Κάποιοι έρχονται κάποιοι φεύγουν ~ katarraktisvillage

Κάποιοι έρχονται κάποιοι φεύγουν

 Αερολιμένας Χίου 7:30 το πρωί. Έχω πάει το κορίτσι μου με τον γιο της για την επιστροφή τους στην Αθήνα.

Ένας-ένας φεύγει κι η παρέα αρχίζει να συρρικνώνεται. 

Το θέαμα είναι ανάμικτο σε εικόνες, αλλά ενιαίο σε συναίσθημα. Εγγόνια που κρατούν από χιώτικες οικογένειες επιστρέφουν Αμερική, μετά τις ολιγοήμερες διακοπές στο νησί. Yia-yia, pappou, κι άλλα που είδαμε στο ΓΑΜΟΣ ΑΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, τα βλέπω να εκτυλίσσονται live μπροστά στα μάτια μου. 

 Λίγο πιο πέρα μια γιαγιά σφίγγει με όλη της τη δύναμη τα εγγόνια της στην αγκαλιά της προσπαθώντας να επιμηκύνει έστω και λίγα δευτερόλεπτα τον αποχωρισμό. Ο παππούς κάπου εκεί πάντα στο πλάι, σφίγγει το γιο του, με το δικό του μοναδικό τρόπο.

 Αυτή η αγκαλιά θα κρατήσει ένα χρόνο, πριν τον ξαναδεί πρώτα ο Θεός του χρόνου. Και στα δύο αντρικά πρόσωπα διαγράφεται απίστευτα δυνατά το συναίσθημα. Ειδικά εμείς οι άντρες που δεν μάθαμε να νιώθουμε, όταν το εκφράζουμε το ρημάδι, το εκφράζουμε μια και καλή, λες για να ισοφαρίσουμε για όλα αυτά που παραλείψαμε να νιώσουμε.


Λίγο πιο κάτω ντόπια νέα παιδιά αποχωρίζονται με τους φίλους τους που ήρθαν για ολιγοήμερες διακοπές στο νησί. Κάποιοι άλλοι είχαν έρθει απλά για να βρουν σπίτι για τα παιδιά τους που μπήκαν στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Κάποια άλλα ζευγαράκια αποχωρούν από τη νησί και ρίχνουν κλεφτά τις τελευταίες ματιές.


Φιλάω το κορίτσι μου και το παίρνω αγκαλιά. Εγώ τουλάχιστον θα το ξαναδώ αύριο που επιστρέφω Αθήνα. Αυτά τα αγγίγματα και οι αγκαλιές περικλείουν τόσα μοναδικά συναισθήματα, ξεχωριστά κάθε φορά, που ο Πλάστης τα έφτιαξε με το δικό του μοναδικό τρόπο για να μην νιώσεις ποτέ ξανά το ίδιο συναίσθημα. Ποτέ όμως.

Ένας αερολιμένας λοιπόν είναι η ζωή. Κάποιοι έρχονται, κάποιοι φεύγουν, κάποιοι μένουν πίσω, κάποιοι σμίγουν, κάποιοι χωρίζουν, κάποιοι κλαίνε, κάποιοι γελάνε. Τα’ χει όλα η ζωή σαν μια πυραμίδα, που στην κορυφή της έχει την ΑΓΑΠΗ, αυτό το μοναδικό ζωοποιό συναίσθημα.

Κάτι σαν τον ΗΛΙΟ είναι η ΑΓΑΠΗ. Άμα σβήσει σβήνουν όλα.

ΑΓΑΠΗ είναι η μάνα των Πάντων.

Και του χρόνου με το καλό.

Στέφανος Ξενάκης


Share:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΔΗΜΟΦΙΛΗΣ

> Ελπίζουμε να βασιστούμε σε πιστούς αναγνώστες και όχι σε ακανόνιστες διαφημίσεις. Ευχαριστώ!

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Blog Archive

Recent Posts