Αφήγηση του Καπεταν Νίκου για την χρήση της Μαστίχας στην Ιατρική.

Ξεκινώντας μια έρευνα και για την μαστίχα που συνεχίζω να κάνω αλλά μόνο γιατί μου αρέσει και όχι επαγγελματικά για να το ξεκαθαρίσουμε αυτό, ένα σας λέω άλλο να διαβάζεις τα βιβλία που είναι βέβαια πηγή γνώσεις έτσι και αλλιώς, αλλά άλλο είναι να έχεις έναν άνθρωπο απέναντι σου και να σου διηγείται το δικό του περιστατικό, εντάξει το να διαβάζεις πληροφορίες σου μένει μια γλυκιά υφή, να το δοκιμάσω και εγώ ; η τι κάνανε τότε η άνθρωποι !!!

Έτσι λοιπών θα διαβάσετε παρακάτω τι μου διηγήθηκε ο Καπεταν Νίκος.

Να σας πω το όλο σκηνικό έγινε σε μια κουβέντα που είχαμε στο μάθημα για την γλυπτική στον πηλό και άκουσα τον Κ Νίκο να λέει κάτι για την μαστιχα.

Στο επόμενο μάθημα στο τέλος του μαθήματος των ρώτησα τι είχε ειπωθεί, και με μεγάλη ευχαρίστηση μου είπε δυο περιστατικά που γίνανε και ο ίδιος ήταν παθών και στα δύο.

Ο καπετάν Νίκος Μαυριανος γεννημένος στης 14 Ιουλίου του 1940 και διαμένει στο Πυτιος .

 Η πρώτη εντύπωση δεν τον κάνεις πάνω από 60 με 64 ετών,,,

 Το Πυτιός

Η φωτογραφία είναι από το misetzis.gr

Λοιπών και για να μπούμε στο θέμα,, όταν ήταν μικρός ο καπεταν Νίκος έσπασε τον χέρι του ενδιάμεσα καρπού και αγκώνα πέφτοντας από το μουλάρι η λύση μία,  ο Γιατρός στο χωριό για γύψο και νοσοκομεία και τα σχετικά ξέχασε το εκείνο τον καιρό.

Με την μαστίχα τι έκανε;

Λοιπών έπαιρνε την τζίβα , το σχοινί πώς να στο πω από το τσουβάλι την έκανε κομμάτια την άνοιγε την άπλωνε με τα χέρια τόσο περίπου όσο να φτάνει να σου τυλίξει το σημείο που έχεις το σπάσιμο, μετά έπινε ούζο (εδώ έπεσε γέλιο που του είπα τα σχετικά)  περίμενε βρε παιδάκι μου λέει, και μετά το φρίμαζε τον κοιτάζω δηλ ; πως λέμε βρε παιδί μου να το φριμάξω που λένε και η παππούδες ; ναι,  με λίγα λόγια το φυσούσε από το στόμα και το σκόρπιζε πάνω στην τζίβα, μετά έπαιρνε την μαστίχα την κοπανούσε σε γουδί όχι ξύλινο, μπρούτζινο και την έκανε σκηνή και την άπλωνε, την άλειφε σε όλη την επιφάνεια  πάνω στην τζίβα με το ούζο.,

Μετά με την αφή του με τσεκάρει να δει που ήταν σπασμένο το κόκαλο και σε συνεννόηση  με τους γονείς μου να με πιάνουν με ζουλαει να έρθει το κόκαλο στην θέση του πόνος άστα  με αγάντα που λες τύλιγε σφιχτά ώστε να μην έχει αέρα μέσα και γινότανε γύψος αλλά ήτανε σίδερο.

Αυτό το πράγμα κρατούσε μέχρι να γίνει το τραύμα και σιγά σιγά το συστατικό άνοιγε και όταν το χέρι ήταν έτοιμο αυτό άνοιγε τελείως και γινόταν ρολό γύριζε σαν κύλινδρος στο χέρι και μετά με κλαδευτήρι το άνοιγε το έσκιζε ( και μάλιστα ο Γιατρός εκφραστικά έλεγε τώρα λοιπών λοιπών είναι ώρα να το βγάλουμε)  και με αυτόν των τρόπο μου έφτιαξε το σπασμένο χέρι. Και βέβαια εκτός από ανθρώπους του φέρνανε και ζώα μουλάρια κατσίκια από την Bολισο τον Bρονταδο και ένα σωρό.

Είναι το πρώτο μέρος, Το δεύτερο μέρος με άλλο περαστικό ποιο σοβαρό σε λίγες μέρες!!!

Share: