Στον πρώτο αγώνα του είχε την ατυχία να πάθει εξάρθρωση των δυο κλείδων στο στέρνο και παρόλα αυτά συνέχισε να παίζει παίρνοντας τελικά και τη νίκη.
Ο έντονος πόνος και οι συστάσεις των γιατρών δεν του επέτρεψαν να συνεχίσει τους αγώνες του προς το χρυσό μετάλλιο κάτι που ήθελε ίσως πιο πολύ από κάθε άλλη φορά…
Είμαι περήφανη για τον Δημήτρη (Λέει η μητέρα του) γιατί το μετάλλιο αυτό το πήρε για τον χαρακτήρα που έχει δείξει όλα αυτά τα χρόνια στο άθλημα κάτι που τον έχει κάνει αγαπητό σε όλους, αλλά πιο πολύ περήφανη είμαι για τους άλλους δυο αθλητές που έδειξαν ότι ο πρωταθλητισμός δεν είναι μόνο μετάλλια και διακρίσεις αλλά ήθος και μεγάλη ψυχή!!!
Μας έδειξαν ότι αντίπαλοι είναι μόνο την ώρα του αγώνων και έξω από αυτούς είναι φίλοι καρδιάς!!! Σας ευχαριστώ πολύ!! Η πιο συγκινητική στιγμή που έχω ζήσει ποτέ στο άθλημα!!
Εγώ να προσθέσω μέσα σε αυτό το γενικό χαμό που ζούμε ας κρατήσουμε τέτοιες στιγμές και να είμαστε περήφανη για την νεολαία μας και τα παιδιά μας και να μην τα ισοπεδώνουμε όλα!
Και όσο για τους προπονητές, εντάξει οτι και να πεις λίγο ένα σεμνό μπράβο !!
