Με αφορμή τη θλιβερή επέτειο από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως έλαβα από τον καπετάν Μιχάλη Καριάμη το παρακάτω κείμενο, το οποίο αναφέρεται στη συμβολή των Χιωτών στο θέμα της άμυνας της Πόλης.Και με μεγάλη μου χαρά σας το παρουσιάζω !!!
Συμπληρώθηκαν φέτος 556 χρόνια από την αποφράδα ημέρα της 29 Μαίου του 1453. Αυτή την φρυκτή ημέρα « Η κοσμοπαμπόθητος πόλις . Η Βασιλίς . Η ελπίς και χαρά πάντων των Ελλήνων» έπεφτε υπό το βαρύ πλήγμα του Σουλτάνου Μωάμεθ Β’ Η Βασιλεύουσα, πόλης των πόλεων, απαστράπτουσα και ανθούσα επί των επτά λόφων του αρχαίου Βυζαντίου. Το καμάρι του Ελληνισμού και κρυφός πόθος κάθε αλλοεθνούς , μετά 1025 χρόνια ένδοξης και τιμημένης ιστορίας, έπεφτε στα χέρια των Οθωμανών. Η πανέμορφη νύμφη του Βοσπόρου, το ζηλευτό στολίδι του τότε κόσμου λεηλατήθηκε από τους αλλόθρησκους βάρβαρους κατακτητές σε σημείο απόλυτης ερήμωσης.
Ο Γουσταύος Σλουμπερζέ, δηλώνει «Η άλωση της Πόλης, από τους Τούρκους είναι ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα της παγκόσμιας ιστορίας και είχε τεράστια επίδραση στα πεπρωμένα της Ευρώπης.»
Τα αίτια της πτώσης λίγο πολύ γνωστά. Η Πόλης, ήταν το κέντρο του παγκόσμιου εμπορίου. Εκεί κατέληγαν οι μεγάλοι δρόμοι της Ασίας και της Ευρώπης αλλά και οι θαλάσσιοι. Εκεί έφθαναν όλα τα αγαθά της Άπω Ανατολής, του Ευφράτη της Κασπίας και των Βορείων χωρών. Από την Κωνσταντινούπολη δια μέσου του Αιγαίου προωθούταν σε όλες τις χώρες της Αφρικής και της Ευρώπης.
Τεράστια πλούτη εισέρρεαν στον Αυτοκρατορικό κορβανά. Αυτά όλα έως τον δέκατο αιώνα. Από τότε η κραταιά δύναμης άρχισε να ασθενεί. Νομαδικές φυλές Ούννων καιΤούρκων, άρχισαν να πιέζουν από την πλευρά του Καυκάσου. Τα πλουτοφόρα καραβάνια, από την Άπω Ανατολή, με την προστασία των Αράβων, έβαλαν ρότα για τα λιμάνια της Συρίας και της Αιγύπτου. Οικονομική κρίση άρχισε να πλήττει την άλλοτε κραταιά οικονομική δύναμη. Άμεσο αποτέλεσμα αυτή της δυσπραγίας η αδυναμία διατήρησης ισχυρών στρατιών ικανών να διαφυλάξουν και να αποτρέψουν κάθε ξένη επιβουλή. Αυτή ακριβώς την εποχή ξεκινούν οι βλέψεις και οι διεκδικήσεις των Καθολικών κρατών της Δύσης εις βάρος της Ανατολικής Ορθόδοξης Αυτοκρατορίας. Κυρίως Βενετοί και Γενοβέζοι, αρχίζουν να κατακτούν νησιά, λιμάνια, και εμπορικούς σταθμούς. Οικονομική απληστία και Θρησκευτική μισαλλοδοξία με τις ευχές του εκάστοτε Πάπα της Ρώμης άρχισαν πιεστικά να ροκανίζουν τα θεμέλια της Ελληνικής Αυτοκρατορίας. Αλλεπάλληλες σταυροφορίες είχαν σαν πραγματικό πόθο και μοναδικό σκοπό την φθορά και τον αφανισμό μας.
Το κατάφεραν το 1204,με την τέταρτη σταυροφορία. Από τότε και μέχρι την τελική πτώση της ο Ελληνισμός, έμεινε ολομόναχος, εδαφικά, οικονομικά και στρατιωτικά εξασθενημένος να δίνει την μάχη του απέναντι σε ένα ακμαίο, πολυπληθή και μοιραίο αντίπαλο. Αρχαία παράδοση των Ελλήνων να είναι απέναντι πολλαπλασίων εχθρών.
Έτσι και τότε, σε αυτές τις δραματικές και τραγικές ημέρες, με τον Πάπα Νικόλαο Ε΄ να υπόσχεται βοήθεια μόνον εάν στον πατριαρχικό θρόνο της Πόλης τοποθετηθεί ο καθαιρεθείς από την Σύνοδο του 1450, Πατριάρχης Γρηγόριος , η άμυνα της Πόλης στηριζόταν σε απίστευτα λίγους μαχητές. Αναφέρω «πόλη», μια και αυτοκρατορία είχε πάψει να υπάρχει προ
+(1).bmp)
+(1).bmp)
+(1).bmp)
.jpg)
