Ο καλύτερός μου φίλος είναι ο σκύλος μου!

Υπάρχουν μερικές περιπτώσεις που για να γράψεις δεν χρειάζεται να επιστρατέψεις τις γνώσεις σου, δεν χρειάζεται να ανατρέξεις σε βιβλιογραφίες ή σε οποιεσδήποτε άλλες πηγές.

Φορές που το μόνο που είναι επιβεβλημένο να γίνει είναι να αφήσεις το συναίσθημα και την εμπειρία σου να μιλήσουν και να αγγίξουν τις καρδιές των άλλων ανθρώπων.

Όχι επιτηδευμένα φυσικά, αλλά να... επειδή δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.

Η αλήθεια είναι ότι το σημερινό μας θέμα είναι απ' τα αγαπημένα μου, γιατί όσες φορές κι αν έχω καταπιαστεί μαζί του πάντα έχω να πω κάτι διαφορετικό. "Ο καλύτερός μου φίλος είναι ο σκύλος μου" λοιπόν!!!

Τον ένα τον λένε Λιόλιο και τον άλλο Μπουφόν. Είναι 4ων και 3ων χρονών αντίστοιχα!

Δυο εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες. Ο ένας παιχνιδιάρης, χαδιάρης, λίγο παλαβούλης και ψευτοτσαμπουκάς και ο άλλος φύλακας. Ένας φύλακας που απολαμβάνει τα χάδια μας, λατρεύει τα παιδιά και υπομένει καρτερικά όλα τα άτσαλα παιχνίδια των ανιψιών μου! Φυσικά δεν ανέχεται την παρουσία κανενός απρόσκλητου επισκέπτη! Αγαπούν τα παιχνίδια, αντιπαθούν το νερό και η χειρότερή τους στιγμή είναι όταν τους κάνουμε μπάνιο.

Εμείς πάλι δίπλα τους είμαστε πολύ πολύ πολύ χαρούμενοι. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι παρουσία τους έχει λειτουργήσει κατευναστικά σε διάφορες στιγμές κρίσης. Πόσες φορές δεν έχουν συντροφεύσει και οι δυο τις στιγμές μοναξιάς μου και πόσες άλλες μας έχουν χαρίσει τρυφερότητα με ένα "φιλί" τους, για να μην αναφέρω τη χαρά τους κάθε φορά που μας βλέπουν!!! Αυτή η ουρίτσα τους λίγο θέλει κάθε φορά για να ξεριζωθεί απ' το πολύ κούνημα...γαβγίσματα δυνατά και πολλά πολλά πολλά χοροπηδητά. 

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που τους κάνει πραγματικά ακαταμάχητους... αλλά εγώ λιώνω κάθε φορά που με κοιτάζουν στα μάτια. Λατρεύω τις στιγμές που έχουν κάνει κάποια σκανταλιά και το "παίζουν" αδιάφοροι και νιώθω πραγματικά μεγάλη ανακούφιση όταν είμαι στεναχωρημένη κι έρχονται δίπλα μου για να με κάνουν να νιώσω καλύτερα! Η καρδιά μου ξεχειλίζει από αγάπη και για τους δυο. Κι όταν καμιά φορά μου περνάει απ' το μυαλό η σκέψη πως κάποια στιγμή θα μεγαλώσουν και θα πάνε να κάνουν παρέα στο Γέρο μας, αμέσως συννεφιάζω και παλεύω να σβήσω αυτή τη σκέψη κάνοντας τους πολλές αγκαλιές.

Γενικά απ' το σπίτι μας δεν λείπουν ούτε οι αγκαλιές, ούτε τα χάδια, ούτε τα παιχνίδια κι όσο κι αν ακούγεται περίεργο, τα πράγματα είναι μοιρασμένα... ο Μπουφόν έχει αδυναμία στον άντρα μου κι ο Λιόλιος σε μένα. Όλοι μαζί όμως αγαπιόμαστε πολύ.  Σύντροφοι ζωής και οι δυο μας χαρίζουν μοναδικές στιγμές ευτυχίας αλλά και άπλετου γέλιου! 

* Εσκεμμένα σήμερα δεν ανέφερα τίποτα για τις τραγικές ειδήσεις που ακούμε κάθε λίγο και λιγάκι για την κακοποίηση των ζώων. Λίγο πριν κλείσω όμως θεωρώ υποχρέωσή μου να πω ότι αυτές οι πράξεις είναι κακουργηματικές κι ως τέτοιες πρέπει να αντιμετωπίζονται απ' τα δικαστήρια και να επιβάλλονται φυσικά και οι ανάλογες ποινές.

Share: