-Ολόκληρο παλικάρι είσαι πια, Ανάσταση μου, του ελεγε η μαμά! Κοίτα πόσο ψήλωσες. Τετάρτη πια! Πήρες και μεγάλη τσάντα! Ποσά βιβλια θα κουβαλάς φέτος;
Κι ο Ανάστασης όσο τα άκουγε αυτά, τόσο πιο πολύ χαιρόταν! Γιατί ο Ανάστασης ήταν ένα παιδί σαν όλα τα άλλα, μα ήταν και ένα ξεχωριστό παιδί. Μεγάλωνε και μαζί του μεγάλωναν και οι προκλήσεις της καθημερινότητάς του. Όμως τώρα ήταν πολύ χαρούμενος, γιατί μπορούσε να τις αντιμετωπίσει.
Αν μπορούσατε να δείτε με τα μάτια του Ανάσταση, θα μπορούσατε να δείτε τον κόσμο όλο από μια άλλη οπτική. Τον κόσμο, όπως τον βλέπει ένα παιδί που η μάτια μου έχει κάτι μοναδικό, είναι μία ματιά που πηγάζει μέσα απο τον δικό του μοναδικό εαυτό. Ο Ανάστασης την τελευταία χρόνια στο σχολείο κατάφερε να κάνει πολλά, γιατί υπήρξε κάποιος που πίστεψε στον μοναδικό Ανάσταση, τον πήρε από το χέρι και είδε τον κόσμο μέσα από τα μάτια του.
Αυτός ο κάποιος ήταν η κυρία Έρση που μόλις είδε τον Ανάσταση να κάθεται μόνος κατάλαβε ότι είναι ξεχωριστός. Δεν του αρέσει να κάνει ό,τι κάνουν τα άλλα παιδιά και είναι αυτό πολύ οκ! Δεν την πειράζει καθόλου την κυρία Έρση αυτό. Τον Ανάσταση τον ενοχλούν τα ανοιχτά καπάκια και τρέχει γρήγορα να τα κλείσει. Τα άλλα παιδιά θυμώνουν, μα η κυρία Έρση τα καθησυχάζει, γιατί μόλις Ο Ανάστασης κλείσει όλα τα καπάκια, μπορεί να καθίσει και πάλι ήρεμα στην καρέκλα του και να συνεχίσει να γράφει. Και όση ώρα αυτος έκλεινε τα καπάκια και όλοι νόμιζαν ότι είναι θυμωμένος, αυτος ηταν απόλυτα συγκεντρωμένος. Τα έχει ακούσει όλα με έναν δικό του μοναδικό τρόπο και συνέχισε το μάθημά του κανονικά. Τι τυχερός που ήταν που η κυρία Έρση δεν είχε θυμώσει μαζί του. Έτσι ούτε τα άλλα παιδιά τα “έβαλαν” μαζί του, όπως τις άλλες φορές
Επίσης, καμιά φορά, όταν πρέπει να γράψουν αυτο το “σκέφτομαι και γράφω” ο Ανάστασης δυσκολεύεται να ακολουθήσει όλες αυτές τις οδηγίες που τους λεει η κυρία και μετά η ιστορία που γράφει δεν μοιάζει με των άλλων παιδιών, μα η κυρία Μυρσίνη τη διαβάζει ενθουσιασμένη και θαυμάζει τη φαντασία του Ανάσταση.
Και, όταν στην αυλή δεν τα καταφέρνει να παίξει, όπως τα άλλα παιδιά, αλλά καμία φορά λέει τα δικά του, τα παιδιά δεν τον κοιτάζουν πια παράξενα, όπως τις άλλες χρονιές, γιατί είναι εκεί η κυρία Έρση και κάνει κάτι μαγικά!!!
Μια μέρα, όμως, που ο Ανάστασης ήταν λίγο παραπάνω ανήσυχος και κινδύνευσε να χτυπήσει η κυρία Έρση πήρε τον Ανάσταση στο γραφείο και του έδωσε να παίξει με ένα μπαλάκι. Ήταν μαλακό και ο Ανάστασης ένιωθε όμορφα να το πιέζει ξανά και ξανά. Τότε, η κυρία Έρση κάλεσε τη μαμά και τον μπαμπά, αλλά δεν τους μάλωσε, ούτε τους παραπονέθηκε για τον Ανάσταση. Μόνο τους είπε ότι ο Ανάστασης είναι μοναδικός και έχει δικό του ξεχωριστό τρόπο να βλέπει τον κόσμο. Κι αυτό είναι πολύ πολύ όμορφο, γιατί ο κόσμος μας θα ήταν πολύ βαρετός, αν ήμασταν όλοι ίδιοι. Ο Ανάστασης είναι σπουδαίο παιδί και μεγάλος αγωνιστής. Κάθε μέρα δίνει μια μαχη και βγαίνει νικητής! Η κυρία Έρση το βλέπει αυτό κάθε μέρα και θαυμάζει τον Ανάσταση για τη μοναδικότητά του.
Η μαμά κι ο μπαμπάς το ξέρουν και είναι πολύ χαρούμενοι που η κυρία Έρση μπόρεσε να τα δει όλα αυτά και τώρα ο Ανάστασης μπορεί να συνεχίσει το δικο του ταξίδι στο σχολείο χωρίς να κινδυνεύει, χωρίς να μένει στο περιθώριο και χωρίς να στιγματίζεται. Γιατί η κυρία Έρση είδε πίσω από ταμπέλες και στερεότυπα, αγκάλιασε το παιδί κυριολεκτικά και μεταφορικά και έκανε και τα άλλα παιδιά να τον αγκαλιάσουν.
Γιατί υπάρχουν και αυτοί οι εκπαιδευτικοί, σαν την κυρία Έρση, που αντιμετωπίζουν τον κάθε μαθητή με ενσυναίσθηση, ξέρουν τι θα πει συμπερίληψη και δίνουν κάθε μέρα την ψυχή τους, για να προσφέρουν το καλύτερο στα παιδιά.
❤️Ένα ποστ αφιερωμένο στην κυρία Έρση και στην κάθε κυρία Έρση, ένα ποστ αφιερωμένο στους εκπαιδευτικούς για τη Διεθνή Ημέρα Εκπαιδευτικών 05/10
Φωτογραφία από το 30ο ΔΣ Βόλου
