katarraktisvillage: Μουσική
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μουσική. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μουσική. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Α magical trip in Berlin

Although we had a few difficulties, we managed to overcome those minor problems that we had and our article is finaly completed! A discussion with Mr. Christian, Mr. Pilavas, Ms Phaedra, children from the two choirs, and also Leuteris and Olga!

March has been over for three months now, but we will hold it in our memory with the warmest feelings. Our journey to Berlin was a special and fruitful experience for everyone who participated!
The programme could not have taken place without the excellent cooperation between the Chios Music School of Chios and Staats- und Domchor Berlin. Warms thanks to the institutions that cooperated for the realization of the programme, Universität der Künste Berlin , Sing-Akademie zu Berlin and of course to Allianz Foundation who constantly supports Chios Music Festival. Also, the Deutsch-Griechisches Jugendwerk / Ελληνογερμανικό Ίδρυμα Νεολαίας for the funding and the Embassy of Greece in Berlin that offered its auspices.
We also owe special thanks to the people who contributed the most to this artistic partnership, Kai-Uwe Jirka, Christian Filips, Tina Neubauer, Michalis Pilavas, Phaedra Giannelou, Tasos Koutsodontis and Andrianna Neamonitis.
The Chios Music Festival continues its activities with even greater passion and willingness for knowledge, collaboration and of course lots of music!


The highlight of the artistic collaboration was the concert, on Saturday 11/3, in the great Joseph-Joachim Concert Hall of the Universität der Künste Berlin (UdK). In a touching atmosphere, the Chios Music School presented to the German audience the rebetiko music, in original performances that the spectators followed intently, as well as the presentation of the festival's educational activities with refugee children. This was followed by the musical theater performance "Singing Trees, What Times Are These?", performed together by the Staats- und Domchor Berlin and the Choir of Chios Music School. The emotional charge was strong, as this original music theatre performance by Christian Filips was the one that brought the two choirs together for the first time at the Chios Music Festival in October 2021, inaugurating their collaboration.

Best and warm wishes to Chios!
Christian


1) I am Christian Filips, a poet, stage director and music dramaturge, born in Germany, by parents with a Yugoslavian background.


2) The Chios Music Festival asked the Berlin State- and Cathedral Choir to think about a program that would fit for an exchange with Chios Music School. Kai-Uwe Jirka asked me if I have an idea for such an exchange and I immediately said: Let us do a program on "Singing Trees.“ The climate grief, the sense of loss and mourning related to environmental destruction is a thing that connects us beyond borders. And it is an extremely important issue that children and grownups and the next generation are and should be aware of. When I came to Chios, we visited the Mastix villages and the museum and we heard the Mastiha song in an audio installation in the museum. Listening to this song was the moment when it was definitely clear that we are going to realize „Singing Trees“ as a combination of striking for the climate, singing Greek and German traditional songs about and sung by trees.

Their insecurities gradually transformed into self-confidence. Their dedication to their goal and their free of feuds teamwork led to a unique Osmosis of ideas and musical sounds where the dream came to life in the German capital from the 6th to the 13th March. The city revealed its history, culture and mainly its strange morals and open spirit (at least by those who hosted us). 

3) The choirs felt immediately connected to the idea. Since 2018, the FridaysForFuture movement is
 organized by young people all over the world. When we started with the idea in 2019 some children already felt connected to this movement. Coming to Chios, I was surprised that some the young people had never heard about FridaysForFuture or the problem of climate change. But their connection to the environment, especially to the problem of forest fires and to the importance of the Mastiha trees, was very strong of course. So they could also relate to the topic immediately.


4. The rehearsals went really well from the beginning on. I have to distinguish between three phases of rehearsals: In Berlin the children have been already aware of the current problem of Climate thing. But they were surprised to see that there is a lot of beautiful music from the past that deals with this problem already. And by this they were able to discover the past of their own city as well, being aware of the tree „Dicke Marie“ for example, one of the oldest oak trees in Berlin (planted in 1107) that seems to die at the moment because of the hot climate.

When I came to Chios I started rehearsing with the refugee kids from Camp Vial first, guided by Adrianna Neamoniti from Chios The kids were very open and brave and we music was our way out of language barriers. Before I came, I learned some of the songs in Farsi and Arabic so we had a way to communicate via music and singing. And this worked very well! The children in Chios Music school have been a bit surprised in the beginning to sing about such issues and to meet their neighbors from the camp. But I had the feeling that they understood after a while that there is only one world and one natural environment and that caring for this nature should unite all of us.
My favorite moment was the first rehearsal in the Homerion Cultural Center in Chios Island when all tree choral groups came together. I think it is a shame that the Municipal & Regional Theater of Northern Aegean in Chios does not seem to exist anymore. I was impressed by the technicians and by the staff doing their best for our performance, having just such a short time to rehearse and having so many different groups, languages and nations present. I think that an Island like Chios deserves a strong theater movement and that the politicians in Athens and Europe should care for more cultural activities on the island.






5. First I have to correct you: we had three choirs being engaged in the project, not two. The Chios Music School choir, the Berlin State- and Cathedral Choir and our Refugee Kids choir group from Vial, with children from Syria and Afghanistan. I think that this international encounter itself was already very important for the children. We live in a globalized world and we can only solve our environmental and political problems together. If the children learned this lesson by traveling to Chios or to Berlin, this would be the most central benefit for me. And when traveling through Europe, the kids also could see that traveling is a privilege already. For their friends living in Vial have not been able to travel with us.


6. I deeply fell in love with the island of Chios and its inhabitants. I think the mixture of cultures one can find there is very unique in the world. And I admire deeply the openness and I hope that we can continue working together in future. It is very important for me that people in Germany and Central Europe do not forget about the south and the border regions. We have to take more effort to collaborate, work together and share our problems. My personal wish would be to realize some works by the composer Jani Christou at Faná beach. Shortly before his death in a car accident, he had developed plans for wonderful music and even a music hall that should have been built there. Christou even bought the beach area. Unfortunately those plans all have not been realized and I am not sure how many people on Chios Island are familiar with the great work of Christou. I think it would be time to rediscover his music and to follow his legacy
Henry :
It was an awesome experience to be on Chios. The fact that choirs from different countries had the opportunity to sing together was a nice experience. I hope that I speak for the most of the choir members. The week that we spend on Chios was the most stressful but also the best week I‘ve ever had. The trip of the choir of the Chios music school to Berlin was also a awesome part of the singing trees program. It was nice to see some known faces again and to circularize with new people and connect with each other.

Daniel :
I'm not really into blogs and that stuff, but I can tell you, that my favourite trips in my life were those with the choir, and the time on Chios was maybe the best of them. To travel together was amazing after the Covid time, and then there was the mix of the music, your beautiful Island and the big heart of the people, wich made us feel we're friends for a long time already. I really enjoyed your stay in Berlin, too, and I hope we will meet again quite early


Konstantin:
For me it was a very special project. Of course, it’s nice to perform it again and again over several years. But above all, both in Greece 2021 and in Berlin, the focus was on the exchange with many people. Making music together, experiencing concerts and getting to know each other through that was the most important thing for me. I will always remember the visit to the island of Chios and the joint rehearsals. Simply a great experience!



Angeliki:
The trip to Germany was an unforgettable experience for us. We got to know different habits, we took part in concerts that we had never seen before, and we met people with whom we had common interests. Our visit and concert at UDK, the rehearsals with the choir children, with their teachers and the Cathedral will remain indelibly in my memory. The best experience for me was the sing along at St. Johanneskirche with the oratorio "Matthew Passion" by J.S.Bach as well as watching the rehearsal of the Berliner Philharmoniker.


Paraskevi:
In my opinion, the experiences we all had both in our island and in Berlin were unforgetable. Singing together, attending concerts, meeting each other and having fun together are all great memories. It's amazing how people from different countries, with different habits and cultures can work that well with the power of music. For me our trip in Berlin is one of the best experiences I' ve ever had. I will never forget all the amazing feelings, all the things I saw and experienced. It's definately one of my life moments that I will always remember.


Michalis Pilavas:
Sir, any news from Berlin?" 

As soon as we were all seated in our desks last September, they asked anxiously, the same question many times before the beginning of class. A persistent. inquiry to which there was no clear answer from my side, at least not in the beginning, thus not creating expectations on their teenage souls which. I wouldn't be able to fulfil later on. Simultaneously, though, the preparations for the Chios Musical Festival and the Greek- German youth Foundation were proceeding silently and steadily. 
And the more I started nodding in agreement in response to their torturous constant inquiry, the more the work was on their end with demanding in- and out of school rehearsals and this was positive, encouraging and rewarding to me. Hesitantly, towards Faidra and me, "but... rebetiko in Berlin"?" "We will sing an oratorio of J.S. Bach ?" "We will co-exist in choral works with the State Choir of the Berlin Cathedral ?" 

Our song of the mastictree coincided with their lindenbaum and their B. Brecht conversed with our G. Ritsos in the musical theatre performance "Singing Trees, what times are these? the topic being climate change. They were introduced to our rebeňko music like the blues of luben maga, the refugee and outcast of foreignness. And they entertained the refugee children. with the healing power of music, conveyed to them by Andrianna Nearoniti from her experience here to the context of the Chios Musical Festival.

Faidra Giannelou - Conductor:


This trip, to the capital of Germany, which is one of the most important centers of classical music in the world, was a challenge for all of us.  We sang, we played music, we listened, we experimented, we collaborated, we experienced so many feelings that will remain indelible in our memory.
This experience offered the children and us teachers an opportunity to learn and also to realise that we have so many things in common after all.




P.S BIG THANK YOU TO Nitsa Vasilaki (from the Travlos school) for her valuable help!








Share:

H υπέροχη και διαχρονική ερμηνεύτρια Αγνή. Ποιο γλυκιά δεν έχει

Πριν λίγες μέρες κάναμε μια συζήτηση με τον Μάκη για το Μέγαρο Μουσικής εκεί λοιπόν έμαθα ότι σε λίγες μέρες θα δώσει άλλη μία συναυλία και θα τιμήσουν την κ Αγνή-Agni . Τον άκουγα και σκεφτόμουν διάφορα... 
Χμ λέω πρέπει να την γνωρίσω, τι να γνωρίσω δηλαδή που μου έπεσαν τα μούτρα, σας το λέω ζήτησα ταπεινά συγνώμη από  το ( Τιμώμενο πρόσωπο για την πολυετή της προσφορά στο τραγούδι  η υπέροχη και διαχρονική ερμηνεύτρια <Αγνή>)
Στις ερωτήσεις που τις έκανα προσπάθησε να με καλύψει για την αμάθεια μου, έτσι κάναμε μια συζήτηση πολύ όμορφη.

Λοιπόν η κ Αγνη (Αναστασία Ζαχαράκη)

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα .

Μία εκδρομή με τα Αγγλικά, έγινε ή αφορμή να αρχίσει να τραγουδάει επαγγελματικά στο club Camping στην Νέα Κηφισιά .

Από τότε μέχρι σήμερα, εμφανίστηκε σε μεγάλες πίστες, συναυλίες και εμφανίσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό .

Τραγουδάει σε πέντε γλώσσες.

Συνεργάστηκε με κορυφαίους συνθέτες και τραγουδιστές.

Επίσης συμμετείχε σε πολυάριθμες φιλανθρωπικές εκδηλώσεις με σκοπό να βοηθήσει τον συνάνθρωπο.

Τηλεοπτικά ή παρουσία της  στα κανάλια είναι πλούσια !

Έχει ηχογραφήσει για όλες σχεδόν τις γνωστές δισκογραφικές εταιρίες .

Πρόσφατα κυκλοφόρησαν τραγούδια της στα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας. (Διαδίκτυο )

 Είναι μια τιμή και αναγνώριση για την προσφορά μου στο Ελληνικό τραγούδι και μου δίνει χαρά! μου λέει για την τιμητική βραδιά σε λίγες μέρες 

 Σχέδια για το μέλλον δεν κάνω. Παίρνω τη ζωή όπως έρχεται .

Προς το παρόν γράφει μουσική και στίχους .

Θαυμάζει τον Μάκη τον Ψαραδέλλη για το ταλέντο του και για το ήθος του .

 Ακούει μουσική από όλα σχεδόν τα είδη . . Ξένη και Ελληνική.

Έχει ξεκινήσει ένα cd με δικά της τραγούδια , του Μάκη Ψαραδελλη και τής Ελένης Μπελιμπασάκη .

Το όραμα της ... Ζούμε σε μια εποχή πού δεν θα λεγα ότι είναι ρομαντική. Μάλλον επιθετική και αλλοπρόσαλλη. Ελπίδα μόνο έχω, να υπάρχουν καλές μουσικές προτάσεις , για να αντέξουμε .

Αγάπησε το τραγούδι μέσα από την Μητέρα της, πού της τραγουδούσε πάντα με την υπέροχη γλυκιά φωνή της.
Άλλωστε ο παππούς μου μου λέει ήταν δεξιός ψάλτης. Οπότε, είναι και τα γονίδια .

Στα άμεσα σχεδία της είναι ή συναυλία στο Μέγαρο και διάφορες άλλες εμφανίσεις !!  

Υ.Γ Οπότε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στις 24 Οκτώβρη, μετά την πρώτη της μεγάλη επιτυχία πριν λίγες μέρες. 
Θα ταξιδέψουμε 100 χρόνια πίσω στον πόνο και την οδύνη της Μικρασιατικής καταστροφής, μέσα από τον στίχο και τη μουσική που έγραψε ο αγαπημένος φίλος μου τραγουδοποιός <Μάκης Ψαραδέλλης>...Τιμώμενο πρόσωπο για την πολυετή της προσφορά στο τραγούδι θα είναι η υπέροχη διαχρονική ερμηνεύτρια <Αγνή>. Επίσης συμμετέχει η εξαιρετική χορωδία από την <Ένωση Απανταχού Μανιατών "Η Μάνη"> με την προσωπική επίβλεψη της προέδρου του κυρίας <Δήμητρας Κούβαρη>
Share:

Συζήτηση μια μέρα μετά το Μέγαρο Μουσικής! Μάκης Ψαραδέλης

 Ο Μάικ , έτσι τον φωνάζω εγώ ( Μάκης Ψαραδέλης) έχουμε ξανά μιλήσει και ποιο παλιά με τον Μάκη σε (2 Αρθρα) τον τελευταίο καιρό τον παρακολουθώ να μας εκπλήσσει ευχάριστα !

Το μυαλό μου γυροφέρνει στα πρώτα χρόνια της γνωριμίας μας που του έλεγα άντε να πας στην Αθήνα καλά ήταν με την Μυτιλήνη! Προχθές το λέγαμε και γελούσαμε, προφητείες μου λέει φίλε χαχαχαχα


Μπαίνω στα βαθιά!!

Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;

Κατ' αρχάς σε ευχαριστώ πολύ για τη σημερινή μας κουβέντα.

Μόλις χθες είχαμε την πρώτη μας sold out παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στην αίθουσα διδασκαλίας της μουσικής βιβλιοθήκης Λίλιαν Βουδούρη.

Ένα αφιέρωμα στους μικρασιάτες πρόσφυγες μέσα από τα δικά μου τραγούδια.

Θέλω να συνεχίζω να παρουσιάζω αυτή την παράσταση και σε άλλους χώρους. Είμαστε σε συζητήσεις.

Υπάρχει κάποιος μουσικός  που θαυμάζεις ιδιαίτερα;

Ένας; Είναι πάρα πολλοί εκείνοι που εκτιμώ και θαυμάζω και με κάποιους είχα την τύχη και τη χαρά να συνυπάρξω μαζί τους.Αγαπώ τους ανθρώπους της τέχνης που υπηρετούν τον πολιτισμό με ήθος, αγάπη και παίρνουν θέση σε καίρια ζητήματα. Αυτούς θαυμάζω.

 Ως μουσικός, τι είδους μουσική προτιμάς να ακούς;

Ότι έχει αλήθεια και ταυτότητα .

Οποιοδήποτε είδος μουσικής που δε στοχεύει σε μια πρόσκαιρη επιτυχία.

Έχεις  ξεκινήσει να γράφεις το επόμενο CD σου;  Αν ναι, μπορείς  να μας πεις δύο λόγια;

Ετοιμάζω ένα δίσκο ο οποίος είναι αφιερωμένος στα εκατό χρόνια μικρασιατικής μνήμης με πολύ σημαντικούς τραγουδιστές και δημιουργούς όπως ο Γιώργος Νταλάρας,η Βιολέτα Ίκαρη,ο Γεράσιμος Ανδρεάτος ε!μη τους πω όλους χαχαχα. Να αφήσω και κάτι έτσι για το "ξάφνιασμα".


                                       


Ποιο το όραμά σου ως Μουσικός;

Να ακούω παντού τραγούδια που έχουν καλοσύνη και ευγένεια.

Με ποιον τρόπο «εισχώρησε» η ΜΟΥΣΙΚΉ  στη ζωή σου;

Νομίζω γεννήθηκα με τη μουσική μέσα μου.

Η μητέρα μου τραγουδά φανταστικά και γράφει όμορφα τραγούδια ενώ ο μπαμπάς άκουγε τους μεγάλους μας συνθέτες όπως ο Χατζιδάκις,ο Θεοδωράκης,ο Κουγιουμτζής,ο Λοΐζος,ο Σπανός...Ήμουν "καταδικασμένος" λοιπόν... Ευλογία μεγάλη.

Τελικά το Ταξίδι από την Μυτιλήνη στην Αθήνα ήταν γενναίο;;


Το ταξίδι Μυτιλήνη Αθήνα κι Αθήνα Μυτιλήνη κρύβει βράχους,ξέρες, φουρτούνες,μπόρες αλλά και λιμάνια φωτεινά ,ξωκλήσια στις κορφές των νησιών,γλάρους,ανοιχτά πανιά...

Είναι μια υπέροχη διαδρομή 

Και τέλος πες μας λίγο τα άμεσα πλάνα σου και συνεργασίες!

Εμφανίζομαι 14 και 21 Οκτώβρη με το Γεράσιμο Ανδρεάτο στο Ίλιον Plus 

σε ένα πρόγραμμα με τραγούδια δικά μας και δημιουργών γνωστά που αγαπήσαμε πολύ!

Υ.Γ

Προς τιμή του μου λέει, ρε φίλε εντάξει αυτά για μένα αλλά θα ήθελα να σου πω και για μια κοπέλα που είναι μαζί μας και είναι από της Οινούσσες την Αναστασία.

Με μεγάλη μου χαρά του λέω και μεγάλη σου τιμή.

Η Αναστασία Βογιατζή είναι ένα ταλαντούχο κορίτσι από τις Οινούσσες που έχω τη χαρά και την τιμή να συνεργάζομαι μαζί της.

Είναι μαθήτρια του σπουδαίου σολίστα Μανώλη Καραντίνη και παίζει φυσικά μπουζούκι.

Έχουμε εμφανιστεί σε συναυλίες στο Καλλιμάρμαρο,στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας με το Γεράσιμο Ανδρεάτο και πρόσφατα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών  με Τα Φώτα Απέναντι .

Η Αναστασία είναι υπεύθυνη στο μουσικό εργαστήρι της Ένωσης Απανταχού Μανιατών Η Μάνη


Υ.Γ 2 

Καλή επιτυχία σας εύχομαι παιδιά! επίσης κάποια στιγμή θέλω να μιλήσω και με την Αναστασία ε.

Επίσης στους φίλους αναγνώστες να προτείνω μια δυνατή ερμηνεία του Μάκη που την ακούω χρόνια και με γεμίζει!! Το παλιό μου παλτό  

και ένα δικό του 

Κι αν τα καράβια Μάκης Ψαραδέλλης (Καλλιμάρμαρο)



Share:

Στις αυλές του Αιγαίου και της Μεσογείου!

Μία μοναδική συναυλία με ήχους και μελωδίες από τις αυλές του Αιγαίου και της Μεσογείου θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν όσοι βρεθούν το Σάββατο 16 Απριλίου στις 20:00 στο Ομήρειο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Χίου.

Το Μουσικό Εργαστήρι Νέων του Θεολόγου Μιχελλή, δίνει για μία ακόμη φορά τα διαπιστευτήριά του, αποδεικνύοντας ότι το νησί μας διαθέτει μία εξαίρετη νέα γενιά μουσικών που επενδύουν διαρκώς στη μόρφωση, την πρόοδο αλλά και στη διάσωση της μουσικής κληρονομιάς της Χίου κι εν γένει της ανατολικής Μεσογείου. 

Η πρόβες έχουν ξεκινήσει!!



Η πρώτη μεγάλη συναυλία του 2022 έρχεται στις 16 Απριλίου από το Μουσικό Εργαστήρι Νέων του Θεολόγου Μιχελλή

Με εκλεκτούς καλεσμένους την ερμηνεύτρια Μαρία Αναματερού αλλά και τον δεξιοτέχνη του κλαρίνου Σάκη Πιπίδη, το Μουσικό Εργαστήρι επιφυλάσσει ένα ξεχωριστό μουσικό ταξίδι που θα μας ταξιδέψει στο Αιγαίο αλλά και σε ιστορικά μέρη της Μεσογείου.

                                                                Politischios.gr - Τρέιλερ


Η έκπληξη της βραδιάς έρχεται στο κομμάτι της έρευνας και της παρουσίασης αφού το συγκεκριμένο κομμάτι το έχει αναλάβει ο εθνομουσικολόγος Λάμπρος Λιάβας.

Η είσοδος στην εκδήλωση είναι με εθελοντική συνεισφορά!



Έτσι να σας προετοιμάσουμε!!



Share:

Αφιέρωμα στον Θάνο Μικρούτσικο

 Μια όμορφη μουσική βραδιά είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν όσοι βρέθηκαν 20/08/21 στον προαύλιο χώρο του Αγίου Γεωργίου Καρφά.

Ομιλήτρια Ερμίνα Τάμαρη Πρόεδρος ΜΕΟΘ.

Νέοι ταλαντούχοι μουσικοί κυρίως από το Μουσικό Σχολείο Χίου, κατέθεσαν την ψυχή τους παρουσιάζοντας ένα τριμερές αξιόλογο πρόγραμμα ( Α μέρος: Αφιέρωμα στον Θάνο Μικρούτσικο, Β Μερος: Λαϊκές και ροκ διασκευές, Γ μέρος: Έντεχνο-παραδοσιακό). Αρωγός σε αυτή την καλλιτεχνική παρουσίαση ήταν ο ΜΕΟΘ, ενώ η καλλιτεχνική επιμέλεια ανήκει στην νεαρή φοιτήτρια μουσικό Γεωργία Αποστολίδη.

Α + Β μέρος – συντελεστές: Πιάνο: Γεωργία Αποστολίδη Ηλ. Κιθάρα: Κατερίνα Φραντζέσκου Ντραμς: Παρασκευή Σαλτζίδη Σαξόφωνο: Γιώργος Φωτεινέλλης Φωνή: Μυρόπη Πιπινιά, Γεωργία Αποστολίδη Στο μπουζούκι του Β μέρους συμμετείχαν οι Γιώργος Τσιβής και Παναγιώτης Πουλάκης

Υ.Γ Το Γ' ΜΕΡΟΣ προσεχώς!
Share:

The Lifebelt - Το Σωσίβιο Φιναλίστ στο Μαϊάμι!!!!

Και μιας και έχει σαρώσει τα βραβεία έφτασε και αυτή η στιγμή για (Το Σωσίβιο) στους Φιναλίστ ενός από τα μεγαλύτερα Φεστιβάλ Ανεξαρτήτου Κινηματογράφου της Αμερικής, στο Μαϊάμι!!!! 



Ψηφίστε για το "Σωσίβιο", που διαγωνίζεται εκεί πέρα στο Μαϊάμι,την υπέροχη καινούργια ταινία του αγαπητού σερ ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΡΑΚΟΣ, το soundtrack της οποίας έχει γράψει και επιμεληθεί ο μεσιέ Θεόδωρος Κουέλης που μας είχε πει και λίγα λόγια για την Ταινία!

Εσεις το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να Πατήστε το
λινκ - The Lifebelt και να ψηφίστε για το βραβείο κοινού.
Στην Σελίδα που θα ανοίξετε δεν χρειάζεται να είστε μέλος στο VIMEO απλά στο τέλος επιλέγετε την Ταινία βάζετε το όνομα σας και το email σας και VOTE !!




Να σας πω την αλήθεια εμένα προσωπικά δεν με νοιάζει τη θέση θα πάρει σε αυτή την φάση , εμένα με νοιάζει πότε θα την δούμε και εδώ στο νησί λίγο δύσκολα αφού και φέτος το καλοκαίρι ο ΣΙΝΕ ΚΗΠΟΣ μας δεν θα λειτουργήσει.....

Πάντως παιδιά σας εύχομαι τα καλύτερα!!




Share:

Το μουσικό όργανο μου και εγώ. 8 Μουσικοί μας λένε την γνώμη τους

Είναι πάντα δίπλα μου. Με παρηγορεί στις δύσκολες στιγμές, μου προκαλεί αξέχαστες συγκινήσεις και φέρνει καθαρή χαρά στη ζωή μου, και μερικές φορές, τον βαθύτερο πόνο. Σε τι αναφέρομαι; Φυσικά, το μουσικό μου όργανο.
 Είναι εκπληκτικό να σκεφτόμαστε πόσο θετική επίδραση μπορεί να έχει ένα όργανο στη ζωή μας, πόσο η μουσική που δημιουργεί μπορεί να αγγίξει τις βαθύτερες χορδές της ψυχής μας και να μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε τη ζωή, ειδικά όταν είναι δύσκολη. 
Αυτά τα μοναδικά εργαλεία δημιουργούν πάντα νέες προκλήσεις για εμάς, μας βοηθούν να μεγαλώσουμε και να ωριμάσουμε και μας προσφέρουν καταφύγιο σε περιόδους κρίσης (όπως αυτή που βιώνουμε τώρα). Ένας καλύτερος φίλος, ένας περιπετειώδης σύντροφος…

Εγώ και το όργανο μου, εν συντομία: μια αδιαχώριστη ομάδα, φίλοι για τη ζωή. Η σχέση που έχει κάθε μουσικός με αυτό ή τον μουσικό συνεργάτη του είναι μοναδική και ξεχωριστή.

Αυτό το άρθρο ξεκίνησα να σκέφτομαι να το γράψω, σε χρόνους εγκλεισμού, βλέποντας πόσο άρχισε να το επηρεάζει η κλεισούρα το παιδί μου και σε συνδυασμό με πολλά προβλήματα υγείας της μητέρας της και γυναίκας μου, η έξοδος της από αυτά είναι η μουσική. Μπαγκέτες, ακουστικά και δώσε !!!
Πολλές φορές ζηλεύω που δεν μπορώ να παίξω και εγώ έστω κάτι της, έτσι να ξεδώσω, βέβαια εγώ γράφω αρθρακια στο blog και ο καθένας μας κάτι έχει βρει να εκτονώνεται.

Διαβάστε τις σκέψεις - γνώμες των φίλων μουσικών μας

(Maria Anissegou - Μαρία Ανισέγκου):
Η σχέση με το μουσικό μου όργανο έχει περάσει από διάφορα στάδια. Θυμίζει πολύ τις ανθρώπινες σχέσεις. Ξεκίνησε με ενθουσιασμό και αθωότητα. Πέρασε από μονοπάτια απόλαυσης, εκτόνωσης, απογοήτευσης, ανασφάλειας. Μεγαλώνοντας έρχεται μια σταθερότητα. Είναι το μέσο για να εκφράζομαι, να αλληλεπιδρώ με τους συμπαίκτες μου και το κοινό. Είναι η δουλειά μου και το χόμπι μου. Η περίοδος που διανύουμε είναι πολύ δύσκολη. Η πανδημία έχει απομονώσει τον κόσμο. Οφείλουμε οι καλλιτέχνες να υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας και στον κόσμο με κάθε διαθέσιμο μέσο πως η τέχνη εκφράζεται με προσωρινό τρόπο και θα επανέλθει με αυτόν που προσφέρει σε όλους ικανοποίηση.

(Γιώργος Φαραντάκης) :
Το μπουζούκι και η μουσική γενικότερα, ήταν και είναι ένας διαφορετικός τρόπος επικοινωνίας, στην ουσία, του εσωτερικού μας κόσμου, με τον περιβάλλοντα κόσμο. Μια κοινή εσωτερική ανάγκη των ανθρώπων, να εκφράσουν τις σκέψεις και συναισθήματα τους, μέσα από διαφορετικούς όμως κώδικες (ήχους και μελωδίες). Αυτό είναι που κάνει και τον κόσμο της μουσικής τόσο ιδιαίτερο και μοναδικό, και εμάς που δόθηκε η ευλογία να καταπιαστούμε μαζί της, τόσο τυχερούς.!! Δεν θα έλεγα ότι είναι μόνο ένας ''δρόμος'' για να ξεφεύγουμε από την οποιαδήποτε εξωτερική συνθήκη ή πραγματικότητα που βιώνουμε, αλλά κυρίως είναι το μέσο που θα μπορούσε να εκφράσει και να μετουσιώσει την περιρρέουσα αυτή πραγματικότητα σε κάτι δημιουργικό και ελπιδοφόρο για το μέλλον.!!

Τον Μάρτη του 2008 άρχισα να φοιτώ στο Τμήμα Λαικής και Παραδοσιακής Μουσικής στην Άρτα, με ειδίκευση στο «κανονάκι» και δάσκαλό μου τον Απόστολο τον Τσαρδάκα
Αφού αποφοίτησα και επέστρεψα στο νησί μας, τη Χίο, συμμετείχα σε εκδηλώσεις παραδοσιακών χορών, φεστιβάλ χορωδιών, στα 100χρ τα Ελευθέρια της Χίου (2012), στο CD «ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ ΚΑΡΔΑΜΥΛΩΝ» (2015). Δίδαξα στο Μουσικό Σχολείο Χίου (2016- 2019), συμμετείχα σε μουσικές βραδιές σε διάφορες πλατείες σε χωριά του νησιού καθώς σε ταβέρνες και πανηγύρια (2017-2019).
Αρχικά, το σχήμα απαρτιζόταν από κανονάκι και λαούτο (Δημήτρης Κοντός) και ξεκινήσαμε τον Αύγουστο του 2015. Το ρεπερτόριό μας ήταν κυρίως παραδοσιακά κομμάτια Μ.Ασίας & νησιά Αιγαίου. Στη συνέχεια, προσθέσαμε κρητικά & ποντιακά καθώς παίζαμε με 2 αγαπημένους φίλους που παίζουν τις αντίστοιχες λύρες.
Ο κόσμος μας ακολουθούσε παντού, είτε στο κέντρο της πόλης, είτε σε μακρινά χωριά, γιατί άκουγε κάτι διαφορετικό, που νοσταλγούσε ν’ ακούσει, αλλά δεν υπήρχε!

Μου άρεσε να παίζω κομμάτια που είχα μάθει να χορεύω (μέσα από Συλλόγους με παραδοσιακούς χορούς τα παλαιότερα χρόνια). Το ίδιο αισθανόταν και το κοινό, ήθελε να τα χορέψει και εκτός «μαθήματος», σε πλατεία. Υπήρχε απίστευτη χημεία. Κάθε βραδιά ήταν ξεχωριστή και θα μου μείνει αξέχαστη.
Τον Σεπτέμβριο του 2019 ήρθα μόνιμα στην Αστόρια Ν.Υόρκης. Ευτυχώς, πρόλαβα να παίξω σε διάφορες εκδηλώσεις, σε κάλαντα τα Χριστούγεννα, σε μια συναυλία- αφιέρωμα στον κ. Λίνο Κόκοτο, σε χοροεσπερίδες από χιώτικους συλλόγους.

Τον Μάρτιο του 2020 έκανε την εμφάνισή του ο κορονοιός, που ρήμαξε κάθε γωνιά του πλανήτη. Η μουσική «πάγωσε», οι μουσικοί «μαράζωσαν»! Όμως, μέσα στα σπίτια των μουσικών ανθίζουν νέες δημιουργίες. Ο καθένας εκφράζεται και εξωτερικεύει τις ανησυχίες του συνήθως μέσα απ’ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εγώ προσωπικά δεν ένιωσα την ανάγκη να το επιχειρήσω.

Το όργανο είναι η προέκταση των χεριών μας και μας συντροφεύει όχι μόνο στις χαρές αλλά και στις λύπες.

Τα μέτρα στη Ν.Υόρκη δεν είναι τόσο περιοριστικά όσο στην Ελλάδα. Επιβάλλεται η χρήση της μάσκας και αποστάσεων, αλλά μπορούμε να κυκλοφορούμε. Όταν ο χώρος επιτρέπει να κρατηθούν προληπτικά αποστάσεις, βρισκόμαστε με φίλους και παίζουμε..!

Εύχομαι να λήξει το συντομότερο και να ανταμώσουμε όλοι μαζί σε πλατείες, σε γλέντια, σε χαρές!

Είμαι πολύ αισιόδοξος άνθρωπος, δεν θα άλλαζα τίποτα απ’ τη ζωή μου και εύχομαι στα ακόμη καλύτερα για όλους!



(Stavros Papastavrou) :
Ασχολούμαι με το λαούτο τα τελευταία 24 χρόνια. Η σχέση μου μαζί του έχει περάσει από διάφορες φάσεις. Πολύ συχνά την παραλληλίζω με μια σχέση με ένα ανθρώπινο πρόσωπο: όσο περισσότερο ασχολούμαι μαζί του, τόσο πιο πολύ το κερδίζω και με κερδίζει και, αντίθετα, όσο το αφήνω, τόσο κι αυτό απομακρύνεται από μένα. 
Υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες ανυπομονώ να το πιάσω στα χέρια μου, δεν θέλω να το αποχωριστώ, ενθουσιάζομαι και συγκινούμαι παίζοντάς το, αλλά και στιγμές κατά τις οποίες νευριάζω μαζί του, απογοητεύομαι από αυτό, και ενδέχεται να μην με ελκύει έως και καθόλου. Κάποιες φορές αισθάνομαι να το απογοητεύω κι εγώ ο ίδιος. Και όλα αυτά απορρέουν από το γεγονός ότι το λαούτο και, γενικά, ένα μουσικό όργανο είναι πραγματικά ένας ζωντανός οργανισμός.

Αυτό που με εντυπωσιάζει στο λαούτο, πέρα από τις εκτελεστικές του δυνατότητες, είναι το ότι λειτουργεί και ως ένας έμπιστος φίλος, ως ένα ασάλευτο στήριγμα σε δύσκολες στιγμές. 

Πάμπολλες φορές έχω νιώσει η επαφή μαζί του να δρα ευεργετικά πάνω μου, να μου ανεβάζει τη διάθεση, να μου τονώνει το ηθικό, να με βοηθάει να ξεφύγω από κακές σκέψεις και καταστάσεις, να λειτουργεί εν τέλει άκρως ψυχοθεραπευτικά ως μια «οδός σωτηρίας» από κάποια «αδιέξοδα». Μπορώ να πω πως όταν η σχέση μου με το λαούτο είναι καλή, όλα βαίνουν καλύτερα· βλέπω τον κόσμο με άλλη ματιά!

Αυτό όμως με το οποίο απορώ είναι το ότι, χωρίς να έχω έρθει σε σωματική επαφή μαζί του, μόνη η παρουσία του οργάνου μες στη θήκη του στο χώρο που βρίσκομαι, μου αποπνέει μια αίσθηση σιγουριάς που με συμπληρώνει μυστηριακά.

Θεωρώ πλέον ότι το όργανο αυτό αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι και προέκταση του εαυτού μου.

(Fotis Pezos) :
Το βιολί και η βιόλα μου είναι η προέκταση και η επέκταση του εαυτού μου. Μαθημένοι από παιδάκια οι μουσικοί σε κάποια μορφής καραντίνα, εφόσον μαθαίνουμε από πολύ μικρή ηλικία έννοιες όπως μελέτη, αφοσίωση, αυτοσυγκέντρωση, απομόνωση, το άκουσμα της πρώτης καραντίνας φάνταζε ιδανική περίοδος για εμάς σε πρώτη ανάγνωση. Ειδοποιός διαφορά ήταν όμως η έλλειψη έκθεσης της ψυχής σου στο κοινωνικό περίγυρο, στο συντονισμό των συχνοτήτων του κοινού σου, η έλλειψη απλά του σκοπού σου, του προορισμού σου. Έτσι περάσαν διαστήματα σκληρής μελέτης και διαστήματα συνειδητής – υποσυνείδητης απραγίας. Η συν-κίνηση από ένα «βιντεάκι» ποτέ δε θα υπάρξει τόσο πλούσια όσο από τις ταλαντώσεις των χορδών μιας ζωντανής συναυλίας, κοινωνίας. Αυτονόητα συνεπάγεται ότι μετά από όλη αυτή τη μάχη θες ζωντανούς ακροατές. Έτσι αυτές τις ημέρες το μουσικό όργανο αποκτά τη δική σου υπομονετική προς-ευχή για το καλύτερο και πιο ειρηνικό «Αύριο» που σου ψιθυρίζουν οι χορδές του ότι κοντεύει….

(Olga Holdorff) : 

Η αγάπη για το βιολί ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία, έλαβα τα πρώτα μαθήματα στην ηλικία των 4 ετών και χρωστάω πολλά στην πρώτη μου δασκάλα, η οποία δυστυχώς έφυγε πριν από μερικές εβδομάδες. 
Έδωσε σε εμάς τα παιδιά αγάπη και παιχνιδιάρικο τρόπο με το όργανο.
Έτσι, ο πρώτος σπόρος φυτεύτηκε νωρίς.

Όταν πήγα κατασκήνωση 3 εβδομάδων στην ηλικία των 12 ετών και πήρα ένα φτηνό δεύτερο βιολί μαζί μου. Ακόμα και αυτό το όργανο το φρόντιζα όπως το "καλό" βιολί μου. Ο σεβασμός ήταν ο ίδιος.

Στις σκηνές υπήρχαν μυρμήγκια σε όλα τα σακίδια και ρούχα στη σκηνή.
Για να προστατέψω το βιολί, έβαλα τη θήκη του βιολιού στο Sleeping Bag μου.
Δεν ήταν πολύ άνετο, αλλά το βιολί ήταν προστατευμένο εκεί.
Ακόμα και αργότερα, αυτό συνέβαινε πάντα. Αν δεν κοιμόμουν σε ένα δωμάτιο με το όργανο μου, δεν ένιωθα άνετα.

Είχα ακούσει πολλά κονσέρτα βιολιού από διαφορετικούς διερμηνείς από πολύ νωρίς. Μερικά ξανά και ξανά. Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να μου παίξουν δύο μέτρα κάπου από το κοντσέρτο βιολιού του Mendelssohn η έργο του Sarasate και θα καταλάβαινα ποιος διερμηνέας ήταν.

Ήθελα να παίξω τα κομμάτια και τα έπαιξα μετά.
Το βιολί ήταν η σωστή μορφή έκφρασης για μένα.
Μια βαλβίδα που είναι ακόμα.
Μπορώ να γράφω e-mails 6 ώρες την ημέρα και να αφιερώνω αρκετές άλλες για το φεστιβάλ και έχω πετύχει πολλά, αλλά αν δεν παίξω βιολί η μέρα μου δεν είναι ακόμα ικανοποιητική για μένα.

Ακόμα κι αν έχεις συναισθήματα όπως ο θυμός η θλίψη, μετά το παίξιμο είσαι ήρεμη και στοχευμένη.

Το χρειαζόμαστε ένα παραπάνω τέτοιες εποχές.
Επίσης, κάνοντας μουσική με άλλους, μοιράζεσαι κάτι όμορφο.
Παίζω μουσική και το χρειάζομαι όπως τον αέρα που αναπνέουμε.
Τώρα που δεν γίνονται συναυλίες κάνουμε σχέδια για το μετά, που θα μπορούμε να επιστρέψουμε μαζί και να κάνουμε μουσική μαζί ξανά.

(ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΨΟΚΑΒΑΔΗΣ) :

Γύρω στα δέκα, άρχισα να μαθαίνω κλασική κιθάρα.

Σύντομα, ωστόσο, στη ζωή μου μπήκαν και άλλα έγχορδα. Ως μαθητής μουσικού γυμνασίου, σχεδόν αμέσως απέκτησα έντονη αγάπη για τον ταμπουρά, τα μπουζουκοειδή (τζουράς, μπαγλαμάς) και το ούτι.
Στη Β’ Λυκείου είδα, για πρώτη φορά, από κοντά το πολίτικο λαούτο και το ερωτεύτηκα.

Τότε (τέλη δεκαετίας του ΄90) δεν έβρισκες ετοιμοπαράδοτο τέτοιο όργανο. Μέχρι, λοιπόν, να αποκτήσω δικό μου, ο δάσκαλός μου -Νίκος Γράψας- μου είχε δανείσει το δικό του.

Το όργανο έφτασε στα χέρια μου, όταν πλέον ήμουν μαθητής της Γ’ Λυκείου. Είχε «τσοντάρει» κι ο παππούς μου κάποια λεφτά…

Αυτό θα ήταν, τελικά, το όργανο με το οποίο θα δενόμουν στενά για μια ολόκληρη ζωή.

Μετά το λύκειο κάθισα δυο χρόνια κοντά στον Ross Daly για να μάθω το ρεπερτόριο για το οποίο σχεδιάστηκε· οθωμανική κλασική μουσική. Αργότερα πήρα και κάποια μαθήματα από τον Περικλή Παπαπετρόπουλο και τον Σωκράτη Σινόπουλο, οι οποίοι, εκτός από σπουδαίοι σολίστες, συναποτελούσαν το μοναδικό ντουέτο πολίτικων λαούτων στη χώρα.

Το 2001 χρειάστηκε να παραγγείλω καινούργιο, καλύτερο όργανο.

Εκείνα τα χρόνια έπαιζα σε ένα συγκρότημα (Ματ σε 2 Υφέσεις) στο οποίο η αρμονία επικρατούσε κι εγώ δυσκολευόμουνα, με το ασυγκέραστο λαφτάκι μου, να ακολουθήσω…

Σκέφτηκα να παραγγείλω το πρώτο πεντάχορδο πολίτικο λαούτο που φτιάχτηκε ποτέ. Άλλαξα και το κούρδισμα. Μπορούσα, πια, να συνδυάσω σε ένα όργανο τεχνικές από το ούτι, αλλά και την κλασική κιθάρα.

Το 2008 γνώρισα τον Νίκο Μαμαγκάκη, ο οποίος άρχισε να συνθέτει πράγματα αποκλειστικά για το συγκεκριμένο όργανο. Πολλές φορές, δε, αντικαθιστούσα στην ορχήστρα του το τσέλο, την κιθάρα και έπαιζα θέματα σολιστικών οργάνων. Θεωρώ ότι, εκείνη την περίοδο, ανέβασα κατακόρυφα το επίπεδό μου…

Μέχρι σήμερα, το λαούτο αποτελεί το βασικό μου όργανο· αυτό στο οποίο δεν σκέφτομαι όταν παίζω, αυτό με το οποίο μπορώ να κάνω prima vista με μεγάλη ευκολία…

Το πεντάχορδο λαφτάκι μου, το οποίο έχει αποκτήσει έναν μεγαλύτερο αδερφό από την Τουρκία και περιμένει άλλον έναν, είναι ο φίλος που με έχει προδώσει τις λιγότερες φορές, που με έχει ξελασπώσει επανειλημμένως, που μου έχει φέρει χρήματα…

Το κυριότερο, όμως, είναι ότι συχνά πυκνά μού υπενθυμίζει ότι αν δεν μελετάω συχνά και δεν ασχολούμαι μαζί του όσο πρέπει δεν μπορεί να μού κάνει τα χατίρια…

Και είναι τόσο σπουδαίο ο φίλος σου να σού λέει την αλήθεια..!

 

Η πανδημία άλλαξε άρδην τη ζωή μας χωρίς να μας ρωτήσει. Οι φόβοι, οι περιορισμοί, η απομόνωση, η αδυναμία να συναντηθούμε με συγγενείς, φίλ@ς ή αγαπημέν@ς μας, τα κυλιόμενα lockdown και η αβεβαιότητα που κρύβει το μέλλον, έχουν διαμορφώσει την ψυχοσυναισθηματική μας (αν)ισορροπία. Στραφήκαμε να βρούμε τρόπους και διεξόδους να αντιμετωπίσουμε το στρες, το άγχος, τη μοναξιά, την «κλεισούρα», ο καθένας και η καθεμία με το δικό του και το δική της τρόπο. Ένας από αυτούς ήταν η στροφή μας σε κάποιο χόμπι, με τα πιο δημοφιλή να είναι σε σειρά προτεραιότητας η μουσική, η άσκηση, και η μαγειρική[1]. Συγκεκριμένα για τη μουσική, σε άρθρο του Ιουνίου 2020, όταν βγαίναμε από το πρώτο lockdown, επισημαίνεται μία αύξηση σε αγορές μουσικών οργάνων στη χώρα μας, με συχνότερη επιλογή την κιθάρα και το γιουκαλίλι (https://www.iefimerida.gr/ellada/koronoios-moysiki-karantina-kithara-gioykalili). Η μελέτη του Herrero και των συνεργατών του,1 σχετικά με τη στροφή που παρατηρήθηκε στη μουσική κατά τη διάρκεια της πανδημίας, έδειξε ότι αυτό πιθανόν να οφείλεται στον μηχανισμό του αισθήματος απόλαυσης και επιβράβευσης που ενεργοποιείται κατά την ενασχόλησή μας με τη μουσική.[2] Από τα δεδομένα που συγκέντρωσαν από 1031 συμμετέχοντες, φάνηκε ότι η μουσική αποτελεί σημαντικό μέσο για την βελτίωση της ευεξίας και αποτελεσματικό τρόπο για τη διαχείριση ψυχοσυναισθηματικών δυσκολιών.1 Αυτό παρατήρησα κι εγώ στις μαθήτριές μου, στους φοιτητές και στις φοιτήτριες αλλά και σε μένα την ίδια. Αν και συνήθως ως μουσικοί αναζητούμε τις μοναχικές ώρες μελέτης και εξάσκησης, πέρα από αυτές, μέσα στην πανδημία αναζητήσαμε και τη σύμπραξη, την από κοινού δημιουργία και τη μουσική επικοινωνία μέσα από διάφορες διαδικτυακές πλατφόρμες. Ψάξαμε για προγράμματα με δυνατότητα πολύ μικρής έως ελάχιστης χρονοκαθυστέρησης για να μπορούμε να συνυπάρξουμε μουσικά, όπως το Jamulus ή το JackTrip, για πλατφόρμες που να μας επιτρέπουν να συν-δημιουργούμε σε πραγματικό χρόνο μαζί, όπως το SoundTrap, αλλά και για προγράμματα να αφεθούμε και να παίξουμε παρέα, όπως το συνεργατικό πιάνο του ChromeMusicLab. Με προβληματίζει που δεν μπορώ να δω το τέλος αυτής της πανδημίας και των αλλαγών που έχει φέρει στον τρόπο της ζωής μας, αλλά το σίγουρο είναι ότι παράλληλα με το πιάνο που είναι ένα διάλειμμα στο πρόγραμμά μου, θα έχω μάθει να παίζω πολύ καλά το γιουκαλίλι!

[1] Herrero, E. M., Singer, N., Ferreri, L., McPhee, M., Zatorre, R., & Ripolles, P. (22 Δεκεμβρίου 2020). Rock ’n’ Roll but not Sex or Drugs: Music is negatively correlated to depressive symptoms during the COVID-19 pandemic via reward-related mechanisms. PsyArXiv. https://doi.org/10.31234/osf.io/x5upn

[2] Lonsdale, A. J., & North, A. C. (2011). Why do we listen to music? A uses and gratifications analysis. British Journal of Psychology, 102(1), 108–134. https://doi.org/10.1348/000712610X506831

Υ.Γ Ελπίζω να τελειώσει σύντομα όλο αυτό και να σας ακούσουμε από κοντά!!

Και να κλείσω με τα λόγια του φίλου μου του Θεόδωρου Κουέλη σε μια συζήτηση που είχαμε πριν λίγες μέρες

 Το ζω ήδη με την μουσική σε διάφορες συμμετοχές μου σε αυτό που λέμε live stream και εκλιπαρώ τον κόσμο και τους καλλιτέχνες να μην <<συνηθίσουμε>> αυτό το είδος εκτέλεσης των έργων…. Δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική <<συνουσία>> που προσφέρει απλόχερα η τέχνη και ζυμώνει τους ανθρώπους και τις σχέσεις τους. Ας το χρησιμοποιήσουμε σαν αναγκαίο μέσο και όχι να εδραιωθεί…)
Share:

Άγγιγμα ψυχής Θεόδωρος Κουέλης

Τα πολιτιστικά και τα καλλιτεχνικά μας δρώμενα έχουν μείνει πολύ πίσω αυτό τον καιρό από το COVID 19, και από την άλλη η κυβέρνηση κόβει τα καλλιτεχνικά στα σχολεία. Στην ουσία κόβουν την ελευθερία της έκφρασης, γιατί ο καλλιτέχνης είναι ο μόνος που εκφράζεται ελεύθερα. Είτε είναι μουσική, είτε είναι κινηματογράφος, είτε είναι θέατρο, είτε οποιαδήποτε άλλη μορφή τέχνης'

 Μέσα σε αυτό το θολό τοπίο όμως υπάρχουν και κάποια πράγματα τα οποία δουλεύουν. 

Νέα ελληνική ταινία λοιπόν <<Το Σωσίβιο -The lifebelt >> έχει σαρώσει πάρα πολλά βραβεία σε όλο τον κόσμο. Την ταινία δεν την έχουμε δει ακόμα, αλλά έχουμε δει μερικά αποσπάσματα και έχουμε ακούσει και αποσπάσματα από τη μουσική του.

 Εγώ θα μείνω λίγο στη μουσική, και μετά θα σας πω και για την ταινία μέσα από τα λόγια του Θεόδωρου Κουέλη που είναι ο μουσικοσυνθέτης της ταινίας.

Πάμε να γνωρίσουμε λίγο τον Θοδωρή. Εγώ τον ξέρω. Τον έχω ακούσει, τον έχω απολαύσει σε πολλές στιγμές. Αυτό που μου έχει κάνει κλικ στο Θοδωρή από την πρώτη στιγμή είναι το τραγιασκάκι του. Γιατί... τραγιασκας και εγώ δεν γίνεται να μην τα βρούμε!! Ο Θοδωρής λοιπόν σε μία κουβέντα, συζήτηση να το πω, συνέντευξη όπως θέλετε πάρτε το, μας ανοίγει την καρδιά του και βάζει το δικό του στίγμα! 

- Ονοματεπώνυμο : Θεόδωρος Κουέλης - Ηλικία : 46 

-Τόπος καταγωγής;

     Γεννήθηκα στην Αθήνα όπως σχεδόν η μισή Ελλάδα. Επιθυμώ όμως πάντα να μνημονεύω την καταγωγή της οικογένειας  μου για πολλούς λόγους, ιστορικούς αλλά και συναισθηματικούς. Οπότε από του πατέρα μου την μεριά κατάγομαι από τα Κύθηρα και την Κρήτη, ενώ από την μεριά της μητέρας μου είμαι 100% Πόντιος. Μεγάλωσα  στο Πέραμα και μένω στις γειτονιές της Β΄ Πειραιά, θεωρώ ότι και αυτό έχει σχέση με την αίσθηση της καταγωγής. Αισθάνομαι Β΄Πειραιώτης δηλαδή…. Εξάλλου αυτό έχει σχέση και με την ταινία <<το Σωσίβιο>> όπως θα εξηγήσω παρακάτω.

- Θοδωρή τι ήθελες να γίνεις από μικρός;

     Μεγαλώσαμε στις αλάνες και δεν πηγαίναμε σπίτι παρά μόνο για ύπνο και φαγητό. Δεν υπήρχαν αμάξια τότε (ελάχιστα) και φαντάσου κάθε γειτονιά ήταν ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο! 

¨Έπαιζα ποδόσφαιρο λοιπόν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μέχρι και τα 17 στην ιστορική Α.Ε. Περάματος. 

Τα γήπεδα τότε ήταν καρμανιόλα …πέτρα και χώμα ..έπεφτες για τάκλιν και είχες πληγή για  2 μήνες τουλάχιστον. Η αίσθηση που υπήρχε τότε στο Πέραμα ταίριαζε απίστευτα με το στίχο του Μέγα Τάσου Λειβαδίτη, από το τραγούδι <<ύμνος>> του Μίκη Θεοδωράκη την Δραπετσώνα … <<εμείς θα ζήσουμε και ας είμαστε φτωχοί>>… Κόσμος περήφανος, προκομμένος παρά τις τεράστιες ταλαιπωρίες.

 Οι γιαγιάδες μας καθάριζαν τα πεζοδρόμια τα έβαφαν, τα φρόντιζαν φύτευαν δεντράκια και είχαν κήπους με λουλούδια και λαχανικά. Είχαν επαφή δηλαδή με την ζωή με την φυσική της  εξέλιξη πολύ περισσότερο από εμάς… Αυτό το κατανοώ τώρα μετά από  τόσα χρόνια. Μετά ήρθε η εποχή του φραπέ που λέω πάντα χαριτολογώντας ,  η αμερικανίλα , η φιγούρα, η ψευτομαγκιά …..και μας ισοπέδωσε…. Έτσι απλά και γρήγορα.

-Να υποθέσω σχολείο στο Πέραμα;

     Ναι σχολείο πήγα από το δημοτικό έως το λύκειο στο Πέραμα. Τα χρόνια του λυκείου ήταν πολύ σημαντικά. Τότε είχαν ξεκινήσει να λειτουργούν τα πρώτα τεχνικά λύκεια. Στο Τ.Ε.Λ Περάματος ή αλλιώς στο λεγόμενο <<κλουβί- φυλακή- σχολείο>> έγιναν τα ποιο
όμορφα και σημαντικά γεγονότα της εφηβικής ζωής μου. Το σχολείο ήταν μια πολυκατοικία τελείως ακατάλληλη για λύκειο …. γυμναστική στην ταράτσα, με κάγκελα ψηλά ώστε να μη φεύγουν οι μπάλες και μην σκοτωθεί κανείς!!!

 Εκεί σε αυτές λοιπόν τις συνθήκες έγιναν απίστευτα πράγματα… Δανειστική βιβλιοθήκη όπου η διακίνηση βιβλίων έφτανε τα 2000 και παραπάνω τον χρόνο , θεατρικό εργαστήριο, βραδιές με μουσική ποίηση και συζητήσεις και γενικά μια ατμόσφαιρα άκρως καλλιτεχνική και δημιουργική.

Τα αναφέρω όλα αυτά διότι όλοι σχεδόν οι βασικοί συντελεστές της ταινίας <το σωσίβιο>>

προερχόμαστε από εκείνη την <<κυψέλη>> . 
Εδώ πρέπει να αναφερθώ ιδιαιτέρως στον τότε υποδιευθυντή του ΤΕΛ και νυν διευθυντή του ΓΕΛ Περάματος , τον Βαγγέλη Μαρίνη . Αυτός ο <<γίγαντας>> της εκπαίδευσης και της βαθειάς γνώσης επηρέασε γενιές και γενιές ανθρώπων στην Β΄ Πειραιά και όπου αλλού εργάστηκε. Είναι ο μέντοράς μας και το απόλυτο παράδειγμα μίμησης που θα έπρεπε να προβάλει η κοινωνία. Βέβαια τον ίδιο δεν τον ένοιαξε ποτέ η προβολή .  Ζει και δημιουργεί ακατάπαυστα ώστε να βλέπει τις γενιές να ανθίζουν και να προκόβουν. Είναι τιμή μου και ευλογία που τον γνώρισα και είναι τώρα  φίλος και συνεργάτης  μου… 

¨Ολοι μαζί  λοιπόν η τότε παρέα πάντα με την προτροπή  και την ακούραστη βοήθειά του δημιουργήσαμε την ταινία… Χωρίς ούτε 1 ευρώ προϋπολογισμό!!!!  Και αυτά πρέπει να τα λέμε και να τα τονίζουμε, διότι τώρα ακόμα περισσότερο, με τις νέες παγκόσμιες αλλαγές, με τον εγκλεισμό και τον φόβο θανάτου που υπέρ καλλιεργούν ακατάπαυστα και χωρίς ντροπή τα μέσα ενημέρωσης , οι σχέσεις των ανθρώπων θα γίνουν τελείως θεωρητικές. ¨Όλα πια μετριόνται με το χρήμα,  με τους αριθμούς και την στατιστική. Αυτή η ταινία σαν εγχείρημα από την δημιουργία έως την ολοκλήρωσή της είναι μια ισχυρή απάντηση. Πρέπει η κοινωνία από την βάση της δηλαδή τον λαό, να ξαναβρεί τις χαμένες και αυτονόητες της αξίες.

-Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με την μουσική;

Ξεκίνησα  ερασιτεχνικά από τα 14 μου. Τότε κάθε γειτονιά στο Πέραμα είχε ένα γκρουπάκι …κοπανάγαμε άγρια βέβαια …αλλά τι καλύτερη απόδραση και εκτόνωση για έναν έφηβο!!! Με έσωσε η ενασχόληση μου με την μουσική από πολλά πράγματα.  Οριοθέτησα στόχους άπιαστους μέχρι τότε , ονειρεύτηκα, συμπορεύθηκα από την αρχή με παρέες , ιδέες, κινήματα ,φιλοσοφίες  και γκρούπ…πολλά γκρουπ…  είναι σπουδαία κατά την γνώμη μου αυτού του είδους η κοινωνικοποίηση  για έναν νέο άνθρωπο.

-Χμ, ποιο ήταν το έναυσμα για να ξεκινήσεις;

     Ο ξάδελφος μου ο Δημήτρης που ήθελε να φαίνεται μάλλον περισσότερο τότε (έπαιζε κιθάρα) ,  μου λέει θα παίζεις μπάσο εσύ στο σχήμα … ε να λοιπόν από τότε μπάσο!! …  Δεν ήξερα καν τι είναι το μπάσο …ούτε ξεχώριζα το ηχόχρωμά του στα τότε ρόκ-πανκ ακούσματα της εποχής!!! Ρόλος χαμάλη στην τότε εποχή αλλά και πολλές φορές ακόμα και σήμερα ο μπασίστας, ενώ αντιθέτως η επίδραση και η σημασία που έχει στον ήχο σε όλα τα στιλ μουσικής έχει πια αναγνωριστεί ως κομβικός και υπέρ

απαραίτητος. ¨Όσον αφορά το δικό μου συναίσθημα – άποψη για την σχέση μουσικού οργάνου και χαρακτήρα του μουσικού- εκτελεστή , πιστεύω ακράδαντα πια ότι το μπάσο δεν ταίριαζε καθόλου με τον χαρακτήρα μου… Επ ευκαιρίας ανοίγω ένα πολύ μεγάλο θέμα που έχει να κάνει με την μουσική εκπαίδευση και όχι μόνο, διότι για να κάνεις αυτό που σου ταιριάζει και σου αρέσει θα πρέπει να έχεις επιλογές και κατευθύνσεις από ανθρώπους με εμπειρία και ένα σύστημα οργανωμένο ώστε να φτάσεις σε τέτοιο επίπεδο επιλογής.  Αυτό το μειονέκτημα της Ελληνικής σύγχρονης παιδείας σε όλα τα επίπεδα σίγουρα έπαιξε τον ρόλο του στην δική μου περίπτωση,  προκαλώντας με ασυνείδητα  να ψάξω άλλους τρόπους παιξίματος- έκφρασης  στο όργανο αυτό, κυρίως <<μεταφέροντας>> άλλες τεχνικές από άλλα όργανα σολιστικά όπως το μπουζούκι, κιθάρα, ούτι, λύρα, κλπ.  

-Ποιες ήταν οι δράσεις που πήρες μέρος; (μικρός και μεγάλος)

¨Απειρες δράσεις, φοβερές εμπειρίες  από τα ωδεία που άρχισα 17 χρονών έως και τα μαγαζιά της νύχτας ….συναυλίες , ταξίδια , πρόβες… με ένα όργανο στην πλάτη μια ζωή.

-Αυτό που μου βγαίνει είναι ότι αισθάνεστε δικαιωμένος από τις επιλογές σου:

 Αισθάνομαι πλήρης…. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι πρέπει να κυνηγάνε τα όνειρά τους μέχρι τέλους …και να κάνουν μόνο αυτό που τους αρέσει… ξέρω ότι ακούγεται  ουτοπικό αλλά μπορεί να συμβεί. ¨Ότι ονειρευτείς, αν παλέψεις, μπορεί και να συμβεί. 

Στην δική μου περίπτωση έγινε και συμβαίνει ακόμα… πήγαινα πχ συναυλίες τότε και άκουγα τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τόσους άλλους…. Και μέσα μου πίστευα ότι ανήκω μαζί τους.. ότι συνομιλούμε μυστικά… Μετά τόσα χρόνια για παράδειγμα ο συγκεκριμένος τεράστιος ερμηνευτής είπε δύο τραγούδια δικά μου σε στίχους και μουσική μάλιστα!! Στην ταινία συμπεριλαμβάνονται  και αυτά…. Συγκυρία μόνο? Δεν θα το έλεγα… Χαίρομαι πολλαπλά επίσης που όσα έγιναν και γίνονται , έρχονται αβίαστα… μόνο έτσι έχουν αξία επειδή περνάνε από τα <<φίλτρα>> της ζωής, τα φίλτρα των ανθρώπινων και κοινωνικών σχέσεων…. Ποτέ δεν κατάλαβα την μανία της ταχύτητας… Ούτε όλο αυτό το <<ανθρωποφαγικό>> πανηγύρι που έστησαν παγκοσμίως με τα talent shows, και γενικά με το star system. Για αυτό πάρα πολλοί stars ξέπεσαν ή οδηγήθηκαν  στα ναρκωτικά και αφέθηκαν έπειτα στο έλεος από το σύστημα όσο ήταν εν ζωή  …κατόπιν βέβαια τους έκαναν ήρωες ώστε να πουλάνε περισσότερα μπλουζάκια και κονκάρδες!!! 

Την πατήσανε οι άμοιροι την μπανανόφλουδα όπως αναφέρω σε ένα άλλο τραγούδι της ταινίας…. Και βέβαια το συγκεκριμένο τραγούδι περιγράφει δικές μου κυρίως εμπειρίες με πολύ αυτοσαρκασμό και αυτοκριτική. Αν δεν καταφέρεις να αυτό-χλευαστείς, να σκεφτείς και να αλλάξεις, να μεταμορφωθείς δεν προχωράς ποτέ, ούτε μισό βήμα.

-Ποιες νομίζεις είναι τώρα οι δυσκολίες για έναν νέο να ασχοληθεί με την μουσική;

Πάρα πολλές και ποικίλες οι δυσκολίες. Σε κάθε εποχή διαφορετικές όμως. Εμείς πχ δεν είχαμε πρόσβαση στην πληροφορία σχεδόν καθόλου!!! Σε σχέση με σήμερα καθόλου κυριολεκτικά . Επίσης δεν υπήρχαν φθηνά όργανα και φυσικά δεν είχαμε φράγκο τσακιστό…. ¨Όμως παρόλα αυτά και λόγω της δυσκολίας γινόσουν καλύτερος δέκτης …πχ ακούγαμε βινύλια πολλοί φίλοι μαζί αφού πρώτα είχαμε βάλει ρεφενέ τα λεφτά ώστε να πάρουμε το έργο!!! Από μελέτη δε ότι προλάβαινες και όσο ταλέντο είχες να ακούς, από τεχνική μηδέν. Η διάθεση όμως και  η δίψα για μάθηση έστω εμπειρική, ήταν  πέραν του ορίου. Τώρα συμβαίνει το ανάποδο μάλλον…. Τώρα μπορούν τα παιδιά να γίνουν τεχνικά άρτιοι μουσικοί και έχουν όλα τα μέσα όπως φθηνά μεν, αλλά καλά όργανα δε !!! Το πρόβλημα είναι ότι χρειάζεται χρόνος ώστε να μεστώσει κάτι μέσα σου. Η <<τεχνική>> μέχρι να γίνει <<τέχνη>> απέχει πάρα πολύ…. Το άγχος της σημερινής εποχής είναι επίσης πολλαπλάσιο… Θα έλεγα γενικά ότι χρειάζεται μια ισορροπία ανάμεσα στο μυαλό και την καρδιά, ανάμεσα στο κοινωνώ και το επικοινωνώ. Χρειάζεται να παρατηρούμε και να αφήνουμε τον χρόνο να μας διδάσκει. 

-Ο πολυεθνικός ήχος σου από ποιες επιρροές προκύπτει;

Από τις παραπάνω αναφορές στις καταγωγές ίσως… Από τις μουσικές σπουδές μου σε διαφορετικά στιλ και είδη μουσικής  επίσης. Βασικότερα όμως στην πεποίθηση και την πίστη του ότι η μουσική είναι μια πλούσια ανυπέρβλητη παγκόσμια γλώσσα. Το έχω ζήσει όπου έχω πάει ανά τον κόσμο. Επικοινωνείς , γιατρεύεις και γιατρεύεσαι από τον ήχο. Μουσικοθεραπεία!!

-Τι προσφέρει η μουσική παιδεία;

Tα πάντα μπορεί να προσφέρει. Γενικότερα πιστεύω στην αρτιότερη εκπαίδευση μέσω των καλών τεχνών. Το παράδειγμα προς μίμηση στην μουσική είναι για μένα η Βενεζουέλα και το El systema , μια ιδέα   του μεγάλου μαέστρου και μουσικού Antonio_Abreu. Πολύ μεγάλη υπόθεση αυτό που έγινε και γίνεται ακόμα εκεί. Σώθηκε πολύς νεαρός κόσμος από την πορνεία, τα ναρκωτικά και τα όπλα χάρις στο σύστημα εκπαίδευσης αυτό!!! 

Διαβάστε και ακούστε μουσικές για το θέμα αυτό οπωσδήποτε … είναι συγκινητικό , ελπιδοφόρο και αποδεικνύει ότι όλα μπορούν να συμβούν προς το θετικό προς το καλό …. ενδεικτικά αναφέρω ότι από το 1975 που εφαρμόζετε το σύστημα αυτό εκεί , έχουν ασχοληθεί με την μουσική εκατομμύρια νέοι και νέες!! ‘Ήδη δουλεύουν πάνω από 5000 μουσικοί τους στις καλύτερες ορχήστρες του κόσμου …και το σημαντικότερο για μένα είναι η ατμόσφαιρα… η καθαριότητα-πολιτισμός …

 Από κτίρια παράγκες μεταμορφώθηκαν  σε πανέμορφα καταλύματα και  έγιναν από χώροι τοξίνωσης , χώροι ζωής!! Υποκλίνομαι στους συντελεστές , τους εκτελεστές αυτού του κοινωνικού έργου και σε αυτόν το λαό που το αγκάλιασε … και ζηλεύω παράλληλα όταν σκέφτομαι τον πλούτο της μουσικής και του πολιτισμού που έχουμε εδώ… τι θα μπορούσε να είχε γίνει πάντα το αναρωτιέμαι…. Μια νέα χρυσή εποχή του Παρθενώνα θα έλεγα χωρίς ίχνος υπερβολή.  Με θέατρο , μουσική , ποίηση, ζωγραφική…. ¨Άνετα θα μπορούσαμε να εξάγουμε την χαρά και τον πλούτο της χώρας μας σε αυτό το κομμάτι… αντί αυτού εξάγουμε τουριστικούς τσολιάδες, αρχαία υπολείμματα, σουβλάκι, μουζάκα και παστίτσιο ….. μόνο….

-Τι σου δημιουργεί ανασφάλεια εάν έχεις ακόμη και τώρα;

Δεν έχω ανασφάλεια πια καμία… Ξέρω ότι θα πεθάνω και απλά προσπαθώ να αφήσω ίχνη αγάπης και συμπόνιας για μένα,  τους γύρω μου και  όλη την ανθρωπότητα.  

-Τι είναι για σένα επιτυχία;

Η επιτυχία συνυπάρχει και μετουσιώνεται μέσα σε μια λέξη : Αυτοπραγμάτωση!!

-Ποιο είναι το μότο σου;

Λυγίζει και ο ποιο δυνατός!!!  Είναι και ακυκλοφόρητο τραγούδι σε στίχους επίσης δικούς μου  (μπορείς να το πάρεις όπως σε συμφέρει αυτό το μότο) !!!!

-Πριν σε ρωτήσω για την ταινία πες κάτι για τις βασικές σου ασχολίες. Πχ με ποιους παίζεις τώρα κλπ΄

Εδώ και τέσσερα χρόνια δουλεύω εντατικά στον τομέα της παραγωγής, μίξης και ηχογράφησης στο στούντιο του κουμπάρου μου του Νίκου του Ασημάκη. ¨Άλλη μια απαιτητική, αναγκαία έτσι όπως τα έφερε ο καιρός , αλλά και πολύ ενδιαφέρουσα ενασχόληση. Αυτό με βοήθησε να κατανοήσω ακόμα περισσότερο τι σημαίνει ηχογράφηση, ενορχήστρωση και γενικά φροντίδα στον τομέα του τραγουδιού και της μουσικής. 

Ο κύκλος της γνώσης μεγαλώνει ολοένα και νοιώθω μια άλλου είδους εξέλιξη μέσα από αυτό. Σαν μουσικός δεν έπαψα να παίζω σε πάρα πολλά πρότζεκ όπου με καλούν, αλλά όπως είναι φυσικό στην εποχή του εγκλεισμού όλα έχουν μεταφερθεί στο στούντιο. 

Από το 2016 από την άλλη έχω την μεγάλη τιμή να είμαι μέλος ως μπασίστας- κοντραμπασίστας στην λαϊκή ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης. Πολλά ταξίδια, συναυλίες, πολύ τριβή με αυτό το μέγιστο έργο  διαμάντι, του ¨Έλληνα  τιτάνα της μουσικής. Θα μπορούσαμε να γράψουμε τόμους για εκείνον αλλά δεν είναι της παρούσης. Να πώ σε αυτό το σημείο, μόνο μια εμπειρία ενδεικτική  που έχω μαζί του κατ ιδίαν…

 Αφού μας μάζεψε μια μέρα ώστε να μας μιλήσει για τα όνειρα που έχει για την ορχήστρα του και το έργο του είπε με περίσσιο και απόλυτο τρόπο : <<αν δεν έχεις πάθος καλύτερα μην παίζεις μουσική>> . 93 ετών τότε, τώρα 96 κοντά και ακόμα διαβάζει ανελλιπώς έστω και με ένα μάτι, μας στέλνει ιντερνετικά κείμενά του, ή σκέψεις του μέσω της κόρης του της Μαργαρίτας…. Είναι από αυτές τις εμπειρίες που δεν θα ξεχάσω ποτέ, ώσπου να φύγω από την ζωή….

-Και τώρα πες μας λίγα λόγια για το Σωσίβιο και την συμμετοχή σου !!

Πότε ξεκίνησαν τα γυρίσματα , πότε έγινε η πρόταση να συμμετέχεις,  και ότι άλλο θέλεις να προσθέσουμε

Και φυσικά τα βραβεία που έχει πάρει .

Και εάν είναι εφικτό πότε θα το δούμε;!!

Μίλησα ήδη για την ταινία <<το σωσίβιο>> του φίλου μου από το ΤΕΛ Περάματος Γιάννη Παναγιωταράκου , και παρακάτω θα επισυνάψουν σχεδόν όλους τους συντελεστές , όπως και άλλες πληροφορίες και links. Σε παρακαλώ να τους βάλεις όλους και αν ξεχάσω κανέναν να με συγχωρέσει.

  Δεν γινόταν αλλιώς!! Νομίζω έχει μεγάλη σημασία και ενδιαφέρον όλη αυτή η διαδρομή 30 χρόνων σχεδόν. Η συμμετοχή μου ήταν αβίαστη δεδομένη και άμεση. Κλασσική διαδρομή – τηλέφωνο δάσκαλου Μαρίνη- Θοδωρή έχει ο Γιάννης ένα σενάριο θα γράψεις την μουσική? – Βαγγέλη μου το συζητάς? Εννοείται…. Και όλα τα άλλα είναι ιστορία πια… Να πω εδώ ότι τα τραγούδια είναι

γραμμένα πάνω στο σενάριο πολύ πριν γυριστεί η πρώτη σκηνή… Και αυτό παίζει μεγάλο ρόλο.. 
¨Οταν βλέπεις μετά το δέσιμο σκηνών, σεναρίου και μουσικής αισθάνεσαι απόλυτα ευτυχής , συγκινημένος και μέρος μιας ομαδικής υπέρβασης στην κυριολεξία. Οι στίχοι στα 4 από τα 7 τραγούδια της ταινίας είναι δικοί μου επίσης, ενώ τα υπόλοιπα 3 πάλι με τον ίδιο δημιουργικό τρόπο δηλαδή από την αρχή, του κοινού μας φίλου και εξαιρετικού στιχουργού και συνθέτη Γιάννη Γιάρου. 
Τα γυρίσματα ξεκίνησαν πριν από 3 χρόνια η ταινία ολοκληρώθηκε πέρσι , αλλά το απίστευτο συμβάν της πανδημίας μας πήγε πολύ πίσω και στην έκδοση αλλά και στο πώς μπορούμε να  κινηθούμε.
 Εξάλλου όλο αυτό το νέο παγκόσμιο σκηνικό είναι εντελώς <<αχαρτογράφητα νερά>> που λέμε… κανείς δεν ξέρει τι θα ξημερώσει , ενώ πολλά πράγματα έχουν ήδη αλλάξει ή θα αλλάξουν εντελώς στο πολύ άμεσο μέλλον. ¨Ένα θετικό στην υπόθεση αυτή , μπορούμε να πούμε ότι είναι η συμμετοχή μας μέσω του internet σε πολλούς διεθνής διαγωνισμούς. Μην έχοντας άλλη διέξοδο στείλαμε την ταινία σε πολλά φεστιβάλ. Τα αποτελέσματα και οι διακρίσεις είναι πέραν του εντυπωσιακού!!! ¨Έχουμε σύμφωνα με επίσημα στοιχεία 85% επιτυχία- 15 βραβεία (ανάμεσα σε αυτά 2 για την μουσική) και ήδη μέχρι σήμερα (15/2/2021) περιμένουμε αποτελέσματα από 2 ακόμα συμμετοχές μας σε τελικούς!!! Η απόλυτη δικαίωση… παραφράζοντας τον Μανώλη Ρασούλη θα έλεγα: η εκδίκηση της φτωχολογιάς!!!

Θα δούμε την ταινία ελπίζω αυτό το καλοκαίρι είτε σε θερινούς είτε και σε κλειστές αίθουσες , ανάλογα πάντα με το πώς θα εξελιχτούν τα μετρά για την πανδημία. Διαφορετικά θα βρεθούν άλλοι τρόποι προβολής μέσω  internet κάτι το οποίο θα είναι αναγκαίο κακό… Καμία σχέση το περιβάλλον ενός cinema σε σχέση με το internet … Το ζω ήδη με την μουσική σε διάφορες συμμετοχές μου σε αυτό που λέμε live stream και εκλιπαρώ τον κόσμο και τους καλλιτέχνες να μην <<συνηθίσουμε>> αυτό το είδος εκτέλεσης των έργων…. Δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική <<συνουσία>> που προσφέρει απλόχερα η τέχνη και ζυμώνει τους ανθρώπους και τις σχέσεις τους. Ας το χρησιμοποιήσουμε σαν αναγκαίο μέσο και όχι να εδραιωθεί…

Η πλοκή :

Ένας νέος και φιλόδοξος καταστηματάρχης στο κέντρο της Αθήνας φαίνεται να έχει βλέψεις και όνειρα για μια πλούσια ζωή. Όμως όλες του οι προσπάθειες και τα όνειρα διακυβεύονται από την οικονομική κρίση που έρχεται. Τα χρέη συσσωρεύονται. Εύκολα αποδίδει τον οικονομικό μαρασμό της επιχείρησής του , στους αλλοδαπούς μικροπωλητές και τους μετανάστες. Αυτή η κατάσταση λειτουργεί καταλυτικά στην αλλαγή της συμπεριφοράς και του χαρακτήρα του. Την οικονομική κατάρρευση ακολουθεί η ηθική κατάρρευση. Γίνεται σκληρός και ανάλγητος. Όμως οι συνθήκες τον αναγκάζουν σύντομα κι αυτός να βρεθεί να σιτίζεται σε φιλανθρωπικά γεύματα για να επιβιώσει. Ένας συνοδοιπόρος στην καινούργια κατάστασή που βρέθηκε τον βοηθά στην αναθεώρηση του τρόπου σκέψης, να ξαναβρεί τις χαμένες αξίες.

Πρωταγωνιστούν:

Μουστάκας Χρήστος
Πιατάς Δημήτρης

Στανίση Κατερίνα
Κόκκορης Παναγιώτης

Ψαρρά Άννα
Μπάρμπη Βιβή

Music / Μουσική

Kouelis Theodoros / Κουέλης Θεόδωρος

 

Τραγούδι

Vasilis Papakonstantinou / Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Katerina Stanisi / Κατερίνα Στανίση

Haig Yazdjian

Σωσίβιο στοιχεία λινκς από ταινία κλπ

- Για τους Polis ensemble δεν μας είπες κάτι….

Λοιπόν για τους Polis ensemble Αστέριε θα μου αφιερώσεις μια συνέντευξη παρουσίαση αυτοτελή. Είναι τόσα πολλά που έχουμε δημιουργήσει μαζί με τους Polis από το 2011  και τόσα που θα παρουσιαστούν στο άμεσο μέλλον που πίστεψε με δεν φτάνει ούτε μια μεγάλη συνέντευξη. Θα κοιτάξω να συμμετέχουν και τα υπόλοιπα μέλη αν ταιριάξει. 

Εξάλλου δημοκρατικότερο και ποιο δημιουργικό σχήμα δεν ξανα είχα και δεν έχω συναντήσει πουθενά. Μεγάλη τιμή και χαρά που είναι φίλοι μου και είμαι μέλος του σχήματος.

 Αστέριε σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου από καρδιάς. Να δώσεις σε όλους εκεί στην πανέμορφη Χίο πολλά χαιρετίσματα και φιλιά και να ευχηθούμε εις το επανιδείν δια ζώσης.

Θοδωρή μου, Ο Θεόν να δί' σε ντο θέλτς και ντ' αγαπάς. Η μάνα εν κρύο νερόν, τ' ατηνές η εγάπη κε βρίεται ση γην!

Share:

ΔΗΜΟΦΙΛΗΣ

> Ελπίζουμε να βασιστούμε σε πιστούς αναγνώστες και όχι σε ακανόνιστες διαφημίσεις. Ευχαριστώ!

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Blog Archive

Recent Posts