Δε μπορώ άλλο. Ακούω από δω, ακούω από κει και το μυαλό μου
πάει να σπάσει. Γιατί να ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους με βάση το χρώμα τους, τη
θρησκεία τους, τα ρούχα τους; Η θλίψη είναι μία μωρέ. Όταν χάνονται ανθρώπινες
ψυχές, ποιος νοιάζεται για το τι χρώμα έχει η σημαία τους; Όταν βλέπεις παιδιά
να κλαίνε και να ζητάνε βοήθεια, όταν ακούς μανάδες να θρηνούν για τα παιδιά
που ’χουν χάσει, όταν ξεκληρίζονται οικογένειες ολόκληρες, ποιος μπορεί να
απαλύνει τον πόνο αυτών και τι να πει; Κάθε μέρα θρηνούμε θύματα. Δίπλα μας,
έξω από την πόρτα μας. Και η απάντηση κάποιων είναι μία… Νοιάζεσαι γι αυτούς
και όμως για τα ελληνόπουλα στα ορφανοτροφεία, στα νοσοκομεία ούτε λόγος. Για
όλους θλίβομαι. Για όλους. Η φτώχεια δεν έχει σύνορα δυστυχώς. Ούτε η κατάντια.
Μα πώς να πεις σε ένα παιδί, που έρχεται και σε κοιτάει στα μάτια, πως για όλα
τούτα δεν ευθύνεται κανείς, παρά μόνο ο άνθρωπος;
Ο άνθρωπος εχθρός του
ανθρώπου. Εκεί φτάσαμε. Ξεχάσαμε τα
πάντα. Ό,τι όμορφο ονειρευόμασταν παιδιά.