είμαι εγώ ;; για έναν άντρα ,πρόδωσα την αφοσίωση του ‘παιδιού’ μου ;; να πιώ κάτι ρε παιδιά , να συνέλθω ..
Και κει που είμαι με δυο σφηνάκια από βότκα, σπιτική και στο
δεύτερο ουισκάκι ,μαγαζάτο.. «σκάει μύτη» το αγόρι.. Έτοιμη να τον πιάσω από τα
μούτρα.. αλλά αυτά τα μουτράκια με το αφοπλιστικό χαμογελάκι , με κάνουν να
κοντοστέκομαι.. Τι γίνεται , ρε παιδιά ;;
δε με αναγνωρίζω.. Αρχίζει να μου λέει , γιατί άργησε , με ύφος φυσικό ,
χαλαρό και μια φωνή.. μα τι φωνή.. ώπα .. σύνελθε , κορίτσι μου, συγκρατήσου
μεγαλοκοπέλα μου .. ανασηκώνομαι στην καρέκλα
μου , έτοιμη και σε θέση για μάχη αλλά … δε μπορώ να αρθρώσω λέξη… το αγόρι με
την ιδιαίτερη mentalite , μ είχε ήδη συνεπάρει… άρθρωσα και γω κάτι λίγα παραπονάκια
για την αργοπορία του αλλά το κακό .. είχε αρχίσει… ερωτευόμουν , φίλοι μου ..
γρήγορα .. με ταχύτητες που με ξεπερνούσαν .. με πήρε η «κάτω βόλτα..»
Από κείνο το βράδυ που χωριστήκαμε ξημερώματα.. (όχι δεν
πήγαμε σπίτι μου , είμαι κορίτσι με αρχές .. άντε , περίεργοι) ..γίναμε
Αχώριστοι… παντού και πάντα μαζί…
Έρωτας ,σπίτι μου , σπίτι του ή και κάπου αλλού ..
εξομολογήσεις και πολλή πολλή τρυφερότητα, μέρα τη μέρα όλο και πιο πολύ ..(πολύ
καλά περνάμε , αρχίζω και φοβάμαι..) Αποτέλεσμα : πήρα καινούργιες παντόφλες .. δεν έβαλα ποτέ Netflix, συνέχισα τη light διατροφή
(θέλω λίγο στα καρβελοψωμάκια μου να χάσω.. από εφτάζυμα να γίνουν τουλάχιστο..
δίζυμα ) και μόνον ο γάτος μου υπάρχει εκεί κάθε μέρα να με κοιτάει και να μου
θυμίζει τη φθινοπωρινή μου ..απιστία…
Και κάπως έτσι αγνόησα τα πρώτα σύννεφα του χειμώνα που
έμπαινε(αν) σιγά σιγά ..αλλά με βαριές και σίγουρες πατημασιές.. νόμιζα η
αφελής πως οι φθινοπωρινές λιακάδες θα συνέχιζαν φέτος για μένα και θα την «έβγαζα»
με το ζακετάκι μου … χαχα !! ανόητη ..
ανόητη που ήμουν..
Αφού το χω δει το εργάκι , πολλές φορές και σε ριμέικ , με
άλλους πρωταγωνιστές αλλά πάντα με την ίδια πλοκή…
Και μπήκαμε σε μια ρουτίνα.. οκ φυσικό , δεν ανησυχώ..
Κι άρχισε ο Έρωτας να κουράζεται…οκ.. δίνω σημασία μηδαμινή ..
Κι άρχισε να βαραίνει …οκ.. φυσικό .. δίνω ελάχιστη σημασία
Κι άρχισαν τα βήματά του να γίνονται βαριά καθώς έρχεται να
με συναντήσει και ανάλαφρα κάθε φορά που έφευγε…χμμ… δε μ άρεσε αυτό.
Κι άρχισαν και τα πρώτα νευράκια και μικροτσακωμοί δια
ασήμαντον αφορμή…ώπα εδώ κάτι γίνεται…
Κι ήρθε και η πρώτη απομάκρυνση…. Απομόνωση .. απόσταση… και
δεν έχω καταλάβει η δόλια ακόμα το γιατί.. βραδυφλεγής πάντα εγώ σ αυτά .. ντιπ
χαϊβάνι…
«.. στο χα πει , ένας ενθουσιασμός ήταν για κείνον και
πέρασε , έτσι είναι οι άντρες» , η
αδερφή ..
Μικρόφωνο στη μία κολλητή :
« σε είχε δεδομένη , καλά να πάθεις που τα δίνεις όλα .. χαζιάρα , μια
ζωή χαζιάρα ..»
Σκυτάλη στην άλλη κολλητή : « ..υπάρχει άλλη .. ή γύρισε σε
κάποια πρώην.. έλα , τώρα θα τους μάθουμε τους άντρες; ..»
«Σιωπή .. όλες σωπάστε .. φύγετε , θέλω να μείνω μόνη…»
«Τον Αγαπώ »..(ψελλίζω
, σαν σε λυγμό ) με κοιτάνε σαν εξωτικό έντομο.. σα να μην καταλαβαίνουν τον
γλωσσικό κώδικα.. « Ό,τι κι αν γίνει
μεταξύ μας , ένιωσα πράγματα που είχα χρόνια να νιώσω , είμαι ευγνώμων
και μόνο γι αυτό , δε με αφορά τί νιώθει εκείνος αλλά για μένα , αυτός ο
υπέροχος άντρας είναι επιλογή μου και μόνο υπερήφανη είμαι γι αυτό που έζησα
και αισθάνομαι..» , με κοιτάνε ,
στρίβοντας τα κεφαλάκια τους σαν τα σκυλάκια στα μπαρ-μπριζ του αυτοκινήτου.
.δε νιώθουν λέξη απ ό,τι είπα …
Τις διώχνω , μένω μόνη…βάζω ένα ποτό… παίρνω τον γατούλη μου
αγκαλιά ..
Googlάρω
το site του Νetflix…
Κουδούνι.. πάλι λάθος χτυπάνε.. «στους δίπλα» φωνάζω από
μέσα..» δεν Έχω παραγγείλει εγώ».. ξύνοντας το άλουστο μαλλί…
Επιμένει.. «ποιος ;» ρωτάω.. «Ο Έρωτας» μου λέει…
«Άλλος είσαι εσύ ;» ρωτάω, ζητώντας διαπιστευτήρια ..
Χαχα… όχι δεν την ξαναπατάω …
«‘Όχι , ο ίδιος»… μου απαντά…
Μου φεύγει ο γάτος από τα χέρια … πετάρισε η καρδιά..
«ΑΝΟΊΓΩ…»…να προλάβω μόνο να βγάλω τη πιζάμα , να βάλω κάτι
άλλο .. γ@μ@τ@ !!!
Κωνσταντίνα Τυλιγάδα Τα λέμε!!
