Ευρωπαϊκό Στρατηγικό Πλαίσιο για την αναπηρία

Η εκπαιδευτικός της σελίδας μας κ Κατερίνα στο πλαίσιο της παγκόσμια μέρας ατόμων με αναπηρία μας έστειλε την εργασία της που παρέδωσε!!!
Ευρωπαϊκό Στρατηγικό Πλαίσιο για την αναπηρία

Για την Ευρωπαϊκή Ένωση τα άτομα με αναπηρία έχουν ίσα δικαιώματα και οφείλουν να είναι δραστήριοι πολίτες. 
Πρέπει να εντάσσονται πλήρως στην κοινωνία και να συμμετέχουν ενεργά στην οικονομική ζωή.
 Με αυτή την οπτική γωνία, υιοθετείται ένα στρατηγικό πλαίσιο, το οποίο αντιτάσσεται των διακρίσεων και ενισχύει την ισότητα μεταξύ των πολιτών. 
Απώτερος στόχος του είναι τα άτομα αυτά να διάγουν αξιοπρεπή και ανεξάρτητο βίο. Για την υλοποίηση των ευρωπαϊκών στρατηγικών σε εθνικό επίπεδο, υπεύθυνο είναι το εκάστοτε κράτος μέλος, όμως απαραίτητη είναι και η συνεργασία όλων των ενδιαφερομένων, όπως οι κοινωνικοί εταίροι και η κοινωνία των πολιτών. 
Συνοπτικά, ως λειτουργικοί στρατηγικοί στόχοι θα μπορούσαν να αναφερθούν: η διασφάλιση των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία, η βελτίωση της προσβασιμότητας για όλους, η απασχολησιμότητα και η κοινωνική ενσωμάτωση. 
Έτσι, το έτος 2003 ανακηρύσσεται ως Ευρωπαϊκό Έτος για τα άτομα με αναπηρία, σχεδιάζεται η Ατζέντα Κοινωνικής Πολιτικής για την περίοδο 2005-2010 και το 2007 ανακηρύσσεται ως Ευρωπαϊκό Έτος Ίσων Ευκαιριών για Όλους.

Στο Ευρωπαϊκό Φόρουμ Ατόμων με Αναπηρία, το ευρωπαϊκό αναπηρικό κίνημα προωθεί δύο σημαντικά ψηφίσματα, τα οποία είναι ενδεικτικά της προσέγγισης της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την αναπηρία: α) διασφαλίζεται η αρχή της προσβασιμότητας των ατόμων με αναπηρία στις δράσεις που απευθύνονται στο γενικό πληθυσμό, διότι πλέον αποτελεί παράμετρο για την λήψη χρηματοδότησης των κρατών μελών από την Ευρωπαϊκή Ένωση, β) το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο χρηματοδοτεί παρεμβάσεις και σχεδιάζει δράσεις για τη συμμετοχή στην αγορά εργασίας της ευάλωτης αυτής ομάδας.
 Έτσι, η Ευρωπαϊκή Ένωση στηρίζοντας τη ΔΒΜ, αναπτύσσει ένα πλαίσιο προγραμμάτων, τα οποία στοχεύουν στην οικονομική ανάπτυξη των κρατών μελών, διεκδικώντας περισσότερες θέσεις απασχόλησης για τα άτομα με αναπηρία (Βαρδακαστάνης, 2005).

Παρά τις προσπάθειες που έχουν γίνει για την ενίσχυση της ΔΒΜ, οι ευρωπαϊκές θεσμικές αρμοδιότητες δεν είναι άρτιες και δεν οδηγούν στο συντονισμό των εθνικών συστημάτων. Ο τομέας της ΔΒΜ ανήκει στον τομέα της Ευρωπαϊκής Κοινωνικής Πολιτικής, όπου δεν υπάρχουν δεσμεύσεις από μέρους των οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Αμίτσης, 2000). 
Επιπρόσθετα, κάθε κράτος μέλος έχει ακολουθήσει το δικό του πρόγραμμα, σύμφωνα με τις εθνικές του ανάγκες. Το γεγονός αυτό, καθιστά πολύ δύσκολο την προσπάθεια συντονισμού μέσα στην Ευρώπη. Αν και τα τεκταινόμενα στην κοινωνία και την οικονομία δείχνουν, πως τελικά θα οδηγηθούμε σε κάποιες κοινές καλές πρακτικές, εξακολουθούν να υφίστανται σημαντικές διαφορές στις ευρωπαϊκές εθνικές στρατηγικές για τη ΔΒΜ.

Αξίζει να σημειώσουμε, πως η αναπηρία βρίσκεται σε οριζόντια διάσταση στα προγράμματα της ΔΒΜ. Παρατηρείται, δηλαδή, η απουσία εξειδικευμένων δράσεων με επιχειρησιακούς στόχους για τα άτομα με αναπηρία. Επιπλέον, τα εκπαιδευτικά προγράμματα, λόγω αδυναμιών, αναπαράγουν τις ανισότητες. 
Η πρώτη αδυναμία έχει οικονομική διάσταση. Αν και τα κράτη μέλη έχουν σημαντικές ανάγκες στο να βελτιώσουν την ποιότητα του ανθρώπινου κεφαλαίου, οι οικονομικοί πόροι που προσφέρονται για τα προγράμματα αυτά είναι περιορισμένοι. Λόγω της οικονομικής κρίσης, τα κράτη δεν διαθέτουν τα χρήματα που απαιτούνται για να επενδύσουν σε προγράμματα ΔΒΜ και αφορούν τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες. 
Αυτομάτως, λοιπόν, η εκπαίδευση χάνει το κοινωνικό της χαρακτήρα και μετατρέπεται σε εμπορεύσιμο αγαθό. Απαιτούνται δίδακτρα, τα οποία συνήθως δεν διαθέτουν οι ευάλωτες ομάδες, τις περισσότερες φορές λόγω έλλειψης εργασίας, με αποτέλεσμα να εντείνονται οι κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες. Εγκαταλείπεται σταδιακά η αρχική ουμανιστική έννοια της ΔΒΜ. 

Να αναφέρουμε εδώ, πως η Ελλάδα,η Ρουμανία και η Σλοβακία διαθέτουν το χαμηλότερο ύψος κρατικών δαπανών, το οποίο ανέρχεται στο 4% επί του ΑΕΠ για όλες τις βαθμίδες. 
Η δεύτερη αδυναμία έχει δομική διάσταση και σχετίζεται με τις αποκλίσεις που υπάρχουν ανάμεσα στους κοινούς κανόνες λειτουργίας των εκπαιδευτικών προγραμμάτων και στο διαφορετικό επίπεδο ανάπτυξης των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
 Ο συνδυασμός αυτών των αδυναμιών ενισχύει και διατηρεί την διαίρεση της ευρωπαϊκής αγοράς εργασίας. Παρόλο που η Ευρωπαϊκή Ένωση επιχειρεί να στηρίξει υψηλής ποιότητας εκπαίδευση, οι εταίροι δε φαίνεται να προτίθενται να αποεθνικοποιήσουν, ως ένα βαθμό, τα εκπαιδευτικά τους προγράμματα (Μοσχονάς, 1995, 2001).

Για το katarraktisvillage Κατερίνα Λαμπρή

Share: