Εγώ ρε παιδιά μπορεί να μην είμαι από το Νησί, αλλά το να φαντάζεσαι τη ζωή του καθενός από αυτά τα άψυχα κορμιά σίγουρα σε στέλνει πολλά χρόνια πίσω.
Αναμνήσεις μιας ζωής για ορισμένους , για άλλους πάλι σαβούρες που πιάνουν χώρο, ο καθένας πονάει με τον τρόπο που μεγάλωσε. Τέλοπαντων εμένα με πόνεσε, έχω φαντασία μεγάλη φαίνεται, σταμάτησα για ένα κλικ στην μηχανή, το άλλο παιδί που είμαστε μαζί μου λέει τι βλέπεις τώρα;;; του είπα μια μικρή ιστορία, έβαλε τα κλάματα βλέπεις και η δική του πρόσφυγες στην Χίο, μπορεί να ήρθαν με ένα από αυτά τα σκαριά του είπα.. δεν είναι τίποτα, η ζωή τον έκανε σκληρό, ψυχούλα είναι, μετά ξαλάφρωσε, πήρε βαθιές ανάσες πάνω στο κύμα, ανάψαμε τσιγάρο.........συνεχίσαμε την βόλτα μας!!
Ήταν πριν 3 μήνες, ξανά έφυγε στα ξένα, μου στέλνει ένα mail το μήνα να με ευχαριστήσει.
.gif){kind=small}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου