Ο Άγιος Στυλιανός & το Κήρυγμα στο Χωριό.

θυμήθηκα πριν λίγα χρόνια σαν χθες του Αγίου Στυλιανού που είχε γίνει ένα κήρυγμα στο χωριό, σε επίσκεψη από τον Θεολόγο – Καθηγητή: κ. Καρατζά Κωνσταντίνο και επειδή τα παιδιά μας είναι πάντα στο προσκήνιο σας το θυμίζω

Η αγάπη

Αδελφοί μου, μια από τις σπουδαιότερες αρετές, τις οποίες καλείται στη ζωή του να καλλιεργήσει ο κάθε Χριστιανός είναι εκείνη της αγάπης. Δεν νοείται πνευματική ζωή στο Χριστιανισμό χωρίς την ανόθευτη, την ανιδιοτελή αγάπη του Χριστιανού προς τον πλησίον του, προς τον συνάνθρωπό του και πρωτίστως προς το Θεό. Η εκδήλωση της έμπρακτης αγάπης είναι εκείνη που θα ανοίξει την πόρτα της Βασιλείας του Θεού, την πόρτα του Παραδείσου για τον κάθε Χριστιανό.

Αναλυτικότερα, ο ορός αγάπη στο Χριστιανισμό δηλώνει τη διάθεση του πιστού Χριστιανού να προσφέρει με πνεύμα ανιδιοτέλειας και χωρίς υστεροβουλία, δηλαδή αντάλλαγμα, τον εαυτό του για χάρη των συνανθρώπων του. Στους αιώνες που προηγήθηκαν του ερχομού στη γη του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδας, του Ιησού Χρίστου δηλαδή, οι άνθρωποι κατευθύνονταν προς τα ορατά και τα επίγεια ή προς αφηρημένες έννοιες και ιδέες. Μετά την ενανθρώπηση, όμως, του Υιού και Λόγου του Θεού η λέξη αγάπη λάμπρυνε και μεταμόρφωσε τον ανθρώπινο βίο σε μια διαδρομή ευχαριστίας και δοξολογίας προς τον Μεγαλοδύναμο, η οποία τελικό σταθμό θα έχει την ένωση των πιστών με τον Αιώνιο Θεό.

Η αγάπη, αδερφοί μου, είναι η αρετή πού έχει υμνηθεί περισσότερο από κάθε άλλη στο Χριστιανισμό. Από το Όσιο Θεόδωρο τον Σαββαΐτη, Επίσκοπο Εδέσσης της Μικράς Ασίας, ο οποίος έζησε τον 8ο μ. Χ. αιώνα, η αγάπη καλείται μητρόπολις των αρετών. Θεωρείται, και δίκαια πιστεύω, ότι το θεμέλιο πάνω στο όποιο κτίστηκε το οικοδόμημα του Χριστιανισμού είναι η αγάπη. Για χάρη της, άλλωστε, και με κίνητρο εκείνη ο Χριστός κατέβηκε στη γη, έζησε ανάμεσά μας και θυσιάστηκε επάνω στο Σταυρό.

Ειδικότερα, ο Ιησούς Χριστός με τη ίδια του τη ζωή πάσχισε να διδάξει την αγάπη, τη βασίλισσα των αρετών στους ανθρώπους. Με τα παραδείγματα του, με τον τρόπο ζωής του, τα θαύματα και τις παραβολές του, προσπαθούσε να δείξει ότι το παν στη ζωή των ανθρώπων πρέπει να είναι η αγάπη και ότι μόνο με την έμπρακτη εκδήλωση αυτής προς όλους ανεξαιρέτως του συνανθρώπους του μπορεί ο δημιουργημένος από το Θεό άνθρωπος να ανέλθει στα ύψη της πνευματικότητας, να φτάσει στη θέωση, να γίνει κατά χάριν Θεός.

 Όταν, μάλιστα, η αγάπη αυτή, σύμφωνα με την χριστιανική διδασκαλία, κατακλύζει τον πιστό, τότε το πρόσωπο του περιλούζεται, λάμπει από το Θείο Φώς και βιώνει τη θεία δόξα και μακαριότητα. Η δύναμη της αγάπης είναι ικανή να αναγεννήσει το Χριστιανό και να διανοίξει την οδό προς την πνευματική του τελείωση, που συνίσταται στην ένωση του με τον πανάγαθο Δημιουργό.

Ας έρθουμε, όμως, στο σήμερα, στο τόσο δύσκολο σήμερα. Όλοι οι άνθρωποι, μικροί και μεγάλοι έχουμε ανάγκη από την αγάπη. Θέλουμε να ατενίζουμε στα πρόσωπα των άλλων το φιλικό χαμόγελο, το ζωηρό και ειλικρινές ενδιαφέρον, τη στοργή, την ανυπόκριτη καλοσύνη. Όλα αυτά αποτελούν ενθάρρυνση στον σκληρό αγώνα της ζωής. Δίνουν νόημα και περιεχόμενο στη ζωή μας. Ο άνθρωπος για να αναπτυχθεί ομαλά, έχει ανάγκη να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Για εκείνον πού δεν έχει κανένα να αγαπήσει και από κανένα να αγαπηθεί, η ύπαρξη γίνεται φορτίο ασήκωτο. Η αγάπη έχει μεγάλη δύναμη αναμορφωτική και ενισχυτική όχι μόνο όταν προσφέρεται, άλλα και όταν λαμβάνεται.

Όλοι οι άνθρωποι αποζητάμε τη γνήσια και αληθινή εν Χριστώ αγάπη προς τούς άλλους, η οποία εκδηλώνεται εμπράκτως και απαιτεί ατομικό κόπο και προσωπική θυσία κατά την εκτέλεση της. Κι αυτό γιατί τις περισσότερες φορές απαιτείται να θάψει κανείς την ατομική του αναγνώριση και προβολή. Απαιτείται γρανιτένια δύναμη ψυχής και χαλύβδινη θέληση για να υποτάξει κανείς τον εαυτό του στο σύνολο και να μείνει στην ανωνυμία.

Ιδιαίτερα, όμως, σήμερα οι συνάνθρωποί μας έχουν ανάγκη από την έμπρακτη θυσιαστική αγάπη. Πόνος αβάστακτος, σωματικός και ψυχικός, παράλυτοι, ασθενείς με διάφορες χρόνιες αρρώστιες έχουν άμεση ανάγκη από την αγάπη και τη φροντίδα των αδελφών τους Χριστιανών. Έχουμε αδελφούς μας Χριστιανούς πού στερούνται συγγενικών και φιλικών προσώπων. Υπάρχουν ψυχές καταπληγωμένες από τα ποικίλα τραύματα της αμαρτίας. Χρειάζεται, λοιπόν, οι πιστοί χριστιανοί εμφορούμενοι από το πνεύμα της έμπρακτης θυσιαστικής αγάπης να συνεργασθούν με άλλους πιστούς σε επίπεδο χωριού, σε επίπεδο ενορίας, να συνεισφέρουν δυνάμεις σωματικές και χρόνο και ό,τι άλλο απαιτεί η εκάστοτε ανάγκη, για να ανακουφισθούν οι πονεμένοι αδελφοί μας. Να ανοίξουν την καρδιά τους και να απλώσουν τα χέρια τους για να επιδέσουν τα τραύματα και τις πληγές, σωματικές και ψυχικές, των αδελφών τους πού τους έχουν ανάγκη.



Τέτοιο υπόδειγμα έμπρακτης έκφρασης της εν Χριστώ αγάπης ήταν στην επίγεια ζωή του ο Άγιος Στυλιανός, του οποίου την ιερή μνήμη τιμάει σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Ο Όσιος Στυλιανός ήταν γιος πλουσίων γονέων (που μάλλον γεννήθηκε στην Παφλαγονία μεταξύ 4ου και 6ου αιώνα, χωρίς αυτό να είναι σίγουρο, διότι εκεί φυλασσόταν και ιερό λείψανο του), απ’ τους οποίους διδάχτηκε να είναι εγκρατής και να θεωρεί το χρήμα μέσο για την ανακούφιση και περίθαλψη των φτωχών και των αρρώστων συνανθρώπων του. 

Αφού έτσι ανατράφηκε, και οι γονείς του πέθαναν, διαμοίρασε όλη την κληρονομιά του και πήγε σαν ασκητής στην έρημο. Εκεί γνωρίστηκε με άλλους ασκητές, που ζούσε μαζί τους με αδελφική αγάπη, χριστιανική συγκατάβαση και επιείκεια. Δεν λύπησε ποτέ κανένα, μεγάλη του χαρά μάλιστα, ήταν να επαναφέρει τη γαλήνη στις ταραγμένες ψυχές. Η φήμη της θαυμαστής ασκητικής του ζωής έφθασε μέχρι τις πόλεις, και πολλοί έτρεχαν να τον βρουν για να ζητήσουν απ' αυτόν τις πνευματικές του οδηγίες. 

Ο Όσιος Στυλιανός, παρά την ερημική ζωή του, έτρεφε στοργή και συμπάθεια προς τα παιδιά, που τόσο αγαπούσε και ο Χριστός. Αν, έλεγε, η ταπεινοφροσύνη αποτελεί θεμέλιο των αρετών, η παιδική ηλικία από τη φύση της είναι περισσότερο ενάρετη, απ' ότι οι μεγαλύτεροι των φιλοσόφων. Πολλές φορές οι γονείς έφερναν προς αυτόν τα παιδιά τους, και τότε η αγαλλίαση του Οσίου ήταν πολύ μεγάλη. Ο Θεός βραβεύοντας το Ιερό αυτό αίσθημα του, προίκισε τον Όσιο με το χάρισμα να θεραπεύει τα άρρωστα παιδιά και να καθίστα με τη θαυματουργή προσευχή του εύτεκνους άτεκνες γυναίκες. Θεωρείται, επίσης, προστάτης των νηπίων και θεραπευτής των παιδικών ασθενειών. Από παρετυμολογία μάλιστα του ονόματός του πιστεύεται ότι αυτός στυλώνει, δηλαδή ενισχύει την υγεία των παιδιών. Πιστεύεται, τέλος, ότι ο Άγιος ενισχύει την υγεία των νηπίων, των οποίων θεωρείται φύλακας. Γένοιτο!!!!!!!!!!

Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017                Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία

Share:

Read More

Κυριακάτικα πρωινά, μία δόση ανεμελιάς

Τα κυριακάτικα πρωινά πάντα είχαν μια δόση ανεμελιάς μετά από συνεχόμενες μέρες αδιάκοπων υποχρεώσεων.

Όσο περνούν τα χρόνια, η αξία τους μεγαλώνει καθώς η πολυτέλεια του χρόνου λιγοστεύει και καταλήγουν να θεωρούνται μια ιεροτελεστία.
Οι εποχές εναλλάσσονται τόσο γρήγορα όσο οι δείκτες του ρολογιού, όσο γρήγορα ο κρύος καφές εναλλάσσεται με τον ζεστό και τη θερμοκρασία του δωματίου. Τι παράξενο όμως, ακόμα κι αν όλα αυτά κινούνται, διακρίνονται από σταθερότητα. Οι πρωινοί τύποι βρίσκουν αυτήν την περίεργη μαγεία σε αυτά τα πρωινά χωρίς να τους ενδιαφέρει ο μήνας ή η θερμοκρασία του καφέ τους. Μα, τα φθινοπωρινά πρωινά πάντα κουβαλούσαν μια παράξενη γοητεία που θα μπορούσαν για χατίρι τους να γραφτούν μέχρι και μονόπρακτα.

