Σήμερα Μαύρος Ουρανός, Σήμερα Μαύρη Μέρα

Μπορεί να έχει λιακάδα σήμερα με λίγα σύννεφα αλλά οι μέρες που περνάμε τις λες και μαύρες.
Μεγάλη Πέμπτη  .... Το δείπνο που έμεινε στην ιστορία , μυστικό ήτανε με τους 12 Αποστόλους , 12 και τα ευαγγέλια που ψάλλονται το βράδυ, τουλάχιστον φέτος με όποιες δύσκολες καταστάσεις που ζούμε  θα παραβρεθούμε στις εκκλησίες μας..


 τι ότι καλύτερο να ακούμε τον Ύμνο της Μεγάλης Πέμπτης!!

Share:

Read More

Πασχαλινό Οικολογικό Βάψιμο Αυγών & Αυγά με Γκλίτερ για ποιο κουλτούρα !!

Ετοιμαστείτεεεεεε 

Βέβαια υπάρχουν και άλλα, αλλά αυτό το ανακαλύπτετε όταν το κάνετε με τα παιδιά σας!!!

 Χαμός γίνεται !!

Θα σας πω έναν τρόπο να βάψουμε τα πασχαλινά αυγά με φυσικά προϊόντα χωρίς να χρησιμοποιήσουμε τις συνθετικές βαφές του εμπορίου. Το χρώμα ίσως να μην είναι τόσο έντονο, αλλά σίγουρα είναι πιο υγιεινό και πιο πρωτότυπο.

 Τα χρώματα που θέλουμε να βάψουμε τα αυγά μας θα χρειαστούμε τα ανάλογα υλικά:

-      Για να βάψουμε βαθιά κόκκινα: θα χρειαστούμε κοκκινογούλια (το κάτω μέρος των παντζαριών).

-  Για ανοιχτό κόκκινο: παπαρούνες.

-  Για μοβ: βιολέτες.

-  Για κίτρινο: ζαφορά ή άχυρο ή φύλλα αμυγδαλιάς.

-  Για πράσινο: μαϊντανό.

-  Για Μελί: φλούδες ξερών κρεμμυδιών.

-  Για πορτοκαλί: σκόνη τσίλι ή πάπρικα.

- 

Αφήνουμε τα αυγά εκτός ψυγείου από την προηγούμενη ημέρα για να μη σπάσουν βράζοντας.

Έτσι την επομένη μέρα σε μια παλιά κατσαρόλα βάζουμε νερό.

Ανάλογα με το πλήθος των αυγών που θέλουμε να βάψουμε και το χρώμα, προσθέτουμε
ικανή ποσότητα από το αντίστοιχο φυσικό υλικό βαφής.

 Αφού το αφήσουμε και πάρει αρκετές βράσεις ώστε να δώσει το ανάλογο χρώμα στο νερό, την κατεβάζουμε από τη φωτιά και την αφήνουμε να κρυώσει αρκετά.

 Στη συνέχεια βάζουμε μέσα τα αυγά προσεκτικά για να μη σπάσουν και τα βράζουμε.

 Τα βγάζουμε και τα ακουμπάμε σε λαδόκολλα ή αλουμινόχαρτο.

 Όταν στεγνώσουν από την πάνω πλευρά προσεκτικά τα γυρίζουμε ώστε 

να στεγνώσουν και από την άλλη.

 Μπορούμε όταν στεγνώσουν να τα κάνουμε να γυαλίσουν αν με ένα βαμβάκι βουτηγμένο σε λάδι τα περάσουμε γύρω - γύρω.

 Α και να μην το ξεχάσω η κατσαρόλα να είναι παλιά γιατί μπορεί να βάψει!!!

Για τα αυγά με Γκλίτερ και Λάμψη!!

 

Καλό βάψιμο !!!!

Share:

Read More

ΤΑ ΚΕΡΚΕΛΙΑ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

Η σπουδαιότητα ενός τροφίμου στη διατροφή ενός λαού πιστοποιείται από τη συμμετοχή του στις τελετουργικές και εορταστικές εκδηλώσεις του ανθρώπινου βίου.

Ο άρτος και γενικότερα τα αρτοσκευασματα, βρίσκονται στην πρώτη θέση της διατροφής και σε όλα τα στάδια της ζωής από την παιδική ηλικία έως τα γεράματα.

Έτσι αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο των παραδοσιακών εθυμοτυπικών εκδηλώσεων.

Ο άρτος είναι διαμεσολαβητικό στοιχείο μεταξύ νεκρών και ζώντων και η ποικιλότροπη παρασκευή και εμφάνισή του έχει συμβολικές αποχρώσεις. Ακόμα, η εύπλαστη μάζα του άρτου μπορεί να προσδώσει και να παγιώσει εύκολα συμβολικό σχήμα αναλόγως της περίστασης. Στο πνεύμα αυτό υπάγονται και τα κερκέλια των Βαΐων.

Τα κερκέλλια, είναι κουλούρια σε σχήμα κρίκου που γίνονταν μόνο από αλεύρι, νερό και προζύμι το Σάββατο του Λαζάρου. Η ζύμη πλάθεται σε κυλίνδρους πάχους ενός δακτύλου και τα δύο άκρα ενώνονται ώστε να σχηματισθεί κρίκος.

Οι κρίκοι αυτοί ψήνονται στο φούρνο και φυλάσσονται σε αεριζόμενο μέρος μέχρι 40 μέρες. Παρασκευάζονταν για το Πάσχα και διανέμονταν στα παιδιά την Κυριακή των Βαΐων «βάεμαν», όταν αυτά ξεχύνονταν στις γειτονιές ψάλλοντας το:

«Βάϊ - βάϊ των Βαΐων, τρώμεν ψάρι και χαμψίν

και τ’ απάν την Κερεκήν (Πάσχα) τρώμε κόκκινον ωβόν».

Ως δώρο των Βαΐων λεγόταν και «βαγευτέρ'». Σε άλλες περιοχές αυτό γινόταν το απόγευμα του Σαββάτου του Λαζάρου. Οι οικοδέσποινες έδιναν μαζί με τα κερκέλλια και άβραστα αυγά (Ακ - Ντάγ Ματέν), τα οποία συλλέγονταν σε καλάθι, στολισμένο με φύλλα δάφνης: «Θεία - θεία των Βαΐων, δος κερκέλλ’ κι εμέν ωβόν». Για την τόνωση των κατα-πονημένων παιδιών την ημέρα των Βαΐων προσφερόταν στα παιδιά ακόμα βρασμένο καλαμπόκι με λίγο αλάτι αναμιγμένο με ψίχα καρυδιών και λεπτοκαρύων. Ήταν τα λεγόμενα «τσιγκούλια» που προετειμαζώταν από το βράδυ του Σαββάτου ή νωρίς την Κυριακή των Βαΐων.

Τα παιδιά για τη μεταφορά είχαν ανά δύο μία μακριά βέργα από λεύκη την οποία κρατούσαν από τις δύο άκρες. Στη βέργα αυτή περνούσαν τα κερκέλλια που εισέπρατταν.

Εναλλακτικά, τα κερκέλλια περνιόνταν σε σχοινί η μια άκρη του οποίου ήταν δεμένη στη ζώνη πίσω από τη μέση του παιδιού και η άλλη ελεύθερη. Κάθε κερκέλλι που περνούσε από το σχοινί πήγαινε έτσι πίσω στην πλάτη του παιδιού. Η γιορτή αυτή των παιδιών λεγόταν «Βάϊσμαν» αλλά μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μεταφορικά για όσους ζητούν συνέχεια δωρεές και εκδουλεύσεις: «ξάν’ σο βάϊσμαν έρθεν», «ατός πάντα βαΐζ’».

Το κερκέλλ’ ή κερκέλλιν, από το μεσαιωνικό κιρκέλλιον, μεταγενέστερα κρικέλλιον, υποκοριστικό του κρίκος δηλ. στρογγυλό κουλούρι. Από το κερκέλλιν και το ρήμα κερκελλιάζω = συσπειρώνω, κουλουριάζω: «ο σκύλον εκερκελλίασεν τ’ ουράδ΄ν άτ», «α ση κοιλίας- ι-μ’ τον πό-νον εκερκελλιάγα», «τ’ οφίδ’ εκερκελλιάεν απές σο τρυπίν αθε».

Thomas Sawidis

Share:

Read More

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕΣΑ ΑΠ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΜΑΤΙΑ

ΣΑΒΒΑΤΟ ήταν,

κι ήμουν νεκρός

κι ήρθες Εσύ

και μ' ανάστησες

..................................

κι ύστερα ...ΚΥΡΙΑΚΗ

ήρθες στο σπίτι μου

Δόξα και τιμή

......................................

όμως σε πρόδωσαν,

ΔΕΥΤΕΡΑ...

μ' ένα φιλί...

...και τριάντ αργύρια

.......................................

διαβουλεύσεις,

ΤΡΙΤΗ,

κι αν θες να ζήσεις,...

είπανε.....

θα πρέπει ν' αρνηθείς

...αυτό που είσαι,

........Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ

ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

επί της γης αυτής

........................................

μα... σε δικάσανε

ΤΕΤΑΡΤΗ

σε βασανίσανε...

τα ιμάτιά σου μοίρασαν

και...

θάνατος η καταδίκη

...........................................

σε λοιδωρίσανε

ακάνθινο στεφάνι σου φορέσανε

κι ανέβασες ΣΤΑΥΡΟ στο Γολγοθά

μιά ΠΕΜΠΤΗ

μέρα που σε σταυρώσανε

....................................

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

σκιστήκαν τα ουράνιια

ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΘΡΗΝΟΣ

κι ο θάνατος νόμισε πως κέρδισε

ΩΣ,

τη δική σου μέρα

που...ΣΑΒΒΑΤΟ ήταν

η τρίτη μέρα

.......ΩΣ ΤΟ 'ΧΕΣ ΠΕΙ

...........................................

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΥΡΙΟΥ

η μέρα που πρόσμενε η ψυχή

τώρα ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ

Share:

Read More

4 πράγματα που έμαθα όταν έμεινα μόνη μου!

Οι περισσότεροι από μας ονειρευόμαστε από μικροί τη μέρα που θα μείνουμε στο δικό μας σπίτι. Ένα σπίτι που θα είναι διακοσμημένο με το προσωπικό μας γούστο, θα ισχύουν οι δικοί μας κανόνες και θα έχουμε γενικά την αποκλειστική του ευθύνη. Η πρώτη φορά που εγώ έμεινα μόνη μου ήταν στα δεκαεπτά προς δεκαοκτώ, όταν τελείωσα το σχολείο και πήγα να σπουδάσω! Φυσικά τα πράγματα δεν ήταν τόσο ανέμελα όσο τα είχα φανταστεί...παρακάτω θα σας αναφέρω τέσσερα πολύτιμα μαθήματα που πήρα μένοντας μόνη μου! Ας ξεκινήσουμε λοιπόν:

Υπευθυνότητα

Πρώτη φορά σε δικό μου σπίτι! Εκτός απ' τη μεγάλη μου χαρά, όσο περνούσαν οι μέρες με κυρίευε ένα μεγάλο άγχος. Όχι το άγχος ότι θα είμαι μόνη, χωρίς τους γονείς και τα αδέλφια μου, αλλά το άγχος του πως θα ανταπεξέλθω χωρίς την πολύτιμη βοήθεια της μαμάς, που μέχρι τότε ήταν πάντα δίπλα μου και μου τα είχε όλα έτοιμα! Πρακτικά λοιπόν έπρεπε να τα κάνω όλα μόνη μου, απ' τις δουλειές του σπιτιού μέχρι την πληρωμή των λογαριασμών. Ήμουν πια υπεύθυνη για τη ζωή μου και για το σπίτι μου! Δικαιολογίες όπως "το ξέχασα" ή "θα το κάνω μετά", δεν χωρούσαν πια.

Διαχείριση χρημάτων

Αυτό ήταν ένα δύσκολο μάθημα για μένα! Έπρεπε να μάθω να διαχειρίζομαι τα χρήματά μου, ως την επόμενη φορά που θα μου έστελναν οι γονείς μου για να μην "ξεμείνω". Υπήρξαν όμως αρκετές φορές, ειδικά στην αρχή, που σπαταλούσα όλα μου τα χρήματα το πρώτο δεκαήμερα του μήνα και μετά είχα ίσα-ίσα για τα εισιτήρια του λεωφορείου. Τώρα το σκέφτομαι και γελάω, τότε όμως δεν ήταν καθόλου ευχάριστο. Ευτυχώς πριν μείνω τελείως χωρίς λεφτά όλοι μου οι λογαριασμοί ήταν πληρωμένοι κι όσο για το φαγητό...μακαρόνια, μακαρόνια, μακαρόνια!

Διαχείριση απόλυτης ελευθερίας

Η μετάβαση απ' τον έλεγχο στην απόλυτη ελευθερία δεν είναι απλή υπόθεση. Ειδικά για ένα παιδί που φεύγει για πρώτη φορά μακριά απ' το σπίτι του. Το συναίσθημα του κάνω ότι θέλω, όποτε το θέλω χωρίς να δώσω λόγο σε κανέναν, είναι επικίνδυνο ιδιαίτερα όταν οι γονείς έχουν υπάρξει ιδιαίτερα προστατευτικοί. Αυτό συμβαίνει γιατί βρίσκεσαι ξαφνικά στο σημείο εκείνο που θες να κάνεις όλα όσα ήθελες και σαν έφηβο δεν σου επέτρεπαν. Θυμάμαι ότι όλο το πρώτο εξάμηνο έτρωγα συνέχεια απ' έξω, έβγαινα κάθε βράδυ, κοιμόμουν ξημερώματα γιατί και σπίτι να ήμουν με φίλες, παίζαμε χαρτιά ως το πρωί και φυσικά η σχολή ήταν σε δεύτερη μοίρα. Ευτυχώς η μόνη "συνήθεια" που κράτησα από εκείνο το ξέφρενο εξάμηνο, ήταν το να μαζευόμαστε στο σπίτι με φίλες και να μιλάμε ή να παίζουμε ως την επόμενη μέρα το πρωί.

Μαγείρεμα

Ποτέ δεν μου άρεσε η διαδικασία του μαγειρέματος. Ακόμα και σήμερα το μαγείρεμα δεν είναι η αγαπημένη μου ασχολία! Έπρεπε όμως να μάθω να μαγειρεύω, δεν γινόταν να τρώω συνέχεια απ' έξω. Αρχικά έμαθα να φτιάχνω "φοιτητικά φαγητά". Η πρώτη μου μαγειρική απόπειρα ήταν ένα πιάτο καρμπονάρα. Όχι και πολύ πετυχημένη οφείλω να ομολογήσω, αλλά απ' ότι θυμάμαι το άδειασα το πιάτο μου. Κοτόπουλο και μπριζόλες στο φούρνο, κόκκινες σάλτσες και φακές. Μετά τον πρώτο χρόνο τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα καθώς ζήτησα απ' τη μαμά μου να μου δείξει πως φτιάχνει κάποια απλά φαγητά κι έτσι οι γνώσεις βελτιώθηκαν κατά πολύ.

Αυτά ήταν κάποια απ' τα μαθήματα που πήρα εγώ όταν έμεινα για πρώτη φορά μόνη μου. Θα χαρώ πολύ να μάθω και τα δικά σας. Περιμένω τα μηνύματά σας.

Share:

Read More

ΕΚΤΑΚΤΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Μετάβαση κλασικών ιστότοπων από την Google

 Ήρθαν πολλά τελευταία με την google, σταματάει και το Feedburner, και πολλές αλλαγές.

Δεν ξέρω πόσο διάστημα θα πάρει αυτή η αλλαγή αλλά πρέπει να γίνει γιατί θα ρίξουμε την σελίδα.

Ελπίζω να μην πάρει πολύ μπορεί λίγες ώρες μπορεί και μέρα, ελπίζω να σας δω σύντομα με όλες τις αλλαγές που δεν ξέρω και ποιες είναι οεο.

Α ντε καλό βράδυ  

Share:

Read More

Ψύχωση το «Πάσχα στο χωριό»; η ξαστεριά

Έχω προβληματιστεί ταμαλα που θα έλεγε και ο δε "Πώποτας"

Δε ξέρω ρε παιδιά πραγματικά…

Εμείς εδώ στο νησί και σε κάθε νησί και επαρχία δηλαδής, δεν έχουμε τοίχο ανοσίας που να κάνει ασφαλή το ελεύθερο «Πάσχα στο χωριό» νομίζω.

Πρόσφατα όλοι ζήσαμε το γεγονός σε χωριό που από μια εκδήλωση το μισό χωριό μπήκε στο νοσοκομείο με απώλειες .

Το ερώτημα είναι, θα ρισκάρουμε λοιπόν τις ζωές των δικών μας ανθρώπων;

Αυτό το «Πάσχα στο χωριό» μου κάθεται κάπως.

Έχει μετατραπεί σε μείζον εθνικό θέμα από ότι βλέπουμε και ακούμε.

Θα πάμε στο χωριό να φάμε κοκορέτσι; Θα σουβλίσουμε το παραδοσιακό αρνί;

Θα ρίξουμε καμιά γυροβολιά ντίρλα στο κρασί και στα τσίπουρα; Θα ρίξουμε και καμιά τουφεκιά στον αέρα;

Θα στριμωχτούμε δυο τρεις ώρες στα διόδια με άλλες 100 χιλιάδες αυτοκίνητα;

Θα φασκελωθούμε και με καμιά 20αριά στις Εθνικές οδούς;

Και ο κορονοϊός;

Η πανδημία;

Οι 70 νεκροί συμπολίτες μας κάθε ημέρα που ξημερώνει;

Οι χιλιάδες επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι που πεινάνε; Ο τουρισμός που καταστράφηκε μία χρονιά και κινδυνεύει να καταστραφεί και φέτος;

Αδιάφορο. Το «Πάσχα στο χωριό» μην χάσουμε και δεν μας νοιάζει για όλα τα υπόλοιπα. Αυτό είναι το mood του μήνα

Κι έχεις και τους επιστήμονες που έχουν βαλθεί να μας τρελάνουν.

Ο ένας λέει «αν κάνουμε Πάσχα στην πόλη θα υπάρξει συνωστισμός και θα έχουμε περισσότερα κρούσματα».

Στο άλλο κανάλι ο άλλος επιστήμονας λέει «με τίποτε να μην μετακινηθεί ο κόσμος στα χωριά, γιατί θα υπάρχουν πολλοί νεκροί».

Η απόλυτη παράνοια και στη μέση ο κόσμος που σώνει και καλά θέλει «Πάσχα στο χωριό».

Καταλαβαίνω ότι οι πολίτες δεν αντέχουμε άλλο, ότι πολλοί θέλουμε να πάμε να δούμε τους γονείς και τους παππούδες.

Ότι οι ηλικιωμένοι περιμένουν πώς και πώς στην επαρχία να δουν παιδιά κι εγγόνια.

Τώρα τελευταία παίζει και το κλάδεμα στις τριανταφυλλιες

Είναι και εκείνοι που είναι παραδοσιακοί και θέλουν να βγάλουν τα απωθημένα ενός χρόνου εγκλεισμού πηγαίνοντας μια εκδρομή στην επαρχία.

Όλοι κάτι θέλουμε

Όμως, δεν μπορεί να γίνεται η έξοδος του Πάσχα εμμονή. Δεν μπορεί να πιέζουν οι πάντες να ανοίξουν οι δρόμοι και πόσοι χιλιάδες κάτοικοι πόλεων να πάνε στα χωριά τους εν μέσω πανδημίας.

Το ερώτημα είναι απλό. Ποιος θέλει να ρισκάρει τις ζωές των δικών τους ανθρώπων στα χωριά; Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη για χιλιάδες κρούσματα στην επαρχία;

Πώς θα πάνε επομένως χιλιάδες εν δυνάμει υγειονομικές βόμβες να κάνουν «Πάσχα στο χωριό»;

Με τα self test που όλοι λένε ότι βγάζουν σε μεγάλο ποσοστό αμφισβητούμενα αποτελέσματα;

Κι αν την Μεγάλη Παρασκευή που ξεκινά η έξοδος είσαι καλά, αλλά το Μεγάλο Σάββατο έχεις συμπτώματα και κολλήσεις όλους τους συγχωριανούς σου και στείλεις μερικούς από αυτούς;

Αυτή νομίζω είναι λοιπόν η πραγματικότητα και οι δικές μου σκέψεις.

Λίγη υπομονή χρειάζεται. Ας χάσουμε για δεύτερη φορά το αρνί στη σούβλα, προκειμένου να γλιτώσουν οι αγαπημένοι μας.

Προκειμένου να τελειώσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα το lockdown.

Προκειμένου να ανοίξουν οι επιχειρήσεις και να δουλέψει η οικονομία.

Προκειμένου να λειτουργήσει ο τουρισμός, από τον οποίο ζούμε όλοι μας.

Το «Πάσχα στο χωριό» πρέπει να είναι γιορτή κι όχι να μετατραπεί σε ......

Πρέπει να είναι ασφαλής απελευθέρωση κι όχι μια ψύχωση για την οποία θα μετανιώσουμε πικρά.

Και ας σεβαστούμε τους 800 συνανθρώπους μας που δίνουν μάχη για να ζήσουν στις ΜΕΘ.

Τους χιλιάδες υγειονομικούς που δεν έχουν δει το σπίτι τους ένα χρόνο τώρα. 

Να πάνε καμιά ώρα για ξεκούραση θέλουν χωρίς να χτυπάει το κινητό

Τους αξίζει σεβασμός κι όχι απαξίωση κάνοντας του κεφαλιού μας.

 Κράτος, επιστήμονες και πολίτες είμαστε αλα νταλον..

Στις 9 ε κολουμενε στις 12 κολουμενε, ταδε μπαρμακοτσος

Share:

Read More

Η Μυρωδάτη Χίος - με Ριζότο άγρια σπαράγγια και Μαστίχα

ΜΟΣΧΟΜΥΡΙΣΕ ΡΙΖΟΤΟ ΜΕ ΑΓΡΙΑ ΣΠΑΡΑΓΓΙΑ ΚΑΙ ΜΑΣΤΙΧΑ!!!

Το Νεχώρι επέλεξαν τα μέλη του Συλλόγου Διατήρησης και προώθησης του φυσικού και πολιτιστικού πλούτου της Χίου « Η ΜΥΡΩΔΑΤΗ ΧΙΟΣ» την Κυριακή 18 Απριλίου στα πλαίσια των δράσεων ‘ Γαστρονομία και Ιστορία’ τηρώντας τα πρωτόκολλα ασφαλείας σύμφωνα με τους κανόνες covid.

« Ο Σύλλογός μας συνδέει πάντα την Χιώτικη γαστρονομία με την τοπική ιστορία και τον πολιτισμό», τόνισε στον πρόλογό της η πρόεδρος του συλλόγου Άννα Κλαδιά.

Ο Πρόεδρος Τοπικού Συμβουλίου Νεοχωρίου κ. Δημήτρης Αγκάς μας καλωσόρισε στο χωριό και ανέφερε ότι το Πλυσταριό της Ζέρβαινας είναι ο αρχαίος Χώρος που οι γυναίκες έπλεναν τα ρούχα επειδή τα πηγάδια εκεί είχαν πάντα νερό.

Ο Δημήτρης Μιωτέρης μας ταξίδεψε συνοπτικά στην ιστορία του Χωριού και αναφέρθηκε στην ιδιαίτερη αρχιτεκτονική των Πλυσταριών.

Η Άννα Καρυστιανού ξεδίπλωσε πάλι το μαγειρικό της ταλέντο με μια νηστίσιμη συνταγή: ΡΙΖΟΤΟ ΜΕ ΑΓΡΙΑ ΣΠΑΡΑΓΓΙΑ ΚΑΙ ΜΑΣΤΙΧΑ!!!

Η συνταγή επιλέχθηκε λόγω εποχής και περιόδου νηστείας και επειδή τα άγρια σπαράγγια αφθονούν στην περιοχή του Νεοχωρίου.

Ως επιδόρπιο επιλέχθηκε « Το Πατροπαράδοτο» παστέλι και μαντολάτο και εναλλακτικά γιαούρτι «Άνθιμος» με νηστίσιμα παξιμαδάκια «Αρτονοστιμιές» Τομάζος

Το μαγείρεμα στην εξοχή γίνεται εύκολη και ευχάριστη υπόθεση με φορητή μίνι συσκευή Πετρογκάζ προσφορά του κ. Α. Μαδωνή και το σερβίρισμα ασφαλές σε σκεύη μιας χρήσεως προσφορά Papertown

Οι ποδιές με το εντυπωσιακό λογότυπο και τα γάντια προσφορά της Δ. Δημητριάδου

Την διακόσμηση του χώρου επιμελήθηκε το κατάστημα REGINA

Στην εκδήλωση συμμετείχαν δημιουργικά μέλη του Δ.Σ. Ειρήνη Καρυστιανού, Λίτσα Λύκου, Ρούλα Μονιούκα και το στέλεχος του συλλόγου Πόπη Ποριώτη.

Απότοκο της επιτυχημένης εκδήλωσης ήταν η πρόταση του προέδρου Δ. Αγκά να συνδιοργανώσουμε και άλλες δράσεις με πρωτοβουλία του Τοπικού Συμβουλίου την οποία αποδεχθήκαμε με χαρά!

Θα ακολουθήσουν δράσεις ‘Γαστρονομία και Ιστορία’ και σε άλλα χωριά του νησιού μας με στόχο την ανάδειξή τους .

Με εκτίμηση,

Η πρόεδρος και το ΔΣ «Η Μυρωδάτη Χίος»

Share:

Read More

Μπουσούλημα: Μια σημαντική δεξιότητα

Το μπουσούλημα, είναι αν θέλουμε να πούμε "προπομπός" της βάδισης και ξεκινάει βάση ερευνών συνήθως από 7-9 μηνών και μπορεί να  διατηρηθεί μέχρι να περπατήσει ένα παιδί. Να σημειωθεί, ότι είναι από τα πρώτα σημαντικά αναπτυξιακά ορόσημα, στη ζωή ενός παιδιού.

Το σωστό μπουσούλημα περιλαμβάνει διαγώνιες κινητικές ακολουθίες με ταυτόχρονη προωθητική μετατόπιση, όπου αρχικά το ένα χέρι έρχεται εμπρός και ακολουθεί το αντίθετο πόδι με διαδοχή με τα αντίστροφα μέλη (δεξί χέρι με αριστερό πόδι σε εναλλαγή με αριστερό χέρι- δεξί πόδι).

Ουσιαστικά, το παιδί επικοινωνεί την ανάγκη του με το μπουσούλημα να μετακινηθεί μέσα στον χώρο και να τον εξερευνήσει ανεξάρτητα, άρα καταλαβαίνουμε ότι το πρώτο σημαντικό πράγμα που προσπαθεί να κερδίσει ένα παιδί  μέσω αυτής της διαδικασίας είναι η αυτονομία.

ΆΛΛΑ ΟΦΕΛΗ ΕΙΝΑΙ:

• Αναπτύσσεται ο εγκέφαλος του παιδιού
• Ενισχύει τις κινητικές και σωματικές δεξιότητες. Οι δύο ίσως πιο σημαντικές από αυτές τις δεξιότητες είναι ότι βοηθάει το παιδί να αποκτήσει πέρασμα μέσης γραμμής και να ενισχύσει τον συντονισμό χεριού-ματιού.
• Αναπτύσσει καλύτερα χωρικές έννοιες, αφού μαθαίνει καλύτερα να προσανατολίζεται στο χώρο.
• Βοηθάει το παιδί στην επίλυση προβλήματος, αφού του δείχνει τρόπους πως να μετακινηθεί για να φτάσει κάπου
• Προσφέρει καλύτερη επικοινωνία με γονείς, αφού το παιδί παρατηρεί και ακολουθεί τους γονείς μέσα στο σπίτι.
• Συγχρόνως αναπτύσσεται και η κριτική σκέψη του παιδιού

ΤΙ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ  ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ  ΟΙ ΕΡΕΥΝΕΣ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΥΣΟΥΛΟΥΝ:

• Δυσκολίες στο συντονισμό κινήσεων
• Μαθησιακές δυσκολίες
• Αισθητηριακές δυσκολίες
• Διάσπαση προσοχής
• Δυσκολίες ισορροπίας

ΚΑΠΟΙΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΜΠΟΥΣΟΥΛΗΣΕΙ ΕΙΝΑΙ:

• Με παιχνίδια: 

Αφήστε παιχνίδια, που ξέρετε πως αρέσουν στο παιδί, σκόρπια στο χώρο και παροτρύνετε το παιδί να τα πιάσει.

• Με μίμηση:

Μπουσουλήστε εσείς, ώστε να δείξετε στο παιδί σας πως μπορεί να κινηθεί στο χώρο.

• Απλώστε

Απλώστε το χέρι σας και καλέστε το παιδί να έρθει σε εσάς.

Νομίζω όμως, ότι η πιο σωστή "τεχνική" είναι να μην πιέζεται το παιδί σας να περπατήσει, καθώς κάθε παιδί είναι μοναδικό και διαφορετικό και θα περπατήσει όταν είναι έτοιμο. Υπάρχουν, άλλα στάδια πιο πριν όπου το παιδί πρέπει να εξερευνήσει και να χαρεί!!

Τέλος, ούτε ένα παιδί όταν δεν μπουσουλάει σημαίνει ότι θα δημιουργηθούν σίγουρα δυσκολίες στη μετέπειτα ζωή του , γιατί ας μην ξεχνάμε κάθε παιδί είναι μοναδικό και διαφορετικό.

Καλή συνέχεια!!

Share:

Read More

Ένα ΝΤΕΤΟΛ ΜΛΚ μου..

Κάνω να καθαρίσω το ντουλάπι με τα ξυριστικά του άντρα μου, είχα να το ανοίξω κάτι μήνες (μη με κοιτάτε έτσι, άμα ήμουν νοικοκυρά δε θα είχα γράψει 2 βιβλία σε ένα χρόνο).

Το ντουλάπι είναι κάτω από τον νιπτήρα, σκύβω, τραβάω τους αφρούς ξυρίσματος και τις ξυριστικές μηχανές και τα άφτερ σέηβ ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΔΩ..
.
ΤΙ ΝΑ ΔΩ!!!
ΕΝΑ ΝΤΕΤΤΟΛ, ΜΛΚ ΜΟΥ!! ΕΙΧΕ ΚΑΒΑΤΖΩΣΕΙ ΈΝΑ ΝΤΕΤΤΟΛ ΣΕ ΣΠΡΕΥ! ΤΟ ΕΙΧΕ ΚΡΥΨΕΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΞΥΡΙΣΤΙΚΑ. 😑

Το παίρνω, του το πετάω μπροστά του, ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ, του λέω..
"Μωρό μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις" μου λέει.
"Δε ντρέπεσαι, κοτζάμ άντρας, ΔΕ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ, ΤΙ ΆΛΛΟ ΜΟΥ ΚΡΥΒΕΙΣ, ΕΧΕΙΣ ΚΡΥΨΕΙ ΚΑΙ ΚΩΛΟΧΑΡΤΑ; ΚΑΙ ΜΑΚΑΡΟΝΙΑ;;;" και κάνω να ανοίξω το συρτάρι με τις κάλτσες και τα σώβρακα "ΟΧΙ ΜΗΗΗΗΗΗΗΗΗ" να φωνάζει και να προσπαθεί να με σταματήσει, "ΕΧΩ ΓΚΟΜΕΝΑ, ΕΞΩΓΑΜΟ, ΚΡΥΦΟΥΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ, ΜΗΝ ΑΝΟΙΞΕΙΣ ΤΟ ΣΥΡΤΑΡΙ!"
"ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΟΥΝ ΑΥΤΑ" να ουρλιάζω, "ΜΙΛΑ ΜΟΥ, ΕΧΕΙΣ ΚΑΒΑΤΖΩΣΕΙ ΚΑΨΟΥΛΕΣ ΕΣΠΡΕΣΣΟ;;;;"

Τον σπρώχνω, ανοίγω το συρτάρι και μου κόβονται τα πόδια. Είδα τη γη να γυρίζει, μαύρισαν όλα γύρω μου. Λιποθύμησα.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου, τον βρήκα καθισμένο στο πάτωμα με τα χέρια στο πρόσωπο, να κλαίει. Δίπλα του πεσμένη, μία μάσκα.

Μια μάσκα...

Παντρεμένοι απο το 2005, κ τι δεν έχουμε περάσει μαζί. όμορφες στιγμές, δύσκολες, σε όλα μαζί, χέρι χέρι αντιμετωπίζαμε ότι ερχόταν. Κλονίστηκαν όλα. Σηκώθηκα κι έφυγα από το δωμάτιο, αφήνοντας πίσω μου έναν άνδρα κομματιασμένο, μισό άνθρωπο, να θρηνεί στα συντρίμμια της αγάπης που πρόδωσε. Ήξερε πια καλα.

Τίποτα δεν θα ήταν όπως πρώτα.

Όσο για μένα, είμαι δυνατή. Θα σταθώ στα πόδια μου. Είμαι νέα, θα ξαναφτιάξω τη ζωή μου. Δεν κοιτάω πίσω. Μόνο μπροστά. Στο ντουλάπι με τις σερβιέτες, από πίσω... Που έχω καβατζώσει ένα κουτί με γάντια.

Γατάκιιιιιιι... Όταν εσύ πήγαινες, εγώ ερχόμουν! 😉 Εκεί θα φτάσουμε!?!?!? 😂 😂

#φιστίκιπουκυλαει
Από την φίλη μου Φένη 😍

Share:

Read More

Το μουσικό όργανο μου και εγώ. 8 Μουσικοί μας λένε την γνώμη τους

Είναι πάντα δίπλα μου. Με παρηγορεί στις δύσκολες στιγμές, μου προκαλεί αξέχαστες συγκινήσεις και φέρνει καθαρή χαρά στη ζωή μου, και μερικές φορές, τον βαθύτερο πόνο. Σε τι αναφέρομαι; Φυσικά, το μουσικό μου όργανο.

 Είναι εκπληκτικό να σκεφτόμαστε πόσο θετική επίδραση μπορεί να έχει ένα όργανο στη ζωή μας, πόσο η μουσική που δημιουργεί μπορεί να αγγίξει τις βαθύτερες χορδές της ψυχής μας και να μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε τη ζωή, ειδικά όταν είναι δύσκολη. 

Αυτά τα μοναδικά εργαλεία δημιουργούν πάντα νέες προκλήσεις για εμάς, μας βοηθούν να μεγαλώσουμε και να ωριμάσουμε και μας προσφέρουν καταφύγιο σε περιόδους κρίσης (όπως αυτή που βιώνουμε τώρα). Ένας καλύτερος φίλος, ένας περιπετειώδης σύντροφος…

Εγώ και το όργανο μου, εν συντομία: μια αδιαχώριστη ομάδα, φίλοι για τη ζωή. Η σχέση που έχει κάθε μουσικός με αυτό ή τον μουσικό συνεργάτη του είναι μοναδική και ξεχωριστή.

Αυτό το άρθρο ξεκίνησα να σκέφτομαι να το γράψω, σε χρόνους εγκλεισμού, βλέποντας πόσο άρχισε να το επηρεάζει η κλεισούρα το παιδί μου και σε συνδυασμό με πολλά προβλήματα υγείας της μητέρας της και γυναίκας μου, η έξοδος της από αυτά είναι η μουσική. Μπαγκέτες, ακουστικά και δώσε !!!

Πολλές φορές ζηλεύω που δεν μπορώ να παίξω και εγώ έστω κάτι της, έτσι να ξεδώσω, βέβαια εγώ γράφω αρθρακια στο blog και ο καθένας μας κάτι έχει βρει να εκτονώνεται.

Διαβάστε τις σκέψεις - γνώμες των φίλων μουσικών μας

(Maria Anissegou - Μαρία Ανισέγκου):

Η σχέση με το μουσικό μου όργανο έχει περάσει από διάφορα στάδια. Θυμίζει πολύ τις ανθρώπινες σχέσεις. Ξεκίνησε με ενθουσιασμό και αθωότητα. Πέρασε από μονοπάτια απόλαυσης, εκτόνωσης, απογοήτευσης, ανασφάλειας. Μεγαλώνοντας έρχεται μια σταθερότητα. Είναι το μέσο για να εκφράζομαι, να αλληλεπιδρώ με τους συμπαίκτες μου και το κοινό. Είναι η δουλειά μου και το χόμπι μου. Η περίοδος που διανύουμε είναι πολύ δύσκολη. Η πανδημία έχει απομονώσει τον κόσμο. Οφείλουμε οι καλλιτέχνες να υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας και στον κόσμο με κάθε διαθέσιμο μέσο πως η τέχνη εκφράζεται με προσωρινό τρόπο και θα επανέλθει με αυτόν που προσφέρει σε όλους ικανοποίηση.

(Γιώργος Φαραντάκης) :
Το μπουζούκι και η μουσική γενικότερα, ήταν και είναι ένας διαφορετικός τρόπος επικοινωνίας, στην ουσία, του εσωτερικού μας κόσμου, με τον περιβάλλοντα κόσμο. Μια κοινή εσωτερική ανάγκη των ανθρώπων, να εκφράσουν τις σκέψεις και συναισθήματα τους, μέσα από διαφορετικούς όμως κώδικες (ήχους και μελωδίες). Αυτό είναι που κάνει και τον κόσμο της μουσικής τόσο ιδιαίτερο και μοναδικό, και εμάς που δόθηκε η ευλογία να καταπιαστούμε μαζί της, τόσο τυχερούς.!! Δεν θα έλεγα ότι είναι μόνο ένας ''δρόμος'' για να ξεφεύγουμε από την οποιαδήποτε εξωτερική συνθήκη ή πραγματικότητα που βιώνουμε, αλλά κυρίως είναι το μέσο που θα μπορούσε να εκφράσει και να μετουσιώσει την περιρρέουσα αυτή πραγματικότητα σε κάτι δημιουργικό και ελπιδοφόρο για το μέλλον.!!

(Lamprini Kampouras-Psyllos) :

Τον Μάρτη του 2008 άρχισα να φοιτώ στο Τμήμα Λαικής και Παραδοσιακής Μουσικής στην Άρτα, με ειδίκευση στο «κανονάκι» και δάσκαλό μου τον Απόστολο τον Τσαρδάκα

Αφού αποφοίτησα και επέστρεψα στο νησί μας, τη Χίο, συμμετείχα σε εκδηλώσεις παραδοσιακών χορών, φεστιβάλ χορωδιών, στα 100χρ τα Ελευθέρια της Χίου (2012), στο CD «ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ ΚΑΡΔΑΜΥΛΩΝ» (2015). Δίδαξα στο Μουσικό Σχολείο Χίου (2016- 2019), συμμετείχα σε μουσικές βραδιές σε διάφορες πλατείες σε χωριά του νησιού καθώς σε ταβέρνες και πανηγύρια (2017-2019).
Αρχικά, το σχήμα απαρτιζόταν από κανονάκι και λαούτο (Δημήτρης Κοντός) και ξεκινήσαμε τον Αύγουστο του 2015. Το ρεπερτόριό μας ήταν κυρίως παραδοσιακά κομμάτια Μ.Ασίας & νησιά Αιγαίου. Στη συνέχεια, προσθέσαμε κρητικά & ποντιακά καθώς παίζαμε με 2 αγαπημένους φίλους που παίζουν τις αντίστοιχες λύρες.
Ο κόσμος μας ακολουθούσε παντού, είτε στο κέντρο της πόλης, είτε σε μακρινά χωριά, γιατί άκουγε κάτι διαφορετικό, που νοσταλγούσε ν’ ακούσει, αλλά δεν υπήρχε!

Μου άρεσε να παίζω κομμάτια που είχα μάθει να χορεύω (μέσα από Συλλόγους με παραδοσιακούς χορούς τα παλαιότερα χρόνια). Το ίδιο αισθανόταν και το κοινό, ήθελε να τα χορέψει και εκτός «μαθήματος», σε πλατεία. Υπήρχε απίστευτη χημεία. Κάθε βραδιά ήταν ξεχωριστή και θα μου μείνει αξέχαστη.

Τον Σεπτέμβριο του 2019 ήρθα μόνιμα στην Αστόρια Ν.Υόρκης. Ευτυχώς, πρόλαβα να παίξω σε διάφορες εκδηλώσεις, σε κάλαντα τα Χριστούγεννα, σε μια συναυλία- αφιέρωμα στον κ. Λίνο Κόκοτο, σε χοροεσπερίδες από χιώτικους συλλόγους.

Τον Μάρτιο του 2020 έκανε την εμφάνισή του ο κορονοιός, που ρήμαξε κάθε γωνιά του πλανήτη. Η μουσική «πάγωσε», οι μουσικοί «μαράζωσαν»! Όμως, μέσα στα σπίτια των μουσικών ανθίζουν νέες δημιουργίες. Ο καθένας εκφράζεται και εξωτερικεύει τις ανησυχίες του συνήθως μέσα απ’ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εγώ προσωπικά δεν ένιωσα την ανάγκη να το επιχειρήσω.

Το όργανο είναι η προέκταση των χεριών μας και μας συντροφεύει όχι μόνο στις χαρές αλλά και στις λύπες.

Τα μέτρα στη Ν.Υόρκη δεν είναι τόσο περιοριστικά όσο στην Ελλάδα. Επιβάλλεται η χρήση της μάσκας και αποστάσεων, αλλά μπορούμε να κυκλοφορούμε. Όταν ο χώρος επιτρέπει να κρατηθούν προληπτικά αποστάσεις, βρισκόμαστε με φίλους και παίζουμε..!

Εύχομαι να λήξει το συντομότερο και να ανταμώσουμε όλοι μαζί σε πλατείες, σε γλέντια, σε χαρές!

Είμαι πολύ αισιόδοξος άνθρωπος, δεν θα άλλαζα τίποτα απ’ τη ζωή μου και εύχομαι στα ακόμη καλύτερα για όλους!

(Stavros Papastavrou) :
Ασχολούμαι με το λαούτο τα τελευταία 24 χρόνια. Η σχέση μου μαζί του έχει περάσει από διάφορες φάσεις. Πολύ συχνά την παραλληλίζω με μια σχέση με ένα ανθρώπινο πρόσωπο: όσο περισσότερο ασχολούμαι μαζί του, τόσο πιο πολύ το κερδίζω και με κερδίζει και, αντίθετα, όσο το αφήνω, τόσο κι αυτό απομακρύνεται από μένα. 

Υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες ανυπομονώ να το πιάσω στα χέρια μου, δεν θέλω να το αποχωριστώ, ενθουσιάζομαι και συγκινούμαι παίζοντάς το, αλλά και στιγμές κατά τις οποίες νευριάζω μαζί του, απογοητεύομαι από αυτό, και ενδέχεται να μην με ελκύει έως και καθόλου. Κάποιες φορές αισθάνομαι να το απογοητεύω κι εγώ ο ίδιος. Και όλα αυτά απορρέουν από το γεγονός ότι το λαούτο και, γενικά, ένα μουσικό όργανο είναι πραγματικά ένας ζωντανός οργανισμός.

Αυτό που με εντυπωσιάζει στο λαούτο, πέρα από τις εκτελεστικές του δυνατότητες, είναι το ότι λειτουργεί και ως ένας έμπιστος φίλος, ως ένα ασάλευτο στήριγμα σε δύσκολες στιγμές. 

Πάμπολλες φορές έχω νιώσει η επαφή μαζί του να δρα ευεργετικά πάνω μου, να μου ανεβάζει τη διάθεση, να μου τονώνει το ηθικό, να με βοηθάει να ξεφύγω από κακές σκέψεις και καταστάσεις, να λειτουργεί εν τέλει άκρως ψυχοθεραπευτικά ως μια «οδός σωτηρίας» από κάποια «αδιέξοδα». Μπορώ να πω πως όταν η σχέση μου με το λαούτο είναι καλή, όλα βαίνουν καλύτερα· βλέπω τον κόσμο με άλλη ματιά!

Αυτό όμως με το οποίο απορώ είναι το ότι, χωρίς να έχω έρθει σε σωματική επαφή μαζί του, μόνη η παρουσία του οργάνου μες στη θήκη του στο χώρο που βρίσκομαι, μου αποπνέει μια αίσθηση σιγουριάς που με συμπληρώνει μυστηριακά.

Θεωρώ πλέον ότι το όργανο αυτό αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι και προέκταση του εαυτού μου.

(Fotis Pezos) :
Το βιολί και η βιόλα μου είναι η προέκταση και η επέκταση του εαυτού μου. Μαθημένοι από παιδάκια οι μουσικοί σε κάποια μορφής καραντίνα, εφόσον μαθαίνουμε από πολύ μικρή ηλικία έννοιες όπως μελέτη, αφοσίωση, αυτοσυγκέντρωση, απομόνωση, το άκουσμα της πρώτης καραντίνας φάνταζε ιδανική περίοδος για εμάς σε πρώτη ανάγνωση. Ειδοποιός διαφορά ήταν όμως η έλλειψη έκθεσης της ψυχής σου στο κοινωνικό περίγυρο, στο συντονισμό των συχνοτήτων του κοινού σου, η έλλειψη απλά του σκοπού σου, του προορισμού σου. Έτσι περάσαν διαστήματα σκληρής μελέτης και διαστήματα συνειδητής – υποσυνείδητης απραγίας. Η συν-κίνηση από ένα «βιντεάκι» ποτέ δε θα υπάρξει τόσο πλούσια όσο από τις ταλαντώσεις των χορδών μιας ζωντανής συναυλίας, κοινωνίας. Αυτονόητα συνεπάγεται ότι μετά από όλη αυτή τη μάχη θες ζωντανούς ακροατές. Έτσι αυτές τις ημέρες το μουσικό όργανο αποκτά τη δική σου υπομονετική προς-ευχή για το καλύτερο και πιο ειρηνικό «Αύριο» που σου ψιθυρίζουν οι χορδές του ότι κοντεύει….

(Olga Holdorff) : 

Η αγάπη για το βιολί ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία, έλαβα τα πρώτα μαθήματα στην ηλικία των 4 ετών και χρωστάω πολλά στην πρώτη μου δασκάλα, η οποία δυστυχώς έφυγε πριν από μερικές εβδομάδες. 

Έδωσε σε εμάς τα παιδιά αγάπη και παιχνιδιάρικο τρόπο με το όργανο.
Έτσι, ο πρώτος σπόρος φυτεύτηκε νωρίς.

Όταν πήγα κατασκήνωση 3 εβδομάδων στην ηλικία των 12 ετών και πήρα ένα φτηνό δεύτερο βιολί μαζί μου. Ακόμα και αυτό το όργανο το φρόντιζα όπως το "καλό" βιολί μου. Ο σεβασμός ήταν ο ίδιος.

Στις σκηνές υπήρχαν μυρμήγκια σε όλα τα σακίδια και ρούχα στη σκηνή.
Για να προστατέψω το βιολί, έβαλα τη θήκη του βιολιού στο Sleeping Bag μου.
Δεν ήταν πολύ άνετο, αλλά το βιολί ήταν προστατευμένο εκεί.
Ακόμα και αργότερα, αυτό συνέβαινε πάντα. Αν δεν κοιμόμουν σε ένα δωμάτιο με το όργανο μου, δεν ένιωθα άνετα.

Είχα ακούσει πολλά κονσέρτα βιολιού από διαφορετικούς διερμηνείς από πολύ νωρίς. Μερικά ξανά και ξανά. Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να μου παίξουν δύο μέτρα κάπου από το κοντσέρτο βιολιού του Mendelssohn η έργο του Sarasate και θα καταλάβαινα ποιος διερμηνέας ήταν.

Ήθελα να παίξω τα κομμάτια και τα έπαιξα μετά.
Το βιολί ήταν η σωστή μορφή έκφρασης για μένα.
Μια βαλβίδα που είναι ακόμα.
Μπορώ να γράφω e-mails 6 ώρες την ημέρα και να αφιερώνω αρκετές άλλες για το φεστιβάλ και έχω πετύχει πολλά, αλλά αν δεν παίξω βιολί η μέρα μου δεν είναι ακόμα ικανοποιητική για μένα.

Ακόμα κι αν έχεις συναισθήματα όπως ο θυμός η θλίψη, μετά το παίξιμο είσαι ήρεμη και στοχευμένη.

Το χρειαζόμαστε ένα παραπάνω τέτοιες εποχές.
Επίσης, κάνοντας μουσική με άλλους, μοιράζεσαι κάτι όμορφο.
Παίζω μουσική και το χρειάζομαι όπως τον αέρα που αναπνέουμε.
Τώρα που δεν γίνονται συναυλίες κάνουμε σχέδια για το μετά, που θα μπορούμε να επιστρέψουμε μαζί και να κάνουμε μουσική μαζί ξανά.

(ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΨΟΚΑΒΑΔΗΣ) :

Γύρω στα δέκα, άρχισα να μαθαίνω κλασική κιθάρα.

Σύντομα, ωστόσο, στη ζωή μου μπήκαν και άλλα έγχορδα. Ως μαθητής μουσικού γυμνασίου, σχεδόν αμέσως απέκτησα έντονη αγάπη για τον ταμπουρά, τα μπουζουκοειδή (τζουράς, μπαγλαμάς) και το ούτι.
Στη Β’ Λυκείου είδα, για πρώτη φορά, από κοντά το πολίτικο λαούτο και το ερωτεύτηκα.

Τότε (τέλη δεκαετίας του ΄90) δεν έβρισκες ετοιμοπαράδοτο τέτοιο όργανο. Μέχρι, λοιπόν, να αποκτήσω δικό μου, ο δάσκαλός μου -Νίκος Γράψας- μου είχε δανείσει το δικό του.

Το όργανο έφτασε στα χέρια μου, όταν πλέον ήμουν μαθητής της Γ’ Λυκείου. Είχε «τσοντάρει» κι ο παππούς μου κάποια λεφτά…

Αυτό θα ήταν, τελικά, το όργανο με το οποίο θα δενόμουν στενά για μια ολόκληρη ζωή.

Μετά το λύκειο κάθισα δυο χρόνια κοντά στον Ross Daly για να μάθω το ρεπερτόριο για το οποίο σχεδιάστηκε· οθωμανική κλασική μουσική. Αργότερα πήρα και κάποια μαθήματα από τον Περικλή Παπαπετρόπουλο και τον Σωκράτη Σινόπουλο, οι οποίοι, εκτός από σπουδαίοι σολίστες, συναποτελούσαν το μοναδικό ντουέτο πολίτικων λαούτων στη χώρα.

Το 2001 χρειάστηκε να παραγγείλω καινούργιο, καλύτερο όργανο.

Εκείνα τα χρόνια έπαιζα σε ένα συγκρότημα (Ματ σε 2 Υφέσεις) στο οποίο η αρμονία επικρατούσε κι εγώ δυσκολευόμουνα, με το ασυγκέραστο λαφτάκι μου, να ακολουθήσω…

Σκέφτηκα να παραγγείλω το πρώτο πεντάχορδο πολίτικο λαούτο που φτιάχτηκε ποτέ. Άλλαξα και το κούρδισμα. Μπορούσα, πια, να συνδυάσω σε ένα όργανο τεχνικές από το ούτι, αλλά και την κλασική κιθάρα.

Το 2008 γνώρισα τον Νίκο Μαμαγκάκη, ο οποίος άρχισε να συνθέτει πράγματα αποκλειστικά για το συγκεκριμένο όργανο. Πολλές φορές, δε, αντικαθιστούσα στην ορχήστρα του το τσέλο, την κιθάρα και έπαιζα θέματα σολιστικών οργάνων. Θεωρώ ότι, εκείνη την περίοδο, ανέβασα κατακόρυφα το επίπεδό μου…

Μέχρι σήμερα, το λαούτο αποτελεί το βασικό μου όργανο· αυτό στο οποίο δεν σκέφτομαι όταν παίζω, αυτό με το οποίο μπορώ να κάνω prima vista με μεγάλη ευκολία…

Το πεντάχορδο λαφτάκι μου, το οποίο έχει αποκτήσει έναν μεγαλύτερο αδερφό από την Τουρκία και περιμένει άλλον έναν, είναι ο φίλος που με έχει προδώσει τις λιγότερες φορές, που με έχει ξελασπώσει επανειλημμένως, που μου έχει φέρει χρήματα…

Το κυριότερο, όμως, είναι ότι συχνά πυκνά μού υπενθυμίζει ότι αν δεν μελετάω συχνά και δεν ασχολούμαι μαζί του όσο πρέπει δεν μπορεί να μού κάνει τα χατίρια…

Και είναι τόσο σπουδαίο ο φίλος σου να σού λέει την αλήθεια..!

 

(Mitsi-Evis Christou)  - Μίτσυ Ακογιούνογλου

Η πανδημία άλλαξε άρδην τη ζωή μας χωρίς να μας ρωτήσει. Οι φόβοι, οι περιορισμοί, η απομόνωση, η αδυναμία να συναντηθούμε με συγγενείς, φίλ@ς ή αγαπημέν@ς μας, τα κυλιόμενα lockdown και η αβεβαιότητα που κρύβει το μέλλον, έχουν διαμορφώσει την ψυχοσυναισθηματική μας (αν)ισορροπία. Στραφήκαμε να βρούμε τρόπους και διεξόδους να αντιμετωπίσουμε το στρες, το άγχος, τη μοναξιά, την «κλεισούρα», ο καθένας και η καθεμία με το δικό του και το δική της τρόπο. Ένας από αυτούς ήταν η στροφή μας σε κάποιο χόμπι, με τα πιο δημοφιλή να είναι σε σειρά προτεραιότητας η μουσική, η άσκηση, και η μαγειρική[1]. Συγκεκριμένα για τη μουσική, σε άρθρο του Ιουνίου 2020, όταν βγαίναμε από το πρώτο lockdown, επισημαίνεται μία αύξηση σε αγορές μουσικών οργάνων στη χώρα μας, με συχνότερη επιλογή την κιθάρα και το γιουκαλίλι (https://www.iefimerida.gr/ellada/koronoios-moysiki-karantina-kithara-gioykalili). Η μελέτη του Herrero και των συνεργατών του,1 σχετικά με τη στροφή που παρατηρήθηκε στη μουσική κατά τη διάρκεια της πανδημίας, έδειξε ότι αυτό πιθανόν να οφείλεται στον μηχανισμό του αισθήματος απόλαυσης και επιβράβευσης που ενεργοποιείται κατά την ενασχόλησή μας με τη μουσική.[2] Από τα δεδομένα που συγκέντρωσαν από 1031 συμμετέχοντες, φάνηκε ότι η μουσική αποτελεί σημαντικό μέσο για την βελτίωση της ευεξίας και αποτελεσματικό τρόπο για τη διαχείριση ψυχοσυναισθηματικών δυσκολιών.1 Αυτό παρατήρησα κι εγώ στις μαθήτριές μου, στους φοιτητές και στις φοιτήτριες αλλά και σε μένα την ίδια. Αν και συνήθως ως μουσικοί αναζητούμε τις μοναχικές ώρες μελέτης και εξάσκησης, πέρα από αυτές, μέσα στην πανδημία αναζητήσαμε και τη σύμπραξη, την από κοινού δημιουργία και τη μουσική επικοινωνία μέσα από διάφορες διαδικτυακές πλατφόρμες. Ψάξαμε για προγράμματα με δυνατότητα πολύ μικρής έως ελάχιστης χρονοκαθυστέρησης για να μπορούμε να συνυπάρξουμε μουσικά, όπως το Jamulus ή το JackTrip, για πλατφόρμες που να μας επιτρέπουν να συν-δημιουργούμε σε πραγματικό χρόνο μαζί, όπως το SoundTrap, αλλά και για προγράμματα να αφεθούμε και να παίξουμε παρέα, όπως το συνεργατικό πιάνο του ChromeMusicLab. Με προβληματίζει που δεν μπορώ να δω το τέλος αυτής της πανδημίας και των αλλαγών που έχει φέρει στον τρόπο της ζωής μας, αλλά το σίγουρο είναι ότι παράλληλα με το πιάνο που είναι ένα διάλειμμα στο πρόγραμμά μου, θα έχω μάθει να παίζω πολύ καλά το γιουκαλίλι!

[1] Herrero, E. M., Singer, N., Ferreri, L., McPhee, M., Zatorre, R., & Ripolles, P. (22 Δεκεμβρίου 2020). Rock ’n’ Roll but not Sex or Drugs: Music is negatively correlated to depressive symptoms during the COVID-19 pandemic via reward-related mechanisms. PsyArXiv. https://doi.org/10.31234/osf.io/x5upn

[2] Lonsdale, A. J., & North, A. C. (2011). Why do we listen to music? A uses and gratifications analysis. British Journal of Psychology, 102(1), 108–134. https://doi.org/10.1348/000712610X506831

Υ.Γ Ελπίζω να τελειώσει σύντομα όλο αυτό και να σας ακούσουμε από κοντά!!

Και να κλείσω με τα λόγια του φίλου μου του Θεόδωρου Κουέλη σε μια συζήτηση που είχαμε πριν λίγες μέρες

 ( Το ζω ήδη με την μουσική σε διάφορες συμμετοχές μου σε αυτό που λέμε live stream και εκλιπαρώ τον κόσμο και τους καλλιτέχνες να μην <<συνηθίσουμε>> αυτό το είδος εκτέλεσης των έργων…. Δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική <<συνουσία>> που προσφέρει απλόχερα η τέχνη και ζυμώνει τους ανθρώπους και τις σχέσεις τους. Ας το χρησιμοποιήσουμε σαν αναγκαίο μέσο και όχι να εδραιωθεί…)

Share:

Read More