«Έλα μωρέ, κρουαζιέρα κάνουν και πληρώνονται. Βγαίνουν και κάθονται και κάνουν διακοπές. Τόσα λεφτά παίρνουν. Σιγά και τι κάνουν;»
Θα σου πω εγώ, εγώ που τα έζησα από μέσα που λένε, βέβαια έκανα μόνο 2 ταξίδια αυτά της σχολής αλλά ήταν 2 εξάμηνα φωτιά..... από όλες τις πλευρές
Όταν χτυπάει εκείνο το ρημάδι το τηλέφωνο και σου λένε πως φεύγεις, αισθάνεσαι πως ο χρόνος σου με τους αγαπημένους σου τελείωσε.
Απλώς μετράς αντίστροφα μέχρι τη στιγμή που θα γυρίσεις την πλάτη σου στο αεροδρόμιο και θα ξέρεις πως θα κάνεις μήνες μέχρι να ξαναδείς τους ανθρώπους που αγαπάς και σ’ αγαπούν.
Τους βλέπεις να κλαίνε και προσπαθείς να κρατήσεις τα δάκρυά σου για να μην τους κάνεις να αισθάνονται άσχημα. Και μετά γυρνούν στο σπίτι· ίσως βρεθούν με άλλους ανθρώπους και λίγο ξεχαστούν.
Εσύ όμως; Προχωράς με βαριά βήματα προς την πύλη και σκέφτεσαι όλους αυτούς κι αυτά που αφήνεις πίσω σου κι όλα αυτά που θα βρεις μπροστά σου.
Τα άγνωστα και τα περίεργα και τους ανθρώπους που δεν ξέρεις αλλά θα πρέπει να ζήσεις μαζί τους για τους επόμενους μήνες μέσα σ’ ένα σιδερένιο κουτί. Να γίνουν οι οικογένειά σου και να γίνεις κι εσύ γι’ αυτούς αυτό που χρειάζονται.
Ετοιμάζεις τις βαλίτσες σου και θέλεις να βάλεις μέσα όχι ρούχα, αλλά φιλιά κι αγκαλιές, των παιδιών σου κ της γυναίκα σου αν ήταν δυνατόν να τους έπαιρνες μαζί σου, αλλά αυτό δεν γίνεται.
Ξέρεις τι να πάρεις και τι να αφήσεις, μα τα πρώτα που μπαίνουν είναι οι φωτογραφίες. Ναι, οι τυπωμένες παραδοσιακά φωτογραφίες.
Μπορεί να έχεις χιλιάδες μέσα στο κινητό σου αλλά αυτές οι λίγες χάρτινες εικόνες που θα μπουν πάνω από το κρεβάτι σου ή στο γραφείο σου είναι αυτές που θα σε συντροφεύουν σε όλο το ταξίδι .
Θα είναι εκεί όταν γεννηθεί το παιδί σου κι εσύ είσαι μίλια μακριά, όταν πεθάνει κάποιος δικός σου και δεν έχεις προλάβει να τον αποχαιρετήσεις, ή απλώς όταν ο άλλος σου πει «σ’ αγαπώ, θα ήθελα να είσαι εδώ τώρα». Κι εσύ αυτό ήθελες. Δεν ήθελες ποτέ να φύγεις.
Κι έρχεται η τελευταία μέρα πριν το ταξίδι. Ξεκινάς να αποχαιρετάς. Ένα τεράστιο κενό μέσα στην καρδιά, ένα κενό μέσα στο στήθος που δε γεμίζει.
Σε κλείνουν στις αγκαλιές τους και σε γεμίζουν μ’ αγάπη. Είναι όμως και μερικές αγκαλιές που δε θες ν’ ανοίξουν τα χέρια, θες να μείνεις εκεί για πάντα. Να σε σφίγγουν, να κρατάνε κολλημένα τα κομμάτια της καρδιάς σου που σπάνε μακριά τους.
Να κρατήσεις τη μυρωδιά πάνω σου, να νιώθεις ότι η καρδιά τους χτυπάει στο στήθος σου και ξαφνικά, έστω και για μια στιγμή, το κενό να γεμίζει όσο το μυαλό αδειάζει.
Πώς μπορούν να πληρωθούν αυτές οι στιγμές; Ούτε με όλα τα λεφτά του κόσμου. Θα μου πεις, «εσύ το επέλεξες το επάγγελμα». Το επέλεξα, αλλά όχι, δεν είναι ένα επάγγελμα όπως όλα τ’ άλλα. Δε θα γυρίσεις σπίτι σου το βράδυ, εάν είσαι άρρωστος δε θα πάρεις άδεια (εκτός από σπάνιες περιπτώσεις), εάν σου λείπουν οι δικοί σου θα καλύψεις το κενό μ’ ένα τηλέφωνο ή μερικά μηνύματα- αν τα καταφέρεις. Θα ξέρεις πως ο κόσμος σου στη στεριά συνεχίζει να κινείται κι εσύ θα πρέπει να τον προλάβεις όταν θα ξεμπαρκάρεις
Μια επί πληρωμή φυλακή, που σβήνεις μέρες και δεν τελειώνουν.
Να τους αγαπάτε λίγο παραπάνω τους ναυτικούς.
Το κούνημα της θάλασσας τους ταράζει το μέσα τους και καμιά φορά γίνονται και λίγο περίεργοι ή κουραστικοί. Αλλά δε φταίνε, είναι που θέλουνε να κάνουμε τα πάντα γρήγορα, πριν το τηλέφωνο χτυπήσει ξανά.
Να τους σκέφτεστε και να τους αγαπάτε... έγραφε κάποιος φίλος στο FB , για αυτό έκατσα και σας τα λέω και εγώ.
Υ.Γ 1 έζησα και την περίπτωση στο αεροδρόμιο ΕΛ Βενιζέλος το 1993 η γυναίκα έλεγε στον σύζυγο ( και μην έρθεις πάλι στους 6 μήνες κάτσε κάνα χρόνο να ησυχάσω και εγώ λίγο ..... )
Υ.Γ 2 Στην τραπεζαρία καθόμασταν για φαγητό .... να λέει ένας ανθυποπλοίαρχος δείχνοντας με, δώστο στο δόκιμο να το δώσει , απευθυνόμενος στον Μαρκόνι, και μου έδωσε ένα τηλεγράφημα και το έδωσα στο καπταν Μιχάλη... και ήμουν και χαρούμενος που του έδινα νέα......
Άνοιξε το χαρτί το έριξε μια ματιά το έκλεισε , έφαγε έφυγε , μιλιά δεν είχε ακουστεί όλη την ώρα, Το τηλεγράφημα έγραφε ( Άντρα μου, ευχαριστώ για το μεγάλο σπίτι που φτιάξαμε, ευχαριστώ για το ωραίο αυτοκίνητο, ευχαριστώ για την καλή ανατροφή που έχουμε δώσει μέχρι τώρα στο παιδί μας και δεν του λείπει τίποτα, ευχαριστώ που ήσουν στην ζωή μου και τώρα βρήκα και τον άντρα που θα περάσω τα επόμενα ευτυχισμένα χρόνια. Σου εύχομαι να είσαι πάντα καλά και να ξαναφτιάξεις την ζωή σου η γυναίκα σου.)
Νόμιζα ότι κάποιος είχε πεθάνει .... μου το έδωσε να το διαβάσω .... σε λίγες μέρες φτάσαμε στην Λαβέρα στη Γαλλία με πήρε μαζί του πήγαμε για πουτανιά να μου δείξει, δεν έβγαινε, καταλήξαμε να μαλώνουμε με κάτι Κινέζους για ενα καραοκε σε μια καφετέρια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου