Η μπάρα του Bar είναι ένα καταφύγιο.

Τώρα λοιπόν στις διακοπές που έκανα και επισκέφτηκα αρκετά μπαράκια γνώρισα και μερικούς τύπους φευγάτους.

Ενας από αυτούς ήταν και ο Γιώργος Ρ. στην ηλικία μου πάνω κάτω, με ένα tatoo extreme στο χέρι, γίνανε η γνωριμίες, το ένα jack έφερνε το άλλο με διάφορα άλλα και φτάνουμε στο σημείο που μου λέει, ρε θα γράψεις κάτι για μένα, όπα λέω δώσε πόνο, μια έκφραση που την λέμε καμιά φορά στην καθημερινότητα μας.... Το απίστευτο είναι ότι έδωσε πόνο ο φίλος .....

Και αρχίζει να μου λέει γιατί αγαπάει την μπάρα του BAR .....Σίγουρα όσοι δουλεύεται μπάρα κάτι παραπάνω θα ξέρετε.

Διαβάστε τι έγινε με τον φίλο Γιώργο.

Πριν αρκετά χρόνια μου λέει μία καθημερινή γύρω στις δέκα το βράδυ, μετά από ένα απόγευμα που πίστευα ότι τα έχω χάσει όλα, βρέθηκα μόνος στο αυτοκίνητό μου. Τόσο μόνος όσο ποτέ ξανά δεν είχα νιώσει στη ζωή μου. Καμία μάνα, κανένας πατέρας ή αδερφός, κανένας κολλητός δεν πίστευα εκείνη την ώρα ότι ήταν εκεί για μένα. Το τηλέφωνο δεν χτυπούσε και εγώ δε μπορούσα να το σηκώσω για να καλέσω κανέναν. Πνιγόμουνα.

Μπήκα σε ένα μπαρ που δεν υπάρχει πια. Σύχναζα εκεί, ήξερα και τον μπάρμαν, απλά ποτέ δε με είχε δει μόνο μου. Κάθισα στην άκρη της μπάρας λες και βρισκόμουν στην άκρη κάποιου γκρεμού έτοιμος να πέσω. Παρήγγειλα. Κάπνιζα το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, λες και μπορούσε η νικοτίνη να ρουφήξει το σκάσιμο μου. Το ποτήρι με το ουίσκι έτρεμε στα χέρια μου, και εγώ προσπαθούσα να πάρω κουράγιο γιατί δε με βαστάγανε τα πόδια μου.

«Τι έχεις;» αυτό μου είπε ο άνθρωπος πίσω από την μπάρα. Δεν του είπα ποτέ τι ήταν αυτό που με είχε κάνει να μοιάζω σαν φάντασμα. Πιάσαμε όμως κουβέντα για άλλα, όσο εγώ έπινα το δεύτερο ποτό. Μιλάγαμε άνετα, σαν να γνωριζόμαστε χρόνια, σαν να καταλάβαινε καλά ο ένας τον άλλο, σαν να μίλαγα δυνατά σε μένα. Και όταν πια σηκώθηκα να φύγω, ένιωθα άνθρωπος ξανά.

Γιατί καμιά φορά για να βρεις τον εαυτό σου, πρέπει να αφήσεις τη μοναξιά να σε καταπιεί, να χαθείς στο σκοτάδι, για να θυμηθείς ξανά ποια είναι τα πραγματικά σημαντικά. Και η μπάρα του μπαρ είναι το καταφύγιο που ψάχνεις χωρίς καν να το ξέρεις..

Προσωπικά μου λέει δεν είμαι από εκείνους που τα καταφέρνουν να τρίβουν τους αγκώνες τους στην μπάρα χωρίς παρέα. Νιώθω κάπως άβολα. Πιστεύω ότι ίσως δίνω στόχο για σχόλια του τύπου «τώρα αυτός τι κάνει μόνος του εδώ;». Ζορίζομαι όταν οι άλλοι γελάνε με τις παρέες τους, πιάνουν το κορίτσι τους αγκαζέ και πίνουν στην υγειά του, εγώ να είμαι σαν την καλαμιά στον κάμπο.

Και ζηλεύω φριχτά όσους μπορούν να το κάνουν (συχνά).

Να είναι ελεύθεροι στην μοναξιά τους.

ratpack

Share: