Η εμπειρία μιας παρολίγον μανούλας!

Η γνωριμία.

Γνώρισα το «Τουτούνι» πριν τρεις μήνες περίπου όταν μπήκα κι εγώ σε αυτά τα forum για μελλοντικές μανούλες. Όλες οι ιστορίες όλων των κοριτσιών ήταν συγκλονιστικές μιας και η κάθε κοπέλα, ανεξαρτήτου ηλικίας, έδινε τη δική της μάχη για να καταφέρει κάποια στιγμή να κρατήσει στα χέρια της το «θαύμα». Ξεχώρισα τη ιστορία της μεταξύ των υπολοίπων γιατί είχε αρκετές ανατροπές και πολλές συναισθηματικές εναλλαγές.

Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση ο τρόπος και η δύναμη που βλέπει και παραβλέπει τα πράγματα, αλλά και η τόση μεγάλη και βαθιά της επιθυμία να κάνει ένα παιδί, για χάριν του οποίου δεν αφήνει χώρο στη ζωή της για «ανόητα» κλάματα, όπως θα μου πει η ίδια σε μια ιδιωτική μας συνομιλία.

Μια μέρα λοιπόν πήρα το θάρρος και με απόλυτο σεβασμό στο τι είχε περάσει της ζήτησα να μας μιλήσει για την εμπειρία της. Η ιστορία της ξεκινά στο γραφείο ενός γιατρού… ας αφήσουμε όμως την ίδια να μοιραστεί μαζί μας την ιστορία της.

Έτσι άρχισαν όλα…

«Μετά από ένα χρόνο άκαρπων προσπαθειών με τον άντρα μου να αποκτήσουμε ένα παιδάκι, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε ένα γιατρό. Μετά από μια σειρά εξετάσεων, που υποβληθήκαμε κι οι δύο, το τελικό πόρισμα έδειχνε σαν μόνη διέξοδο για να αποκτήσουμε κι εμείς το δικό μας παιδί, την εξωσωματική.

Το πρώτο σοκ!

Το σοκ της ανακοίνωσης ήταν μεγάλο, μιας και ούτε η δική μου ηλικία αλλά ούτε του συζύγου μου μαρτυρούσαν μια τέτοια εξέλιξη. Ήμουν μόλις 29 ετών και ο άντρας μου 31 όταν μπήκαμε σε αυτή τη διαδικασία. Θυμάμαι άκουγα το γιατρό να μας εξηγεί τι πρέπει να γίνει από δω κι εμπρός και πραγματικά δεν μπορούσα να καταλάβω για τι πράγμα μιλούσε.

Όταν έφτασα στο σπίτι ξέσπασα σε κλάματα.Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί έπρεπε να συμβεί σε εμάς αυτό. Με πήρε μια βδομάδα να συνηθίσω στη ιδέα και να μπορέσω να βάλω το μυαλό μου σε μια τάξη. Για το τι θα γινόταν από δω και στο εξής δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία. Η ανάγκη μας να κρατήσουμε στα χέρια μας ένα παιδί ήταν τόσο μεγάλη που θα κάναμε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για να το πετύχουμε.

Η πρώτη προσπάθεια!

Ξεκινήσαμε την πρώτη μας προσπάθεια ένα μήνα μετά με πλήρη άγνοια σχετικά με τις διαδικασίες, αλλά με μεγάλη πίστη. Όλα ήταν πρωτόγνωρα για μας. Εξετάσεις, γιατροί, φάρμακα, ενέσεις, τρελός άγχος, αρκετή αναμονή μα και πολύ χαρά που τα πράγματα πήγαιναν κατ’ ευχήν. Βγαίνοντας από κάθε εξέταση το χαμόγελό μας έφτανε μέχρι τ’ αφτιά. Οι πρώτες μας σκέψεις τότε ήταν πως όλα είναι τόσο απλά και εύκολα που κακώς είχαμε αγχωθεί.

Βέβαια η πλάνη μας ήταν μεγάλη, κι αυτό θα τα καταλαβαίναμε λίγες μέρες μετά την ωοληψία όταν θα ερχόντουσαν τα αποτελέσματα της διαίρεσης των κυττάρων του εμβρύου. «Δυστυχώς με τα αποτελέσματα αυτά το ποσοστό της επιτυχίας αυτής της εξωσωματικής με τα βίας αγγίζει το 15%». Αυτά ήταν τα ακριβή λόγια του γιατρού. Σαν ξαφνικά όλα να χάθηκαν από γύρο μας…πως μπορεί να γίνει αυτό αφού όλα πήγαιναν καλά μέχρι τώρα;;;

Ο γιατρός αφού μας έδωσε όλα τα δεδομένα, άφησε την τελική επιλογή σε μας. Έπρεπε μέσα σε λίγα λεπτά να ξεπεράσουμε αυτό το σοκ και να καταλήξουμε κάπου. Με περισσή πίστη στο Θεό και γνωρίζοντας καλά ότι τα ποσοστά ήταν αποκαρδιωτικά, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε. Η εμβρυομεταφορά πραγματοποιήθηκε και το αποτέλεσμα αυτής, 12 μέρες μετά ήταν ένα τεράστιο μηδέν στα αποτελέσματα της β χοριακής.

Δεύτερη προσπάθεια.

Δεδομένου ότι ξέραμε ότι το ποσοστό της αποτυχίας ήταν πολύ μεγάλο το αποτέλεσμα δεν μας πείραξε και τόσο. Ξεκινήσαμε τη δεύτερη προσπάθεια κάποιους μήνες μετά. Πιο συγκρατημένοι πια και πιο έμπειροι, ξέροντας ακριβώς τι και πώς έπρεπε να το κάνουμε ξεκινήσαμε πάλι.

Η εμπειρία μας μας βοήθησε κι έτσι σε κάθε θετικό βήμα ήμασταν πια πιο συγκρατημένοι. Όλα έδειχναν ότι αυτή τη φορά τα πράγματα θα πήγαιναν καλύτερα κι όντως πήγαν. Καταφέραμε να βάλουμε στην κατάψυξη δυο πολύ καλά έμβρυα και το ποσοστό μετά την εμβρυομεταφορά άγγιξε το 55%. Η χαρά μας μεγάλη τόσο που κι εμείς οι ίδιοι δεν πιστεύαμε το άλμα που είχαμε καταφέρει μέσα σε λίγους μήνες.

Η αναμονή αυτή τη φορά φάνταζε αιώνας. Όπως όλα περνούν έτσι πέρασε κι εκείνος ο αιώνας. Για άλλη μια φορά η β χοριακή μας ήταν μηδενική. Δυο άνθρωποι κλαίγαμε ξεχωριστά για να μην στεναχωρήσει ο ένας τον άλλο. Δεν ήταν εύκολο…μα πέρασε κι αυτό.

Η τρίτη προσπάθεια.

Η τρίτη μας προσπάθεια ήταν και αυτή που νιώθαμε πιο αισιόδοξοι. Έχουμε βρει τι φταίει, τι και πως πρέπει να διορθώσουμε και πάμε δυνατά για το μωράκι μας. Όλα έμοιαζαν να πηγαίνουν κατ’ ευχήν, ωοληψία, εμβρυομεταφορά τα πάντα. Μάλιστα μέσα σε αυτές τις δώδεκα μέρες αναμονής είχα και κάτι μικρά συμπτωματάκια που μας γέμιζαν ελπίδα για το επερχόμενο θετικό αποτέλεσμα.

Και όντως έτσι ήταν!!! Μη μπορώντας να περιμένουμε 12 μέρες πήραμε ένα τεστ εγκυμοσύνης απ’ το φαρμακείο, δυο μέρες πριν την προβλεπόμενη ημερομηνία που μας είχε δώσει ο γιατρός.
μπορεί… κάτι δεν βλέπουμε καλά… ίσως τα μάτια μας να κάνουν πουλάκια…αλλά και πάλι και των δυο; Όχι δεν έκαναν μετά από 5 χρόνια άκαρπων προσπαθειών πήραμε στα χέρια μας το πρώτο μας θετικό τεστ. Η χαρά μας δεν μπορούσε να περιγραφεί με λόγια. Κοιταζόμασταν και προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε αυτό που μόλις είχε συμβεί.

Σαν καλά παιδιά που ξέρουν ότι έχουν κάνει σκανδαλιά, περιμέναμε, πιο ήσυχοι πλέον να περάσουν αυτές οι δυο μέρες. Δυστυχώς αυτές οι μέρες της απόλυτης ευτυχίας πέρασαν. Η β χοριακή εξέταση ήταν ναι μεν θετική, αλλά ήταν πολύ-πολύ χαμηλή. Απ’ την απόλυτη ευτυχία, πέσαμε στα μαύρα πανιά. Ήμασταν απαρηγόρητοι. Μα γιατί πάλι. Η εντολή του γιατρού ήταν να κάνουμε επαναληπτική χοριακή σε 2 μέρες.

Δυο μέρες πέρασαν χωρίς να έχουμε καμιά ελπίδα… κι όμως το θαύμα φαίνεται να συναίβει. Η χοριακή μέσα σε δυο μέρες είχε υπερδιπλασιαστεί. Πάλι στα σύννεφα εμείς. Πάλι να χαϊδεύουμε την κοιλιά μου και να μιλάμε στα εμβρυάκια μας, πάλι να κάνουμε όνειρα, πάλι να προσγειωνόμαστε ανώμαλα. Τέσσερις μέρες μετά την επανάληψη της εξέτασης τα πράγματα ήταν απογοητευτικά. Ναι μεν ανέβηκε αλλά ελάχιστα.

Εντολή γιατρού να πάμε ξανά για μέτρηση μετά από δυο μέρες. «Όχι, αυτά δεν είναι για μένα σκέφτηκα». Αφού ξεπέρασα το πρώτο σοκ το οποίο όπως καταλαβαίνεται ήταν μεγάλο, έβαλα μπρος για νέα σχέδια. Δεν θα με έπαιρνε από κάτω, ήθελα ένα μωράκι και έπρεπε να κάνω τα πάντα για να το αποκτήσω. Αφού έβαλα και τον άντρα μου σε αυτό το τριπάκι φτάνουμε στο τώρα.

Τώρα…

Τι συμβαίνει τώρα;;;;; Τώρα περιμένουμε να περάσει ο καιρός να ξεκινήσουμε τη νέα μας προσπάθεια. Οι γονείς δεν πρέπει να τα παρατάνε ποτέ.»

Ευχαριστώ πολύ «Τουτούνι» μου που μοιράστηκες μαζί μας τη δική σου ιστορία κι εύχομαι πολύ σύντομα να κρατάς κι εσύ στην αγκαλιά σου το μωράκι σου!

Share: