Πρωί, στέκομαι μπροστά στη ντουλάπα μου.
"Τι να βάλω, τι να βάλω;" ακούγεται φωνή από μέσα..
Το πνεύμα της, μου απαντά : "βάλε μπρος και φύγε κοπελιά, κλείσε και την πόρτα, το φως με ενοχλεί ..,," πηγαίνω προς την έξω πόρτα, νόμιζα άκουσα φωνή από το διάδρομο , ρώτησα ποιος είναι, καμία απόκριση.. Ώσπου ακούω το.. Πνεύμα της πόρτας να λέει περιπαικτικα ..
"Άλλαξε πόρτα.. Πάρε αυτή του κουφού".
Δεν πτοούμαι , παίρνω τον καφέ μου, βγαίνω στο δρόμο.. Σπασμένα τα πεζοδρόμια, άγριες οι πλάκες πάνω τους..
Σα γυναίκες ανικανοποιητες σκέφτηκα, που δε λατρεύτηκαν ως ερωμένες..παραμεληθηκαν..και τσακ!! Σκοντάφτω..
Ο μισός καφές στο μαύρο, ευτυχώς πουκάμισο.. Το "Ζεν" μου βάλλεται τελευταία .. Προσβλέπω σε βοήθεια συμπαντικη.. Ακούει κανείς;;
Το Κωνσταντινατο μου πρωινιάτικα, δεν ξέρω αλλαξιά είχε μαζί;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου