Λοιπόν σήμερα θα ασχοληθώ με μια νέα και ωραία κοπέλα, το Κατερινάκι.
Σου τραβάει την προσοχή αμέσως, δεν υπάρχει περίπτωση να την ακούσεις να παίζει κιθάρα και να μην γυρίσεις το βλέμμα σου να την δεις.
Πρώτη φορά την είδα πέρυσι τον Ιούνιο που είχα πάει με την μικρή να δούμε την παρουσίαση που κάνει το Μουσικό σχολείο στους μελλοντικούς μαθητές!
Εντυπωσιάστηκα με το όλο στυλ της. Βέβαια το καπελάκι της σου δίνει άλλη νότα! ( Για το καπελάκι στο τέλος)
Εντάξει μου έκανε κλικ, χμ, την παρακολουθούσα σχεδόν σε όλες της εκδηλώσεις του Μουσικού σχολείου, τελευταία φορά την άκουσα στον Καρφά στον Αγιο Γιώργη σε μια εκδήλωση του ΜΕΟΘ!
Την είδα λίγο ελεύθερη και την πλησίασα, μικρή της λέω πρέπει να μου πεις μερικά πράγματα για σένα, και
της εξήγησα ότι θέλω να γράψω ένα μικρό αρθράκι. Το τι επακολούθησε το κρατάω για μας!! 😄
Πάμε να γνωρίσουμε την Κατερίνα.
Το πλήρες όνομα της είναι Αικατερίνη - Βελίνα Φραντζέσκου. Το δεύτερο μου όνομα είναι βουλγαρικό επειδή η μάνα μου είναι από εκεί μου λέει , επίσης εκεί γεννήθηκα και εγώ.
Έχω και τις δύο υπηκοότητες, Ελληνική και Βουλγάρικη. Την σχολική περίοδο μένω στην Χίο, συγκεκριμένα στα Θυμιανά ενώ το καλοκαίρι πάμε οικογενειακά ένα ταξίδι μέχρι την Βουλγαρία.
Τα μαθήματα κιθάρας τα ξεκίνησα όταν ήμουν στην δεύτερη τάξη του Δημοτικού, περίπου οχτώ χρόνια πριν.
Η αφορμή ήταν μια κιθάρα που αγόρασε η μάνα μου για τον πατέρα μου ως δώρο γενεθλίων.
Είχε τόσο ωραίο ήχο και σκέφτηκα ότι θα μου άρεσε αν έπαιζα ένα τέτοιο όργανο. Έτσι οι γονείς μου με έγραψαν στον Φάρο Βαρβασίου.
Εκεί έκανα μάθημα με τον κύριο Γιάννη Κατσάφαρο για πέντε χρόνια.
Μετά πέρασα στο Μουσικό Σχολείο Χίου και εκεί συνεχίζω με τον κύριο Γιώργο Αγιάσογλου.
Το Μουσικό Σχολείο Χίου είναι όντως ένα ιδιαίτερο σχολείο.
Όχι μόνο επειδή διδάσκει μουσική σε αντίθεση με τα άλλα σχολεία, αλλά επειδή η ατμόσφαιρά του είναι τόσο καλλιτεχνική που δεν έχει καμία σχέση με αυτή κάποιου άλλου σχολείου. Φυσικά για έναν καλλιτέχνη αυτή η ατμόσφαιρα είναι ότι καλύτερο.
Οι καθηγητές μας είναι επίσης πολύ καλοί και δείχνουν ενδιαφέρον για τον κάθε μαθητή και έχουν μεγάλη υπομονή.
Δυστυχώς υπάρχουν κάποια προβλήματα, όπως η έλλειψη καθηγητών μουσικών μαθημάτων και ότι δεν δίνεται πιστοποιητικό ότι έχεις γνώση κάποιου μουσικού οργάνου.
Όμως το σοβαρότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει το μουσικό είναι ο μικρός αριθμός παιδιών.
Σε αυτό πιστεύω φταίει η τοποθεσία, ο χώρος και τα ωράρια.
Οι ώρες μας είναι τουλάχιστον οχτώ κάθε μέρα και δυο φορές την εβδομάδα έχουμε εννιά ώρες.
Είναι αρκετή πίεση, αλλά μπορεί από την άλλη αυτός να είναι ένας τρόπος για τον κάθε μαθητή να δει αν όντως αγαπάει τόσο πολύ την μουσική ώστε να συνεχίσει στο μουσικό σχολείο.
Δεν είμαι λάτρης της ελληνικής μουσικής αλλά θαυμάζω πολύ τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μανώλη Χιώτη.
Από ξένους καλλιτέχνες λατρεύω πολύ
τον Μάικλ Τζάκσον και τους Άμπα (ABBA) καθώς και το ροκ συγκρότημα Γκανς εντ Ρόουζες (Guns N’Roses).
Ιδιαίτερα όμως θαυμάζω τους καθηγητές μου κ. Κατσάφαρο και κ. Αγιάσογλου για την αγάπη που έχουν προς την μουσική και για τον κόπο που κάνουν να μεταδώσουν αυτή την αγάπη στους μαθητές τους.
Από χόμπι δεν έχω πολλά. Ασχολούμαι πολύ με υπολογιστές και με την φωτογραφία.
Το πιο σημαντικό χόμπι για εμένα είναι η μουσική σύνθεση επειδή είσαι ελεύθερος να κάνεις ότι θέλεις με την μουσική.
Παρόλο που μου αρέσει πολύ η μουσική πολύ πιθανόν να την κρατήσω μόνο ως χόμπι και να ασχοληθώ με την ναυτιλία.
Θα ήθελα πολύ να περάσω στην Α.Ε.Ν. Οινουσσών. Από εκεί μπορεί να γίνω καπετάνισσα ή να δουλέψω σε κάποιο γραφείο. Από την άλλη ποιος ξέρει μπορώ να συνδυάσω και την μουσική και την ναυτιλία.
Λίγα λόγια για το καπελάκι!! Όπως ξέρετε όλοι έχω ένα πάθος με τα καπελάκια!! Έτσι δεν υπήρχε περίπτωση να μην ρωτήσω το Κατερινάκι , τι φάση;
Η όλη φάση με το καπέλο μας λέει η Κατερίνα είναι εντελώς τυχαία. Για την ακρίβεια είναι από εκείνες τις στιγμές που κάνεις μια επιλογή στην τύχη και στη συνέχεια βλέπεις ότι είναι μια από τις πιο σωστές επιλογές που έχεις κάνει.
Είχαμε πάει σε ένα μαγαζί για να πάρουμε δώρα για τα γενέθλια μιας φίλης.
Εκεί είχαν και καπέλα.
Πολύ καιρό είχα βάλει στο μάτι ένα καπέλο «κάβουρα» σαν αυτό που έχω τώρα και όταν είδα ότι είχαν ακριβώς τέτοια δεν υπήρχε περίπτωση να έφευγα χωρίς να πάρω ένα.
Με τον καιρό άρχισα να δένομαι με το καπέλο αυτό (όσο περίεργο και αν ακούγεται).
Όμως πιο σημαντικός λόγος για τον οποίο αυτό το καπέλο το φοράω παντού όταν παίζω είναι γιατί έχω άγχος.
Πάντα είχα πρόβλημα με την σκηνή αλλά όταν φοράω το καπέλο, μου κρύβει τον κόσμο και έτσι νιώθω σαν να είμαι εγώ και το όργανό μου μόνο.
Έτσι το καπέλο αυτό έγινε κομμάτι μου πια και το φοράω παντού!
Παρόλο που έχω πολλά καπέλα σπίτι, κανένα καπέλο δεν με κάνει να νιώθω όπως αυτό που έχω.
Οπότε το κόλλημα έγινε εντελώς τυχαία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου