Σκέφτηκα πολύ πως να ξεκινήσω αυτό το άρθρο... ξεκίνησα να γράφω μια πολύ όμορφη εισαγωγή. Σχεδόν εντυπωσιακή θα τολμούσα να πω που όταν τη διάβασα όμως μου φάνηκε σαχλή και την έσβησα. Είκοσι λεπτά μπροστά απ' την οθόνη του υπολογιστή γράφω και σβήνω εισαγωγές. Στην απόγνωση μου πάνω λοιπόν, πως τελικά δεν πρόκειται να τα καταφέρω αποφάσισα πως καμιά εισαγωγή δεν είναι κατάλληλη για το θέμα που ακολουθήσει! Έτσι λοιπόν θα ξεκινήσω απ' ευθείας όπως ξεκινούσε το mail που έλαβα απ' την Άνθια. Η Άνθια μου ζήτησε να δώσω βήμα στην ιστορία της κι αυτό θα κάνω αμέσως τώρα!
"Με λένε Άνθια και ανήκω στη γενιά των 30 κάτι... (όχι πολύ κάτι... μα ούτε και λίγο!!!).
Χωρίς πολλούς προλόγους θα σας πω ότι είμαι παντρεμένη τα τελευταία 8 χρόνια με έναν υπέροχο άντρα κι εδώ και κάποια χρόνια προσπαθούμε να κάνουμε ένα παιδάκι. Τώρα και με το δίκιο σας θα μου πείτε: ε, και σιγά την πρωτοτυπία... και μεταξύ μας θα έχετε απόλυτο δίκιο. Γι' αυτά θα ήθελα να ξέρετε ότι σήμερα δεν θα σας πω τίποτα πρωτότυπο...τίποτα που να μην το έχουν περάσει αρκετές γυναίκες. Κι έτσι για να μην αγωνιάτε για το τι θα διαβάσετε παρακάτω, καλό θα ήταν να ξέρετε ότι ακολουθεί η ιστορία ενός μωρού που έχασε το δρόμο του!
Ήταν Πέμπτη πρωί όταν το ένα τηλεφώνημα απ' τη μικροβιολόγο κέντρο μας επιβεβαίωνε την ομορφότερη υποψία που είχαμε ποτέ! Ναι, επιτέλους μετά από μια προηγούμενη άτυχη εγκυμοσύνη ήμουν και πάλι έγκυος! Η χαρά μας απερίγραπτη, αγκαλιαζόμασταν με τον άντρα μου και χοροπηδούσαμε στο σπίτι σαν μικρά παιδιά. Ούτε για μια στιγμή δεν μας πέρασε απ' το μυαλό πως αυτή τη φορά τα πράγματα δεν θα πήγαιναν κατ΄ευχήν. Ζήσαμε δεκατρείς (περίπου) μαγικές μέρες....τα πρώτα συμπτώματα μου χτυπούσαν την πόρτα κι εγώ μες το νάζι να κάνω τη ζωή του άντρα μου δύσκολη (άλλο που δεν ήθελε κι εκείνος!!!!)... Μη σας πω ότι εκείνος με κακομάθαινε χειρότερα! Όταν δε, άρχισαν να μου μυρίζουν πιο έντονα κάποιες μυρωδιές όπως το τσιγάρο... η χαρά μου ήταν απερίγραπτη.
Ήταν Κυριακή όταν με ξύπνησαν δυνατοί πόνοι χαμηλά στη κοιλιά κι εγώ μη ξέροντας τι να κάνω πήρα τηλέφωνο τον άντρα μου που ήταν στη δουλειά. Για πότε ήρθε στο σπίτι ούτε το κατάλαβα...πήρε τηλέφωνο το γιατρό του οποίου η συμβουλή ήταν να μείνω στο κρεβάτι και την επόμενη μέρα, Δευτέρα, να πάω για χοριακή. Για όσους δεν γνωρίζουν Β Χοριακή είναι μια αιματολογική εξέταση που ανιχνεύει τη εγκυμοσύνη κι ανάλογα τις τιμές της προχωράει σωστά ή όχι μια εγκυμοσύνη. Ε, λοιπόν η δική μας δεν πήγαινε καλά...είχε μεν ανεβεί, αλλά δεν είχε διπλασιαστεί σωστά. Για άλλη μια φορά εμείς στα μαύρα πανιά. Βιοχημική ξανά. Ήμασταν και οι δυο απαρηγόρητοι... τι να σας λέω τώρα, νομίζω μπορείτε να καταλάβετε...δεύτερη αποτυχία σε λιγότερο από ένα χρόνο.
Ο γιατρός συνιστά ακόμα μια χοριακή...και κάπου εκεί νόμιζα εγώ (η ανόητη) ότι ξεκινά το δράμα με τις άσκοπες αιμοληψίες, τα άσκοπα τσιμπήματα όπως συνηθίζω να λέω εγώ. Τσιμπήματα που δεν σου τρυπούν το σώμα αλλά στοχεύουν απευθείας στην καρδιά. Τα αποτελέσματα βγαίνουν και χωρίς καμιά αγωνία πια παίρνω τηλέφωνο τη μικροβιολόγο... "Ορίστε; άκουσα καλά;" Η χοριακή όχι μόνο είχε ανέβει αλλά είχε υπερδιπλασιαστεί. Το λέω στον άντρα μου...δεν ξέραμε τι να νιώσουμε, να χαρούμε, να φοβηθούμε;;; Ο άντρας μου προτείνει να πάρουμε το γιατρό. Λίγο αφού κλείσαμε το τηλέφωνο ξέσπασα σε δυνατά κλάματα. Η γνωμάτευση ήταν ΕΞΩΜΗΤΡΙΟ. Το μωράκι μας έχασε το δρόμο του κι βολεύτηκε σε λάθος θέση. Και ο δικός μας Γολγοθάς μόλις ξεκινούσε.
Φυσικά η διάγνωση απ' το τηλέφωνο έπρεπε να πιστοποιηθεί και με εξετάσεις. Επίπονες εξετάσεις. Τι επιλογή είχαμε όμως παρά να τις κάνουμε. Ανεβήκαμε Αθήνα, μιας κι εμείς μένουμε σε κάποια επαρχιακή πόλη και ξεκινήσαμε. Παντού και πάντα δίπλα μου ο άντρας μου, η αδελφή μου κι φίλος μας ο Γιαννάκης. Όλοι ξέραμε πόσο επικίνδυνο θα μπορούσε να γίνει το εξωμήτριο αν δεν το προλαβαίναμε έγκαιρα γι' αυτό και οι όποιες αποφάσεις έπρεπε να παρθούν γρήγορα.
Ξανά χορική, ξανά τρυπήματα, ξανά πόνοι (πόνοι καρδιάς). Κοίτα να δεις πόσο αστεία μπορεί να γίνει η ζωή... εκεί που στην αρχή παρακαλάγαμε να ανεβαίνει σωστά η χοριακή κι αυτή δεν μας έκανε τη χάρη τώρα παρακαλάγαμε να πέσει... κι αυτή γι' ακόμα μια φορά δεν μας έκανε τη χάρη. Όταν πια και οι εξετάσεις πιστοποίησαν την αρχική γνωμάτευση του γιατρού δυο επιλογές υπήρχαν ή θα κάναμε την ένεση (μεθοτρεξάτη) ή θα έμπαινα την αμέσως επόμενη μέρα χειρουργείο. Χάσαμε τη γη κάτω απ' τα πόδια μας. Δυο άνθρωποι φοβισμένοι, ταραγμένοι και μπερδεμένοι απ' τη μια (εγώ και ο άντρας μου) και δυο πιο ψύχραιμοι, πιο λογικοί και πιο αποστασιοποιημένοι απ την άλλη (η αδελφή μου και ο Γιαννάκης). Η συμβολή τους στη λήψη της απόφασης καθοριστική καθώς ήταν αυτοί που μας τόνιζαν τυχόν παραλήψεις, λάθος σκέψεις κι οτιδήποτε λανθασμένο μπορεί να λέγαμε πάνω στον πανικό μας.
Κι αν όλη αυτή την ιστορία τη μοιράστηκε η Άνθια μαζί μας αγαπητοί μου αναγνώστες στόχος της δεν ήταν να μας κάνει να δακρίσουμε... μιας και το mail της κλείνει κάπως έτσι... "Έξι μήνες, σχεδόν, μετά απ' αυτή την εμπειρία εμείς είμαστε εδώ και συνεχίζουμε να προσπαθούμε..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου