Χριστούγεννα ε ! Οσα δεν είπαμε

Μου  είπε ενας φίλος να γράψω κάτι για τα Χριστούγεννα έτσι κάθισα δίπλα στο στολισμένο δέντρο  και ξεκίνησα να γράφω.

Στην αρχή έγραφα για το πόσο όμορφα είναι στολισμένοι οι δρόμοι, τα σπίτια, τα μαγαζιά. Οι άνθρωποι χαρούμενοι να φτιάχνουν τα γλυκά τους, να αγοράζουν δώρα για τους αγαπημένους τους, 

 Kαι μετά τα έσβησα όλα.

Αποφάσισα ότι τίποτα από όλα Τα Χριστούγεννα μου φέτος είναι τελείως διαφορετικά , δεν είναι τα στολίδια τα Χριστούγεννα. Δεν είναι τα γεμάτα χρυσόσκονη κουτιά κάτω από το δέντρο. Δεν είναι τα δώρα, ούτε τα λαμπερά ρούχα.

 Τα Χριστούγεννα δεν είναι “πράγματα”. 

Τα Χριστούγεννα είναι “ζεστασιά”. Είναι μια μέρα για να πιστέψουμε στους ανθρώπους και στην αγάπη...!!!Αν το σκεφτείς, την ημέρα αυτή φέρνεις στη μνήμη σου και στο μυαλό σου ότι έχεις αγαπήσει. Έτσι νομίζω,

Θέλω να σου πω, λοιπόν, πως..

Τα Χριστούγεννα είναι η αγάπη που δίνεις. Ο πόνος που δεν μοιράζεις. Η ζεστασιά με την οποία αγκαλιάζεις αυτόν που υποφέρει. Η καλοσύνη που μοιράζεις απλόχερα και όχι υποκριτικά. Θέλω ακόμα να σου πω ότι το να καταφέρεις να κάνεις χαρούμενο έστω και ένα μόνον άνθρωπο, είναι η μεγαλύτερη ευλογία του κόσμου. Πολύ  λένε Κι ας μην πας καθόλου στην εκκλησία. Κι ας μην κάνεις τους μεγάλους σταυρούς, δεν μπορώ να διαφωνήσω αλλά και ούτε να συμφωνήσω, ο καθένας το εισπράττει όπως θέλει. 

(Όμως εάν δεν έχεις πονέσει και δεν έχεις κλάψει κάτω από μια εικόνα και δεν έχεις παρακαλέσει , νομίζω τα Χριστούγεννα είναι διαφορετικά, εξάλλου την γέννηση του Χριστούλη γιορτάζουμε. )

Ξέρεις τι είναι να σε κοιτάζει ο άλλος με χαρά; 

Αυτό είναι Χριστούγεννα και για εκείνον και για εσένα. Εξάλλου, όλοι ξέρουμε πως η χαρά που δίνεις στους άλλους είναι η χαρά που σου γυρίζει πίσω. Και όσο περισσότερο χαρούμενους κάνεις αυτούς που είναι μόνοι τους ή είναι λυπημένοι ή δυσκολεύονται να επιβιώσουν, τόσο πιο πολύτιμα θα είναι και τα δικά σου δώρα. 

Τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Μέσα στις ψυχές πολλών ανθρώπων υπάρχει θλίψη. Και, ξέρεις, τη θλίψη, με όσα λαμπάκια και να τη στολίσεις, θλίψη θα παραμείνει… Μόνο η αγάπη τη διώχνει.

Η δουλειά μου με κάνει να συναντώ πολύ κόσμο. Συνάντησα ανθρώπους πονεμένους, τρομαγμένους, με έναν φόβο, ανθρώπους δειλούς, αδύναμους, εγωιστές, που τον πόνο που ένιωθαν τον μοίραζαν και στους γύρω τους. 

Ανθρώπους ανασφαλείς, ψεύτες, είρωνες, χειριστικούς. Ανθρώπους ψυχρούς, χωρίς συναισθήματα, χωρίς ζωή.

Συνάντησα, όμως, και ανθρώπους καλούς. Ανθρώπους φωτεινούς, χαρισματικούς, με μια καρδιά γεμάτη στοργή και λαχτάρα να προσφέρουν. Ανθρώπους που ο πόνος δεν τους άλλαξε σε κάτι σκληρό αλλά σε κάτι τρυφερό. Συνάντησα ανθρώπους που φαίνονταν καλοί αλλά δεν ήταν..

 Ανθρώπους που φαίνονταν κακοί αλλά ούτε αυτοί ήταν..

Στον κάθε έναν από αυτούς, θέλω να πω πως..

Ο χρόνος δεν είναι ανεξάντλητος. Τελειώνει. Όπως και η ζωή μας. Χρησιμοποίησε το χρόνο που έχεις για να αγαπάς. Όχι για να μισείς. Όχι για να κάνεις κακό στους ανθρώπους.

Αυτόν που αγαπάς να τον προστατεύεις. 

Χωρίς να τον πληγώνεις. Κάνε τους ανθρώπους να γελούν. Μόνο έτσι θα μείνουν..

Να είσαι κοντά τους. Κι αν δεν μπορείς να είσαι κοντά τους, κάν’ τους να νιώθουν όμορφα μακριά σου.

Κανέναν μην κάνεις να φοβάται. Ο φόβος δημιουργεί σκοτάδι και η ζωή είναι φως.

Χαμογέλασε μαζί τους, ερωτεύσου μαζί τους, σκέπασε τη λύπη τους με όποιο τρόπο μπορείς.

Γιατί όλοι έχουμε μια λύπη μέσα μας. Μπορεί να μην την ξέρεις. Αυτό, όμως, δε σημαίνει πως δεν υπάρχει..

Θέλω να σου πω ακόμα πως..

Ναι θα έχεις πληγές.. Πάντα θα υπάρχουν πληγές να σου θυμίζουν πως έζησες. Όμως γιατρεύονται οι πληγές. Δεν γιατρεύονται δημιουργώντας άλλες πληγές. Γιατρεύονται με την αγάπη με τη δύναμη της συγχώρεσης.

 Ξέρεις δε θέλουν πολλά οι άνθρωποι για να είναι ευτυχισμένοι. Τους αρκεί να είσαι εκεί, να τους αγαπάς, να τους ακούς, να τους προσέχεις, να τους υπολογίζεις, να τους νοιάζεσαι.

Όταν ήμασταν παιδιά η προσδοκία των γιορτών είχε τη δύναμη να μας κάνει ευτυχισμένους. Μετά μεγαλώσαμε και ήρθαν κάποιοι και μας έμαθαν να μην πιστεύουμε στη χαρά αλλά στα προβλήματα και χάσαμε τη λάμψη και την μαγεία από την ψυχή μας.

Αυτές τις γιορτές ας βρούμε τη μαγεία μέσα μας όπως τα παιδιά. Να πιστεύουμε στο τώρα. Το αύριο, όσο υπέροχη υπόσχεση και να είναι, είναι αβέβαιο. Δώσε στους ανθρώπους που αγαπάς χρόνο.

Αυτός ο καφές που όλο αναβάλλεις με τον φίλο σου πιέστον επιτέλους. Εκείνο το μήνυμα που ήθελες να στείλεις, στείλ’ το. Εκείνη την καλή κουβέντα που ξέχασες να πεις, πες την κάποια στιγμή. 

Ας μάθουμε να ζητάμε λιγότερα πράγματα.. Ίσως έτσι έχουμε λιγότερο άγχος, λιγότερες απαιτήσεις, 

λιγότερο θόρυβο στη ζωή μας.

Η δική μου ευχή για τα Χριστούγεννα..

Λίγο πριν γεννηθεί το φως.. Λίγο πριν γεννηθεί η αγάπη.. Γίνε η ελπίδα στη ζωή κάποιων. Γίνε ο έρωτας, η αγάπη, το γέλιο και η χαρά τους.

Να δίνεις εκεί που ξέρεις πως δεν έχουν. Αγάπησε χωρίς όρια.. Δείξε τον δρόμο και σε εκείνους που δεν ξέρουν να αγαπούν.

Μην γκρινιάζεις. Μην παραπονιέσαι, μην γεμίζεις αρνητικά συναισθήματα. Βάλε τα δυνατά σου να γίνεις φωτεινός άνθρωπος. Να γίνεις καλύτερος, πιο ευτυχισμένος από χθες, πιο «όμορφος»!!!

Ας δώσουμε μια μεγάλη αγκαλιά σ’ αυτούς που είναι μόνοι τους. Σε όσους έχουν κουραστεί, που υποφέρουν, που πενθούν, που έχουν χάσει τους αγαπημένους τους, τη δουλειά, την πίστη και την αντοχή τους. Ας κάνουμε τους ανθρώπους να νιώσουν καλύτερα, να γελάσουν με την καρδιά τους.

Να είμαστε γενναιόδωροι, να μοιραζόμαστε πράγματα, συναισθήματα και στιγμές. Να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι, σπουδαίοι άνθρωποι.

Ας βρούμε τη δύναμη να συγχωρούμε, σε έναν κόσμο που δύσκολα συγχωρεί. Ας αγαπήσουμε πιο πολύ. Κι ακόμα πιο πολύ!!! Ας κάνουμε έστω και έναν άνθρωπο λιγότερο λυπημένο. Ας στολίσουμε τη ζωή μας με τη μόνη δύναμη που κινεί τον κόσμο.

ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ...!

Μια φίλοι μου είπε πριν λίγο καιρό, ρε συ Αστεριε εσυ ήσουν πάντα χαμογελαστός από την μέρα που σε γνώρισα, εδώ και 4 χρόνια έχεις περάσει τα πάνδεινα ,χτυπήματα χτυπήματα χτυπήματα και ακόμα είσαι χαμογελάστος πως γίνετε;  η αλήθεια είναι χαμογέλασα και της λέω εχω φίλη εσένα ! Εχω αληθινούς φίλους. Υπάρχουν άνθρωποι τριγύρω μας που δεν φανταζόμαστε ότι υπάρχουν και σε βοηθάνε χωρίς καν να σε ξέρουν , και χωρίς καν να το ξέρουν! Και επίσης εχω πίστη στο θεό!

Μαζι με την Αφροδίτη Κ.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους παιδιά!!

Share:

Read More

Χριστούγεννα: Μια απαιτητική περίοδος ή μια περίοδος ενθουσιασμού;

 Καλησπέρα, ελπίζω όλοι να είστε καλά!

Σιγά-σιγά μπαίνουμε στην περίοδο των Χριστουγέννων όπου για πολλούς ανθρώπους μπορεί να είναι μια κατάσταση ενθουσιασμού και εορταστικής ατμόσφαιρας αλλά για άλλους, η περίοδος αυτή μπορεί να είναι απαιτητική και να συνδέεται με συναισθηματική δυσφορία ή ακόμα και κατάθλιψη.

και θα αναρωτηθεί κάποιος τι από τα δυο είναι φυσιολογικό;

Και οι δυο καταστάσεις είναι φυσιολογικές δεν περνάμε όλοι τις ίδιες καταστάσεις, δεν έχουμε τα ίδια βιώματα και ούτε τα ίδια συναισθήματα. Το πιο σημαντικό είναι να μην υποκρινόμαστε για αυτό που νιώθουμε και καταπιεζόμαστε.

Γιατί ένας άνθρωπος νιώθει λύπη τα Χριστούγεννα;

1. Απώλεια ή ασθένεια αγαπημένου προσώπου: Η απώλεια ή ασθένεια κάποιου αγαπημένου προσώπου μπορεί να καθιστά δύσκολο τον εορταστικό χαρακτήρα των Χριστουγέννων.
2. Οικονομικά προβλήματα: Η πίεση των εξόδων κατά τη διάρκεια των διακοπών μπορεί να προκαλέσει άγχος και στρες, ειδικά αν η οικονομική κατάσταση δεν είναι καλή.
3. Κοινωνική πίεση: Η αναμενόμενη χαρά και ευτυχία που συχνά συνδέεται με τις γιορτές μπορεί να αυξήσει την αίσθηση απομόνωσης ή ανικανότητας.
4. Επιβάρυνση μνήμης: Τα Χριστούγεννα μπορούν να φέρουν αναμνήσεις από παλιά γεγονότα ή εμπειρίες που προκαλούν αρνητικά συναισθήματα.

Τι να κάνετε όταν νιώθετε πιεσμένοι τα Χριστούγεννα;

Για εμένα το πρώτα βήμα είναι να το αποδεχτείτε χωρίς ενοχές και τύψεις. Δεν σας κάνει κακό άνθρωπο να μην νιώθετε χαρά. Θαρρώ επίσης πως όσο ζορίζεται να είστε καλά ενώ δεν είστε τόσο χειρότερα θα γίνονται τα πράγματα και θα νιώθετε συναισθήματα αναξιότητας.

Άλλα πράγματα που μπορείτε να κάνετε είναι:

1. Θέστε ρεαλιστικές προσδοκίες: Μην αφήνετε τον εαυτό σας να πιέζεται από τις υψηλές προσδοκίες, είτε πρόκειται για τα δώρα που θα προσφέρετε, είτε για τον τρόπο που σκέφτονται οι άλλοι για εσάς.
2. Καθορίστε προτεραιότητες: Καθορίστε τις σημαντικότερες δραστηριότητες και εστιάστε σε αυτές. Δεν χρειάζεται να κάνετε τα πάντα.
3. Αναλάβετε τη βοήθεια άλλων: Μη φοβηθείτε να ζητήσετε βοήθεια από φίλους και οικογένεια. Κοινοποιήστε τις ευθύνες και μοιραστείτε τα καθήκοντα.
4. Κάντε μικρές αλλαγές: Εξετάστε το πρόγραμμά σας και δείτε αν μπορείτε να κάνετε μικρές αλλαγές που θα μειώσουν το άγχος.
5. Φροντίστε τον εαυτό σας: Δώστε προσοχή στην υγεία και στην ξεκούραση σας. Κοιμηθείτε αρκετές ώρες, τρώτε υγιεινά, και βρίσκετε χρόνο για πράγματα που αρέσουν σε εσάς μόνο.
6. Επικοινωνήστε με κανονικό τρόπο: Αν νιώθετε ότι πιέζεστε, μιλήστε με κάποιον που εμπιστεύεστε και πιστεύετε πως θα σας καταλάβει για τα συναισθήματά σας. Η επικοινωνία με έναν ειδικό αν νιώθετε πως δεν μπορείτε να σηκώσετε το βάρος των Χριστουγέννων μπορεί να βοηθήσει.

Να διαλέγετε ανθρώπους δίπλα σας που σας κατανοούν, σας αγαπάνε, σας υποστηρίζουν και δεν σας πιέζουν. ΊΣΩΣ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΣΑΣ.

 

Επίσης, εσείς που είστε δίπλα στους ανθρώπους που περνάνε κάπως δύσκολα να θυμάστε να μην τους κατακρίνετε για τα συναισθήματά τους ή να τους πιέζετε να κάνουν πράγματα όπου δεν θέλουν ή να απομακρύνεστε από αυτούς. Αναρωτιέμαι πολλές φορές πως βλέπουμε την φιλία με τους ανθρώπους γύρω μας μια επένδυση άραγε ή μια καλοπέραση; Περάστε απλά από το σπίτι τους και πείτε ένα γεια!

Καλές γιορτές σε όλους!! Θυμηθείτε πως οι σχέσεις και η ειλικρίνεια των συναισθημάτων μας ίσως είναι πιο σημαντικά και από τα Χριστούγεννα!!

 Καλό μήνα σας εύχομαι και η γέννηση του Χριστού να φέρει αγάπη και ηρεμία στην ψυχή σας! 

 

Share:

Read More

Μίλα πρίν είναι αργά, όχι άλλη σιωπή.

 "Με λένε Αλίκη, είμαι 27 χρονών και παντρεύομαι αύριο.

Η καρδιά μου τρέμει από ευτυχία .

Νιώθω όλες τις πεταλούδες στο στομάχι μου, σε όλο τον κόσμο, σε όλο το εσωτερικό μου.

Γαμπρός είναι ο Luigi, ο έρωτας της ζωής μου, ο έρωτας που έρχεται και ρίχνεσαι μέσα..

Και είναι όμορφο.

Με λένε Άλίκη, είμαι 30 και είμαι έγκυος. Νιώθω ναυτία το πρωί μόλις ξαπλώσω στο κρεβάτι αφού άνοιξα τα μάτια μου.

Ο Luigi λέει ότι είμαι όμορφη, δεν τον πιστεύω, έχω πάρει δέκα κιλά, αλλά θα με περιποιηθούν έτσι κι αλλιώς.

Με λένε Αλίκη, είμαι 31 χρονών, και εδώ και λίγους μήνες κρατάω αγκαλιά τον Φραντσέσκο.

Καλός ο Φραντσέσκο.

Και έχει γεύση γάλα παντού, στα μαλλιά, στα χεράκια, στα πόδια.

Είμαι συγκινημένη από τα πάντα.

Luigi, όχι. Ο Luigi μιλάει δυνατά.

«Κάνε τον να σταματήσει να κλαίει, Χριστέ μου. ".

Χθες του ξέφυγε ένα χέρι στο πρόσωπό μου. Τον συγχώρεσα αμέσως.

Είναι κουρασμένος.

Αυτή η μητρότητα τον βρίσκει απροετοίμαστο.

Με λένε Αλίκη, είμαι 32 χρονών, και σήμερα, κοιτάζοντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη παρατήρησα μια μελανιά στο δεξί μου χέρι, μία στο ζυγωματικό και μία κοντά στο χείλος. Τώρα κάνω το μακιγιάζ μου για τα καλά και όλα εξαφανίζονται.

Με λένε Αλίκη, είμαι 33 χρονών, και απόψε κατέληξα στα Επείγοντα.

Τρία σπασμένα πλευρά.

Ο Luigi με κλωτσάει.

Αλλά δεν είναι δικό του λάθος.

Δεν φταίει αυτός.

Είναι τόσο κουρασμένος, και είμαι τόσο αφηρημένη που έπεσα στην κουζίνα, φέρνοντας το πιάτο και τα μαχαιροπίρουνα του στο τραπέζι.

«Ο σύζυγός μου προσπάθησε να με βοηθήσει να σηκωθώ, αντ' αυτού έπεσε πάνω μου. ”, έτσι είπα στο νοσοκομείο.

"Είσαι σίγουρη; ".

"Βεβαίως. ”, απάντησα αργά, με πόνο που μου έκοψε την ανάσα.

Το όνομά μου είναι είναι Αλίκη, είμαι 35 χρονών και σήμερα το πρωί ο Luigi με μαχαίρωσε στο λαιμό.

Νιώθω τη λεπίδα να μπαίνει στη σάρκα.

Για λίγα δευτερόλεπτα κράτησα την αναπνοή μου, και σκέφτηκα "... 

«Σε μένα συμβαίνει αυτό;

Αλήθεια μου συμβαίνει αυτό;»

Πέθανα μετά από λίγες ώρες.

 Όχι άλλο αίμα.

Το όνομά μου είναι Αλίκη, και τώρα είμαι σύννεφο, βροχή, γη και θάλασσα.

Και πνοή μάνας σε όλα τα ορφανά αυτού του κόσμου».

Όχι άλλο αίμα.

✍️Άννα Στέρη

Via  Αστάρτη/Astarti 

Υ.Γ. Μίλα πρίν είναι αργά...

ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΣΙΩΠΉ

Share:

Read More

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 73 /17/11

 Το σημερινό αφιέρωμα δεν έχει μόνο τιμητικό χαρακτήρα. Είναι ταυτόχρονα μια ανάγκη να σώσουμε τα αποτυπώματα της ιστορίας στη μνήμη μας. Η μνήμη είναι αδύνατη, η συνείδηση προκατασκευασμένη και η λήθη ο θάνατος της ελπίδας. 

Η Τέχνη απαθανατίζει και αφυπνίζει.

ο θόρυβος απ΄ τις ερπύστριες το ανορθωμένο τρίχωμα της νύχτας
αδέρφια φώναζαν πρώτα, αδέρφια,, αδέρφια,
φονιάδες φώναζαν ύστερα, πληρωμένοι φονιάδες, φονιάδες,
τραυματιοφορείς, αργά πιο αργά,
αργά να βγεις, αργά να μείνεις, αργά να κάνεις πίσω
κρύψε στη μέσα τσέπη σου ένα κομμάτι φωτιά, κρύψε τη σημαία
θα ΄ρθει πάλι ο καιρός, θα ΄ρθουν δέντρα, απογεύματα στα κατώφλια

(Γ. Ρίτσος «Το σώμα και το αίμα» 1973)

Ο αγώνας του λαού και της νεολαίας το Νοέμβρη του 1973 φλογίζει τις καρδιές και εμπνέει όσους μάχονται ενάντια στην αδικία και σε κάθε μορφή βίας. Ένα χρόνο μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι συμμετείχαν στην πιο μεγάλη διαδήλωση που γνώρισε ο τόπος τούτος. Ήταν ένα συλλαλητήριο τιμής στους νεκρούς του Πολυτεχνείου, «που με μόνο όπλο τους την πίστη σε έναν καλύτερο κόσμο είχαν προτάξει τα στήθη τους αψηφώντας τα τανκς». Έκτοτε, κάθε χρόνο χιλιάδες ανθρώπων ανήμερα της επετείου διαδηλώνουν τη θέλησή τους για ολοκλήρωση των ιδανικών του Πολυτεχνείου.

Το κορυφαίο γεγονός της αντιδικτατορικής πάλης ενέπνευσε και τους καλλιτέχνες. Όλες τις Τέχνες. Ειδικά ποιητές, πεζογράφους, εικαστικούς. Οι αγώνες του λαού πάντα αποτελούσαν και αποτελούν πηγή έμπνευσης για κάθε καλλιτέχνη! Ή, όπως το είπαν οι ναυτεργάτες στη δική τους έκθεση εικαστικών τεχνών και φωτογραφίας (έχει γίνει θεσμός, φέτος ήταν η 8η χρονιά), «Οι αγώνες είναι η τέχνη του λαού και η τέχνη το όπλο του».

Διαβάστε ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΄73

Share:

Read More

Δεν είναι μυστικό, το γέλιο είναι καλοοοο!!

