Άλλο να διαβάζεις τα βιβλία που είναι βέβαια πηγή γνώσεις έτσι και αλλιώς και άλλο είναι να έχεις έναν άνθρωπο απέναντι σου και να σου διηγείται το δικό του περιστατικό. Εντάξει και το να διαβάζεις πληροφορίες καλό είναι αλλά... σου μένει μια γλυκιά υφή.
Έτσι λοιπόν, θα διαβάσετε παρακάτω τι μου διηγήθηκε ο Καπετάν
Νίκος το 2011.
Να σας πω το όλο σκηνικό έγινε σε μια κουβέντα που είχαμε
στο μάθημα για την γλυπτική στον πηλό και άκουσα τον Κ. Νίκο να λέει κάτι για
την μαστίχα.
Στο επόμενο μάθημα, στο τέλος του μαθήματος, των ρώτησα τι
είχε ειπωθεί και με μεγάλη ευχαρίστηση μου είπε δυο περιστατικά που γίνανε και
ο ίδιος ήταν παθών και στα δύο.
Ο καπετάν Νίκος Μαυριανος γεννημένος στις 14 Ιουλίου του
1940 και διέμενε στο Πυτιός μέχρι πριν λίγους μήνες που μας άφησε για μια άλλη περιπέτεια με το θεό!
Σαν πρώτη εντύπωση δεν τον κάνεις πάνω από 60 με 64 ετών τον κ. Νίκο.
Το Πυτιός
Λοιπόν, για να μπούμε στο θέμα. Όταν ήταν μικρός ο καπετάν Νίκος έσπασε τον χέρι του ενδιάμεσα καρπού και αγκώνα πέφτοντας από το μουλάρι. Η λύση ήταν μία. Ο Γιατρός στο χωριό. Για γύψο, νοσοκομεία και τα σχετικά... ξέχασε τα εκείνο τον καιρό μου λέει.
Με την μαστίχα τι έκανε; γιατί άκουσα που λέγατε κάτι με μαστίχα;
Λοιπόν έπαιρνε την τζίβα, το σχοινί πώς να στο πω, από το τσουβάλι. Την έκανε κομμάτια, την άνοιγε, την άπλωνε με τα χέρια τόσο περίπου όσο να φτάνει να σου τυλίξει το σημείο που έχεις το σπάσιμο.
Μετά έπινε ούζο (εδώ έπεσε γέλιο, εγώ νόμιζα ότι το έπινε ο γιατρός), ''Περίμενε βρε παιδάκι μου'', μου λέει, έπινε ούζο και μετά το φρίμαζε (το ούζο). Τον κοιτάζω. ''Δηλαδή;''. ''Πως λέμε βρε παιδί μου να το φριμάξω που λένε και η παππούδες;'', μου απάντησε.
Με λίγα λόγια το φυσούσε από το στόμα και το σκόρπιζε πάνω στην τζίβα, μετά έπαιρνε την μαστίχα την κοπανούσε σε γουδί, όχι ξύλινο, μπρούτζινο και την έκανε σκόνη και την άπλωνε, την άλειφε σε όλη την επιφάνεια πάνω στην τζίβα με το ούζο.
Μετά, με την αφή του με τσεκάρει να δει που ήταν σπασμένο το
κόκαλο και σε συνεννόηση με τους γονείς
μου να με πιάνουν, με ζουλάει να έρθει το κόκαλο στην θέση του. Πόνος άστα... Με αγάντα, που λες, τύλιγε σφιχτά ώστε να μην
έχει αέρα μέσα και γινότανε γύψος αλλά ήτανε σίδερο.
Αυτό το πράγμα κρατούσε μέχρι να γίνει το τραύμα και σιγά σιγά το συστατικό άνοιγε και όταν το χέρι ήταν έτοιμο αυτό άνοιγε τελείως και γινόταν ρολό γύριζε σαν κύλινδρος στο χέρι και μετά με κλαδευτήρι το άνοιγε το έσκιζε ( και μάλιστα ο Γιατρός εκφραστικά έλεγε τώρα λοιπόν λοιπόν είναι ώρα να το βγάλουμε) και με αυτόν των τρόπο μου έφτιαξε το σπασμένο χέρι.
Και βέβαια εκτός από ανθρώπους στου γιατρού του φέρνανε και ζώα, μουλάρια, κατσίκια από την Bολισσό, τον Bροντάδο και ένα σωρό.