Ολόκληρες λίστες τραγουδιών θα μπορούσαν να παίζουν στο background καθώς ετοιμάζεται το πρωινό παράλληλα με το θρόισμα του κρύου αέρα από το μισάνοιχτο παράθυρο. Τίποτα δεν εφοδιάζει την ψυχή σου με καύσιμο όσο αυτός ο κυριακάτικος ύπνος που θα τον διακόψεις όποτε εσύ νιώσεις έτοιμος να αποχωριστείς τη ζεστασιά του παπλώματος σου. Ισάξιος με την ικανοποίηση εκείνη που παίρνεις λίγο αργότερα, όταν ακούς τον ήχο της καφετιέρας μετρώντας αντίστροφα για τη στιγμή που θα δεις τον καφέ να γεμίζει την κούπα σου και τη μυρωδιά του να σε καλεί να τον γευτείς πριν κρυώσει και ας καεί η άκρη της γλώσσας σου. 

 Κι όσο περιμένεις να ετοιμαστεί, τρως την πρώτη μπουκιά από το πρωινό σου κοιτάζοντας το συννεφιασμένο ουρανό έξω από το παράθυρο προσπαθώντας να μαντέψεις εάν η συννεφιά οφείλεται στην ώρα, μέχρι να ξεπροβάλλει ο ήλιος. Γυρνάς από την άλλη και κρατάς μια ελπίδα πως ο ήλιος σήμερα θα κρυφτεί. Η μουντάδα της πάει αυτής της ημέρας, όχι όμως με άσχημο τρόπο. Όλη η ομορφιά του φθινοπώρου κρύβεται στη θερμότητα που απλώνεται στο χέρι σου καθώς ακουμπάς την αγαπημένη σου κούπα και τη φέρνεις με ευλάβεια στα χείλη σου. Μια επιπλέον δόση φθινοπωρινής ομορφιάς κρύβεται στην πρώτη καυτή γουλιά που όμως δε σε πτοεί από το να πας στην επόμενη.

 Η ησυχία του δωματίου σπάει από τις πρώτες απαλές νότες μουσικής που επιλέγεις να σε συνοδέψουν. Δεν αγαπάς τόσο τον εαυτό σου όσο κάτι τέτοια πρωινά. Δεν υπάρχει τίποτα το άσχημο κάτι τέτοιες ώρες. Ήσυχα και όμορφα πρωινά με μια παραπάνω υπερηφάνεια γιατί κουβαλάνε τη δική σου υπογραφή. Κάπου στα μισά του καφέ, κλείνεις τη μουσική και απλώνεις το σώμα σου στον καναπέ. Για κάποιο περίεργο λόγο, έξω έχει ησυχία. Πού και πού αν περνάει κάποιο αμάξι μα κι αυτό ίσα που θα ακουστεί. Ησυχία έξω, ησυχία και μέσα και για κάποιο λόγο δε θέλεις τίποτα να την ταράξει. Σήμερα η ησυχία λειτουργεί ως αγχολυτικό στη σκέψη της αυριανής μέρας. Λίγο ο απολογισμός, λίγο η ζεστασιά της αγαπημένης σου πιτζάμας κι ο καφές που κοντεύει να τελειώσει είναι αρκετά για να πεις πως ήταν μια όμορφη εβδομάδα. Δίπλα σου είναι το βιβλίο σου, του αφιερώνεις λίγο χρόνο και  καταφέρνεις να διαβάσεις κάποιες σελίδες πριν το κλείσεις και πιάσεις το σημειωματάριό σου. «Σήμερα ευτυχώς δεν έχω να κάνω πολλά, μπορεί να γίνει κάτι κι αύριο, αυτό όχι». 

Έξω ο ήλιος δεν έχει βγει και το ελαφρύ γκρίζο του ουρανού έχει δώσει τη θέση του σε ένα πιο σκούρο με κάποιες υπόνοιες πως ίσως αργότερα να εξελιχθεί σε μια βροχή. Αυτό το ελαφρύ κρύο είναι της εποχής μα έβαλε ένα φιτίλι και γέννησε μια σπίθα ώστε να ανακαλύψεις μέσα σου μια καινούργια φωτιά.

Όπως τα δέντρα χάνουν τα φύλλα τους κάθε φθινόπωρο, έτσι κι οι άνθρωποι χάνουν κάποια κομμάτια τους τέτοια εποχή και ανακαλύπτουν καινούργια. Εποχή της μεταμόρφωσης, της προσγείωσης όπου όλοι παίρνουν αποφάσεις και θέτουν στόχους που θέλουν να πετύχουν μέχρι το τέλος του χρόνου. Μια εποχή που έχει για τον καθένα μια διαφορετική μυρωδιά ανάλογα με τη γεύση του καφέ που προτιμά, το πόση ζάχαρη βάζει και την προσωπική του αγαπημένη καφέ απόχρωση. Μια εποχή αναζωογονητική για την ψυχή και κυριακάτικα πρωινά γεμάτα ελπίδα και καύσιμα.

Share:

Read More

Το Χρονικό της Απελευθέρωσης της Χίου & Φωτογραφίες από την παρέλαση της 11ης!

Χρονικό της Απελευθέρωσης της Χίου
 

Ένα σημαντικό σταθμό στην ιστορία της Χίου αποτελεί η 11η Νοεμβρίου 1912.
Μια μακρά περίοδος 346 χρόνων διακόπτεται. Η μέρα αυτή είναι το μεταίχμιο της ιστορικής καμπής, όπου η ιστορία της Χίου μπήκε σε νέα φάση με την απελευθέρωση του νησιού από τον δυσβάσταχτο τουρκικό ζυγό, έχοντας περάσει το νησί τον Απρίλιο του 1822, τη Σφαγή. Το χρονικό της απελευθέρωσης, όπως...
αναφέρεται στο βιβλίο "Οσα ο ίδιος είδον" του Γεωργίου Χωρέμη έχει ως εξής:

10 Νοεμβρίου 1912: αναχώρηση στόλου ξημερώματα από Θεσσαλονίκη
10 Νοεμβρίου: άφιξη το απόγευμα στη Λέσβο και αναχώρηση πριν τα μεσάνυχτα της ίδιας ημέρας με πλώρη για Χίο των πλοίων: Μακεδονία, Εσπερία, Αρκαδία (οπλισμένα εμπορικά), Πατρίδα, Σαπφώ, Αριέττα και τα αντιτορπιλικά Κεραυνός, Νέα Γενιά.
11 Νοεμβρίου: άφιξη στόλου στη Χίο υπό του Ναυάρχου Δαμιανού, αποβίβαση ύστερα από ανεπιτυχείς διαπραγματεύσεις περί τις 3.30 μ.μ. από το πλοίο Σαπφώ στην περιοχή της Λευκωνιάς, υπό το Συνταγματάρχη Νικόλαο Δελαγραμμάτικα.
Οι πρώτοι πεσόντες στη μάχη ήταν οι Εμμανουήλ Ποθητός και ο Ιωάννης Χρυσολωράς.
12 Νοεμβρίου: είσοδος του Ελληνικού στρατού στην πόλη της Χίου, υποχώρηση τούρκου διοικητή Ζιχνή Βέη προς Κορακάρη.
Επίθεση εναντίον του χωριού Καρυές.
13 Νοεμβρίου: κατάληψη Κορακάρη και Καμποχώρων

15 Νοεμβρίου: κατάληψη Αγίου Γεωργίου Συκούση, συμπλοκή στις Καρυές.
Σχηματίζονται τα πρώτα αντάρτικα σώματα. Από τα πρώτα είναι αυτό των Καρδαμύλων.
Οι Νικόλαος Ρίτσος, Ιωάννης Παστρικάκης θυσιάζονται στη μάχη του Αίπους.
18 Νοεμβρίου: κανονιοβολισμός των Αγίων Πατέρων από το "Μακεδονία".
21 Νοεμβρίου: λειτουργία των Ελληνικών Ταχυδρομείων
22 Νοεμβρίου: λειτουργία του Τελωνείου Χίου
26 Νοεμβρίου: αντάρτικο σώμα από το Λιθί, χωρίς διαταγή από το ελληνικό στρατό, κατέλαβε τα Αυγώνυμα.
27-28 Νοεμβρίου: τις βραδινές ώρες εγκαταλείπονται από τους κατοίκους τα Αυγώνυμα λόγω επίθεσης των Τούρκων.
28- 29 Νοεμβρίου: γενική επίθεση τούρκων που αποτυγχάνει πλήρως.
30 Νοεμβρίου: μέσω του καλόγερου Αγίου Μάρκου οι τούρκοι προσπαθούν να στείλουν επιστολές σε δικούς τους. Ο Συνταγματάρχης Νικόλαος Δελαγραμμάτικας καταλαβαίνοντας τη χρησιμότητα του καλόγερου ζητά και έχει τη συνεργασία του.
8 Δεκεμβρίου: Η "Μακεδονία" από το λιμάνι Καρδαμύλων βομβαρδίζει το Πιτυός όπου είχαν ως στρατηγείο οι Τούρκοι. "Τα ηθικά αποτελέσματα του βομβαρδισμού ήσαν σοβαρώτατα".
10-11 Δεκεμβρίου: ύστερα από αίτημα του Ζιχνή που μεταβίβασε ο καλόγερος Ιγνάτιος ο Δελαγραμμάτικας μαζί με τους Προξένους της Γαλλίας, Γερμανίας και το γραμματέα του Αγγλικού προξενείου τον συναντούν στη Μονή των Αγίων Πατέρων.
12 Δεκεμβρίου: μετά την κατάληψη όλης της νήσου Λέσβου στις 10 Δεκέμβρη, 3.000 άντρες του πεζικού έρχονται για ενίσχυση στη Χίο.
17 Δεκεμβρίου: ύστερα από εντολή του Συνταγματάρχη ο Γεώργιος Χωρέμης συνοδεία δύο ανδρών επιθεωρούν το όρος Αίπος. "Ηδη εφθάσαμεν επί της κορυφής και εβλέπομεν το οροπέδιον του Αίπους. Παντού εφαίνετο ότι ο τελευταίος βομβαρδισμός είχεν πείσει τους Τούρκους να μη φανούν πλέον εις το σημείον τούτο".
20 Δεκεμβρίου: η 7 πρωινή ορίζεται ώρα και ημέρα γενικής επίθεσης. Μη λαμβάνοντας εγκαίρως τη διαταγή στα Καμπιά ξεκινούν επίθεση στις 19/12.
Στις 9.00 με 10.00 μ.μ. αξιωματικός από το τμήμα των Καρυών ενημερώνει το Δελαγραμμάτικα ότι ο τούρκος διοικητής ζητά να παραδοθεί.
21 Δεκεμβρίου 1912: "λίαν πρωϊ και μόλις εξημέρωνεν ήλθεν επί του Αίπους η είδησις ότι ο Ζιχνή παρεδόθη".
"Η παραδοθείσα δύναμις ήτο 1.800 άνδρες, 2 τηλεβόλα των 7.5 ορεινά Κρουπ και 2 ηλιακοί τηλέγραφοι. Τραυματίαι παρεδόθησαν 12, όλοι ελαφρότατα τραυματισμένοι...".

27 Δεκεμβρίου 1912: Αναχώρηση απελευθερωτικού στρατού.

 

Share:

Read More