Δεν είναι μυστικό ότι ένα καλό  γέλιο φέρνει πληθώρα πλεονεκτημάτων που μπορούν να ενισχύσουν τη συνολική μας ευεξία. Όταν γελάτε, είναι σαν να πατάτε το κουμπί ανανέωσης στο μυαλό σας. ελαφρύνει το ψυχικό σας φορτίο και προσφέρει μια πολύ αναγκαία διαφυγή από το άγχος.



Αυτή η απολαυστική έκρηξη χαράς δεν ανεβάζει απλώς τη διάθεσή σας - αλλά επίσης αντλεί το αίμα σας διεγείροντας την κυκλοφορία και προάγοντας τη μυϊκή χαλάρωση . Αυτό μπορεί να κάνει θαύματα στην ανακούφιση των σωματικών συμπτωμάτων της έντασης, όπως οι σφιγμένοι ώμοι ή ο άκαμπτος λαιμός

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό!

 
Το γέλιο μπορεί ακόμη και να δώσει λίγη ώθηση στο ανοσοποιητικό σας σύστημα, κάνοντάς σας πιο ανθεκτικούς στις ασθένειες. Τώρα, οι άνθρωποι αναζητούν το γέλιο για διάφορους λόγους. Κάποιοι μπορεί να χρειαστούν ένα διάλειμμα από τις ταραχώδεις ρουτίνες τους, ενώ άλλοι ποθούν απλώς μια δόση χαράς για να ανεβάσουν τη διάθεσή τους.

Μετά απο μια περιπέτεια επέστρεψα !!! Επανεκκίνηση παιδιά , Καλό μήνα λοιπόν!!

Share:

Read More

Αφιερωμένο στην κυρία Έρση

 Ο Ανάστασης φόρεσε χαρούμενος την τσάντα του στην πλάτη και όλο ανυπομονησία ξεκίνησε για το σχολείο! Είχε φτάσει κιόλας Τετάρτη. Η μαμά του είπε ότι μπορούσε πια να πηγαίνει μόνος του σχολείο.  Εξάλλου, μόλις δύο στενά πιο κάτω ήταν το σχολείο.  Θα μπορούσε να τα καταφέρει μια χαρα.

-Ολόκληρο παλικάρι είσαι πια, Ανάσταση μου, του ελεγε η μαμά! Κοίτα πόσο ψήλωσες. Τετάρτη πια! Πήρες και μεγάλη τσάντα! Ποσά βιβλια θα κουβαλάς φέτος;

Κι  ο Ανάστασης όσο τα άκουγε αυτά, τόσο πιο πολύ χαιρόταν! Γιατί  ο Ανάστασης ήταν ένα παιδί σαν όλα τα άλλα, μα ήταν και ένα ξεχωριστό παιδί. Μεγάλωνε και μαζί του μεγάλωναν και οι προκλήσεις της καθημερινότητάς του. Όμως τώρα ήταν πολύ χαρούμενος, γιατί μπορούσε να τις αντιμετωπίσει. 

Αν μπορούσατε να δείτε  με τα μάτια του Ανάσταση, θα μπορούσατε να δείτε τον κόσμο όλο από μια άλλη οπτική. Τον κόσμο, όπως τον βλέπει ένα παιδί που η μάτια μου έχει κάτι μοναδικό, είναι μία ματιά που πηγάζει μέσα απο τον δικό του μοναδικό εαυτό.  Ο Ανάστασης την τελευταία χρόνια στο σχολείο κατάφερε να κάνει πολλά, γιατί υπήρξε κάποιος που πίστεψε στον μοναδικό Ανάσταση, τον πήρε από το χέρι και είδε τον κόσμο μέσα από τα μάτια του.

Αυτός ο κάποιος ήταν η κυρία Έρση που μόλις είδε τον Ανάσταση να κάθεται μόνος κατάλαβε ότι είναι ξεχωριστός. Δεν του αρέσει να κάνει ό,τι κάνουν τα άλλα παιδιά και είναι αυτό πολύ οκ! Δεν την πειράζει καθόλου την κυρία Έρση αυτό. Τον Ανάσταση τον ενοχλούν τα ανοιχτά καπάκια και τρέχει γρήγορα να τα κλείσει. Τα άλλα παιδιά θυμώνουν, μα η κυρία Έρση τα καθησυχάζει, γιατί μόλις Ο Ανάστασης κλείσει όλα τα καπάκια, μπορεί να καθίσει και πάλι ήρεμα στην καρέκλα του και να συνεχίσει να γράφει. Και όση ώρα αυτος έκλεινε τα καπάκια και όλοι νόμιζαν ότι είναι θυμωμένος, αυτος ηταν απόλυτα συγκεντρωμένος. Τα έχει ακούσει όλα με έναν δικό του μοναδικό τρόπο και συνέχισε το μάθημά του κανονικά. Τι τυχερός που ήταν που η κυρία Έρση δεν είχε θυμώσει μαζί του. Έτσι ούτε τα άλλα παιδιά τα “έβαλαν” μαζί του, όπως τις άλλες φορές 

 Επίσης, καμιά φορά, όταν πρέπει να γράψουν αυτο το “σκέφτομαι και γράφω” ο Ανάστασης δυσκολεύεται να ακολουθήσει όλες αυτές τις οδηγίες που τους λεει η κυρία και μετά η ιστορία που γράφει δεν μοιάζει με των άλλων παιδιών, μα η κυρία Μυρσίνη τη διαβάζει ενθουσιασμένη και θαυμάζει τη φαντασία του Ανάσταση. 

Και, όταν στην αυλή δεν τα καταφέρνει να παίξει, όπως τα άλλα παιδιά, αλλά καμία φορά λέει τα δικά του, τα παιδιά δεν τον κοιτάζουν πια παράξενα, όπως τις άλλες χρονιές, γιατί είναι εκεί η κυρία Έρση και κάνει κάτι μαγικά!!!

Μια μέρα, όμως, που ο Ανάστασης ήταν λίγο παραπάνω ανήσυχος και κινδύνευσε να χτυπήσει η κυρία Έρση πήρε τον Ανάσταση στο γραφείο και του έδωσε να παίξει με ένα μπαλάκι. Ήταν μαλακό και ο Ανάστασης ένιωθε όμορφα να το πιέζει ξανά και ξανά. Τότε, η κυρία Έρση κάλεσε τη μαμά και τον μπαμπά, αλλά δεν τους μάλωσε, ούτε τους παραπονέθηκε για τον Ανάσταση. Μόνο τους είπε ότι ο Ανάστασης είναι μοναδικός και έχει δικό του ξεχωριστό τρόπο να βλέπει τον κόσμο. Κι αυτό είναι πολύ πολύ όμορφο, γιατί ο κόσμος μας θα ήταν πολύ βαρετός, αν ήμασταν όλοι ίδιοι. Ο Ανάστασης είναι σπουδαίο παιδί και μεγάλος αγωνιστής. Κάθε μέρα δίνει μια μαχη και βγαίνει νικητής! Η κυρία Έρση το βλέπει αυτό κάθε μέρα και θαυμάζει τον Ανάσταση για τη μοναδικότητά του.

Η μαμά κι ο μπαμπάς το ξέρουν και είναι πολύ χαρούμενοι που η κυρία Έρση μπόρεσε να τα δει όλα αυτά και τώρα ο Ανάστασης μπορεί να συνεχίσει το δικο του ταξίδι στο σχολείο χωρίς να κινδυνεύει, χωρίς να μένει στο περιθώριο και χωρίς να στιγματίζεται. Γιατί η κυρία Έρση είδε πίσω από ταμπέλες και στερεότυπα, αγκάλιασε το παιδί κυριολεκτικά και μεταφορικά και έκανε και τα άλλα παιδιά να τον αγκαλιάσουν.

Γιατί υπάρχουν και αυτοί οι εκπαιδευτικοί, σαν την κυρία Έρση, που αντιμετωπίζουν τον κάθε μαθητή με ενσυναίσθηση, ξέρουν τι θα πει συμπερίληψη και δίνουν κάθε μέρα την ψυχή τους, για να προσφέρουν το καλύτερο στα παιδιά.

❤️Ένα ποστ αφιερωμένο στην κυρία Έρση και στην κάθε κυρία Έρση, ένα ποστ αφιερωμένο στους εκπαιδευτικούς για τη Διεθνή Ημέρα Εκπαιδευτικών 05/10

Φωτογραφία από το 30ο ΔΣ Βόλου

Share:

Read More

Ακούγοντας αληθηνες ιστορίες

Τα χέρια της είναι ξυλιασμένα από τα νερά της μπουγάδας στη σκάφη και δε μπορούν να σπρώξουν τη βελόνα μέσα στο χοντρό ύφασμα. Το φως από το κερί δε φτάνει για να βλέπει τις βελονιές πάνω στο σκούρο πανί. Αλλά πρέπει να συνεχίσει. Η πελάτισσα – Η κυρία Δημάρχου – θέλει το καινούργιο παλτό αύριο πρωί πρωί για να το φορέσει στην εκκλησία. 

Η Γιαννούλα είναι μόλις 15 χρονών αλλά όλοι ξέρουν ότι είναι η καλύτερη ράφτρα της επαρχίας. Και οι παραγγελίες και οι πρόβες πέφτουν βροχή. Δεν είχε και επιλογή δηλαδή. Ή αυτό ή πείνα. Για την ίδια και τα 4 μικρότερα αδέλφια της. Η μεγάλη δεν έχει ανάγκη. Είναι έτσι κι αλλιώς τακτοποιημένη στο οικοτροφείο. Και για την άλλη – τη δεύτερη – Δεν τη νοιάζει. Αυτή όλη μέρα χτενίζεται και γυαλίζεται στο καθρεφτάκι της. Για τα μικρά τη νοιάζει. Και για τη μάνα της. Και για τον πατέρα της που χαροπαλεύει στο νοσοκομείο στην Πάτρα.

Κρυώνει. Από τότε που ο πατέρας της έπαθε το ατύχημα, πριν 2 μήνες, στο σπίτι σώθηκαν τα ξύλα και η σταφίδα στο ντουλάπι τελειώνει. Το περιβόλι, χωρίς τη μάνα να το φροντίζει, μαράθηκε και μόνο αγριόχορτα βγαίνουν πια.

Τα μάτια κλείνουν. Τα μικρά πάλι πέσανε για ύπνο μόνο με μια χούφτα σταφίδα στο στομάχι. Άντε μια βελονιά ακόμα. Κι ένα κουμπί. Κι άλλο ένα. Σφίγγει τα δόντια και σπρώχνει τη βελόνα στο χοντρό ύφασμα. Τα νύχια της είναι σπασμένα και τα δάχτυλα ματωμένα από τις χιονίστρες αλλά, λίγο ακόμα θέλει. Και μόλις πάρει τα λίγα χρήματα από την κυρία Δημάρχου, θα μπορέσει να στείλει στη μάνα για το νοσοκομείο και, αν περισσέψει τίποτα, να γεμίσει το μπουκάλι με λάδι ως τη μέση. Ευτυχώς, σε 2 μέρες, της έγραψε, θα είναι αυτός εκεί. Θα περάσει από το χωριό, πηγαίνοντας με το φορτηγάκι στα άλλα χωριά. Νεωτερισμοί ο Ράμμος, γράφει απ’έξω το φορτηγάκι. Και, όταν σταματάει στην πλατεία, μαζεύονται γύρω του τα κοριτσόπουλα να χαζέψουν τα τσίτια από την πρωτεύουσα και τους κολιέδες με τα γυαλάκια που αστράφτουν. Έτσι τον γνώρισε. Δε ντράπηκε ποτέ. Μόνο γι’αυτό δε ντράπηκε ποτέ στη ζωή της. Αυτή δε χαζεύει ούτε τα τσιτια ούτε τα γυαλάκια που αστράφτουν με την ψεύτικη λάμψη τους. Αυτόν κοιτάζει. Και λάμπει!

Κι αυτός λάμπει! Λάμπουν τα μάτια του, τα μαύρα του μαλλιά, το άσπρο του πουκάμισο. Και αστράφτει το χαμόγελό του όταν την κοιτάζει.

Ποτέ δεν της είπε ψέματα. Από την αρχή ήξερε ότι ήταν παντρεμένος στα Μέγαρα. Όχι, δε ντράπηκε ποτέ. Το ξερε. 15 χρονών θα μου πεις , τι να ξερε; Κι όμως ήξερε. Ότι είναι λάθος. Ότι… Ότι…

Αυτός επέμενε. Θα σε πάρω στην “ΑΘΗΝΑ”. Κι αυτό ήξερε ότι ήταν λάθος. Αλλά ήταν κι η παρηγοριά της τις νύχτες με το κρύο και τη βελόνα να την τρυπάνε. Και την έβαλε στο μαγαζί. Και “διηύθυνε” 10 κοπέλες. Μες στα υφάσματα και τις κλωστές και το θόρυβο των μηχανών, χόρτασε πρώτη φορά ψωμάκι. Και ζεστάθηκε. Κι έφερε και τα αδέρφια της στην Αθήνα και πήγαν κι αυτά σχολείο. Κι έβαλε και τον πατέρα σε μια κλινική. Και στη μάνα πήρε ένα ψυγείο με πάγο. Και ας ζούσαν 7 άνθρωποι σε ένα δυαράκι, σκοτεινό, και ίσα που χωρούσαν τα κρεβάτια. Το βράδυ η κοιλιά ήταν γεμάτη. Η μεγάλη αδερφή διορίστηκε. Και η δεύτερη παντρεύτηκε. Κι οι υπόλοιποι πήραν το δρόμο τους, όπως διάλεξε ο καθένας κι όπως τα φέρε η ζωή στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Κι αυτή, συνέχιζε να λάμπει, στις κλεμμένες τους στιγμές κι ας δούλευε όλη μέρα μες στα τόπια, τη σκόνη και το θόρυβο από τις μηχανές γαζώματος.

30 χρονών ήταν πια, Μεγαλοκοπέλα, γεροντοκόρη τη λέγανε στη γειτονιά, όταν το κατάλαβε. Αυτή τη φορά ντράπηκε. Κι έκλαψε πολύ. Γι ‘ αυτό το πλάσμα που ήθελε να ‘ρθει σε ένα κόσμο σκληρό και που γι’ αυτό θα ήταν ακόμη σκληρότερος, όπως είναι για όλα τα μπάσταρδα. Του το ‘πε μες στο αυτοκίνητο, το βράδυ που τη γύριζε στο σπίτι από το μαγαζί. Κι αυτός έλαμψε ξανά, όπως τότε, όπως πάντα όταν την κοίταζε. Τόσα χρόνια παντρεμένος και παιδί δεν είχε. Κι αυτό θα το αγαπούσε, όπως αγαπούσε κι εκείνη 15 χρόνια τώρα. Κι ούτε τώρα της είπε ψέματα. Ποτέ δεν της είπε ψέματα. Κι όσο και να του λέγε όχι, αυτός την απόφασή του την είχε πάρει: θα χώριζε. Ούτε αυτή έλεγε ψέματα. Κι ας την έλεγαν “παλιοκόριτσο” πίσω απ ‘ την πλάτη της. Ψέματα δεν έλεγε. Τον αγαπούσε, 15 χρόνια τώρα, αλλά δεν ήθελε να του κλείσει το σπίτι. Ούτε να χαλάσει τη ζωή της άλλης. Αυτή ήταν, άλλωστε, η “άλλη”.

“Είσαι 30 χρονών” , της είπε κι η μάνα της. ‘Ενα παιδί που σου τυχε να το κρατήσεις. Θα μεγαλώσει κι αυτό, ένα στόμα παραπάνω ‘ Κι έγινε τείχος η μάνα για την κόρη και το αγέννητο εγγόνι της . Άλλο εγγόνι δεν είχε. Κανείς απ τα παιδιά της δεν έκανε παιδί, λες κι ο Θεός έδωσε σ’ αυτήν και τα παιδιά που αναλογούσαν στα παιδιά της. “Τ ‘ αδέρφια σου δε μπορούν να κάνουν παιδιά κι εσύ θες να το χαλάσεις;” “Κι ο κόσμος ρε μάνα; Τ’ αδέρφια μου; Τι θα πουν;” “Δεν τους πέφτει λόγος. Δε θα το ταΐζουν αυτοί”. Και το θέμα έκλεισε γιατί κανείς δεν τόλμαγε να τα βάλει με την κυρά Χαρίκλεια που γέννησε εφτά παιδιά, την Ηπειρώτισσα που περπάτησε μες στα χιόνια για να κατέβει σε έναν ξένο τόπο με τον άντρα της για μια καινούργια αρχή.

Εκείνο το απόγευμα δεν πήγε στη δουλειά. “Να με περιμένεις στο σπίτι” της είπε. “Θα ‘ρθω με τον αδερφό μου να μιλήσω στη μάνα σου και τον πατέρα σου”. Από ώρα όμως δεν αισθανόταν καλά. Κάτι πόνους ένιωθε, ένα κάψιμο, ένα σκοτάδι της ερχότανε. Η κυρά Χαρίκλεια την έστειλε στο μπάνιο, να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό της, να συνέλθει. Κι εκεί, τη στιγμή που ακούστηκε το τηλέφωνο να χτυπάει, το είδε. Το αίμα. “Μάνα” φώναζε και το τηλέφωνο χτυπούσε κι η μάνα κατάλαβε. Κι έμεινε βουβή με το μαύρο ακουστικό στο χέρι, με τα μαύρα μαντάτα στην καρδιά, και τα ουρλιαχτά της κόρης της σα πέτρα στο λαιμό.

Οι εφημερίδες έγραψαν για το ατύχημα που στέρησε τη ζωή σε έναν άνθρωπο, ο αδερφός του γλίτωσε από θαύμα, καθώς τη στιγμή που το φορτηγό έπεσε πάνω στο μικρό αυτοκίνητο, εκείνος είχε κατέβει να πάρει γλυκά από το ζαχαροπλαστείο το “Νέον”. Βάζανε και φωτογραφίες της χήρας που, ποιος ξέρει αν είχε προλάβει να μάθει από τον μακαρίτη πόσο θα άλλαζε η ζωή της. Στο νοσοκομείο, τη Γιαννούλα δεν την άφησαν να διαβάσει εφημερίδα. Κι όταν, μετά από μέρες, πήρε το λεωφορείο και πήγε τσακισμένη και “άδεια” στο μαγαζί, το βρήκε κλειστό, με τα ρολά κατεβασμένα και το λουκέτο περασμένο στην αλυσίδα. Δεν είχε πια τίποτα από αυτόν. Τίποτα να τον θυμίζει. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ τα τελευταία 15 χρόνια της ζωής της.

Αλλά υπήρξαν τα επόμενα 50 χρόνια. Γιατί, βρήκε τη δύναμη να ξαναπατήσει στα πόδια της . Και μαγαζί δικό της έστησε, και μια μικρή γκαρσονιέρα αγόρασε και το παιδί που απέκτησε τελικά ο αδερφός της στην ξενιτιά το μεγάλωσε. Ένα μόνο δε μπόρεσε να κάνει: να ξαναγαπήσει. Κι όταν στις τελευταίες μέρες της, στο κρεβάτι που θα άφηνε την τελευταία της αναπνοή ,το μυαλό της , αν και βασανισμένο απ’το Alzheimer, γύριζε πίσω και φώναζε εκείνο το παιδί που δε γεννήθηκε ποτέ “μωρό μου!!”

 Με σεβασμό,

Στο “παλιοκόριτσο” που με μεγάλωσε!

Σε ευχαριστώ! 

Χαρά Λιακατά

Share:

Read More

Λατρεύω τις γιαγιάδες

 Λατρεύω τις γιαγιάδες που φορούν γκρι ταγιέρ και μαύρα λουστρίνια και κρατούν μια μικρή μαύρη τσαντούλα. Που φορούν μόνο τη βέρα τους και το μαλλί τους είναι κρεπαρισμένο και λίγο σπαστό από τα ρόλεϊ που έχουν βάλει αποβραδίς.

Λατρεύω τις γιαγιάδες που πηγαίνουν κάθε Κυριακή στην εκκλησία και βιάζονται να πουν πρώτες το Πάτερ Υμών. Που φοράνε τα καλά τους και βάζουν στο πορτοφόλι λίγα κέρματα για το κεράκι κι ένα λευκό μαντηλάκι. Που έχουν ροζιασμένα χέρια και στριμώχνονται να πάρουν πρώτες το αντίδωρο για να επιστρέψουν σπίτι.

Λατρεύω τις γιαγιάδες που δυσκολεύονται να ανέβουν στο τρόλεϊ κι αν τύχει να τις βοηθήσεις, σε στολίζουν με χίλιες ευχές. Που κάθονται μετά δίπλα σου και σου λένε οτιδήποτε άσχετο, περιμένοντας να τις ακούσεις με προσοχή. Που δίνουν συμβουλές στο παιδί σου και θυμούνται τι έκαναν τα δικά τους παιδιά στην αντίστοιχη ηλικία.

Λατρεύω τις γιαγιάδες που ζυμώνουν ψωμί κι ανοίγουν φύλλο για να φτιάξουν πίτα, γιατί το έτοιμο είναι σαν χαρτί. Που ξεχωρίζουν τα φαγητά σε γιορτινά και μη. Που παρόλη την ηλικία τους και την οικονομική τους κατάσταση, κάνουν πολύ συχνά το τραπέζι σε παιδιά και εγγόνια.

Λατρεύω τις γιαγιάδες που πλέκουν δαντέλες, σεμέν, τραπεζομάντηλα και πετσετάκια. Που γεμίζουν το σπίτι σου με διάφορα τέτοια εργόχειρα, γνωρίζοντας πως αμέσως μόλις φύγουν, θα τα βγάλεις. Που αυτά τα εργόχειρα δεν είναι απλώς μοναδικά, αλλά κάθε βελονιά έχει αγάπη και μεράκι.

Λατρεύω τις γιαγιάδες που φτιάχνουν γλυκό κυδώνι και το σερβίρουν στον παλιό δίσκο, όπου είναι κι αυτός στρωμένος με πλεκτό πετσετάκι. Που το πιατελάκι είναι επίσης παλιό, από το σερβίτσιο που ήταν δώρο στον γάμο τους. Που το κυδώνι είναι κομμένο στο χέρι με υπομονή κι αγάπη.

Λατρεύω κι αυτές που φτιάχνουν μπακλαβά την Πρωτοχρονιά με πολλά φύλλα, με πολλά καρύδια και πολύ σιρόπι. Που το ταψί είναι τόσο μεγάλο ώστε να φτάσει να ταΐσουν και να γλυκάνουν όλη τη γειτονιά κι όλους όσοι έρθουν για τα «Χρόνια Πολλά». Που βάζουν πάνω από κάθε κομμάτι ένα γαρύφαλλο για άρωμα και στολίδι.

Λατρεύω τις γιαγιάδες που στα νιάτα τους κάθισαν σε αργαλειό, άναψαν τον φούρνο του σπιτιού τους για να μαγειρέψουν, είχαν γάιδαρο και κατσίκα στην αυλή. Που στις αυλές τους είχαν πολλές γλάστρες με γαρυφαλλιές και πλατύφυλλους βασιλικούς για να τους πάνε του Σταυρού στην εκκλησία. Που άσπριζαν με ασβέστη τα σκαλοπάτια του σπιτιού, τα πεζούλια, το κοτέτσι και τη πέτρινη βρύση όπου βασάνιζαν με τον κόπανο σχεδόν καθημερινά.

Λατρεύω τις γιαγιάδες που μιλούν για τον πόλεμο, την κατοχή, την πείνα κι εύχονται «Παιδί μου, να μη τα ζήσει ποτέ ξανά άνθρωπος». Που δακρύζουν καθώς τα θυμούνται. Που ανάβουν το καντήλι για τους δικούς τους που χάθηκαν σε εκείνους τους δύσκολους καιρούς.

Λατρεύω τις γιαγιάδες που μυρίζουν κολόνια Μυρτώ με άρωμα λεμόνι. Που δε βάφουν τα χείλη τους και δε πάνε κόντρα στο χρόνο. Που καμαρώνουν κάθε ρυτίδα του προσώπου τους. Που κάθε ρυτίδα έχει και μια ιστορία, έναν πόνο, μια εμπειρία και μια συμβουλή.

Που για αυτές τις γιαγιάδες δεν υπάρχει η τρίτη ηλικία, γιατί έχουν τη δική τους ηλικία που κουβαλούν στην ψυχή τους.

~*~ Δήμητρα Μουλαρά ~*~

Share:

Read More

Κ Διευθυντά παααρτα, αλλά δεν φταίει κιόλας

 Επειδή οι επαφή με τις ΤΡΑΠΕΖΕΣ σε φυσικό επίπεδο γίνεται όλο και πιο δύσκολη ας ανάψουμε λίγο τα αίματα.

Σήμερα ήρθε ο διευθυντής της τράπεζας που με εξυπηρετεί στην περιοχή μου να ψωνίσει από το κρεοπωλείο μου.

Πρώτα τον έβαλα να κάτσει σε μια καρέκλα για 30 λεπτά.

Όταν ευκαίρησα, τον ρώτησα τι θέλει και απάντησε ότι θέλει μπιφτέκια για χάμπουργκερ.

Του είπα ότι τώρα πουλάμε μπιφτέκια για μπέργκερ μόνο τις Παρασκευές.

Εναλλακτικά παρήγγειλε λουκάνικο αλλά του είπα ότι λουκάνικα πουλάμε από 8:30 εως 10:00 μόνο Τρίτη και Πέμπτη.

Είδε και αποείδε, παρήγγειλε ένα κοτόπουλο κομμένο στα τέσσερα.

Του έδωσα το κοτόπουλο, τα μαχαίρια και το ψαλίδι και του είπα να το κόψει μόνος του.

Όπως το περίμενα, απάντησε ότι δεν ήξερε πώς να το κάνει και ότι δεν ήταν δικιά του δουλειά.

Του απάντησα ευγενικά: 

- Αφού είναι η πρώτη φορά, θα σας βοηθήσω αλλά από εδώ και πέρα, θα πρέπει να το κάνετε μόνος σας, καθώς οι οδηγίες για τον τρόπο είναι διαθέσιμες στην ιστοσελίδα μας και στην αντίστοιχη εφαρμογή για κινητά.

Με κοίταξε αποσβολωμένος και μου ζήτησε να σοβαρευτώ και να κάτσουμε να μιλήσουμε λογικά.

Του είπα ότι αν δεν ζητούσε ραντεβού, θα ήταν εντελώς αδύνατο να μου μιλήσει.

Τελικά πήρε το κοτόπουλο, το οποίο του ετοίμασα αλλά του εξήγησα ότι πέραν του κόστους, πρόσθεσα και τα τέλη συντήρησης του εξοπλισμού για το κόψιμο του κοτόπουλου.

Κατοπιν του επέστησα την προσοχή ότι στα πλαίσια της συνεργασίας μας αν θέλει να συνεχίσει να εξυπηρετείται από εμάς, θα πρέπει να προμηθευτεί την κάρτα της επιχείρησής μας που τον δεσμεύει να αγοράζει δύο κιλά παϊδάκια κάθε 15 μέρες ειδάλλως θα έχει προσαύξηση 3% στις τιμές λιανικής στις υπόλοιπες συναλλαγές.

Μου ψέλλισε ένα κοσμητικό επίθετο και έφυγε μουρμουρίζοντας αλλά μετά από λίγο το ξανασκέφτηκε και επέστρεψε να πάρει το κοτόπουλο γιατί ήταν αργά να πάει αλλού και θα έμενε νηστικός.

Η ιστοριούλα μας είναι φανταστική αλλά φαντάζεστε να υπήρχε αυτό το φέρσιμο σε ένα κρεοπωλείο που ψωνίζατε για χρόνια και ξαφνικά  να σας έθεταν αυτούς τους όρους;

Λοιπόν έτσι και χειρότερα μας φέρονται οι τράπεζες.

Εκτός από το να τους εμπιστευόμαστε τα λεφτά μας με τα οποία δουλεύουν, όταν αποτυγχάνουν, πρέπει να τις βοηθήσουμε να επανακάμψουν και πάλι με τα δικά μας λεφτά.

Μας παρέχουν όλο και λιγότερες υπηρεσίες με εξυπηρέτηση από υπαλλήλους στα καταστήματα, αναγκάζοντάς μας να κάνουμε εμείς την δουλειά τους, ενώ πληρώνουμε και προμήθεια σε κάθε συναλλαγή με το ποσό αυθαίρετα και μονομερώς επιβεβλημένο.

Αν δεν μπορούμε να αντιδράσουμε αλλιώς, τουλάχιστον ας το κυκλοφορήσουμε...

@Αισθανομαι καλύτερα. 

Share:

Read More

Οι κούπες σκοτώνουν.

 Οι κούπες ξεκίνησαν προ 30-40 χρόνια περίπου. Όταν ξεκίνησε αυτή η αθλιότητα, που προσπαθούν μερικοί έξυπνοι τώρα, να την περάσουν ως “έθιμο”, 

οι παλιοί που τα έβλεπαν, έλεγαν ότι είναι προσβολή για τον Κρητικό να πίνει κούπες και τις θεωρούσαν βάρβαρη συνήθεια. Μάλιστα έλεγαν "λίγο βάζε, για να πιούμε πολύ". Ήθελαν δηλαδή, να μη χαλάσουν την παρέα, να πίνουν με τη ρέγουλα, για να μιλάνε και να τραγουδάνε νηφάλιοι, να μην παρεκτρέπονται, και να τιμούν και τους νοικοκύρηδες και τους μουσαφίρηδες. Αυτό ήταν η τιμή τους στο τραπέζι. 

Οι κούπες ξεκίνησαν με το κρασί. Τα τελευταία χρόνια, όμως, σκέφτηκαν οι κουπαδόροι, ότι είναι παραδοσιακό και το ουίσκυ (για τους Σκωτσέζους) κι έτσι ξεκίνησαν πλέον να πίνουν κούπες με ουίσκυ, για να τιμήσουν την σκωτσέζικη παράδοση και να ενισχύσουν οικονομικά και τα σκωτσέζικα βυνοποιητήρια, που έχουν μεγάλη ανάγκη. Άλλωστε, λεφτά υπάρχουν. 

Τις κούπες τις πίνουν συνήθως στους γάμους, στα πανηγύρια, στις κουρές και γενικά σε συνάξεις. Τώρα, εξελίχθηκε το πράγμα, και οι πιτσιρικάδες, παίρνοντας σοφά παραδείγματα από τους μεγαλύτερους “παραδοσιακούς” πατεράδες τους, συγγενείς ή φίλους τους, έχουν ξεκινήσει και πίνουν κι αυτοί κούπες στα μπαράκια, στα ξενυχτάδικα ή όπου αλλού βρεθούν, βάζοντας μέσα εκτός από κρασί, ουίσκυ και λοιπά οινοπνευματώδη, για να δείξουν κι αυτοί την “ανδρειωσύνη” τους. 

Κι έχει γίνει παντού, της κούπας το μπάχαλο. Από τον μικρότερο μέχρι τον μεγαλύτερο. 

Η κούπα, όλοι στην Κρήτη το ξέρουμε, είναι ένα είδος παιχνιδιού “ανδρειωσύνης”, όπου η ανδρειωσύνη μετριέται με το πόσες κούπες πίνουν μονορούφι αυτοί που συμμετέχουν και πόσο τις αντέχουν.  

 Εν τω μεταξύ, οι κουπαδόροι νομίζουν ότι δείχνουν ανδρειωμένοι στους άλλους, ενώ όλοι οι υπόλοιποι σώφρονες γύρω τους, τους κοιτάνε κι από μέσα τους λένε “θώριε έναν καραγκιόζη, ποιον κακομοίρη θα σκοτώσει πάλι απόψε”. 

Εξαιτίας αυτής της αθλιότητας, πολλοί σοβαροί άνθρωποι σταμάτησαν να πηγαίνουν σε γλέντια, φοβούμενοι ότι θα τους πιέσουν να πιουν και δεν θα τους βγει σε καλό. 

Το “παιχνίδι” της κούπας, παίζεται ως εξής (για όσους δεν ξέρουν):

Είναι ο Γιώργης, γεμίζει τέρμα ένα νεροπότηρο συνήθως, και λέει του Κωστή “σε καλώ μια κούπα”. Ο Κωστής αν έχει ίδιες αντιλήψεις με τον Γιώργη, την παίρνει την κούπα ευχαρίστως, αν όχι, τότε αναγκαστικά ο κακομοίρης, για να μην προσβάλλει τον Γιώργη, παίρνει το νεροπότηρο και το κατεβάζει μονορούφι. Ο Κωστής τώρα, θα πάρει αυτό το άδειο ποτήρι, θα το γεμίσει φουλ πάλι, και θα “καλέσει” τον Μάρκο. Κι έτσι πάει από τον έναν στον άλλον, μέχρι τελικής πτώσεως. 

Αυτό σημαίνει κούπα, να πίνεις μονορούφι ένα ολόκληρο νεροπότηρο.

Δεν σημαίνει κούπα, να έχεις ένα ποτήρι με κρασί ή ρακί ή ουίσκυ ή βότκα και να το πίνεις τρεις ώρες με τη ρέγουλα. Που αυτό είναι το σωστό και το πρέπον. Αλλά αυτό δεν θεωρείται κούπα. 

Για να δικαιολογηθούν τώρα μερικοί, αρχίζουν και λένε “μα τι κακό είναι να κρατάω μια κούπα στο χέρι”. Αμ, δεν κρατάτε μια κούπα στο χέρι σαν τσ΄ανθρώπους, να την πίνετε σιγά-σιγά (μακάρι να το κάνατε), παρά αυτή την κούπα, μέχρι να φύγετε από το γλέντι, την έχετε γεμίσει 40 φορές και την κατεβάζετε μονοκοπανιάς. 

Όλη η Κρήτη ξέρει τι σημαίνουν κούπες, και πόσα σπίτια έχουν κλείσει, δεν θα μας τις δικαιολογείτε χωρίς ντροπή, άλλος επειδή θέλει να το παίζει μάγκας, που δεν είναι, κι άλλος επειδή τα κονομάει από τις κούπες. 

Για τους υπόλοιπους νοήμονες, που είναι και οι περισσότεροι, ευτυχώς, έχουμε να τους πούμε:

Οι κακοκεραστές κουπαδόροι, είναι ελάχιστοι. Κάντε τους πέρα. Χαλάνε το γλέντι και κλείνουν σπίτια, τα βλέπουμε συνέχεια. 

Μάθετε να λέτε ΟΧΙ στις κούπες, μην ντρέπεστε και μην ενδίδετε, στον οποιονδήποτε “καπεταναίο” που θέλει να σας πιέσει να πιείτε με απαίτηση και θράσος, πολλές φορές προσβάλλοντάς σας. 

Να έχετε το θάρρος της γνώμης σας, ειδικά τα νέα παιδιά. Πείτε “ΟΧΙ, δεν πίνω” κι ας παρεξηγηθούν. Άλλωστε τι τους θέλετε τέτοιους φίλους, συγγενείς ή κουμπάρους, που δεν έχουν τίποτα να σας προσφέρουν, εκτός μόνο κανένα φέρετρο. Θα σας σκοτώσουν και μετά θα έρθουν στην κηδεία σας, να κλαίνε δήθεν περίλυποι. 

Εσείς οι γονείς, προσοχή! Ξεριζώστε νωρίς αυτή τη νοοτροπία από τα παιδιά σας. Ξεκινήστε από μικρά-μικρά να τους λέτε ότι όσοι πίνουν κούπες είναι καραγκιόζηδες και δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση, απεναντίας, παράδειγμα προς αποφυγή. Να τους μπει στο μυαλό, να ντρέπονται να κάνουν αυτά τα καραγκιοζιλίκια. Να τα κάνετε να νιώσουν απέχθεια και γι αυτή τη συνήθεια, να αντιστέκονται και να αποφεύγουν τους ψευτόμαγκες κουπαδόρους. Να τα σώσετε. Να τα κάνετε άρχοντες στις παρέες τους. Να τιμούνε τους παππούδες τους και την πραγματική παράδοσή μας. 

Απαξιώστε και απομακρυνθείτε από τους κουπαδόρους, όσο δικοί σας κι αν είναι. Έτσι μπορεί να τους σώσετε κι αυτούς. Μισθό θα κάνετε, απέναντι στο Θεό και στους ανθρώπους. Αν όλοι τους κάνουν πέρα, κάποια στιγμή θα συνετιστούν. Πράξη αγάπης είναι αυτή κι όχι μίσους. 

Οι σωστοί Κρητικοί είναι ΑΡΧΟΝΤΕΣ! Τιμούν την παράδοσή μας όπως πρέπει κι όχι όπως θέλουν να την επιβάλλουν.

Κι όπως έλεγε ένας παλιός λεβέντης καπετάνιος, απαξιωτικά όταν έβλεπε τους κουπαδόρους: "τσοι θωρείτε τούτους σας; καπετάνιοι έρχουνται και χεσμένοι φεύγουνε"

ΧΑΝΙΆ ΠΑΡΩΝ

Share:

Read More