Μια ανθρώπινη τάση που μετράει αιώνες από την αρχή της δημιουργίας του κόσμου, ένα διαχρονικό φαινόμενο του ανθρώπινου νου που πυροδοτεί συναισθήματα αμφιθυμίας και σκιαγραφεί τις ζωές των έμβιων όντων.
Μια ουτοπία για κάποιους, μια δυστοπία για άλλους, ένα «όνειρο» που βλέπει κανείς στον ξύπνιο του και που ερμηνεύει τα πράγματα και τις καταστάσεις γύρω του χωρίς λογική, παρασυρόμενος αέναα από συναισθήματα με παρονομαστή το κυριότερο, την αγάπη
Η αγάπη, λοιπόν, που από την απαρχή της παρερμηνεύεται και συγχωνεύεται -κακώς- με σκέψεις, «κολλήματα», συνήθειες και «βόλεμα», πάντα επανέρχεται και ευημερεί. Διότι ας σκεφτούμε πώς θα ήταν η ζωή του καθενός, εάν δεν υπήρχε αυτή η γλυκιά παρερμηνεία, αυτός ο αέρας στον «καύσωνα», αυτή η άλλη πιο ρομαντική έκφανσή της, να επεκτείνει το νόημά της που για τον καθένα είναι διαφορετικό. Επειδή σήμερα όλα πλέον χρειάζεται να εξηγούνται και να μπαίνουν σ’ ένα «κουτάκι», και η αγάπη και το ξαδελφάκι της, ο έρωτας έχουν πλέον μπει σε τροχιά παραγγελίας μέσω διαδικτυακής σύνδεσης με το πάτημα ενός κουμπιού. Πραγματικά χωράει κάτι τόσο μεγαλειώδες όπως η ερωτική αγάπη να φτάνει σ’ εμάς μετά από μια πρόχειρη, ανορθόγραφη, σκαλιστή συζήτηση γεμάτη ερωτικούς υπαινιγμούς; Το έχουμε κάνει αλλά της ταιριάζει της αγάπης; Της πραγματικής; Αλλάζουμε συντρόφους πιο συχνά από ποτέ, γιατί μας «χάλασε» ο προηγούμενος, δεν τα βρήκαμε, μας άρεσαν στην πορεία άλλοι άνθρωποι, «εξατμίστηκε» η όρεξη, δεν ταιριάζαμε στο κρεβάτι και φτάσαμε να στέλνουμε με ευκολία την δήθεν «αγάπη» κανείς δεν ξέρει πού. Η πλάκα της ζωής, λοιπόν, τους περισσότερους από εμάς μάς φέρνει αντιμέτωπους με αυτό που λιγότερο περιμέναμε, τον έρωτα. Όσο πιο παιχνιδιάρης και bon/ne viveur/e θεωρείται, τόσο πιο εύκολα πέφτεις στην «παγίδα» του που τροφοδοτείται από την ανθρώπινη έμφυτη αναζήτηση του έρωτος. Σε μια εποχή που σχεδόν όλα όσα μάθαμε όταν ήμασταν μικροί είναι αμφίρροπα, δοκίμασε να ερωτεύεσαι τον ίδιο άνθρωπο κάθε μέρα ή έστω όσο πιο συχνά γίνεται. Ξέρω, θα σκεφτείς πως όλες αυτές οι αερολογίες είναι απλώς στάχτη και λογοτεχνικές πινελιές για να γεμίζουν οι γραμμές κι όμως πόσα και πόσα λογοτεχνικά κείμενα μας κρατάνε συντροφιά μέχρι και σήμερα, χρόνια -ίσως κι αιώνες- μετά τη δημιουργία τους μόνο και μόνο επειδή αληθεύουν και αγγίζουν την ανθρώπινη ανάγκη για έρωτα, για αγάπη, για την εύρεση ενός ανθρώπου με τον οποίο ίσως να μπορέσουμε να χτίσουμε κάτι χωρίς ημερομηνία λήξης.
Δοκίμασε να ερωτεύεσαι τον ίδιο άνθρωπο, για τους ίδιους ή και για διαφορετικούς λόγους, κάθε μέρα. Δοκίμασε να ξυπνάς και να τον παρατηρείς διακριτικά. Πρόκειται για το άτομο που ήταν και χθες μαζί σου, για τον ίδιο αδέξιο, άτσαλο άνθρωπο που δεν κατάφερε να μάθει ούτε σήμερα πώς να μαγειρεύει και να μαζεύει τα πράγματα του, να βάζει μια τάξη στον προσωπικό του χώρο και στις σκέψεις του. Να βλέπεις τον άνθρωπο που διάλεξες να βρίσκεσαι μαζί σαν μια έκπληξη της ημέρας, της εβδομάδας, του μήνα. Σ’ εκνευρίζει, καμιά φορά σε φτάνει στα όριά σου, νιώθεις πως ίσως να μην ταιριάζετε, πως ίσως ήταν λανθασμένη κίνηση η δεύτερη ευκαιρία, πως δεν αλλάζει, πως ίσως να «σας τέλειωσε» και να μην μπορείτε να συμβιώσετε. Κοιτάς αλλού, το φρέσκο, το καινούριο, το ανεξερεύνητο, αλλά για σκέψου λίγο. Υπάρχει περίπτωση να βρεις κάποιον που να πληρεί όλες ανεξαιρέτως τις προδιαγραφές για να σταθεί δίπλα σου; Είναι ποτέ δυνατόν; Οι ανθρώπινες σχέσεις ανέκαθεν ήταν περίπλοκες. Δεν πρόκειται για μια ευθεία γραμμή, αλλά για μια κυρτή και κοίλη μαζί, με διακυμάνσεις, παράλογες στροφές, καμπύλες και ξανά απ’ την αρχή. Ούτε βέβαια χρειάζεται να περιμένουμε να μας έρθει εγχειρίδιο με οδηγίες χρήσης. Αρκεί να έχουμε το κουράγιο και το θράσος να ποντάρουμε σ’ έναν άνθρωπο και σε αυτό που μπορούμε να «χτίσουμε» μαζί του χωρίς να περιμένουμε την απόλυτη νιρβάνα, την τελειότητα, μια βόλτα στο θεματικό πάρκο που όλα είναι ρόδινα μέχρι να φτάσεις στην έξοδο. Κράτα μόνο τις όμορφες στιγμές, πάλεψε στις δύσκολες μαζί με το άτομο που επέλεξες να σε ωθεί στην καλύτερή σου εκδοχή και παράλληλα ζήσε, νιώσε τόσο τις «ανθηρές» όσο και τις «ακανθώδεις» μέρες. Κι αφού σου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσεις και να ερωτευτείς, μην την αφήσεις, ρε φίλε. Καμιά φορά πονάει ο έρωτας, το ξέρω, αλλά τσούζει αν αφήσεις τον εγωισμό να επισκιάσει την ομορφότερη πλευρά σου που βγήκε ποτέ…
Μια ουτοπία για κάποιους, μια δυστοπία για άλλους, ένα «όνειρο» που βλέπει κανείς στον ξύπνιο του και που ερμηνεύει τα πράγματα και τις καταστάσεις γύρω του χωρίς λογική, παρασυρόμενος αέναα από συναισθήματα με παρονομαστή το κυριότερο, την αγάπη
Η αγάπη, λοιπόν, που από την απαρχή της παρερμηνεύεται και συγχωνεύεται -κακώς- με σκέψεις, «κολλήματα», συνήθειες και «βόλεμα», πάντα επανέρχεται και ευημερεί. Διότι ας σκεφτούμε πώς θα ήταν η ζωή του καθενός, εάν δεν υπήρχε αυτή η γλυκιά παρερμηνεία, αυτός ο αέρας στον «καύσωνα», αυτή η άλλη πιο ρομαντική έκφανσή της, να επεκτείνει το νόημά της που για τον καθένα είναι διαφορετικό. Επειδή σήμερα όλα πλέον χρειάζεται να εξηγούνται και να μπαίνουν σ’ ένα «κουτάκι», και η αγάπη και το ξαδελφάκι της, ο έρωτας έχουν πλέον μπει σε τροχιά παραγγελίας μέσω διαδικτυακής σύνδεσης με το πάτημα ενός κουμπιού. Πραγματικά χωράει κάτι τόσο μεγαλειώδες όπως η ερωτική αγάπη να φτάνει σ’ εμάς μετά από μια πρόχειρη, ανορθόγραφη, σκαλιστή συζήτηση γεμάτη ερωτικούς υπαινιγμούς; Το έχουμε κάνει αλλά της ταιριάζει της αγάπης; Της πραγματικής; Αλλάζουμε συντρόφους πιο συχνά από ποτέ, γιατί μας «χάλασε» ο προηγούμενος, δεν τα βρήκαμε, μας άρεσαν στην πορεία άλλοι άνθρωποι, «εξατμίστηκε» η όρεξη, δεν ταιριάζαμε στο κρεβάτι και φτάσαμε να στέλνουμε με ευκολία την δήθεν «αγάπη» κανείς δεν ξέρει πού. Η πλάκα της ζωής, λοιπόν, τους περισσότερους από εμάς μάς φέρνει αντιμέτωπους με αυτό που λιγότερο περιμέναμε, τον έρωτα. Όσο πιο παιχνιδιάρης και bon/ne viveur/e θεωρείται, τόσο πιο εύκολα πέφτεις στην «παγίδα» του που τροφοδοτείται από την ανθρώπινη έμφυτη αναζήτηση του έρωτος. Σε μια εποχή που σχεδόν όλα όσα μάθαμε όταν ήμασταν μικροί είναι αμφίρροπα, δοκίμασε να ερωτεύεσαι τον ίδιο άνθρωπο κάθε μέρα ή έστω όσο πιο συχνά γίνεται. Ξέρω, θα σκεφτείς πως όλες αυτές οι αερολογίες είναι απλώς στάχτη και λογοτεχνικές πινελιές για να γεμίζουν οι γραμμές κι όμως πόσα και πόσα λογοτεχνικά κείμενα μας κρατάνε συντροφιά μέχρι και σήμερα, χρόνια -ίσως κι αιώνες- μετά τη δημιουργία τους μόνο και μόνο επειδή αληθεύουν και αγγίζουν την ανθρώπινη ανάγκη για έρωτα, για αγάπη, για την εύρεση ενός ανθρώπου με τον οποίο ίσως να μπορέσουμε να χτίσουμε κάτι χωρίς ημερομηνία λήξης.
Δοκίμασε να ερωτεύεσαι τον ίδιο άνθρωπο, για τους ίδιους ή και για διαφορετικούς λόγους, κάθε μέρα. Δοκίμασε να ξυπνάς και να τον παρατηρείς διακριτικά. Πρόκειται για το άτομο που ήταν και χθες μαζί σου, για τον ίδιο αδέξιο, άτσαλο άνθρωπο που δεν κατάφερε να μάθει ούτε σήμερα πώς να μαγειρεύει και να μαζεύει τα πράγματα του, να βάζει μια τάξη στον προσωπικό του χώρο και στις σκέψεις του. Να βλέπεις τον άνθρωπο που διάλεξες να βρίσκεσαι μαζί σαν μια έκπληξη της ημέρας, της εβδομάδας, του μήνα. Σ’ εκνευρίζει, καμιά φορά σε φτάνει στα όριά σου, νιώθεις πως ίσως να μην ταιριάζετε, πως ίσως ήταν λανθασμένη κίνηση η δεύτερη ευκαιρία, πως δεν αλλάζει, πως ίσως να «σας τέλειωσε» και να μην μπορείτε να συμβιώσετε. Κοιτάς αλλού, το φρέσκο, το καινούριο, το ανεξερεύνητο, αλλά για σκέψου λίγο. Υπάρχει περίπτωση να βρεις κάποιον που να πληρεί όλες ανεξαιρέτως τις προδιαγραφές για να σταθεί δίπλα σου; Είναι ποτέ δυνατόν; Οι ανθρώπινες σχέσεις ανέκαθεν ήταν περίπλοκες. Δεν πρόκειται για μια ευθεία γραμμή, αλλά για μια κυρτή και κοίλη μαζί, με διακυμάνσεις, παράλογες στροφές, καμπύλες και ξανά απ’ την αρχή. Ούτε βέβαια χρειάζεται να περιμένουμε να μας έρθει εγχειρίδιο με οδηγίες χρήσης. Αρκεί να έχουμε το κουράγιο και το θράσος να ποντάρουμε σ’ έναν άνθρωπο και σε αυτό που μπορούμε να «χτίσουμε» μαζί του χωρίς να περιμένουμε την απόλυτη νιρβάνα, την τελειότητα, μια βόλτα στο θεματικό πάρκο που όλα είναι ρόδινα μέχρι να φτάσεις στην έξοδο. Κράτα μόνο τις όμορφες στιγμές, πάλεψε στις δύσκολες μαζί με το άτομο που επέλεξες να σε ωθεί στην καλύτερή σου εκδοχή και παράλληλα ζήσε, νιώσε τόσο τις «ανθηρές» όσο και τις «ακανθώδεις» μέρες. Κι αφού σου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσεις και να ερωτευτείς, μην την αφήσεις, ρε φίλε. Καμιά φορά πονάει ο έρωτας, το ξέρω, αλλά τσούζει αν αφήσεις τον εγωισμό να επισκιάσει την ομορφότερη πλευρά σου που βγήκε ποτέ…
