Στιγμές που σε τσακίζουν "Μιλάς η δεν μιλάς"

Έρχονται κάποιες στιγμές παροδικές και κάποιες άλλες μόνιμα προσωρινές που σου τσακίζουν τη καθημερινότητα και δε σε αφήνουν να ζήσεις χωρίς το αποτύπωμα τους μέσα στη ψυχή και στο μυαλό σου. 

Και αυτές οι στιγμές είναι τόσο σημαντικές ή τόσο ασήμαντες για τον καθένα, όσο η αξία μιας υποκειμενικής γνώμης.

 Άλλοι τις ονομάζουν προβλήματα, άλλοι σκέψεις, άλλοι ψυχολογικά, άλλοι "θα μπορούσε να είναι χειρότερα", και άλλοι "όλα καλά θα πάνε".

 Δεν υπάρχει όργανο μέτρησης για αυτές τις στιγμές, γιατί απλά οι εσωτερικές πληγές δεν μετριούνται, μονάχα υπάρχουν αδρανώντας ή ενεργώντας μέσα σου. Και δεν τις καθορίζεις, σε καθορίζουν. Και το πόσο θα χαραχτεί μια τέτοια στιγμή στο μυαλό και στην καρδιά σου, εξαρτάται από το μέγεθος της μνήμης, της λήθης και την αντοχής σου.


Έπρεπε σε όλη μου τη ζωή να είμαι φύσει σιωπηλό όν. Να ακούω πολλά, να καταλαβαίνω περισσότερα και να μιλάω ελάχιστα. Η σιωπή είναι χρυσός και ο χρυσός είναι μέταλλο, ψυχρό. Ξέρω πως δεν ταιριάζει στους ανθρώπους τους κοινωνικούς η ψυχρότητα, μα ταιριάζει σε όλους τους άλλους.

 Και κάπου κάπου είναι απαραίτητα τα ψυχρά για να εξισορροπούν αυτούς ζουν σε άλλες θερμοκρασίες.

 Έπρεπε που λες να σιωπώ. Να μη μιλώ για μένα για αυτά που με αφορούν, να μη μιλώ για μένα γι αυτά που τους αφορούν, να μη μιλώ γι αυτούς που με ενδιαφέρουν ούτε για όλους που αυτούς που τους ενδιαφέρουν.

 Να τους ρωτώ μόνο γι αυτά που θέλουν να απαντήσουν. Να απαντώ μόνο σε ότι με ρωτάνε, έχοντας λέξεις στο στόμα και μόνο αυτές που θέλουν να ακούσουν. Γιατί η σιωπή είναι χρυσός και ο χρυσός είναι μέταλλο, ακριβό. Και αν έχεις αγοράζεις. Αλλιώς κοιτάς, σιωπάς και επιθυμείς.


Έπρεπε, είναι το ρήμα το σωστό, σε όλα τα παραπάνω, μα και τα παρακάτω της ζωής και δεν το μπόρεσα ποτέ μου. Ακόμα δεν το μπορώ αυτό το "πρέπει". Και ας σώζει ζωές, καταστρέφει τη δική μου. Γιατί εγώ μιλώ, μιλώ πολύ για να με καταλάβουν. Μιλώ πολύ για να εξηγήσω ακόμα και αυτά που δεν καταλαβαίνω. 

Μιλώ να μου τα εξηγήσω. Μιλώ καλοπροαίρετα, μιλώ για αγάπη, αγαπη για τους δικούς μου, αγάπη για τους φίλους, αγάπη και για τους ΟΧΙ φίλους,  και δε μιλώ ψιθυριστά από πρόθεση. Γιατί η αγάπη κάνει κρότο. Δεν της ταιριάζει η σιωπή γιατί την πνίγει και την εξουθενώνει. Μιλώ, σου μιλώ και συχνά θέλω να μιλήσω. Το προσπαθώ. Κάνω έναν πρόλογο για να στο ανακοινώσω, να σε προετοιμάσω. Θέλω να σου μιλήσω και στο ζητώ. Όχι να μιλήσω γενικά και αφηρημένα, αλλά ειδικά και στοχευμένα.Και είναι σημαντικό αυτό που θέλω να σου πω, γι αυτό και τόσος πρόλογος, τόση προεργασία. Είναι σημαντικό και επείγον γιατί δεν έχω χρόνο να σου βρω δέκα ωραίες λέξεις για να σου πω τι αισθάνομαι, τι νιώθω, πόσο φοβάμαι.

Ξέρω τα λόγια της καρδιάς πως δεν τ' αντέχουν πολλοί. Και κάπου νιώθω πως σε φορτώνω εγωιστικά με τόσες χιλιάδες συναισθήματα που θες μερικές φορές να αποφύγεις. Γιατί κάποιους πληγώνει το "πολύ" πριν καν το νιώσουν. Μόνο στη σκέψη της απόκτησης του, παραδίνονται εν ψυχρώ. Με μια σιωπή πιο κρύα και από το μέταλλο.

Σε τέτοιες καταστάσεις πρωτόγνωρες, ξέρω, δεν είναι εύκολα τα λόγια για να περιγράψουν τα αισθήματα. Μα σκέψου πως γι αυτούς που μιλάνε επιλέγοντας πάντα να σκοτώνουν τις σιωπές, είναι πιο δύσκολο να χτυπάνε σε τοίχους που δεν μπορούν να ρίξουν. 


Ηθελα να μιλήσω, μα πρώτη φορά θα σωπάσω. 

Ξέρω, πως η σιωπή είναι χρυσός για να ψυχραίνει, λίγο από διαμάντι για να χαράσσει και λίγο που έγινα και εγώ για να σου μοιάσω. 

Υ.Γ. ----Remember-----

Share: