Η μαστίχα η τσίχλα, και άλλες ιστορίες περί μασήματος !! ~ katarraktisvillage

Χμ εδώ είμαστε !!! ματς μουτσ όχι φιλάκια αλλά μαστιχάκια από παλιά διαβάστε παρακάτω και θα δείτε!!

Η τσίχλα, η μαστίχα και άλλες ιστορίες περί μασήματος

Κάτι σαν πρόλογος

Το μάσημα διαφόρων ουσιών αποτελούσε από πάντα συνήθεια των ανθρώπων σε όλες τις φυλές και σε όλους τους πολιτισμούς. Για παράδειγμα, οι ιθαγενείς στην αρκτική συνηθίζουν να μασούν το δέρμα μιας μικρόσωμης φάλαινας που
λέγεται μονόκερος.

Η "τσίχλα" αυτή ονομάζεται muktuk και είναι πλούσια σε βιταμίνη c, μιας θρεπτικής ουσίας απαραίτητης για τους λαούς αυτούς που στερούνται των φρέσκων φρούτων & λαχανικών από το καθημερινό τους διαιτολόγιο.

Η δροσερή αναπνοή των αρχαίων Ελλήνων

Οι πρώτες μαρτυρίες για τη χρήση αυτού του διαδεδομένουσήμερα προϊόντος προέρχονται από την αρχαία Ελλάδα. Οι Έλληνες συνήθιζαν να μασούν μαστίχα για να διατηρούν τα δόντια τους καθαρά και την αναπνοή τους δροσερή.

Χρησιμοποιούσαν φυσικό προϊόν το οποίο έπαιρναν από τα μαστιχόδεντρα –τα δέντρα που καλλιεργούνται μέχρι σήμεραστη Χίο.

Ο Διοσκουρίδης, ο Πλίνιος, ο Θεόφραστος και ο Γαληνός μίλησαν... στα γραπτά τους για τις «θεραπευτικές ιδιότητες» της μαστίχας στο στομάχι και τα δόντια.

Η τσίχλα της Αμερικής

Ωστόσο, ο πρόγονος της σημερινής τσίχλας είναι το φυσικό κόμμι που έπαιρναν οι Μάγιας του Β. Μεξικού από το δέντροManilkara zapota, ήδη από τον δεύτερο αιώνα π.Χ.

Οι Μάγιας συνήθιζαν να μασούν την πηγμένη ρητίνη και ενός άλλου δένδρου, του αποκαλούμενου sapodilla.

Η συνήθειά τους αυτή κατάφερε να επιβιώσει ακόμη και μετά την κατάρρευση του πολιτισμού των Μάγιας και μεταδόθηκε στους διαδόχους τους.

Οι Ινδιάνοι της Αμερικής έφτιαχναν τσίχλες παίρνοντας τη ρητίνη από τον κορμό του έλατου, πρακτική που παρέλαβαν στη συνέχεια και οι Ευρωπαίοι κατακτητές του Νέου Κόσμου.

Οι πρώτοι παραγωγοί

Οι άποικοι της Αμερικής ήταν οι πρώτοι που προχώρησαν στο εμπόριο της τσίχλας, πουλώντας σβώλους από τη ρητίνη του έλατου μέχρι και το 19ο αιώνα.

Η πρώτη οργανωμένη επιχείρηση παραγωγής και εμπορίας τσίχλας ιδρύθηκε το 1848 από τους αδελφούς Curtius.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1850 χρησιμοποιήθηκε και η παραφίνη ως βάση για την παρασκευή του προϊόντος και το εργοστάσιο παρήγαγε τσίχλες τόσο από ρητίνη όσο και από παραφίνη.

Πολύ γρήγορα όμως η ρητίνη εγκαταλείφθηκε προς όφελος της παραφίνης, ενώ προστέθηκαν στο προϊόν και αρωματικές ουσίες. Και το όνομα του προϊόντος: State of Maine Pure Spruce Gum

Το 1869 ο Μεξικάνος στρατηγός Antonio Lopez de Santa Anna (1794- 1876), που βρισκόταν εξόριστος στο New Jersey, σε συνεργασία με το φωτογράφο και εφευρέτη Thomas Adamsπροσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα είδος ελαστικού από τσίχλα.

Στην αρχή ο Adams προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την ουσία στη βιομηχανία ελαστικών για ποδήλατα, αλλά σημείωσε παταγώδη αποτυχία.

Μια μέρα που βρισκόταν σε απόγνωση έβαλε από αμηχανία ένα κομμάτι από το υλικό στο στόμα του. Παρατήρησε ότι είχε καλή γεύση και αυτό ήταν αρκετό για να αλλάξει κατεύθυνση.

Το εγχείρημά μπορεί να απέτυχε, έδωσε όμως την ευκαιρία στον Adams να ασχοληθεί με την παρασκευή τσίχλας, για να μπορέσει έτσι να χρησιμοποιήσει τα αποθέματα από το άχρηστο πλέον υλικό που είχε προκύψει από τα πειράματά του.

Για το σκοπό αυτό ο Adams εφηύρε ένα ειδικό μηχάνημα, που του παρείχε τη δυνατότητα μαζικής παραγωγής.

Αργότερα προχώρησε σε μία ακόμα πατέντα: αρωμάτισε τις τσίχλες του με γλυκόριζα και τις ονόμασε «Black Jack». Η τσίχλα «Black Jack» κυκλοφόρησε και σε sticks και είχε μεγάλη απήχηση στους καταναλωτές.

Το Φεβρουάριο του 1871 τοποθετεί τα πρώτα μηχανήματα που πουλούσαν τσίχλες Adams στα φαρμακεία της Αμερικής και η εμπορική ιστορία της τσίχλας ξεκινά!

Το 1888, η τσίχλα του Adams “Tutti Frutti” ήταν η πρώτη διαθέσιμη σε αυτόματο μηχάνημα πώλησης σε σταθμούς του μετρό της Νέας Υόρκης.

Η τσίχλα Adams με γεύση γλυκόριζας, μια από τις πρώτες γεύσεις που κυκλοφόρησαν, πωλείται μέχρι και σήμερα!

Η τσίχλα γίνεται γλυκιά

Τη δεκαετία του 1880 ο John Colgan, ένας φαρμακοποιός από το Kentucky της Αμερικής, είχε τη φαεινή ιδέα να προσθέσει αρωματισμένη ζάχαρη στις τσίχλες που πουλούσε στο φαρμακείο του, ώστε να προσελκύσει περισσότερα παιδιά.

Πραγματικά το κατάστημά του σημείωσε τεράστια επιτυχία και μάλιστα, όπως αναφέρεται, στη συνέχεια ο Colgan αφιερώθηκε αποκλειστικά στην παρασκευή τσίχλας.

Εμπορευματοποίηση

Η τσίχλα είχε τόσο μεγάλη ζήτηση στα τέλη του 19ου αιώνα ώστε χρόνο με το χρόνο όλο και περισσότεροι ασχολούνταν με την παραγωγή της: η Zeno Manufacturing Company παρήγαγε την τσίχλα Wrigley’s, η Frank H. Fleer Company τις Chiclets, ο Frank V. Canning την Dentyne και ο Beeman την ομώνυμη τσίχλα.

Για να διαφοροποιηθούν από τους ανταγωνιστές τους, οι παραγωγοί προσέδιδαν ιδιαίτερες ιδιότητες στα προϊόντα τους. Έτσι οι τσίχλες Wrigley’s προωθούνταν ως λαχταριστά γλυκίσματα, οι Dentyne ως ειδικές για την υγιεινή του στόματος, οι Beeman’s ως οι πιο κατάλληλες για τη χώνεψη και οι «Sour Orange» της εταιρείας Adams & Sons ως επιδόρπια.

Φούσκες… κατά τύχη

Η τσιχλόφουσκα εφευρέθηκε τυχαία το 1928 από τον Walter Diemer, ο οποίος δούλευε ως λογιστής στην Fleer Chewing Gum Company στη Φιλαδέλφεια των Η.Π.Α!

Όσο δούλευε στην εταιρία πειραματιζόταν με τα σκευάσματα για να δημιουργήσει ένα νέο ελαστικό προϊόν παράγωγο της τσίχλας, και μέσα από αυτούς τους πειραματισμούς προέκυψε τυχαία η σημερινή τσιχλόφουσκα.

Η «Dubble Bubble», όπως αποκάλεσε την τσίχλα του, χρωματισμένη με ένα χαρούμενο ροζ χρώμα, γνώρισε μεγάλη επιτυχία και αγαπήθηκε από μικρούς και μεγάλους.

Ο Diemer μάλιστα ευθύνεται για το ροζ χρώμα που έχουν οι τσιχλόφουσκες μέχρι σήμερα. Όταν κατασκεύασε την πρώτη τσιχλόφουσκα, η μόνη χρωστική ουσία που βρήκε ήταν σε ροζ χρώμα

Ωστόσο, για αυτή του την εφεύρεση, ο Diemer ποτέ δεν πήρε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και δικαιώματα. Ο Fleer προώθησε την εφεύρεση σε ένα παντοπωλείο της γειτονιάς του και το προϊόν ξεπουλήθηκε την ίδια κιόλας μέρα.

Η μαστίχα της Χίου

Το δέντρο σχοίνος ή σκίνος (Pistachia Lenticus Var. Chia) και συγκεκριμένα ο ήμερος σκίνος, από το οποίο παράγεται η μαστίχα, καλλιεργείται μόνο στα περίφημα Μαστιχοχώρια, στα νότια της Χίου.

Σύμφωνα με την παράδοση, η ανάπτυξη του δέντρου στη Χίο οφείλεται σε ένα θαύμα του Αγίου Ισιδώρου, ο οποίος μαρτύρησε στο νησί.

Είναι βέβαια προφανές ότι η παραγωγή της μαστίχας εξαρτάται από το κλίμα της περιοχής, τις βροχοπτώσεις και την ηφαιστειακή σύσταση του εδάφους της.

Η μαστίχα ήταν γνωστή από την αρχαιότητα και οι πρώτες πληροφορίες για αυτήν προέρχονται από τον Ηρόδοτο (5ος αι. π.Χ.).

Οι θεραπευτικές της ιδιότητες ως προς τις ασθένειες του στομάχου και την υγιεινή του στόματος αναφέρονται από πολλούς αρχαίους συγγραφείς, ενώ ήταν γνωστές και στον Ιπποκράτη.

Γνωστό ήταν και το μαστιχέλαιο, το οποίο χρησιμοποιούσαν επίσης στην ιατρική.

Από το 10ο αι. μ.Χ. η μαστίχα τις Χίου έγινε διάσημη χάρη στους περιηγητές που επισκέφτηκαν το νησί, ενώ αργότερα αποτέλεσε το μήλο της έριδας μεταξύ των Ενετών και των Γενουατών.

Κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας των Γενουατών την ευθύνη για την παραγωγή της μαστίχας ανέλαβε η Μαόνα, μία μονοπωλιακή επιχείρηση, η οποία οργάνωσε το εμπόριο του προϊόντος και συνέταξε νόμους για το λαθρεμπόριο.

Παράλληλα όμως επέβαλε σκληρό καθεστώς στους ντόπιους μαστιχοκαλλιεργητές, οι οποίοι ήταν υποχρεωμένοι να αποδίδουν ένα τμήμα της παραγωγής στους Γενουάτες.

Οι νόμοι που σχετίζονταν με την κλοπή της μαστίχας ήταν ιδιαίτερα αυστηροί και οι ποινές παραδειγματικές: κόψιμο της μύτης, του αυτιού, τύφλωση ή στιγματισμός με πυρακτωμένο σίδερο!

Την εποχή των Γενουατών οργανώθηκαν και οι οικισμοί του νησιού, που έλαβαν τη μορφή φρουρίου (Καστροχώρια), για την προστασία από πιθανούς εισβολείς, αλλά και για τον έλεγχο των καλλιεργητών.

Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας παραχωρήθηκαν πολλά προνόμια στους μαστιχοπαραγωγούς, όπως το να μην γίνεται παιδομάζωμα στο νησί, να μην εμποδίζεται η άσκηση της χριστιανικής λατρείας, να επιτρέπεται η εμπορία του προϊόντος ελεύθερα σε όλη την Ευρώπη και να αποδίδεται μικρότερος κεφαλικός φόρος στο Σουλτάνο.

Οι Τούρκοι ανέπτυξαν ακόμη περισσότερο την παραγωγή της μαστίχας, η οποία λίγο πριν από την καταστροφή της Χίου έφτασε τα 64-76 χιλιάδες κιλά.

Στα ίδια επίπεδα κινήθηκε για πολλά χρόνια, με αυξητικές τάσεις από το 1890 μέχρι πριν από τους Βαλκανικούς Πολέμους.

