Τελικά το ποιο ασφαλές ταξίδι με τρένο είναι αυτό με τον θρυλικό Μουτζούρη στις Μηλιές του Βόλου. Μια γραμμή, ναι όντως, πας μέχρι τις Μηλιές, το γυρνάς με τα χέρια και επιστρέφει πίσω.
Πόσες μνήμες μας ξύπνησε αυτό το τραγικό γεγονός, παιδικά χρόνια, σχολικά χρόνια , φοιτητικά χρόνια, χρόνια χρόνια που περάσαμε εκεί μέσα, και ώρες πολλές ώρες , θα μπορούσα να γράφω ώρες με αναμνήσεις και καλές και κακές αλλά όχι αυτόοοοοοο, δεν κατεβαίνει ρε παιδιά, όχι δεν χωνευτέ.
Πήγα στην συγκέντρωση για τα παιδιά , λίγα άτομα, έπρεπε όλοι αυτοί που ταξίδεψαν με τρένο να ήταν εκεί, δεν ήταν, η δικαιολογία από πολλούς, το κάναν λέει κομματικό, εγώ θα πω στα κακαλα μου εάν το έκαναν κομματικό, εγώ πήγα για τα παιδιά μας πήγα γιατί δεν αντέχω αυτό το γεγονός πήγα γιατί πονάω.
Ενας φίλος μου είπε το πρωί που το συζητούσαμε , ότι είπε σε κάποιον να πάνε και του απάντησε εμείς ¨δεν έχουμε τρένα ¨.............
Και επειδή είμαι πολύ φορτισμένος δεν θα γράψω άλλα , αλλά σας παραθέτω τα παρακάτω λόγια μιας φίλης .
-Άννα
Σε μια χώρα που ο καθένας έχει το δικό του smart phone,
που δίνει το στίγμα του,
που ξέρει και ξέρουν, όσοι τους ενδιαφέρει, πού βρίσκεται ανά πάσα στιγμή,
που μπορεί, χωρίς να έχει κάποια προνομιακή θέση, να παρακολουθεί πού βρίσκονται τα αεροπλάνα και τα πλοία που ταξιδεύουν
Σε μια χώρα που καταγράφεται και παρακολουθείται, εκούσια ή ακούσια, η κάθε μας κίνηση
Σε μια κοινωνία που η καθημερινότητα και ολόκληρη η ζωή μας είναι ηλεκτρονική και ψηφιοποιημένη
Σε μια εποχή που οι τράπεζες,
τα super markets λειτουργούν πλέον χωρίς υπαλλήλους,
οι πωλήσεις γίνονται ηλεκτρονικά,
τα μέσα μαζικής μεταφοράς κινούνται χωρίς οδηγούς και χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση
και το πιο παράδοξο: σε μια χώρα που, απ ό,τι φαίνεται, παρακολουθούνται τα πάντα,
εκεί που πραγματικά έπρεπε να υπάρχει παρακολούθηση, δεν υπήρχε
τα τρένα λέει κινούνται τυφλά με οδηγίες σταθμάρχη!
Αδιανόητο και απίστευτο!
έχω χρόνια να ταξιδέψω με τρένο,
νόμιζα ότι οι σταθμάρχες ήταν κομμάτι του παρελθόντος, ίσως γιατί, μια δεκαετία πριν, ένας σταθμάρχης του ΟΣΕ ήρθε με μετάταξη στην Υπηρεσία που εργάζομαι, λίγο πριν πάρει σύνταξη, και θεώρησα ότι δεν τους χρειάζονταν πια λόγω τεχνολογικής αναβάθμισης του οργανισμού.
Πίστευα ότι σταθμάρχες υπήρχαν πια μόνο ως πρόσωπα σε σκηνές από ασπρόμαυρες ταινίες
με σημαιάκι και σφυρίχτρα μέσα σε καπνούς
ή τέλος πάντων ότι, αν υπήρχαν, θα βρίσκονταν σε ένα δωμάτιο-γραφείο, περιτριγυρισμένοι από κονσόλες και υπολογιστές
Ποτέ δεν θα τους φανταζόμουν να κρατούν κλειδιά, να σημειώνουν σε τεφτέρια και να ανοιγοκλείνουν ράγες.
Ο μηχανοδηγός λέει καθοδηγείται, πάει όπου τον πάνε!
Τα μηχανήματα είναι χειροκίνητα και ελέγχονται από «έναν» άνθρωπο!
Το βασικό σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας λειτουργεί χειροκίνητα, τύπου:
-Γιάννη κλείδωσες το σπίτι; Να πάω να κλειδώσω εγώ;
-Όχι μην πας, θα περάσει και ο Νίκος σε λίγο!
-Α, εντάξει, το αφήνω ανοικτό
Και θέλουν να μας πείσουν ότι για αυτή την κατάντια φταίει «ένας»άνθρωπος, που δεν χρησιμοποίησε σωστά ένα κλειδί!
Ανθρώπινο λάθος
Παίρνει την ευθύνη ο σταθμάρχης!
Μετά από τόσες και τόσες κυβερνήσεις που πέρασαν!
Οι εργαζόμενοι παίρνουν πάνω τους μια τεράστια ευθύνη. Σαν πως και όλοι δεν αναγκαζόμαστε από φιλότιμο να βάλουμε πλάτη για να λειτουργήσουν οι υπηρεσίες μας με όλες τις ελλείψεις και όλα τα στραβά και τα παράλογα;
Εδώ όμως παίζονται ανθρώπινες ζωές.
Αρκεί η εσωτερική υπηρεσιακή αλληλογραφία για να αναδείξει ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα;
Αρκεί μία παραίτηση;
Δύο είναι οι βασικοί σιδηροδρομικοί σταθμοί της χώρας
θα μπορούσαν να τους κλείσουν
να γίνει μία μεγάλη διαμαρτυρία,
να ενημερωθούν οι ταξιδιώτες,
να πληροφορηθεί ο κόσμος για τους κινδύνους
να φτάσει η φωνή τους ακόμη και σε εμάς εδώ στα νησιά, που είμαστε αποκομμένοι από την ηπειρωτική Ελλάδα, αλλά ταξιδεύαμε και θα ταξιδέψουμε ξανά κάποια στιγμή με το τρένο εμείς και τα παιδιά μας
Να φωνάξουν: μην ταξιδεύετε!
Δεν είστε ασφαλείς!
να ξέραμε χθες αυτά που μάθαμε σήμερα εκ των υστέρων, πληρώνοντας ένα τόσο ακριβό τίμημα.
Ποιος θα άφηνε τα παιδιά του να ταξιδέψουν με το τρένο αν γνώριζε τι συμβαίνει και πώς λειτουργεί το σύστημα;
μάλλον ρητορικό, αλλά να γνωρίζαμε
Υπήρξαμε παιδιά-φοιτητές, ταξιδεύαμε για χρόνια με κλινάμαξες, με τρένα, με άλλες ταχύτητες, σε άλλες εποχές, με άλλες τεχνολογίες. Πάντα υπήρχαν καθυστερήσεις και μικροζημιές, στάσεις στον Πλαταμώνα ή δεν θυμάμαι πού αλλού, μέχρι να περάσει ένα άλλο τρένο από την αντίθετη κατεύθυνση, που θα μας κουνούσε πάνω στις ράγες με τη ριπή του αέρα που άφηνε η ταχύτητά του. Ποτέ δεν ανησυχήσαμε, μάλλον επειδή δεν γνωρίζαμε, συνειδητοποιώ τώρα.
Πάντα θεωρούσαμε, ίσως λανθασμένα, ίσως πάλι λόγω άγνοιας, το τρένο ως το πιο ασφαλές μέσο, το πιο ρομαντικό και το πιο κοινωνικό.
Μπορεί και να ήταν. Σήμερα ποιος μπορεί να πει το ίδιο;
Στη χώρα που όλα γίνονται ανάποδα
Στη χώρα που πρέπει να μαθαίνει με τον δύσκολο τρόπο και πάλι δεν μαθαίνει
Στη χώρα που θα έπρεπε να κυβερνούν οι ικανοί, αλλά κυβερνούν….αυτοί που ξέρουμε
Εδώ που το απλό γίνεται ακατόρθωτο.
Το αυτονόητο δυσεύρετο
Το άδικο δίκαιο.
Πώς μπορούν και κοιμούνται;
Πώς ζουν με αυτό το βάρος στις ψυχές τους;
Τι λέω; Τι λέω, στον τόπο που αντί οι αιρετοί να λύνουν προβλήματα περιφέρονται και αναλώνονται σε άσκοπες και φαιδρές φωτογραφίσεις,
την ώρα που χάνονται άδικα ζωές,
την ώρα που οι νέοι φεύγουν για να ζήσουν,
την ώρα που οι ηλικιωμένοι μετρούν τα ρέστα από τους λογαριασμούς για να αγοράσουν ψωμί,
την ώρα που τα χωριά μας αδειάζουν και καταρρέουν,
την ώρα που οι οικογένειες δεν έχουν τα βασικά για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους
κι όταν τα μεγαλώσουν με στερήσεις αλλά απλόχερη αγάπη, ούτε αυτό το πιο απλό δεν είναι ικανοί να μας προσφέρουν: μια ασφαλή μετακίνηση.
Οι ζωές μας και οι ζωές των παιδιών μας, αποδεδειγμένα πια με τον χειρότερο τρόπο, βρίσκονται στα χέρια ανίκανων και διαχρονικά ανεύθυνων.
Και αυτοί συνεχίζουν να φωτογραφίζονται,
να περιφέρονται,
να αυτοθαυμάζονται και να δίνουν «συγχαρητήρια» ο ένας στον άλλο
για τις αυτονόητες υποχρεώσεις τους. Μας έχουν κάνει να σιχαθούμε τη λέξη. Έχει χάσει πια το νόημά της.
Όλοι οι υπόλοιποι μάλλον δεν κάνουμε τίποτα στη ζωή μας,
αφού δεν φωτογραφιζόμαστε επί τόπου, την ώρα της «δράσης». Σεμνότητα και σοβαρότητα στις μέρες μας ίσον ανυπαρξία
Ένα απέραντο μπλιάχ
για μια κοινωνία που αρέσκεται να γλύφει και να γλύφεται
για μια κοινωνία που δεν έχει βαρεθεί να γλύφει και να γλύφεται
Αηδία και θυμός! Πολύς θυμός!
Αγανάκτηση!
Και πόνος! Πολύς πόνος!
και πραγματικά δεν ξέρεις πώς να σταματήσεις αυτό το «τρένο», ίσως μια λύση είναι να μην ανέβεις και να μην ταξιδέψεις μαζί τους
να μην μπεις στα «τρένα» τους
μια άλλη είναι να σταθείς μπροστά τους, με όλα τα ρίσκα
Αννα Μ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου