Διαβάζοντας το παρακάτω ποστ από την μικρή μου Κωνσταντίνα μου ήρθαν χιλιάδες τίτλοι για να βάλω στο άρθρο, διάλεξα τον συγκεκριμένο, το γιατί θα το μάθετε παρακάτω!!
Κωνσταντινάτα το ονομάζει , όταν θέλει να χώσει κάτι δικά της !!-
Το κράξιμο ένας- ένας να προλαβαίνω να απαντώ ..ευχαριστώ Όσοι με γνωρίζουν καλά –λίγοι ,
ελάχιστοι δηλαδή- γνωρίζουν πως με τις φώτο έχω ένα θεματάκι .
ελάχιστοι δηλαδή- γνωρίζουν πως με τις φώτο έχω ένα θεματάκι .
Στην αρχή της διαδικτυακής μου παρουσίας εδώ, δεν είχα καν φωτο στο προφίλ.
Είχα ακούσει μάλιστα και το θεικό : « Θα πρέπει να είσαι άσκημη για να μην βάζεις ούτε
μια φωτογραφία». Γελούσα , (και μαζί μου και όσοι με γνωρίζουν προσωπικά ) .
Τι «γκαφάλια» είστε μερικοί ρε σεις .
Ο κύριος λόγος που ανεβάζω φωτο μου και μάλιστα φυσικές και ανεπεξέργαστες στο τεράστιο «γκομενολίβαδο» του fb ,
(ξέρω θα πείτε κάποιοι πως έχω γλωσσίτσα αιρετική ) ,είναι επειδή γράφω ,
ανεβάζω και δίνω κείμενα για δημοσίευση και οι αναγνώστες ζητούν και θέλουν να
το «πρόσωπο» που βρίσκεται πίσω από τις αράδες που διαβάζουν .
(άλλο πάλι που δεν καταλαβαίνω , άλλο θέμα αυτό ,θα το πιάσω άλλη στιγμή )
Όλοι σήμερα είμαστε θαρρώ καλύτεροι -στις φώτο- απ’ ότι 10 χρονάκια πριν.. το μακρινό 2010…ας είναι καλά οι επεξεργασίες,
τα φίλτρα ανάλυσης και ..θόλωσης,
λείανσης των ατελειών των φυσικών μας χαρακτηριστικών…αλλά και τις υπηρεσίες της αισθητικής ιατρικής,
οι οποίες είναι πια στις μέρες μας εύκολα προσβάσιμες , σε τιμές προσιτές και θεραπείες ..τόνωσης για όλα τα βαλάντια ..
(…κορίτσια μου , να λέμε και αλήθειες ναι ;;)
Έτσι λοιπόν, γέμισαν τα προφίλ φίλων διαδικτυακών και μη με , τέλειες φώτο,
Έτσι λοιπόν, γέμισαν τα προφίλ φίλων διαδικτυακών και μη με , τέλειες φώτο,
καλύτερες οι σημερινές απ ότι οι παλιές.
Βλέπω φωτο ανθρώπων που τους γνωρίζω από το real life και δεν τους αναγνωρίζω αν δε δω το όνομά τους στην εισαγωγή του «τοίχου» τους .
Βρε σεις ,τρολάρετε λίγο τον εαυτό σας. Παίξτε λίγο με την εικόνα σας. Τσαλακώστε τη λίγο , έτσι για να γουστάρουμε και κάτι παράξενα τυπάκια σαν εμένα .
Τέλειες φώτο, τέλειων ανθρώπων. Όμορφα, λαμπερά πρόσωπα, φρέσκα, αρυτίδωτα. Με σφρίγος, ροδοκόκκινα που θα ζήλευαν και τα κοριτσάκια εκεί, λίγο μετά την εφηβεία, στην πρώτη νιότη τους.
Και η ψυχή ; πού είναι η ψυχή μας σ’ όλα αυτά ;;
Και γω.. που ψάχνω μάταια να βρω ατέλειες που αγαπώ στους ανθρώπους; τη ρυτίδα κι όλα εκείνα τα ωραία σημάδια που αφήνει ο «πανδαμάτωρ» χρόνος στο πέρασμά του στα πρόσωπα…
Με τόσο ρετούς στις φώτο, στερούμαστε τη χαρά της αποδόμησης.. αυτής της λατρεμένης διαδικασίας που μας Κάνει να αναμετρηθούμε πάνω απ όλα με μας και μετά με τους υπόλοιπους βγάζοντας προς τα έξω όλη την ατελή -τέλεια- και εν τέλει υπέροχη εικόνα μας…
Καμία απομυθοποίηση, βαρετό !
Δε μου αρέσουν οι φώτο των ανθρώπων και πιο πολύ οι δικές μου .. από παιδί έβγαινα ή μουτρωμένη ή κλαμένη, αφού με έσερναν με το ζόρι να ποζάρω και οι συνήθεις ερωτήσεις μέχρι σήμερα : « Γιατί δε δείχνεις τα μάτια σου ;;».
«Γιατί δε χαμογελάς σχεδόν ποτέ ;;».
«Γιατί σουφρώνεις τα χειλάκια σου ;;» «Στείλε μου μια ολόσωμη» (αυτό το τελευταίο ειδικά είναι αφορμή για άπειρες διαγραφές και Μπλοκ..)
Αποτυπώνουν μια φευγαλέα χαρούμενη στο «κλικ» της στιγμή, βεβιασμένη πολλές φορές και στυλιζαρισμένη στην πόζα για τις ανάγκες του αναμνηστικού… καμία φυσικότητα, καθένας αυθορμητισμός…
Όταν κοιτώ μια εικόνα, συγκεντρώνομαι στα μάτια του προσώπου… αυτά δεν ξεγελούν κανέναν και δεν ξεγελιούνται…μέσα απ’ αυτά «βλέπω» καθαρά το συναίσθημα την ώρα της πόζας… το χαμόγελο μπορεί να παγώνει στην εικόνα, το βλέμμα ποτέ !
Πιο πολύ θα μ ενδιέφερε κρατώντας μια φωτογραφία στα χέρια μου, τι προηγήθηκε αυτής και τι ακολούθησε αυτήν μετά την απαθανάτιση της.. στιγμής..
Ακούω φίλους να κοιτάνε τη συλλογή τους και να λένε:
«..πόσο ωραίος/α ήμουν εδώ ..;»
«…θα μπορούσα να βγω καλύτερα, με χαλάει ο φωτισμός ή το ρούχο ή το μακιγιάζ …»
«…δε βγήκα με το καλό μου προφίλ…»
Shit !!!… Ti λένε ρε παιδιά ;; συγκεντρώνονται στο επουσιώδες μέσα στο γενικότερο πλαίσιο του εγωκεντρισμού και της εγωπάθειας και της αγωνιώδους προσπάθειας να αρέσουν …σε αγνώστους , σε άλλα πρόσωπα φαντάσματα εδώ μέσα , στις σελίδες των social media … αστείο έτσι ;;
Δε θέλω ενσταντανέ και πόζες …Θέλω να ζω το Αιώνιο και Άχρονο τώρα…
Αρνούμαι να φαντασιώνομαι με παγωμένες λήψεις ,καλά επεξεργασμένες , αλλά να αλληλεπιδρώ αληθινά με ανθρώπους .
Να βλέπω πρόσωπα ,βλέμματα ,χέρια ,κίνηση και να είναι όλα αυτά με ελαττώματα ..
Έχουμε αναγκάσει ανθρώπους που δεν έχουν συμμετρικά χαρακτηριστικά να κρύβονται ,να φοβούνται να δείξουν τον υπέροχο εαυτό τους και την όμορφη προσωπικότητά τους , δίνοντας χώρο στα μοντέλα με τα ζυγωματικά να πιάνουν στασίδι πρώτη θέση .
Εννοείται, δεν ξορκίζω την ομορφιά , την αγαπώ , αλλά την ομορφιά με μια φυσικότητα , όχι τη στημένη προκάτ , είπαν μάλιστα πως σώζει τον κόσμο . Αυτό δεν το έχω δει ακόμα αλλά περιμένω να το δω..
Αααα… μην το ξεχάσω…κι όταν ποθάνω , εννοείται καμία φωτογραφία στο χώρο που θα κείτομαι ε ;; Ας είμαι εγώ το μόνο μνήμα «χωρίς πρόσωπο».. Ας είμαι η μόνη αμνημόνευτη –φωτογραφικά- κι ας έχω πρόσωπο για εκείνους τους λίγους ελάχιστους που «είδαν» και ψυχή σ αυτό το πρόσωπο (anfas–profil) όσο ήμουν σ’ αυτό εδώ το πέρασμα …
Εύχομαι μια μέρα να καταφέρουμε να κάνουμε την ανατροπή.. να τραβάμε Ατελείς φώτο , με ψεγάδια να μουτζουρώνουν και να τσαλακώνουν τα Τέλεια πρόσωπά μας…
Ασερεχε...
Βλέπω φωτο ανθρώπων που τους γνωρίζω από το real life και δεν τους αναγνωρίζω αν δε δω το όνομά τους στην εισαγωγή του «τοίχου» τους .
Βρε σεις ,τρολάρετε λίγο τον εαυτό σας. Παίξτε λίγο με την εικόνα σας. Τσαλακώστε τη λίγο , έτσι για να γουστάρουμε και κάτι παράξενα τυπάκια σαν εμένα .
Τέλειες φώτο, τέλειων ανθρώπων. Όμορφα, λαμπερά πρόσωπα, φρέσκα, αρυτίδωτα. Με σφρίγος, ροδοκόκκινα που θα ζήλευαν και τα κοριτσάκια εκεί, λίγο μετά την εφηβεία, στην πρώτη νιότη τους.
Και η ψυχή ; πού είναι η ψυχή μας σ’ όλα αυτά ;;
Και γω.. που ψάχνω μάταια να βρω ατέλειες που αγαπώ στους ανθρώπους; τη ρυτίδα κι όλα εκείνα τα ωραία σημάδια που αφήνει ο «πανδαμάτωρ» χρόνος στο πέρασμά του στα πρόσωπα…
Με τόσο ρετούς στις φώτο, στερούμαστε τη χαρά της αποδόμησης.. αυτής της λατρεμένης διαδικασίας που μας Κάνει να αναμετρηθούμε πάνω απ όλα με μας και μετά με τους υπόλοιπους βγάζοντας προς τα έξω όλη την ατελή -τέλεια- και εν τέλει υπέροχη εικόνα μας…
Καμία απομυθοποίηση, βαρετό !
Δε μου αρέσουν οι φώτο των ανθρώπων και πιο πολύ οι δικές μου .. από παιδί έβγαινα ή μουτρωμένη ή κλαμένη, αφού με έσερναν με το ζόρι να ποζάρω και οι συνήθεις ερωτήσεις μέχρι σήμερα : « Γιατί δε δείχνεις τα μάτια σου ;;».
«Γιατί δε χαμογελάς σχεδόν ποτέ ;;».
«Γιατί σουφρώνεις τα χειλάκια σου ;;» «Στείλε μου μια ολόσωμη» (αυτό το τελευταίο ειδικά είναι αφορμή για άπειρες διαγραφές και Μπλοκ..)
Αποτυπώνουν μια φευγαλέα χαρούμενη στο «κλικ» της στιγμή, βεβιασμένη πολλές φορές και στυλιζαρισμένη στην πόζα για τις ανάγκες του αναμνηστικού… καμία φυσικότητα, καθένας αυθορμητισμός…
Όταν κοιτώ μια εικόνα, συγκεντρώνομαι στα μάτια του προσώπου… αυτά δεν ξεγελούν κανέναν και δεν ξεγελιούνται…μέσα απ’ αυτά «βλέπω» καθαρά το συναίσθημα την ώρα της πόζας… το χαμόγελο μπορεί να παγώνει στην εικόνα, το βλέμμα ποτέ !
Πιο πολύ θα μ ενδιέφερε κρατώντας μια φωτογραφία στα χέρια μου, τι προηγήθηκε αυτής και τι ακολούθησε αυτήν μετά την απαθανάτιση της.. στιγμής..
Ακούω φίλους να κοιτάνε τη συλλογή τους και να λένε:
«..πόσο ωραίος/α ήμουν εδώ ..;»
«…θα μπορούσα να βγω καλύτερα, με χαλάει ο φωτισμός ή το ρούχο ή το μακιγιάζ …»
«…δε βγήκα με το καλό μου προφίλ…»
Shit !!!… Ti λένε ρε παιδιά ;; συγκεντρώνονται στο επουσιώδες μέσα στο γενικότερο πλαίσιο του εγωκεντρισμού και της εγωπάθειας και της αγωνιώδους προσπάθειας να αρέσουν …σε αγνώστους , σε άλλα πρόσωπα φαντάσματα εδώ μέσα , στις σελίδες των social media … αστείο έτσι ;;
Δε θέλω ενσταντανέ και πόζες …Θέλω να ζω το Αιώνιο και Άχρονο τώρα…
Αρνούμαι να φαντασιώνομαι με παγωμένες λήψεις ,καλά επεξεργασμένες , αλλά να αλληλεπιδρώ αληθινά με ανθρώπους .
Να βλέπω πρόσωπα ,βλέμματα ,χέρια ,κίνηση και να είναι όλα αυτά με ελαττώματα ..
Έχουμε αναγκάσει ανθρώπους που δεν έχουν συμμετρικά χαρακτηριστικά να κρύβονται ,να φοβούνται να δείξουν τον υπέροχο εαυτό τους και την όμορφη προσωπικότητά τους , δίνοντας χώρο στα μοντέλα με τα ζυγωματικά να πιάνουν στασίδι πρώτη θέση .
Εννοείται, δεν ξορκίζω την ομορφιά , την αγαπώ , αλλά την ομορφιά με μια φυσικότητα , όχι τη στημένη προκάτ , είπαν μάλιστα πως σώζει τον κόσμο . Αυτό δεν το έχω δει ακόμα αλλά περιμένω να το δω..
Αααα… μην το ξεχάσω…κι όταν ποθάνω , εννοείται καμία φωτογραφία στο χώρο που θα κείτομαι ε ;; Ας είμαι εγώ το μόνο μνήμα «χωρίς πρόσωπο».. Ας είμαι η μόνη αμνημόνευτη –φωτογραφικά- κι ας έχω πρόσωπο για εκείνους τους λίγους ελάχιστους που «είδαν» και ψυχή σ αυτό το πρόσωπο (anfas–profil) όσο ήμουν σ’ αυτό εδώ το πέρασμα …
Εύχομαι μια μέρα να καταφέρουμε να κάνουμε την ανατροπή.. να τραβάμε Ατελείς φώτο , με ψεγάδια να μουτζουρώνουν και να τσαλακώνουν τα Τέλεια πρόσωπά μας…
Ασερεχε...
Βρισκόμαστε στα χρόνια του φαίνεσθαι... στα χρόνια της δύναμης της εικόνας. Αντιλαμβάνομαι απόλυτα αυτά που αναφέρεις και τους προβληματισμούς σου. Βασικά γράφεις αυτό που νιώθεις... Και αυτό που νιώθεις το υποστηρίζεις όπως πρέπει. Τα υπόλοιπα των... υπολοίπων είναι απλά υπόλοιπα 😏
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ. Μου ήρθε στο μυαλό ένας στίχος του αιρετικού Άκη Πάνου διαβάζοντας σε. "Αφού το κρίμα κρίνεται κι ο αίτιος ευθύνεται..." Τέτοια είναι η φάση και η φύση μας. Εις το επανιδείν.