Όπως ήταν φυσικό, η μαστίχα της Χίου αγαπήθηκε πολύ την εποχή της Τουρκοκρατίας και τη μασούσαν με τέτοια συχνότητα –κυρίως οι γυναίκες– ώστε ένας περιηγητής ανέφερε αγανακτισμένος: «Δεν είναι ευχάριστο να βλέπει κανείς σαγόνια να βρίσκονται πάντοτε σε κίνηση σαν να μυρικάζουν…».

Το μοναδικό αυτό προϊόν χρησιμοποιήθηκε για τον καθαρισμό των δοντιών και της αναπνοής, για την ενδυνάμωση των ούλων, ως φάρμακο για το στομάχι, την καρδιά, τον πονοκέφαλο, τον πονόδοντο και την επούλωση των πληγών, αλλά και στην αρωματοποιία, στην παρασκευή λιβανιού και ως σταθεροποιητής χρωμάτων.

Επιπλέον είχε χρήση αρωματικού για τα γλυκά, το ψωμί, το ρακί και το κρασί. Μάλιστα θεωρείτο ότι η μαστίχα αναμεμιγμένη με το ψωμί αποτελούσε ένα πρώτης τάξεως αφροδισιακό

Μια ανάμνηση

Οι Chiclets ήταν το προϊόν και στην καθημερινή μας ζήτηση, ασχέτως αν αργότερα(μέχρι και σήμερα!), προστέθηκαν πολλές ακόμη εταιρείες, έγινε ο «νονός» αυτής της συνήθειας!

Αναρωτηθείτε πόσοι από εσάς δεν ζητήσατε σαν τσίχλες, ένα παρόμοιο προϊόν, μιας άλλης εταιρείας. Συνεπώς η επιτυχία της Adams ήταν ταυτόχρονα και η καθιέρωση ενός προϊόντος γενικότερα, κι όχι μόνον των δικών της συμφερόντων! Νομίζω ότι συνιστά παγκόσμια πρωτιά!

Τι ακόμη πρωτοποριακό είχαν οι Chiclets Adams; Τα κουφετάκια, είχαν δικό τους κουτί, με όμορφη μακέτα και φυσικά διαφορετικές γεύσεις!

Είχαν με άλλα λόγια όλο το «πακέτο», για να αποτελέσουν έναν διαρκή παιδικό πειρασμό, που πίσω του έκρυβε μια συνήθεια και των μεγαλύτερων ηλικιακά! Είναι αυτό που λέμε, «…μ` ένα σμπάρο – δύο τρυγόνια»!

Ήταν λογικό και αναπόφευκτο και έγινε πολλές ακόμη φορές, να ασκήσει ένα προϊόν επιρροή σε μεγαλύτερες ηλικίες, αφού αυτή η αναδρομικού χαρακτήρα κατανάλωση του, είχε να κάνει με το γεγονός ότι δεν το είχαν προλάβει στα δικά τους παιδικά χρόνια!

Η αρχή σε αυτή την επανάσταση γεύσεων της Adams, ήρθε με την φράουλα! Το 1974, εμφανίζεται η πρώτη διαφημιστική μακέτα της ΜΙΝΩΣ, έγχρωμη στο οπισθόφυλλο του εβδομαδιαίου Μπλέκ (τεύχος 248), με αποτέλεσμα οι περιπτεράδες να μην προλαβαίνουν να πουλούν …τσίχλες!

Ήταν Τετάρτη 20 Μαρτίου και η επερχόμενη(μόλις πέντε μέρες αργότερα), ημέρα επετείου της Εθνικής μας εορτής, έγινε συγχρόνως και η πρώτη μαζική ημέρα κατανάλωσης, επί Ελληνικού εδάφους!

Ακολούθησε η επόμενη γεύση, με ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία(κεράσι…), κι έτσι οι μέρες όλων μας εκτός του ήχου της τηλεόρασης, είχαν και κάτι από τον πολλές φορές εκνευριστικό ήχο του μασουλήματος!

Στο σχολείο αυτό συνοδεύτηκε από χαστούκια και βίαιες εξόδους απ` την αίθουσα, μαζί με φράσεις του στυλ «…καλά κατσικά είσαι παιδί μου και μασάς έτσι;»! Κάπου εκεί χρονικά, θα πρέπει να βγήκε και μια δική μας χρήση της γραμματικής, με το ρήμα «μασάω» να κλείνεται σαν «μασώ» και να γίνεται συνηρημένο!

Από τότε μπορεί να άλλαξαν πολλά στον τρόπο διαπαιδαγώγησης των εκπαιδευτικών, ή να βρήκαν άλλους τρόπους πρόκλησης οι νέοι μας, μπορεί τσίχλες να βγήκαν τόσες πολλές που δεν τις χωρούν τα ράφια ενός περιπτέρου, όμως γνωρίζω πάρα πολλούς που θα βούρκωναν στην θέα και μόνον ενός κουτιού Adams.

Άγνωστες πτυχές της τσίχλας!

Άλλοι τη μασάνε για δροσερή αναπνοή. Άλλοι για να μειώσουν το κάπνισμα. Άλλοι για να μην ενδώσουν στη σοκολάτα που λιγουρεύονται. Κάποιοι τη μασάνε μηχανικά, ενώ πολλοί είναι φανατικοί της τσίχλας.

Σε όποια κατηγορία και να ανήκεις σίγουρα τα πιο γαργαλιστικά μικρά μυστικά της τσίχλας δεν τα ξέρεις. Μάθε για τις άγνωστες πτυχές της και θα την δεις με άλλο μάτι!

** Ο πρώτος μεγάλος κατασκευαστής της τσίχλας, όπως την γνωρίζουμε σήμερα, ήταν ο William Wrigley Jr. ο οποίος πούλησε μαζικά τις διάσημες μέχρι σήμερα Wrigley με γεύση δυόσμο και φρούτα.

** Σύμφωνα με Βρετανούς επιστήμονες, η τσίχλα μας βοηθά να συγκεντρωθούμε, ενώ μπορεί να βελτιώσει τη βραχυπρόθεσμη αλλά και μακροπρόθεσμη μνήμη μας. Για πιο αποδοτικό διάβασμα, λοιπόν, μασήστε μία τσίχλα!

** Με το μάσημα της τσίχλας καίμε περίπου 11 θερμίδες την ώρα.

** Κατά την διάρκεια μιας πτήσης η τσίχλα δεν επιτρέπει να βουλώσουν τα αυτιά μας. Με το μάσημά της παράγεται 250% περισσότερο σάλιο, και έτσι καταπίνουμε περισσότερο. Αυτό συνεισφέρει στη σταθεροποίηση της εγκεφαλικής πίεσης!

** Στη Σιγκαπούρη για μεγάλο διάστημα είχε απαγορευτεί η πώληση τσίχλας, γιατί ήταν πολύ δύσκολο για τους οδοκαθαριστές να καθαρίσουν από τους δρόμους τις πεταμένες τσίχλες, ενώ σήμερα επιτρέπονται μόνο εκείνες με φαρμακευτικές ιδιότητες!

** Η τσίχλα συναντάται και στην τέχνη. Εδώ και 10 χρόνια, ο Ιταλός καλλιτέχνης Maurizio Savini δημιουργεί γλυπτά χρησιμοποιώντας χιλιάδες τσίχλες!

** Και οι διάσημοι όμως έχουν ιδιαίτερη αδυναμία στην τσίχλα! Για καλύτερες επιδόσεις στους αγώνες, ο διάσημος μπασκετμπολίστας Michael Jordan μασούσε τσίχλα, όπως και οι τραγουδιστές John Lennon, Jimi Hendrix και Marvin Gayeαφού η τσίχλα βοηθά στο να μην ξεραίνεται ο λαιμός.

** Στη δεκαετία του 1860 οι γιατροί σύστηναν στους πολίτες να μην μασούν τσίχλες, γιατί υπήρχε ο κίνδυνος να κολλήσουν στα έντερά τους.

** Ο Dr. Beeman διαφήμισε τις τσίχλες του, που ήταν ενισχυμένες με χωνευτικές ουσίες, ζωγραφίζοντας πάνω στο περιτύλιγμα ένα γουρούνι και προσθέτοντας το σλόγκαν: «Με τις Beeman’s μπορείς να φας σαν γουρούνι».

** Την εποχή της ποτοαπαγόρευσης η τσίχλα Clove είχε μεγάλη απήχηση στους Αμερικάνους, γιατί κάλυπτε τη μυρωδιά του αλκοόλ στο στόμα.

** Οι τσίχλες χωρίς ζάχαρη εμφανίστηκαν στην αγορά τη δεκαετία του 1950 και έδωσαν νέα ώθηση στις πωλήσεις του προϊόντος. Οι μέχρι τότε επικίνδυνες για τα δόντια τσίχλες αποτέλεσαν στη συνέχεια μία κατηγορία που συνιστάται για την υγιεινή του στόματος.